Trine 4: The Nightmare Prince – Review: Από τις καλύτερες συνεργατικές εμπειρίες

Πληροφορίες

Τίτλος: Trine 4: The Nightmare Prince
Πλατφόρμες: PlayStation 4 / Xbox One / PC / Nintendo Switch
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 4 Pro
Εταιρεία Ανάπτυξης: Frozenbyte
Εκδότρια Εταιρεία: Modus Games
Είδος: Puzzle Platformer
Ηλικίες: 12+
Κυκλοφορία: 8 Οκτωβρίου 2019

Στην εποχή μας, η δυναμική του κοινού έχει μορφή Δαμόκλειου Σπάθης πάνω από τα κεφάλια των developers, που γίνονται δέκτες αυστηρής κριτικής και πίεσης σε σχέση με τη δουλειά τους. Το feedback από τα social media μπορεί να καταδικάσει, εμπορικά και κριτικά, παιχνίδια που δεν έχουν καν βγει στην αγορά, να αποτρέψει την ολοκλήρωσή τους, ενώ, σε ορισμένες περιπτώσεις σαν την προκειμένη, ακόμα και να υποδείξει την κατεύθυνση του project, ως προς συγκεκριμένους τομείς.
 

Πριν περίπου 4 χρόνια, είδαμε το Trine 3: The Artifacts of Power. Τα προβλήματα εκείνου του παιχνιδιού δείχνουν να γιατρεύονται στη συνέχεια του αγαπητού puzzle platformer, με το Trine 4: The Nightmare Prince να αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια βελτιωμένη εκδοχή της σειράς, χωρίς όμως να καθιστά σαφές το αν έχει ακόμα… ζουμί το franchise και νόημα η συνέχισή του με τακτικές κυκλοφορίες. Σίγουρα πάντως, το feedback που πήρε η Frozenbyte από τον κόσμο σε σχέση με τον προκάτοχο, οδήγησε σε ριζικές αλλαγές σε όλους τους τομείς: από τη σεναριακή κατεύθυνση, έως το ίδιο το game design.

Η “ίαση” ξεκινά από το σενάριο, το οποίο δεν έχει πια τρύπες λογικής, ούτε καταλήγει σε cliffhanger, όπως είδαμε στο τρίτο παιχνίδι της σειράς. Η ιστορία έχει δουλευτεί καλύτερα και, μάλιστα, έχει πάρει μια αρκετά ικανοποιητική έκταση σε διάρκεια, πετώντας στα σκουπίδια το προηγούμενο πλάνο της επιλογής πίστας και εφαρμόζοντας ένα πιο γραμμικό είδος αφήγησης. Για τον μέσο παίκτη η διάρκεια κυμαίνεται μεταξύ 12 και 15 ωρών βασικού παιχνιδιού, ενώ έχει ανακοινωθεί για κυκλοφορία (ήδη διαθέσιμο στα pre-orders) δωρεάν DLC, με ένα επιπλέον κεφάλαιο συμπληρωματικής ιστορίας.
 

Το βασικό concept του Trine, για όσους δεν έτυχε να παίξουν τα προηγούμενα, έχει να κάνει με μια παρέα ηρώων που απαρτίζεται από έναν μάγο με τηλεπαθητικές ικανότητες (Amadeus), μια κλέφτρα με το τόξο της (Zoya) και έναν χοντρούλη ιππότη με ασπίδα και σπαθί (Pontius). Co-op στον πυρήνα της, η σειρά στηριζόταν πάντα στη συνεργασία μεταξύ των τριών χαρακτήρων που ενσαρκώνουμε, για να ξεπεράσουν τα puzzle εμπόδια που τους χωρίζουν από τον βασικό σκοπό τους που διαφοροποιείται από παιχνίδι σε παιχνίδι.
 

Στο “The Nightmare Prince”, στόχος είναι να εντοπίσουμε τον πρίγκιπα Selius, σώζοντάς τον από ένα ξόρκι που φέρνει τους εφιάλτες του στη ζωή, γεμίζοντας τον όμορφο κόσμο του Trine με τέρατα και άλλες φανταστικές απειλές.
 

Η επαφή με προηγούμενους τίτλους Trine δεν είναι αναγκαία, ωστόσο, κατά το ταξίδι μας, οι αναφορές σε προηγούμενες περιπέτειες προσφέρουν σημαντικό insight για το σύμπαν του, φορτίζοντας συγκινησιακά το κλίμα και οδηγώντας, τελικά, σε μεγαλύτερη εμβύθιση. Υπάρχει έντονο το στοιχείο του χιούμορ, ενώ η αφήγηση των γεγονότων μέσα από τις σκέψεις των πρωταγωνιστών δίνει μια ενδιαφέρουσα διάσταση στο παιχνίδι.
 

Μιλώντας για διαστάσεις, η σημαντικότερη αλλαγή του παιχνιδιού, που “έγιανε” τη “δεύτερη πληγή”, αναφορικά με το gameplay του, είναι η στροφή σε 2.5D, έναντι του 3D που είδαμε στο Artifacts of Power. Η σειρά θεμελιώθηκε πάνω σε στιβαρούς μηχανισμούς puzzling και platforming, δοκιμασμένους σε παραδοσιακό 2D side-scrolling μοτίβο, όμως τόλμησε, δοκιμάζοντας την τρισδιάστατη κίνηση στον χώρο, αποτυγχάνοντας παταγωδώς. Ευτυχώς, στο Trine 4 έχουμε… επιστροφή στις ρίζες, με όλους τους μηχανισμούς να επιστρέφουν σε λογική δύο διαστάσεων, τη στιγμή που ο κόσμος έχει αυτό το “ντεμέκ” βάθος, στο οποίο είθισται να αναφερόμαστε ως 2.5D.
 

Πισωγύρισμα δεν είχαμε μόνο στο game design, αλλά και στα ενδότερα του τίτλου, με το leveling system και το skill tree να επιστρέφουν δριμύτερα, προσφέροντας στο παιχνίδι την αίσθηση της προόδου, της βελτίωσης και της κλιμακωτής δυσκολίας. Η λειτουργία Unlimited, που είδαμε και στο προηγούμενο, παραμένει, επιτρέποντας σε έως και 4 άτομα να παίξουν ταυτόχρονα, χωρίς να δεσμεύονται σε έναν χαρακτήρα. Για τους παραδοσιακούς, υπάρχει ακόμα το Classic Mode, όπου μπορούν να συμμετέχουν έως 3 άτομα, ο καθένας με τον χαρακτήρα που θα επιλέξει. Αυτό μπορεί να γίνει τοπικά, στον καναπέ σας δηλαδή, ή online. Σε κάθε περίπτωση, αν και το Solo Mode είναι επίσης διαθέσιμο και πλήρως λειτουργικό, συνιστούμε ανεπιφύλακτα να παίξετε το Trine 4 με παρέα, καθώς η σειρά είναι φτιαγμένη για multiplayer, κι έτσι θα το απολαύσετε περισσότερο. Αξίζει να αναφέρουμε πως στο co-op κάποιοι γρίφοι αλλάζουν μορφή, ώστε να αξιοποιούνται οι ικανότητες όλων των χαρακτήρων ταυτόχρονα.

Κάποια skills των πρωταγωνιστών εξελίσσονται διαφορετικά κατά τη διάρκεια του Trine 4. Είναι στο χέρι μας πώς θα αναβαθμίσουμε τους χαρακτήρες, ανάλογα με το play-style μας, ωστόσο, ο πραγματικός λόγος που υπάρχουν αυτές οι επιλογές είναι η εισαγωγή συχνότερων μαχών και boss battle σε κάθε chapter.
 

Η Frozenbyte θέλησε να εμπλουτίσει την εμπειρία των παικτών, που μέχρι πρότινος αρκούνταν στη λύση γρίφων, δοκιμάζοντας να προσθέσει συχνότερες μάχες που γίνονται με τα φανταστικά δημιουργήματα από τους εφιάλτες του πρίγκιπα Selius. Αν και η πρόθεση ήταν να ξεφύγουμε από τις μονότονες σπαζοκεφαλιές με τα κουτιά και το swinging, το Trine 4 καταφέρνει να γίνει πιο μονότονο, αφού οι μάχες γίνονται σε προβλέψιμα σημεία και ακολουθούν το ίδιο μοτίβο μάχης με τους ίδιους ακριβώς εχθρούς, ξανά και ξανά.
 

Τα boss fights είχαν πραγματικό ενδιαφέρον, αν και, επί της ουσίας, ήταν περισσότερο μια διαδικασία παρατήρησης της ρουτίνας που ακολουθούν έως το σημείο που γίνονται ευάλωτοι, παρά μια ουσιαστική πρόκληση που αξιοποιεί battle mechanics. Πρακτικά, βέβαια, δεν υπάρχουν διαφορετικοί μηχανισμοί μάχης, αλλά το ίδιο σύστημα που έχουμε κατά την επίλυση γρίφων. Αυτό σημαίνει πως ο ιππότης, με το σπαθί και την ασπίδα, μπορεί να γίνει χρήσιμος με πολλούς άμεσους και αποδοτικούς τρόπους, σε αντίθεση με τον μάγο και την κλέφτρα που, λόγω του χρονοβόρου casting time των επιθέσεών τους, υστερούν στον συγκεκριμένο τομέα. Με λίγα λόγια, έχουν χαθεί οι ισορροπίες στο κομμάτι της μάχης, με το αποτέλεσμα να μην ικανοποιεί όλους, όσοι συμμετέχουν στο παιχνίδι. Θα περίμενε κανείς να δει, κάθε φορά που κάνουν spawn τέρατα, κάποιον να φωνάζει “It’s Pontius time”, αφήνοντας τον “τυχερό” που παίζει σαν ιππότης να ξεκάνει τους εχθρούς, ενώ οι υπόλοιποι παρέχουν ένα χλιαρό support από βέλη και μαγικά κουτιά.

Οι γρίφοι του Trine 4 είναι, ποιοτικά, στα γνωστά επίπεδα. Μπορούν να γίνουν απολαυστικοί, ειδικά με παρέα, αν και ορισμένες φορές το design της πίστας επιτρέπει “κλεψιές” ή exploit της ιδιομορφίας της. Μπορείτε να προσπεράσετε μεγάλα κομμάτια του chapter, περνώντας βιαστικά ανάμεσα από γρίφους και κρυφά δωμάτια, τα οποία, προς τέρψη των perfectionists, αφήνουν περιθώρια για ένα πιο ώριμο και αργό playtrhough.
 

Αισθητικά, το Trine 4 με έβαλε σε σκέψεις καθώς δημιουργεί το εξής παράδοξο: Ενώ αρχικά είχα την εντύπωση πως η σειρά μείνει στάσιμη και δεν αλλάζει δραματικά, μια απλή σύγκριση, δίπλα-δίπλα με τους προκατόχους του, μαρτυρά τη σημαντική βελτίωση που υπάρχει στα γραφικά και το animation. Αν αποδεικνύει κάτι αυτό, είναι πως το Trine έχει αποκτήσει έναν ισχυρό χαρακτήρα που δεν αποχωρίζεται εύκολα, ενώ ταυτόχρονα ακολουθεί την τεχνολογία, εκσυγχρονίζοντας το οπτικό αποτέλεσμα.
 

Η τρίτη πληγή… επουλώνεται, με τον άψυχο κόσμο του τρίτου παιχνιδιού να δίνει τη θέση του σε έναν νέο, γεμάτο ζωντάνια και βιοποικιλότητα, με τα πλάσματα που τον κατοικούν να κάνουν το διακριτικό πέρασμά τους από το background, όπου τα τοπία δεσπόζουν επιβλητικά με την ομορφιά τους, παρά το… ψεύτικο βάθος τους, σε κάθε επίπεδο της ιστορίας.

Οι μουσικές που ντύνουν το παιχνίδι θα φανούν γνώριμες, ακριβώς λόγω της ταυτότητας που διατηρεί η σειρά, ενώ το voice acting εξακολουθεί να έχει το παραμυθένιο ύφος της εξιστόρησης, αναδεικνύοντας τις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών.

Συμπέρασμα
 

Tο Trine 4: The Nightmare Prince είναι η… αποζημίωση της Frozenbyte για τον σχετικά κακό προκάτοχό του. Με στοχευμένες κινήσεις γιατρεύει όλες τις “παθογένειες”, επαναφέροντας τη σειρά στον σωστό δρόμο. Αν και η βελτίωση είναι πασιφανής σε όλους τους τομείς, τίθεται ένα ξεκάθαρο ερώτημα σε σχέση με το μέλλον του Trine και το κατά πόσο έχει επέλθει κόπωση στο franchise και τις ιδέες που υλοποιεί. Προς το παρόν, πάντως, μπορείτε να απολαύσετε μια ακόμη από τις καλύτερες co-op εμπειρίες στο είδος του puzzle platforming.
 

Βαθμολογία:  8/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρία για τις ανάγκες του review.