ΠΚ
Ο Αλεξανδρινός μάταια προσπαθεί να αναπαυθεί αναλογιζόμενος τους στίχους του και ανακατεύοντας τα πιόνια στο ζατρίκιο της ζωής του. Οι Νεοέλληνες δεν τον αφήνουν. Χρησιμοποιούν με τόση ελαφρότητα τις λέξεις που με τόσο κόπο ταίριαξε, τα πρόσωπα που με τόση λατρεία και αγώνες συνταίριαξε, τις σκέψεις που με τόση αγωνία συμμάζεψε. Τον ενοχλεί αυτή η απίστευτη επιπολαιότητα πολιτικών και δημοσιογράφων που προβαίνουν σε επίδειξη γνώσεων, αυτοί οι άμοιροι και ασπόνδυλοι. Γιατί δεν τον αφήνουν ήσυχο στο κιβούρι του να απολαμβάνει την πυκνότητα του Χάους που προσπάθησε να ερμηνεύσει. Του βγάζουν την ψυχή καθημερινά, ο ένας καταφεύγοντας στην «Ιθάκη» για λόγους συμβολικούς, ο άλλος με τους «Βαρβάρους» για λόγους σαχλούς, η τρίτη με τη «Μεγάλη Ελληνική Αποικία 200 π.χ.» και πάει λέγοντας. Ο ποιητής δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται ως «κλισέ» διαφημιστικού σποτ. Είναι γελοιωδώς ανόητο. Αλλά που να το καταλάβουν αυτοί οι «ιδιώτες» των παραπολιτικών. Ούτε διέθεταν ούτε και θα αποκτήσουν μία στάλα μυαλό, που θα αρκούσε για να διατηρήσουν ρινίσματα, έστω, αυτογνωσίας.
ΥΓ: Ο ιδιώτης ανήρ στην Αρχαία Ελλάδα εμπεριείχε την έννοια της απαξίωσης, της ύβρεως, της υποτίμησης. Προέρχεται από τη λέξη ίδιος με πρόσθεση του παραγωγικού τέρματος -ώτης. Τουτέστιν ..ανόητος .
ΥΓ: Ο Όμηρος δεν έβλεπε αλλά άκουγε. Προσοχή σε εκείνους που ούτε βλέπουν ούτε και ακούν.
