Destroy All Humans! – Review: Αναχρονιστική καφρίλα

Πληροφορίες‌

‌Τίτλος:‌ Destroy All Humans!
Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PC, PlayStation 4, Xbox One
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PS4
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Black Forest Games
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ THQ Nordic
Είδος:‌ Action-Adventure
Ηλικίες:‌ ‌‌16+‌ ‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 28 Ιουλίου 2020
 

Όταν πρωτογνωρίσαμε το Destroy All Humans ο κόσμος μας ήταν λίγο… διαφορετικός. Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, η Παπαρίζου έφερνε τη Eurovision εντός έδρας και ο George Lucas έκανε γερό ταμείο με το Revenge of the Sith. Ο γράφων, έχοντας μόλις ξεμπερδέψει με τα νεογιλά του δόντια, βαδίζει με αισιοδοξία προς την προεφηβεία, έτοιμος να μυηθεί στην καφρίλα του ίντερνετ. Στο φρεσκοαγορασμένο του Xbox τρέχει νυχθημερόν το Fable, το San Andreas και το Conker. Ένα παιχνίδι με σαδιστές εξωγήινους που εξαϋλώνουν ανθρώπους με κάθε πιθανό τρόπο, καθώς ξεστομίζουν βρισιές και πονηρά υπονοούμενα, μοιάζει με όνειρο.
 

Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, τόσο εγώ, όσο και η κοινωνία μας, το gaming και η pop κουλτούρα έχουν αλλάξει ριζικά. Η τεχνολογία εξελίχθηκε, καταφέραμε να διευρύνουμε ορίζοντες, όμως, εκτός του ότι ωριμάσαμε, πλέον έχουν μπει κάποια τυπικά όρια στη σάτιρα και το χιούμορ. Μπορεί, λοιπόν, ο νοσταλγικός παράγοντας να καλωσορίζει στις ζωές μας τα remaster και τα remakes παλαιότερων παιχνιδιών, όμως πρέπει κάθε φορά να εξετάζουμε πώς στέκεται ένα παιχνίδι στην εποχή μας, θεματικά και ως προς το περιεχόμενο. Έτσι, η μεγαλύτερη πρόκληση για το remake του Destroy all Humans είναι να αποδείξει πως άντεξε στον χρόνο, ως concept και ως παιχνίδι.
 

Μπορούμε ευθύς να ξεκαθαρίσουμε πως το σενάριο δεν στέκεται καλά για τα σημερινά standards. Εκτός του ότι το χιούμορ είναι σαχλό και σκοπίμως ακραίο, παραπέμπει σε μια άλλη εποχή, όταν θα μπορούσαμε ακόμα να γελάσουμε με την ενδοοικογενειακή βία, τις εξαρτήσεις ή τις στερεοτυπικές γενικεύσεις για διάφορες κοινωνικές ομάδες. Υπό το αναχρονιστικό πρίσμα ενός remake, όμως, θα μπορούσε κάποιος να θυμηθεί με τι είδους παιχνίδια διασκέδαζε κάποτε και είτε να περάσει το ίδιο καλά, είτε να νιώσει εντελώς άβολα.
 

Το κεντρικό θέμα του Destroy all Humans, όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, είναι η προσπάθεια του εξωγήινου πρωταγωνιστή, Crypto, να αφανίσει το ανθρώπινο είδος, συλλέγοντας ταυτόχρονα DNA για τα πειράματα της φυλής του. Μαζί με τον αρχηγό μας, Pox, αναλαμβάνουμε να φέρουμε εις πέρας μια σειρά από αποστολές, που απλώνονται σε 6 περιοχές, διαφορετικού ύφους και setting, ξεκινώντας από την Αμερικάνικη Επαρχεία και καταλήγοντας στην πρωτεύουσα.
 

Ο Crypto έχει ένα τεράστιο και αναβαθμίσιμο οπλοστάσιο, το δικό του UFO-όχημα καθώς και τηλεκινητικές ικανότητες. Εκτελώντας τα objectives των αποστολών μαζεύουμε πόντους γενετικού υλικού που επενδύουμε στην αναβάθμιση του εξοπλισμού, με σκοπό να κάνουμε τη δουλειά μας ευκολότερη και πιο διασκεδαστική. Διαφορετικά είδη λέιζερ μπορούν να εξαϋλώσουν, να απανθρακώσουν, ακόμα και να αποκεφαλίσουν τους εχθρούς μας, που μοιάζουν να μην έχουν πολλές ελπίδες με τον αντίστοιχο γήινο εξοπλισμό τους. Με τηλεκίνηση μπορούμε να εκτοξεύσουμε αντικείμενα ή και τους ίδιους τους αντιπάλους στον αέρα, ενώ το ιπτάμενο όχημά μας μπορεί να φανεί χρήσιμο όταν θελήσουμε να φέρουμε το χάος σε μεγαλύτερη κλίμακα.
 

Οι αποστολές ακολουθούν ένα πολύ βασικό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Χρησιμοποιούμε τηλεπάθεια για να διαβάσουμε μυαλά, μεταμφιεζόμαστε σε ανθρώπους-κλειδιά για την κάθε αποστολή, πριν τελικά μας ζητηθεί, απλώς, να σκοτώσουμε τους πάντες και να καταστρέψουμε το μέρος που βρισκόμαστε. Ουσιαστικά, μας ζητείται να παίξουμε stealth μέχρι να αποκτήσουμε τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε και εν συνεχεία μπορούμε να βγάλουμε τα… βίτσια μας στη μάχη. Τα missions που παρουσίασαν κάτι διαφορετικό ήταν ελάχιστα, όπως το ίδιο λιγοστά ήταν και τα boss battles (μόνο 2!), κάνοντας το παιχνίδι ιδιαίτερα μονότονο.
 

Δευτερεύουσες αποστολές με arcade χαρακτήρα μπορούν να μας απασχολήσουν για αρκετή επιπλέον ώρα, ενώ υπάρχει και ένα καινούριο επίπεδο που είχε «κοπεί» από την αρχική έκδοση το 2005. Το μοναδικό collectible που συναντάμε είναι τα λεγόμενα «Furon Probes», 30 στον αριθμό και διασκορπισμένα στις διάφορες πίστες, που μας προσφέρουν DNA πόντους, αν τα συλλέξουμε, και φυσικά ένα ακόμα τρόπαιο/achievement.
 

Συνολικά, το gameplay δείχνει να υπογραμμίζει την ηλικία του Destroy all Humans, κάνοντάς μας ευγνώμονες για τα όσα έχει καταφέρει το gaming στο κομμάτι του design ως τώρα. Η δομή των αποστολών, όπως εξηγήσαμε ήδη, είναι υπεραπλουστευμένη, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τους μηχανισμούς, που αξιοποιούν τα… απολύτως απαραίτητα του genre. Το shooting είναι μεν διασκεδαστικό, όμως, αναμενόμενα, δεν έχει το βάθος σύγχρονων τίτλων. Δεν έχει γίνει καν προσπάθεια φρεσκαρίσματος, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον χειρισμό του διαστημόπλοιου, που ενοχλεί σήμερα όσο ενοχλούσε και παλιότερα στην αίσθηση, τόσο της οδήγησης όσο και της στόχευσης.
 

Η A.I. δείχνει, επίσης, κολλημένη στο 2005, με τους αστυνομικούς να μας κυνηγούν κατά ορδές, οι οποίες αυξάνονται και πληθύνονται καθώς το επίπεδο της παραβατικότητάς μας μεγαλώνει, με τρόπο παρεμφερή του wanted level στο Grand Theft Auto.
 

Η εφαρμογή των ιδιαίτερων ικανοτήτων μπορεί να γίνει διασκεδαστική, καθώς ανακαλύπτετε γελοίους τρόπους να αφανίσετε αντιπάλους, όμως με μια διάρκεια που μπορεί να αγγίξει τις 10 ώρες, το comic relief αποδυναμώνεται σταδιακά, δίνοντας τη θέση του στη μονοτονία και την επαναληπτικότητα.

Ο τομέας που ξεχωρίζει το παιχνίδι, βέβαια, είναι ο αισθητικός, αφού εκεί έχουμε να κάνουμε με μία από τις καλύτερες προσπάθειες για remake που είδαμε πρόσφατα. Τα γραφικά και το animation έχουν αναβαθμιστεί, έχει γίνει motion capture και τα μοντέλα όλων των χαρακτήρων έχουν επανασχεδιαστεί. Ακόμα πιο θαυμαστή δουλειά έχει γίνει με τα τοπία, με τα δέντρα, τα λαγκάδια, αλλά και τα πιο αστικά περιβάλλοντα να έχουν εκσυγχρονιστεί τεχνικά πολύ αποτελεσματικά.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή της Black Forest Games ήταν να διατηρήσει τον αρχικό ήχο και τους διαλόγους, αφού φυσικά τα βελτιώσει με ψηφιακή επεξεργασία. Η εμπειρία από το παιχνίδι μένει σχεδόν άθικτη, αν εξαιρέσουμε τα γραφικά, κάτι που θα αρέσει στους παλιούς fan.
 

Συμπέρασμα
 

Συνοψίζοντας, το Destroy all Humans είναι ένα remake που θα σας γυρίσει πολλά χρόνια πίσω, τόσο με την καλή, όσο και την κακή έννοια. Η αναβάθμιση του αισθητικού τομέα μπορεί να το κάνει αρχικά ευχάριστο, εκμεταλλευόμενο το νοσταλγικό παράγοντα, πριν τελικά νικηθεί από τα αναχρονιστικά του στοιχεία, όπως το μονότονο και ρηχό gameplay, ή το φθηνό χιούμορ μιας άλλης εποχής.
 

Βαθμολογία: 6/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.