Από την Έλλειψη Παιδείας στην Εθνική Μειοδοσία, ένα τηλεπαιχνίδι δρόμος.

 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Σάλος έχει ξεσπάσει μετά από το επεισόδιο τού τηλεπαιχνιδιού «Ρουκ-Ζουκ»

που προβλήθηκε την Τρίτη 19 Οκτωβρίου από τη συχνότητα τού «ΑΝΤ1»·

νεαρός συμμετέχων περιέγραψε τη «Βουλγαρία»,

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

χρησιμοποιώντας την ομάδα τού Π.Α.Ο.Κ. ως έννοια που παραπέμπει στη γείτονα χώρα.

Κατόπιν τούτου,

ο ένδοξος μακεδονικός σύλλογος απέστειλε εξώδικο στον τηλεοπτικό σταθμό

ζητώντας άμεση επανόρθωση για το έμπλεο εθνικής μειοδοσίας στιγμιότυπο

και όντως ο ΑΝΤ1 προέβη σε απολογητική ανακοίνωση.

 

Όμως, προτού τοποθετηθούμε διεξοδικώς επί τού θέματος,

οφείλουμε να ταξιδέψουμε στη δεκαετία τού ’90,

διότι εκεί θα συναντήσουμε τη ρίζα τής σημερινής παθογένειας…

 

Βρισκόμαστε στο 1998 όταν ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης

-τότε καθηγητής Γλωσσολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας τού Πανεπιστημίου Αθηνών-

ιδρύει το «Κέντρο Λεξικολογίας» κα εκδίδει το «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας»·

ένα ξεκίνημα που έμελλε να ήταν άκρως επεισοδιακό,

καθώς στο λήμμα «Βουλγαρία» υπήρχε η επισήμανση

ότι ως «Βούλγαροι» (απο)καλούνται ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΩΣ-ΥΒΡΙΣΤΙΚΩΣ

οι οπαδοί -αλλά και οι παίκτες- των ομάδων τής Θεσσαλονίκης

(ιδίως δε, οι οπαδοί τού Π.Α.Ο.Κ.).

 

Ξεσηκώνονται αντιδράσεις·

μάλιστα,

ένας «περικεφαλαιούχος» πολίτης καταθέτει ασφαλιστικά μέτρα

δηλώνοντας ότι με τη συγκεκριμένη αναφορά προσβάλλεται η προσωπικότητά του,

ενώ συνάμα ισχυρίζεται

ότι η χρήση τής συγκεκριμένης ύβρεως είναι απολύτως περιορισμένη

και συνεπαγωγικώς δεν θα έπρεπε να καταλαμβάνει θέση στα λεξικά

(ισχυρισμός απολύτως ανυπόστατος,

καθώς η κατάπτυστη ιαχή εδονούσε επί δεκαετίες πολλά ελληνικά γήπεδα

και είχε επανειλημμένως καταγραφεί δημοσιογραφικώς

μέχρι και στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων).

 

Ένας «περικεφαλαιούχος» πρωτοδίκης κάνει δεκτά τα ασφαλιστικά μέτρα

και απαγορεύει την  παραγωγή νέων αντιτύπων που θα περιλαμβάνουν το επίμαχο λήμμα.

Όμως,

το υγιές τμήμα τής Ελληνικής Κοινωνίας και ο νομικός κόσμος

βοούν για τον υφέρποντα φασισμό τής διάτρητης απόφασης

και για την πασίδηλη αντισυνταγματικότητά της.

 

Εν τέλει,

η Ολομέλεια τού Αρείου Πάγου αποκαθιστά το κύρος τής Δικαιοσύνης,

εκδίδοντας τον Απρίλιο τού 1999 την τελεσίδικη ετυμηγορία της

και στέλνοντας στον κάλαθο των αχρήστων τη μεσαιωνική πρωτόδικη απαγόρευση.

 

Έως και σήμερα δεν έχει καταλαγιάσει η οργή μου

για εκείνην τη θλιβερή φίμωση που υπέστη -έστω προσωρινώς- η Επιστήμη.

Ευκαιρία, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα…

 

Ο Γλωσσολόγος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Λογοκριτής.

Η Γλωσσολογία είναι η επιστήμη

που (οφείλει να) υπηρετεί στον υπέρτατο βαθμό την Ελευθερία τού Λόγου.  

Το παιδευτικό έργο τής Γλωσσολογίας δεν είναι να λογοκρίνει ανεπιθύμητες λέξεις,

αλλά να ενημερώνει για τη σημασία τους και για τη χρήση τους

(εξ ου και διατυπώσεις όπως το «Καταχρηστικώς-Υβριστικώς»

ή το πιο ήπιο «Αποφεύγεται σε τυπικές μορφές επικοινωνίας»,

που συνοδεύουν οποιεσδήποτε λέξεις και φράσεις

διαθέτουν -ή δύναται να προσλάβουν- τον χαρακτήρα ύβρεως).

 

Όπερ μεθερμηνευόμενον, η Γλωσσολογία δεν είναι η προσωπική μας νταντά,

αλλά εντέλλεται -εκ τού «DN.A.» της-

να καταγράφει τη Γλώσσα, τη χρήση της, την εξέλιξή της,

και όχι να αντιμετωπίζει τούς πολίτες ως παιδάκια Νηπιαγωγείου,  

απειλώντας τους ότι θα τούς βάλει «πιπέρι στη γλώσσα».

 

Επί παραδείγματι.:

Η λέξη «Μαλάκας» υπάρχει; ΥΠΑΡΧΕΙ.

Η λέξη «Πουτάνα» υπάρχει; ΥΠΑΡΧΕΙ.

Οι λέξεις «Μαλάκας» και «Πουτάνα»,

όσο κι αν δεν είναι σωστό, όσο κι αν δεν είναι πρέπον,

όσο κι αν εκπέμπουν  επιθετικότητα, υποτίμηση, προσβολή, 

όσο κι αν συνιστούν αδιαμφισβήτητη λεκτική βία,

υπάρχουν και χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην Καθομιλουμένη.

 

Μάλιστα, να τονίσω παρενθετικώς,

ότι στην περίπτωση τής λέξης «Μαλάκας»,

έχουμε την αποθέωση τής λατινικής ρήσης «Usus norma loquendi

(ήτοι, «Η Χρήση ορίζει τον Λόγο.»),

όπου πλέον ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός

-λόγω τής αδιάλειπτης παρουσίας του στο καθημερινό συλλογικό λεξιλόγιο-

έχει φτάσει να αποτελεί συνήθως έκφραση οικειότητας και φιλίας·

τρανή απόδειξη τής συγκεκριμένης συνθήκης αποτελεί το γεγονός,

ότι στην εποχή μας πολλές νεαρές γυναίκες -ακόμη και μαθήτριες Γυμνασίου-  χρησιμοποιούν μεταξύ τους την προσφώνηση «Ρε μαλάκα…»,

και δη, αφήνοντας απείραχτη την αρσενική κατάληξη.

 

Εδώ, λοιπόν,

έχουμε ένα εντυπωσιακό φαινόμενο που διέπει την Ανθρώπινη Επικοινωνία,

το οποίο θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε ως «Απαρεμφατοποίηση τής Ύβρεως».

Η Ύβρις καταλήγει να είναι Απαρέμφατο,

να μην προβαίνει σε έμφυλες διακρίσεις, να μην έχει φύλο,

και κυρίως να μην εκφράζει-εκπέμπει-δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα.

(αυτή, βεβαίως, είναι απλώς μία ευχάριστη εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον Κανόνα).

 

Σε πλήρη αντιδιαστολή,

ο προσδιορισμός «Βούλγαροι» έχει διττή ρατσιστική σημασία·

από τη μία, χρησιμοποιείται ένας λαός ως… ύβρις,

από την άλλη, προσβάλλεται -έως και αμφισβητείται-

η εθνική καταγωγή των πολιτών που κατάγονται από τη Βόρεια Ελλάδα.

 

Επανερχόμενοι στο Σήμερα…

 

Το μέγιστο λάθος που διεπράχθη το 1998 με τον όρο «Βούλγαροι»,

είναι ότι οι παραληρηματικές εθνικιστικές κορώνες

επεκράτησαν τής γνήσιας και ουσιώδους αγάπης προς την Πατρίδα,

με συνέπεια να χαθεί η τεράστια ευκαιρία αντιμετώπισης τού φαινομένου στη ρίζα του.

 

Αντιθέτως,

η μεσαιωνίζουσα Νεοελληνική Κοινωνία κατέφευγε για νιοστή φορά

στην προσφιλή τακτική της να κρύβει τα μείζονα προβλήματα κάτω από το χαλάκι

(τι να σού κάνει όμως ένα «χαλάκι» και τι να πρωτοκαλύψει).

 

Έτσι εφτάσαμε και στο ζοφερό περιστατικό τής Τρίτης.

Ας το δούμε και -κυρίως- ας το ακούσουμε,

ώστε να εκφράσουμε άποψη εφ’ όλης τής ύλης…

ΔΥΣΤΟΠΙΑ.
Ο διάλογος δύο νεαρών ανθρώπων, δύο νεαρών ανδρών,
προκαλεί εντονότατο προβληματισμό και γίνεται γροθιά στο στομάχι.
– Χώρα… Π.Α.Ο.Κ….
– Θεσσαλονίκη… Βουλγαρία…

Προσέξτε ανατριχιαστική λεπτομέρεια·

στη συνείδηση αυτών των αγοριών είναι εμπεδωμένη η αντίληψη

ότι η χώρα που συνδέεται με τον Π.Α.Ο.Κ. δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η… Βουλγαρία.

 

Κι όμως, ακόμη και μετά από ετούτο το σοκαριστικό συμβάν,

η ανακοίνωση τού «ΑΝΤ1» δημιουργεί προβληματισμό

καθώς στο απολογητικό περιεχόμενό της υπάρχει μία εκκωφαντική έλλειψη:

«Οι διαχρονικές αρχές του ΑΝΤ1, από την πρώτη μέρα που εξέπεμψε,

είναι διαυγείς, διακριτές και σαφείς.

Συνεπώς,

η ατυχής διατύπωση ενός συμμετέχοντος στο επεισόδιο της εκπομπής «Rouk Zouk»

που προβλήθηκε την Τρίτη 19 Οκτωβρίου,

όχι μόνο δεν αντιπροσωπεύει τις αρχές μας, αλλά αποδοκιμάζεται πλήρως από τον ANT1.

Είναι προφανές,

ότι το συγκεκριμένο απόσπασμα μεταδόθηκε στον αέρα του σταθμού από πολύ σοβαρό λάθος.

Είναι αυτονόητο ότι αυτό δεν θα επαναληφθεί.».

 

Βλέπετε κάπου τη λέξη «συγγνώμη»;
Πάντως εγώ δεν τη βλέπω και θεωρώ απαράδεκτη την απουσία της.

Ναι μεν ο σταθμός αναγνωρίζει το σοβαρότατο λάθος που εξεπέμφθη από τη συχνότητά του

-με την επιπρόσθετη δέσμευση ότι δεν θα υπάρξει μελλοντικώς ανάλογο ολίσθημα-

αλλά η «συγγνώμη» αγνοείται ενώ δεν θα έπρεπε·

ας πάψουμε να αδικούμε αυτήν την ιερή έκφραση 

και να τη μετατρέπουμε σε «Υπονοούμενο των Συμφραζομένων».

 

Πάμε τώρα στον καταλογισμό των ευθυνών·

ο σταθμός αναμφιβόλως εξετέθη,

όμως οι βασικοί υπαίτιοι για αυτό το «Βατερλό» είναι άλλοι…

 

Ευθύνες έχουν -ομαδικώς και ατομικώς-

άπαντες οι ιθύνοντες τής παραγωγής που βρίσκονταν στο στούντιο,

καθώς ουδείς αντέδρασε στο απαράδεκτο ατόπημα τού νεαρού συμμετέχοντος

και ουδείς -όπως απεδείχθη από την προβολή τού στιγμιοτύπου στον «αέρα»-

είχε την ευθιξία και τη διορατικότητα να ζητήσει τη διακοπή τού γυρίσματος,

προκειμένου να γινόταν αντικατάσταση τής επίμαχης διατύπωσης

και να μην έφτανε το εν λόγω «τερατούργημα» στις οθόνες μας.

 

Ευθύνη έχει ο σκηνοθέτης.

Ευθύνη έχει ο αρχισυντάκτης.

Ευθύνη έχει ο φιλόλογος τής εκπομπής (ο επονομαζόμενος ως «δάσκαλος»).

Ευθύνη έχουν και οι κάθε λογής υφιστάμενοι (συντάκτες, τεχνικοί, κ.λπ.).

Ευθύνη έχει η παρουσιάστρια Ζέτα Μακρυπούλια.

 

Αναντίρρητα, το «Ρουκ-Ζουκ» είναι εξαιρετικό και συνάμα προσιτό concept,

που προσφέρει διασκέδαση και χαίρει ιδιαίτερης αποδοχής στη Νεολαία.

Κι όμως,

αντί οι άνθρωποι που στελεχώνουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το «Ρουκ-Ζουκ»

να είναι -βάσει τού «target group» τής εκπομπής- ιδιαιτέρως προσεκτικοί,

αρχίζει πια να προσλαμβάνει διαστάσεις προπαγάνδας η «Κουλτούρα τού Ρατσισμού»

που εκπορεύεται από το συγκεκριμένο τηλεπαιχνίδι.

 

Η ανιστόρητη και κατ’ επέκτασιν αντεθνική σύνδεση

τού Π.Α.Ο.Κ. -και συνεπαγωγικώς, τής Βόρειας Ελλάδας- με τη Βουλγαρία,

δεν είναι το πρώτο κρούσμα διασπειρόμενου ρατσισμού από την εν λόγω εκπομπή·

όπως είχα επισημάνει στο τέλος τής προηγούμενης τηλεοπτικής σεζόν

-και συγκεκριμένα, στο πόνημα που ανήρτησα στις 17 Ιουνίου με τίτλο

«ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ: Η Ζέτα Μακρυπούλια ξεστομίζει στο “Ρουκ-Ζουκ”

τον ρατσιστικό όρο “λαθρομετανάστες”»

(https://www.zougla.gr/media/article/aparadekto-i-zeta-makripoulia-ksestomizi-sto-rouk-zouk-ton-ratsistiko-oro-la8rometanastes)-

ήταν ανεπίτρεπτο ότι είχαμε ακούσει την παρουσιάστρια

να ξεστομίζει αυτήν την έμπλεη ετεροφοβίας λέξη

κατά τη διάρκεια απαγγελίας κειμένου στη δοκιμασία τής Ορθογραφίας.

 

Να, λοιπόν, που τώρα,

στην αμφιδρόμως υβριστική σύνδεση τού Π.Α.Ο.Κ. και τής Μακεδονίας με τη Βουλγαρία,

αποκαλύπτεται ότι ο Ρατσισμός είναι επί τής ουσίας απρόσωπος

και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε όλοι να χαρακτηριστούμε «λαθραίοι».

Είναι συγκλονιστικό·

αν αναλύσουμε τον Ρατσισμό στον πυρήνα του,

θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχει φύλο, δεν έχει έθνος, δεν έχει πατρίδα,

δεν έχει ιδεολογία, δεν έχει θρησκεία, δεν έχει ομάδα,

και εν τέλει -οποία αντίφασις- δεν έχει ράτσα.

 

Ο Ρατσισμός είναι η προσωπική έκφραση των απανταχού υπάνθρωπων,

που -στην προσπάθειά τους να καλύψουν τις εκκωφαντικές ανεπάρκειές τους-

στοχοποιούν τούς πάντες και τα πάντα,

προσαρμόζοντας, μάλιστα, τις γκετοποιήσεις που μετέρχονται,

στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες και στα περιστασιακά συμφέροντά τους.

 

Εν κατακλείδι, η μοναδική λύση είναι η Παιδεία·

αν δεν υπάρχει Παιδεία,

θα γινόμαστε ολοένα και συχνότερα αυτόπτες-αυτήκοοι μάρτυρες

σε άκρως ανησυχητικά συμβάντα όπως το διαδραματισθέν στο «Ρουκ-Ζουκ».

 

Οποία τραγική ειρωνεία·

ο νεαρός που υπέπεσε στην ανεπίτρεπτη περιγραφή,

είχε το περιθώριο να απεφάσιζε ανάμεσα σε δύο επιλογές:

«Βουλγαρία» και «Ρίτσος».

 

«Ρίτσος; Ποιος είν’ αυτός;

Ας επιλέξω τη “Βουλγαρία” που έχει συνδεθεί μέσω τής γηπεδικής ιαχής με τον Π.Α.Ο.Κ.

και η επιτυχία θα είναι εγγυημένη.».

 

Αυτή είναι η Εθνική Παιδεία,

αυτός είναι ο Εθνικός Αχταρμάς,

αυτή είναι η Εθνική Κατάντια.

Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις…

 

Επί Προσωπικού:

Είχα έτοιμο στη σκέψη μου εδώ και μέρες (απέμενε μόνον η συγγραφή του),

ένα πόνημα με τίτλο «Το Υπουργείο Παιδείας παρακολουθεί το “Ρουκ-Ζουκ”;»,

όπου θα μεμφόμουν όλους τούς φορείς

-από γονείς και δασκάλους, έως καθηγητές, πολιτικούς και δημοσιογράφους-

που εμπλέκονται στο ξοφλημένο παιδαγωγικό σύστημα τής χώρας

και κληροδοτούν στη Νεολαία

την Άγνοια, τον Ωχαδερφισμό, την Απάθεια, τον Χαβαλέ, την Παραίτηση, 

και -εν τέλει- τη Βλακεία.

 

Με προλάβανε μεν οι εξελίξεις,

αλλά ισχυροποιούνται στον υπέρτατο βαθμό τα επιχειρήματα.

Ως εκ τούτου, έρχεται προσεχώς η δευτερολογία, 

που υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήταν… πρωτολογία.

ΜΕΙΝΕΤΕ ΑΣΥΝΤΟΝΙΣΤΟΙ!

 

Ο Υπο-Κοσμικός

(Twitter: @Ypokosmikos

https://twitter.com/Ypokosmikos)

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης