Μέχρι το τέλος Ιουνίου, το Φεστιβάλ Αθηνών φιλοξενεί δύο παραστάσεις χορού που ξεχωρίζουν. Η Μαρλένε Μοντέιρο Φρέιτας καταφθάνει με το «of ivory and flesh» για να μας ξεσηκώσει με την ιδιαίτερη ματιά της στην τέχνη του χορού (24 και 25 Ιουνίου, 21.00, Χώρος Η), ενώ η Αγνή Παπαδέλη-Ρωσέτου και η Ηρώ Αποστολέλλη παρουσιάζουν τα «Δωμάτια», μία παράσταση όπου πέντε χορεύτριες και μία πιανίστα συνδημιουργούν, αναπτύσσοντας, όμως, η καθεμιά τη δική της γλώσσα αφήγησης (28 και 29 Ιουνίου, 21.00, Χώρος Ε).
Όσοι θεατές είδαν πέρυσι την παράσταση «Βάκχες-πρελούδιο κάθαρσης» της Μαρλένε Μοντέιρο Φρέιτας, στην Πειραιώς 260, μιλούν για μία αξέχαστη εμπειρία και αναμένουν την εφετινή της εμφάνιση με μεγάλη ανυπομονησία. Εφέτος, η νεαρή Πορτογαλίδα από το Πράσινο Ακρωτήρι με τη διαρκώς ανερχόμενη πορεία, έχοντας πλέον τις αποσκευές της τον Αργυρό Λέοντα για τον Χορό στην Μπιενάλε της Βενετίας (2018), παρουσιάζει στην Πειραιώς 260 το «ivory and flesh – statues also suffer», την παράσταση που την καθιέρωσε ανάμεσα στους πιο υποσχόμενους καλλιτέχνες του χορού παγκοσμίως.
Η Φρέιτας ξαφνιάζει το κοινό, αντλώντας την έμπνευσή της από ποικίλες πηγές. Καταλήγει σε απρόσμενους κινησιολογικούς κώδικες, πολύ μακριά από τις καθιερωμένες συμβάσεις του χορού και σε συνδυασμό πάντα με έντονη μουσική επένδυση. Με επιρροές από ποικίλα πεδία, αναπτύσσει μια ιδιαίτερη κινησιολογία που δημιουργεί μία νέου τύπου αρμονία, μέσα από τις αντιθέσεις.
Το «of ivory and flesh – statues also suffer», είναι το πρώτο έργο της για μεγάλο σύνολο και μουσικούς (κρουστά) και περιγράφεται από την ίδια ως «χορός από μαρμαρωμένες φιγούρες». Στο επίκεντρο βρίσκεται η έννοια του μαρμαρωμένου σώματος, του αγάλματος που ζωντανεύει. Το θέαμα κινείται στο σουρεαλιστικό σύμπαν της Φρέιτας, με πολλαπλές επιρροές, από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, τον κινηματογράφο αλλά και την αφρικανική τέχνη.
Η Ηρώ Αποστολέλλη και η Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου είναι νέες και ανερχόμενες δημιουργοί στον ελληνικό χορό. Τα «Δωμάτια» είναι ένα έργο για πέντε χορεύτριες, οι οποίες λειτουργούν ως ομάδα, διατηρώντας και αναπτύσσοντας, όμως, η καθεμιά τη δική της γλώσσα αφήγησης. Εμβαθύνοντας στο προσωπικό της λεξιλόγιο, κάθε χορεύτρια αρθρώνει την κίνηση ως λόγο στο παρόν, ενώπιον των υπολοίπων και πάντα σε σχέση μαζί τους, υπό τη συνοδεία ζωντανής μουσικής.
«Τα «Δωμάτια» είναι ένα έργο όπου έξι γυναίκες -πέντε χορεύτριες και μία πιανίστα-, χρησιμοποιώντας η καθεμιά την προσωπική της γλώσσα, αλλά λειτουργώντας πάντα με μιαν απόλυτη αίσθηση ομαδικότητας, επεμβαίνουν ποιητικά στον φυσικό χώρο. Στο αυστηρά δομημένο πλαίσιο της παράστασης κάθε χορεύτρια αρθρώνει τον χορό της βάσει της ταυτότητάς της και με γνώμονα την αντίληψη και την κρίση της, σε πλήρη όμως σύμπνοια και σε απόλυτη συνάρτηση με το σύνολο. Το σώμα, εργαλείο αλλά και υποκείμενο όσων εκφέρονται, φέρει όλη την ευθύνη των νοημάτων που προκύπτουν» σημειώνει η Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου.
