Ζήσης Ψάλλας
Νέα ευρήματα δείχνουν ότι ο καλύτερος έλεγχος της διατροφής θα μπορούσε να βοηθήσει τους υπέρβαρους να διατηρήσουν μια πιο αποτελεσματική ρουτίνα άσκησης, να χάσουν βάρος και να αποφύγουν επιζήμιες επιπλοκές όπως ο διαβήτης και οι καρδιακές παθήσεις.
Ο περιορισμός της τροφής και η τακτική άσκηση είναι οι δύο κύριες στρατηγικές για την πρόληψη και τη θεραπεία της παχυσαρκίας η οποία συνδέεται με καθιστική ζωή και κακές διατροφικές συνήθειες, όπως τα σνακ και φαγητό.
Η γκρελίνη, που αναφέρεται ως η ορμόνη πείνας, διεγείρει την όρεξη μέσω επίδρασης στο κύκλωμα ανταμοιβής του εγκεφάλου το οποίο αυξάνει το κίνητρο για φαγητό. Έχει επίσης αναφερθεί ότι βοηθάει στην άσκηση αντοχής καλύπτοντας τις ενεργειακές απαιτήσεις της παρατεταμένης άσκησης. Παρόλο που προηγούμενες μελέτες έχουν προτείνει μια σχέση μεταξύ γκρελίνης και άσκησης, δεν είναι γνωστό αν τα επίπεδα γκρελίνης έχουν άμεση επίδραση στο κίνητρο για άσκηση.
Στην παρούσα μελέτη, ο Δρ. Yuji Tajiri και οι συνεργάτες του από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Kurume στην Ιαπωνία, διερεύνησαν τη σχέση μεταξύ των επιπέδων άσκησης και γκρελίνης σε ποντίκια.
Η πρόσληψη τροφής και η δραστηριότητα εκκίνησης σε τροχούς συγκρίθηκαν σε ποντίκια με ελεύθερη πρόσβαση σε τροφή με εκείνα που τρέφονταν μόνο δύο φορές την ημέρα για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Αν και οι δύο ομάδες έφαγαν παρόμοια ποσότητα τροφής, τα ποντίκια υπό περιορισμό τροφής έτρεξαν σημαντικά περισσότερο. Τα ποντίκια που τροποποιήθηκαν γενετικά ώστε να μην έχουν γκρελίνη και ήταν υπό περιορισμένη διατροφή έτρεχαν λιγότερο από τα ποντίκια που είχαν ελεύθερη πρόσβαση, ωστόσο αυτό θα μπορούσε να αντιστραφεί με τη χορήγηση γκρελίνης.Τέλος, τα ποντίκια που είχαν ελεύθερη πρόσβαση σε τροφή και έλαβαν γκρελίνη έτρεξαν πολύ περισσότερο.
Αυτά τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η γκρελίνη μπορεί να παίζει σημαντικό ρόλο στο κίνητρο τόσο για τη διατροφή όσο και για την άσκηση, όταν υπάρχουν προγράμματα περιορισμού της τροφής.
Ο Tajiri ανέφερε ότι η πείνα, η οποία προωθεί την παραγωγή γκρελίνης, μπορεί επίσης να εμπλέκεται στην αύξηση των κινήτρων για εθελοντική άσκηση, όταν η σίτιση είναι περιορισμένη.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Journal of Endocrinology.
