ΠΚ
Δεν ξέρω ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις. Εκείνοι που συμμετείχαν ή εκείνος που δεν παρευρέθηκε. Το επίπεδο της κουβέντας ήταν, δυστυχώς, το αναμενόμενο. Έχει διαπιστωθεί πως σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχει έλλειμμα πραγματικού «πολιτικού μεγέθους». Με λίγα λόγια, ψάχνουμε με το κιάλι για να εντοπίσουμε έναν αξιόλογο ή μια αξιόλογη πολιτικό.
Η συζήτηση λοιπόν θύμιζε συνεδρίαση Δεκαπενταμελούς αλλά με συμμετέχοντες σε προχωρημένη ηλικία. Ακόμη και ο νεότερος της παρέας πρότεινε θέσεις και επιχειρήματα που αντιστοιχούσαν περισσότερο σε ανησυχίες που έχουν κάποια «κουρασμένα παλληκάρια» σε συνοικιακό καφενείο όπου όλοι οι πελάτες έχουν λευκόγκριζες κεφαλές.
Είναι προφανές πως η πορεία της Κεντροαριστεράς στην ανηφόρα τη μεγάλη δεν έχει, και όπως φαίνεται δεν θα έχει, τελειωμό. Μοιάζει με κατάρα αυτή η σισύφεια πορεία. Το debate από μόνο του δεν λειτούργησε, βέβαια, ως πειστικός κράχτης που θα έπειθε τους πολίτες να προστρέξουν μαζικά στις εσωκομματικές εκλογές. Εκτός εάν η εμφανής «δυστοκία» της ομάδας των πέντε λειτουργεί ως μηχανισμός αφύπνισης προς εκείνους τους πολίτες που θέλουν και μπορούν να είναι ενεργοί στον χώρο της ελληνικής Κεντροαριστεράς.
Κάποιος κακεντρεχής θα προσέθετε, εν κατακλείδι, ότι αυτός που τα πήγε καλύτερα στην τηλεοπτική αναμέτρηση των πέντε ήταν ο έκτος, ο οποίος ήταν απών. Εκείνος δηλαδή που δεν εκτέθηκε. Μόνον που με αυτόν τον τρόπο δεν γίνεται δουλειά. Ούτε και ασκείται πολιτική.
Είμαι σίγουρος πως τουλάχιστον δύο πολιτικοί έτριβαν με φανερή ικανοποίηση τα χέρια τους μετά τη λήξη του debate. Ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
