Θάνος Ξυδόπουλος
Νέα έρευνα δείχνει ότι το σύστημα του σώματος για τη ρύθμιση του σιδήρου είναι πολύ πιο περίπλοκο από ό, τι είχε αρχικά θεωρηθεί. Αυτό έχει συνέπειες σε τουλάχιστον τρεις ασθένειες, σύμφωνα με βιολόγους του University of Alberta.
Στον άνθρωπο, ο σίδηρος είναι υπεύθυνος για τη μεταφορά οξυγόνου στο αίμα μέσω της αιμοσφαιρίνης. Συμμετέχει επίσης στην παραγωγή στεροειδών ορμονών, όπως είναι τα οιστρογόνα και η τεστοστερόνη, στην επιδιόρθωση του DNA και σε πολλές ενζυμικές αντιδράσεις.
Η ρύθμιση του σιδήρου στα κύτταρά μας είναι εξαιρετικά σημαντική. Ένα βασικό συστατικό του συστήματος ρύθμισης σιδήρου είναι μια πρωτεΐνη που ονομάζεται πρωτεΐνη ρύθμισης σιδήρου και μπορεί να μπορεί να γίνει ο διακόπτης μεταξύ δύο λειτουργιών.
Όταν τα επίπεδα των σιδήρων είναι φυσιολογικά, η πρωτεΐνη δεσμεύεται σε ένα συμπαράγοντα σιδήρου, κοινώς γνωστό ως σύμπλεγμα σιδήρου-θείου, και σε αυτή τη μορφή η πρωτεΐνη ονομάζεται ακονιτάση.
Όταν τα επίπεδα σιδήρου πέφτουν, η πρωτεΐνη χάνει το σύμπλεγμα σιδήρου-θείου, το οποίο επιτρέπει την ρύθμιση συγκεκριμένων γονιδίων που είναι σημαντικά για τα επίπεδα του σιδήρου εντός του κυττάρου.
Προηγουμένως, η ακονιτάση δεν είχε θεωρηθεί ότι παίζει ρόλο στη ρύθμιση του σιδήρου, αλλά η νέα έρευνα δείχνει ότι ρυθμίζει τον σίδηρο.
Στην πραγματικότητα, η μελέτη δείχνει ότι η ακονιτάση ρυθμίζει γονίδια τα οποία βρίσκονται στον πυρήνα του κυττάρου, αντί να ενεργεί ως ένζυμο.
Τα αποτελέσματα μάς δείχνουν ότι τρεις ασθένειες – η πορφυρία, η νόσος Andersen και το σύνδρομο Wolfram – επηρεάζονται από τη λειτουργία της ακονιτάσης και του επιπέδου σιδήρου στα κύτταρα μας.
