Η ιστορία των ΗΠΑ και οι αντιλήψεις για αυτήν μέσα από τη ματιά δύο σπουδαίων Αμερικανών των τελευταίων 50 χρόνων, του πρώην Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα και τους Μπρους Σπρίνγκστιν ξεδιπλώνεται στις σελίδες του βιβλίου: «Renegades: Born In The USA 2021». Πρόκειται για τα απομαγνητοφωνημένα κείμενα από οκτώ podcast, τα οποία ήταν μια σειρά συζητήσεων των δύο ανδρών, για θέματα που αφορούν και συχνά πονούν τη σημερινή Αμερική, όπως ο ρατσισμός, η δουλεία και ο λαϊκισμός, διανθισμένα με συζητήσεις και σχόλια για σπουδαίους μουσικούς όπως ο Ρέι Τσαρλς και ο Μπομπ Ντίλαν. Αποσπάσματα του βιβλίου που μεταφράστηκε από τον Μάνο Τζιρίτα και τη Χρύσα Φραγκιουδάκη και κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Αθens Bookstore Publications, παρουσιάζονται στην «Καθημερινή της Κυριακής».
Ο Μπαράκ Ομπάμα μίλησε για μια από τις αγαπημένες του ομιλίες, η οποία ήταν αυτή που εκφώνησε στην επέτειο των 50 χρόνων από τις πορείες που έγιναν από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερι με αίτημα το τέλος των φυλετικών διαχωρισμών. . «Έχεις από τη μια μεριά αυτούς που είναι στο περιθώριο: τους Μαύρους φοιτητές και τις υπηρέτριες και τους εργάτες και τους λαντζέρηδες. Και από την άλλη: την κρατική ισχύ. Έχουμε μια μονομαχία, αυτή την ιστορική σύγκρουση των δύο αντιλήψεων για την Αμερική. Από τη μια μεριά, έχεις την αντίληψη που λέει: “Όχι, η Αμερική είναι μόνο για ορισμένους ανθρώπους που πρέπει να είναι έτσι και να έχουν αυτή την όψη”. Και από την άλλη, υπό την καθοδήγηση αυτού του εικοσιπεντάχρονου παιδιού με την καμπαρντίνα και το σακίδιο, την αντίληψη ότι “η Αμερική είναι για όλους”. Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει την Αμερική “Αμερική” είναι όλοι οι άνθρωποι του περιθωρίου και οι απροσάρμοστοι και οι άνθρωποι που προσπαθούν να φτιάξουν κάτι από το τίποτα. Αυτό λοιπόν έγινε το θέμα της ομιλίας μου» είπε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ.
Σε αυτές τις συζητήσεις, ο Μπρους Σπρίνγκστιν μίλησε για την αγάπη του για το διάστημα, αλλά και το τι έκανε το βράδυ που ο άνθρωπος πάτησε στη Σελήνη: «Εγώ έπαθα πώρωση με το διαστημικό πρόγραμμα μεγαλώνοντας. Αλλά το 1969, ήμουν 19 χρονών παιδί και έπαιζα σε ένα μπαρ στο Ασμπερι Παρκ τη νύχτα της προσσελήνωσης. Και τότε λέγαμε «γ…. μας με την προσσελήνωση ρε φίλε …Δεν θέλουμε να ξέρουμε. Στις εννιά η ώρα εμείς γκαζώνουμε τις κιθάρες και δε μας νοιάζει τίποτα. Στο μαγαζί ήταν καμιά πενηνταριά άτομα˙ τα 25 ήθελαν να δουν την προσσελήνωση στην τηλεόραση …Οπότε εμείς στεκόμασταν στη σκηνή και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Είχαν μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση. Αρχίζει η προσσελήνωση. Έτρεχαν προς το μέρος μας μερικοί και μας έλεγαν “παίξτε μουσική ρε γαμώτο!”. Αρχίζαμε εμείς να παίζουμε και μετά όλοι έλεγαν “κόφτε το παιδιά!”. Και τελικά είχα ένα μπασίστα που ήταν λίγο ψώνιο με την τεχνολογία, και μας λέει, “είστε ταγάρια ρε. Εγώ φεύγω. Πάω να δω την προσσελήνωση» …Και είχε δίκιο! Σηκώθηκε και έφυγε και τελείωσε η ιστορία, φίλε».
Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ λέει στη συζήτηση με τον Σπρίνγκστιν ότι οι Αφροαμερικανοί δικαιούνται κάποιο είδος αποκατάστασης. «Δε νομίζω πως μπορεί να αμφισβητηθεί σοβαρά το γεγονός ότι ο πλούτος αυτής της χώρας, η δύναμη αυτής της χώρας, οικοδομήθηκε σε μεγάλο βαθμό –όχι αποκλειστικά, ίσως ούτε κατά κύριο λόγο, αλλά σε μεγάλο βαθμό- στην πλάτη των σκλάβων …Εκείνοι έχτισαν το σπίτι στο οποίο έμεινα για ένα διάστημα. Και είναι επίσης αλήθεια ότι, ακόμα και μετά το επίσημο τέλος της δουλείας και με τη συνέχιση του καθεστώτος Τζιμ Κρόου, η συστηματική καταπίεση και οι διακρίσεις κατά των Μαύρων Αμερικανών είχαν ως αποτέλεσμα οι Μαύρες οικογένειες να μην είναι σε θέση να συσσωρεύσουν πλούτο, να μην είναι σε θέση να ανταγωνιστούν, και αυτό έχει επιπτώσεις που περνάνε από γενιά σε γενιά. Οπότε αν θέλεις να σκεφτείς τι είναι δίκαιο, θα κοίταζες πίσω και θα έλεγες, “οι απόγονοι εκείνων που υπέφεραν τέτοιες τρομερές, βάναυσες, συχνά αυθαίρετες αδικίες αξίζουν κάποιο είδος αποκατάστασης, κάποιο είδος αποζημίωσης – μια αναγνώριση”».
Τέλος, ο Μπαράκ Ομπάμα επισημαίνει ότι είναι δυνατό να βλέπουμε τα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι, χωρίς να απορρίπτουμε κάθε τους πλευρά, αναφερόμενος πιθανώς στη νέα ματιά που ρίχνουν οι ιστορικοί και οι πολίτες των ΗΠΑ σε σημαντικά πρόσωπα της χώρας. «Είναι δυνατόν να κοιτάμε τους Πατέρες του Έθνους μας και να λέμε, “ναι, ήταν δουλοκτήτες” και στη συνέχεια να λέμε: “όμως, φίλε, η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας είναι μεγάλο πράγμα”. Δεν είμαι της άποψης ότι εξαιτίας του ότι είχε σκλάβους, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον μειώνεται ως πατέρας αυτής της χώρας και ως εξαιρετική ιστορική φυσιογνωμία. Είμαι της άποψης ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι της εποχής τους, που συχνά ενσαρκώνουν τις αμαρτίες της εποχής τους. Αν είχες κάποιον με πιο αδύναμο χαρακτήρα από του Τζορτζ Ουάσιγκτον, η χώρα μπορεί να μην είχε μείνει ενωμένη, να μην είχε νικήσει στην Αμερικανική Επανάσταση, και στη συνέχεια να είχες ένα αποτυχημένο πείραμα αντί για ένα επιτυχημένο πείραμα».
