Το Χόλυγουντ έχει παρουσιάσει τον Ατίλα των Ούνων σαν ένα ημιάγριο πολέμαρχο ατάκτων βαρβάρων, εχθρών των καθωσπρέπει Ευρωπαίων. Εμπόριο κάνει η Μέκκα του σινεμά, όχι μόνο τέχνη, και το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι η ιστορική αλήθεια. Στον κινηματογράφο βολεύει η δουλειά να αναδεικνύεται η αντιπαλότητα. Κλέφτες και αστυνόμοι. Καουμπόυδες και ινδιάνοι. Καλοί και κακοί. Εμείς και οι άλλοι. Εμείς οι καλοί, κακοί οι άλλοι.
Ο Ατίλας ήταν μεγαλοφυής αρχηγός. Κανένας Ευρωπαίος δεν πλησίασε την κλάση του. Μιλάει η Ιστορία, όχι ο στημένος σεναριογράφος. Σα σήμερα, 20 Ιουνίου, το 451 μετά τον Τζήσας έγινε η μάχη με τα πιο πολλά ερωτηματικά που δεν είχε νικητή, ούτε ηττημένο, αλλά έκρινε τη μοίρα της Ευρώπης, της λευκής φυλής και βέβαια του χριστιανισμού. Έτσι λένε.
Αντίπαλοι στα Καταλαυνικά Πεδία, περιοχή της Καμπανίας στη Γαλλία, δύο πολύ μεγάλοι στρατηγοί. Και ύστερα λένε ότι ο κινηματογράφος λανσάρει σενάρια απίθανα και φανταστικά, καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Από τη μια ο Ατίλας, από την άλλη ο Αέτιος. Η σύγκρουση η πιο μεγάλη των αιώνων, δύο κόσμων ολότελα διαφορετικών και αντίπαλοι αρχηγοί δύο αδέλφια! Αδελφικοί φίλοι. Παιδικοί φίλοι. Ο Ούνος Ατίλας και ο Ρωμαίος Αέτιος.
Ούνοι. Άπαικτοι καβαλάρηδες από τις στέπες της Ασίας, άξιοι να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη. Αν ο σημερινός Ευρωπαίος έβλεπε μπροστά του τον Ούνο φαντάρο θα του φεύγανε επιτόπου τα ψιλά και τα χοντρά. Στο στήθος φοράει δέρμα ζώου κι έχει μια φαρέτρα κάργα βέλη, δεξιά και αριστερά από το άλογο κρέμονται σπαθιά και ρόπαλα για τη μάχη σώμα με σώμα. Σέρνει πίσω του ένα δεύτερο άλογο, με προμήθειες, τρόφιμα και βέβαια βέλη.
Ο Ατίλας, οραματιστής και απίστευτα οργανωτικός, ήθελε τον Ούνο αυτοσυντήρητο. Εσύ, είσαι ο στρατιώτης κι εγώ δεν είμαι η μάνα του λόχου. Εσύ, φαντάρε, καθαρίζεις για πάρτη σου, τι θα φας, τι όπλα θα κουβαλάς, αν θα κοιμηθείς σε σπηλιά ή σε sleeping bag.
Κατακτούσε μια φυλή ο Ατίλας, γόνος βασιλικής οικογένειας, και έλεγε στους ηττημένους: ”Διαλέγετε και παίρνετε. Ή σας σκοτώνω ή είστε μαζί μου”. Αν ο χαμένος διάλεγε το δεύτερο, τότε και κέρδιζε τη ζωή του και τα περνούσε καλύτερα, διότι ήταν χαρισματικό το παλληκάρι, ο Ατίλας.
Ο αυτοκράτωρ της Ρώμης δεν έκανε κέφι τον Αέτιο, τον αρχιπαικταρά. Τελικά, δεν είχε άλλη επιλογή, του έδωσε την αρχηστρατηγία. Ο Αέτιος είχε ζήσει χρόνια στην ίδια σκηνή με τον Ατίλα, ήξερε με ποιον είχε να κάνει.
Το 450 ο Ατίλας έχει πάρει τις αποφάσεις του. Αισθάνεται έτοιμος να καθαρίσει τη μπουγάδα. Είναι ο νεοβάρβαρος που μόνος του θα κατακτήσει όλη την Ευρώπη, αυτό που δεν πέτυχε κανένας από τους εκπολιτισμένους βάρβαρους του παρελθόντος. Τρεις οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Ρωμαίοι, Ούνοι και Βησιγότθοι.
Ατίλας. Η μάστιγα του Θεού. Έτσι τον είδαν οι χριστιανοί. Έτσι τον είπαν. Ο φοβερός και τρομερός εχθρός περνάει τον Ρήνο και ισοπεδώνει ό,τι βρίσκει μπροστά του. Είναι η τιμωρία του Θεού. Που, όμως, δεν υπαρχει άλλη επιλογή, πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη βοήθεια του Θεού.
Ο Ατίλας κοντράρει τους Βησιγότθους που είναι πολλά και διαφορετικά ασκέρια. Ο Αέτιος, ο γενικός κουμανταδόρος της άλλης πλευράς, τακιμιάζει με τους Βησιγότθους, μ’ έναν από τους βασιλιάδες τους. Ο Ατίλας πατάει το Παρίσι, το 451.
Τελικά, οι δύο στρατοί βρίσκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλον. Κορώνα γράμματα είναι η δουλειά. Οι μπουκ ακόμα δεν βγάζουν αποδόσεις. Ο Ούνος με 300.000 στρατό, από τους οποίους οι 200.000 είναι ιππείς, σε τρία κομμάτια, ενισχυμένο κέντρο, “αδύναμα” πτερύγια, για μεγαλύτερη ευελιξία, με στόχο ίσως να παγιδεύσει τον μπράτιμο, τον παλιό φιλαράκι. Παίζει στα σίγουρα (;), ρισκάρει (;), δεν μπορείς να πεις.
Ο Φλάβιος Αέτιος με 260.000 πολεμιστές κατεβάζει στο γήπεδο υπερενισχυμένα άκρα και “αδύναμο” άξονα. Ξεκινάνε οι αψιμαχίες. Μην πέσουμε σε λεπτομέρειες, περιοριζόμαστε στα χοντρά. Ο Ούνος οπισθοχωρεί, αλλά ο Ρωμαίος δεν τον καταδιώκει, διότι φοβάται ότι οι σύμμαχοί του Βησιγότθοι θα του την φέρουν.
Τελικά, η μάχη στο Σαλόν δεν τελείωσε. Γι’ αυτό δεν κρίνεται αποφασιστική. Ο Ούνος, πάντως, έπαθε χοντρές ζημιές. Το βιβλίο το έκλεισε μετά από ένα χρόνο ο Πάπας της Ρώμης Λέων ο Α’! Έχουν ειπωθεί πολλά, αποκρυφιστικά και συνωμοσιολογικά. Ένα χρόνο μετά, το 452, ο Ατίλας αφού ανασυντάχθηκε, ξεκινάει από τη βάση του, απ’ εκεί που γεννήθηκε, τη σημερινή Ουγγαρία, ντουγρού για την Ρώμη.
Λέγεται ότι, πριν την ιστορική μάχη των Καταλαυνικών Πεδίων, στην πόλη Chalons, ο Πάπας συναντήθηκε με τον τεράστιο Ατίλα: “Σου δίνω όσο χρυσάφι θες, πήγαινε στην ευχή της Παναγίας…” του ζήτησε ο Πάπας. Η Ιστορία έγραψε ότι απέτυχε να καταλάβει την Ρώμη ο φοβερός και ταλαντούχος Ατίλας, ο οποίος μετά από ένα χρόνο πέθανε.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Χίτλερ, Στάλιν και Χιροσίμες περιμένουν στη γωνία, διάβασε apodytiriakias.gr
