Σα σήμερα το 1974, ημέρα Τετάρτη 24 Ιουλίου, αποκαταστάθηκε, λένε, η δημοκρατία. Το παραμύθι. Και το πλασάρουν μέχρι σήμερα βάζοντας στην άκρη όλα τα εγκλήματα, εθνικά και οικονομικά σε βάρος της χώρας, που έγιναν επί δημοκρατίας.
Όταν λένε αποκατάσταση, για να κάνουμε ταμείο και μην το ρίχνουμε στις μπουμπουρήθρες, σημαίνει ότι πράγματι προϋπήρχε της δικτατορίας δημοκρατία. Ότι πριν τον Απρίλιο του 1967, όπου εμφανίστηκε μια προδοτική στρατιωτική συμμορία, το καθεστώς βασιζόταν πολιτικά σε κανόνες δημοκρατίας. Αυτό, όμως, που υπήρχε ήταν μια καραμπινάτη ποδοσφαιρικού τύπου κόντρα ανάμεσα στα δύο παραδοσιακά κόμματα. Της ΕΡΕ του Καραμανλή και της Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου. Γι’ αυτό, άλλωστε, προέκυψε- όχι τόσο εύκολα, ρε… – η χούντα του τρίο Στούντζες, της γελοίας, μα και συχαμένης τριανδρίας.
Ούτε δημοκρατία αξιοσέβαστη προϋπήρχε, ούτε δημοκρατία στήθηκε από το 1974. Ποια… αποκατάσταση; Εκτός κι αν θεωρείται δημοκρατία ο κομματικός χουλιγκανισμός που ”θεσμοθετήθηκε”. Εκτός κι αν ήταν ευλογία να μην κυβερνούν πλέον τίποτα νούμερα επίορκοι αξιωματικοί, αλλά οι σοβαροί τυχοδιώκτες οι εκπαιδευμένοι στις κομματικές νεολαίες.
Ο Παπαδόπουλος δεν ανατράπηκε από καμιά δημοκρατία, αλλά από έναν άλλο στημένο χουντομαφιόζο, στο όνομα Ιωαννίδης. Κι όταν η χούντα σε έκδοση Νο 2 υποχρεώθηκε να αποσυρθεί, όχι ακριβώς να νικηθεί από την δημοκρατία, η λεγόμενη μεταπολίτευση την πήγε τη δουλειά από αυτογκόλ σε αυτογκόλ. Κατ’ αρχήν, και για να μη ξεχνιόμαστε, ο Καραμανλής, ο εθνάρχης, ο ηγέτης της… αποκατάστασης της δημοκρατίας, κωλομπάρεψε την απόφαση της δικαιοσύνης. Το τρις εις θάνατον μετατράπηκε σε ισόβια στους πρωταίτιους του απριλιανού πραξικοπήματος. Μαϊμού ποινή κι αυτή διότι δεν ίσχυσε για όλους το εις θάνατον, ούτε το ισόβια, ούτε ό,τι αποφάσισε η δικαιοσύνη της δημοκρατίας.
Και γιατί την έκανε γυριστή ο εθνάρχης, ο νέος θεό της Ελλάδος της πολιτικής (φώτο), και ακύρωσε το εις θάνατον; Επειδή ο τότε πρωθυπουργός ήταν ο κυβερνήτης επί δημοκρατίας made in Greece. Όπου δημοκρατία σημαίνει κομματικοκρατία και λαοκρατία, όχι νομοκρατία. Για πλάκα ένα 30% στην Ελλάδα ήταν με τον καραγκιάζη Παπαδόπουλο. Και θαρρούσε πως οι χουντικοί αξιωματικοί ήταν σωτήρες και ευεργέτες της Ελλάδος. Σοφά, λοιπόν, έπραξε ο Καραμανλής όταν έλαβε υπ’ όψιν το λαϊκό αίσθημα του τουλάχιστον 30%, διότι δεν γούσταρε μανούρες πριν πέσουν τα μπετά της… αποκατάστασης.
Και στη συνέχεια ακολούθησαν τα άλλα ”επεισόδια” που χαρακτηρίζουν το reality της αποκατάστασης της δημοκρατίας. Έξω από το παιχνίδι τα καθάρματα οι χουντικοί, οι υπερπατριώτες καραβανάδες, και το γήπεδο όλο για πάρτη της καταραμένης γενιάς του Πολυτεχνείου. Για να ξέρουμε τι λέμε της κομματικής φουρνιάς η οποία ανέδειξε τους πρωταγωνιστές στα σκάνδαλα, στις αρπαχτές. Και στον μακράν πιο ελεεινό λαϊκισμό από γέννησης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Με συνέπεια και, γιατί όχι, με στόχο τη χρεοκοπία μας, τελικά.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ο άνθρωπος ”δημόσιος κίνδυνος” με το… γλυκό χαμόγελο, διάβασε apodytiriakias.gr
