Όταν το Βόλεμα γίνεται Παρασιτισμός.
Στην αρχή είναι αστείο.
Μετά, γίνεται γραφικό.
Κατόπιν, γίνεται γελοίο.
Στη συνέχεια, γίνεται θλιβερό.
Ακολούθως, γίνεται αφόρητο.
Και εν τέλει, γίνεται εξοργιστικό.
Για την Ανθή Σαλαγκούδη ομιλώ·
διότι,
άπαντες είχαμε σχηματίσει άποψη για το πρόσωπό της
από τις πρώτες ημέρες τής παρουσίας της στο «ριάλιτι επιβίωσης»,
όμως έρχονται πλέον να προστεθούν και νέα στοιχεία
που συνθέτουν ολοκληρωμένα το παζλ τού χαρακτήρα της.
…
Να ξεκαθαρίσουμε το εξής:
Δεν είναι ποινικό αδίκημα να μην είσαι πλασμένος για το «Survivor»,
δεν είναι ηθικό αδίκημα να μην είσαι πλασμένος για το «Survivor».
δεν συνιστά -εν γένει- αδίκημα να μην είσαι πλασμένος για το «Survivor».
Το πρόβλημα ξεκινάει και τελειώνει
στην επιλογή ενός ανθρώπου να συμμετάσχει στο «Survivor»
ενώ δεν είναι πλασμένος για το «Survivor».
Βεβαίως, κάθε άνθρωπος δικαιούται να δοκιμάζει τα όριά του,
να (προσπαθεί να) τα αναβαθμίζει,
να καταπολεμά τούς φόβους και τις αναστολές του,
να προσδοκά -παντί τρόπω- να ανεβάσει τον πήχυ του
και να αναθεωρεί επί τα βελτίω τη ζωή του και την ύπαρξή του.
«Πρόοδος» λέγεται.
Ακόμη κι αν ξεκινάς από χαμηλά, από πολύ χαμηλά, από τα έγκατα τής (όποιας) ιεραρχίας,
δικαιούσαι να μοχθείς για την καλυτέρευσή σου
πηγαίνοντας κόντρα ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες,
και στις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.
Πού χωράει η Ανθή Σαλαγκούδη σε όλα τούτα;
ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ.
Καμία πρόοδος·
τουναντίον, μία διαρκώς κλιμακούμενη χειροτέρευση.
Παρακολουθώ αγωνιζόμενη την εν λόγω συμμετέχουσα
και φρίττω με την εικόνα που παρουσιάζει·
βουτάει στο νερό λες και είναι σακί με πατάτες,
τρέχει λες και είναι αφυδατωμένος οδοιπόρος στη Σαχάρα,
στοχεύει ωσάν αποτυχημένη version τού Γουλιέλμου Τέλλου.
Ένα άψυχο ον,
που έχει καπαρώσει σε κάθε έκφανση τού παιχνιδιού την τελευταία θέση.
Ίδια κι απαράλλαχτη η εικόνα της στην εξαιρετικά σκληροτράχηλη καθημερινότητα·
σύμφωνα με τις μαρτυρίες τής συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπαικτών της,
η Σαλαγκούδη δεν προσφέρει το παραμικρό στη διαβίωση τής ομάδας,
παρά μόνον έχει τη συμπεριφορά ατόμου που βρίσκεται σε διακοπές
και περιμένει τα πάντα από τούς άλλους.
Ο προσδιορισμός «παράσιτο» -βάσει τής ετυμολογίας τής λέξης-
ουδόλως υπερβολικός είναι·
η Ανθή Σαλαγκούδη δεν είναι απλώς μία «βολεμένη»,
αλλά μετά από δύο μήνες που παρακολουθούμε το «Survivor»
δυνάμεθα να πούμε εν απολύτω αντικειμενικότητι
ότι η συμπεριφορά της έχει χαρακτηριστικά καραμπινάτου παρασιτισμού.
Καθ’ έξιν ηττημένη όταν αγωνίζεται,
συχνά απούσα από τα αγωνίσματα λόγω μεγεθυμένων αδιαθεσιών,
εμφανώς τεμπέλα, οκνηρή, αποστασιοποιημένη,
ηλιοθεραπευόμενη όποτε ευνοούν οι καιρικές συνθήκες,
καταδιωκόμενη διαρκώς από την άτιμη κενωνία
που ενσαρκώνεται στο πρόσωπο των άπονων συμπαικτών της.
«Ω, ανάλγητοι άνθρωποι, γιατί δεν σπεύδετε οικειοθελώς να γίνετε δούλοι μου;».
…
Στις 22 Ιανουαρίου είχα γράψει το πόνημα με τίτλο
«Το φαινόμενο “Ανθή Σαλαγκούδη”, η Οικογενειοκρατία και το φιάσκο τού “Survivor”»
Πλέον, το θέμα αποκτά ανεξέλεγκτες διαστάσεις…
Η γυναίκα που σε ηλικία 28 ετών
είχε υπάρξει η πρωταγωνίστρια σε ανερυθρίαστο πολιτικό ρουσφέτι
(όταν τής δόθηκε -μετά από αμέτρητα δοκιμαστικά- εκπομπή στην «Ε.Ρ.Τ.»·
εκπομπή που πήγε άπατη και εξεμέτρησε το ζην μετά από λίγους μήνες),
τώρα γίνεται ξανά το επίκεντρο αντίστοιχων συζητήσεων,
καθώς υπάρχουν συμπαίκτες της που τής χρεώνουν
ότι η συνεχιζόμενη παρουσία της στο ριάλιτι είναι προϊόν νεποτισμού.
Η ίδια το αρνείται και τούς εγκαλεί λέγοντας ότι «Προσβάλλουν την οικογένειά μου.»,
χωρίς να γνωρίζει ότι ΚΑΙ η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών-τηλεθεατών
έχει αυτήν ακριβώς την πεποίθηση.
Το κομβικό ερώτημα που προκύπτει, λοιπόν,
με βάση την παντελή έλλειψη ανταγωνιστικότητας
και την άκρως προβληματική συνολική εικόνα τής περί ης ο λόγος,
είναι το εξής..:
«Εσύ, Ανθή Σαλαγκούδη, δεν προσβάλλεις την οικογένειά σου;».
Προσωπικά μιλώντας,
θέλω να πω ότι θα ντρεπόμουν να συμμετάσχω -έστω και έναντι υψηλής αμοιβής-
σε ένα παιχνίδι που θα ρεζιλευόμουν εξ αιτίας τής αταλαντοσύνης μου·
αν έχεις στοιχειώδη αξιοπρέπεια και τσίπα,
δεν (κατα)δέχεσαι να είσαι ο τελευταίος τροχός τής αμάξης,
να είσαι «Η Χαρά των Αντιπάλων», να είσαι πανθομολογουμένως ο Χείριστος.
Προφανώς η Σαλαγκούδη ουδόλως ενοχλείται από αυτήν την κατάσταση·
αντιθέτως, πράττοντας με εξόφθαλμα ραδιούργο και χειριστικό τρόπο,
επιδίδεται με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα
στην απολύτως δοκιμασμένη μέθοδο που λέγεται «Αυτο-Θυματοποίηση»,
προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει τη Συλλογική Προσοχή
και να προσδώσει ψευδεπίγραφη συναισθηματική χροιά στα γεγονότα.
Έχω παρατηρήσει πολύ προσεκτικά την Ανθή Σαλαγκούδη,
διότι θέλω να είμαι πάντοτε δίκαιος με τούς ανθρώπους.
Διαπιστώνω, λοιπόν,
πως το γεγονός ότι παραδέχεται
την -ούτως ή άλλως, αδιαμφισβήτητη- αδυναμία της στα αγωνίσματα,
δεν είναι η αυθόρμητη αυτοκριτική της,
αλλά μία «ξεπέτα αλήθειας», μία κίβδηλη ειλικρίνεια,
που ειπώνεται μόνο και μόνο για να ειπωθεί.
Όπερ μεθερμηνευόμενον,
η Παραδοχή έχει αξία όταν δεν είναι συνώνυμη με το Αυταπόδεικτο.
Είναι πια πεντακάθαρα διακριτό
ότι η Σαλαγκούδη δεν έχει την ελάχιστη ταπεινότητα
που θα έπρεπε να οριζόταν -αν μη τι άλλο- από την εκκωφαντική ανεπάρκειά της.
Και το χειρότερο..;
Η στωϊκότητά της είναι άκρως επιτηδευμένη
και αποτελεί έναν υποχρεωτικό ελιγμό
για να επικαλύπτει τη θλιβερή αγωνιστική εικόνα της.
Εις επίρρωσιν των λεγομένων μου,
σάς προτρέπω να προσέξετε πώς αλλάζει η ρητορική της
στις περιπτώσεις που θεωρεί ότι έχει δίκιο·
εκεί, γίνεται αμείλικτη, στυγνή, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης.
Εν κατακλείδι, η Ανθή Σαλαγκούδη είναι παμπόνηρη·
όσο κι αν προσωρινώς ξεγελάει με το νωχελικό φυζίκ της
και με τις τραγικές αποδόσεις της στον στίβο μάχης,
έχει ρασπουτινική σκέψη και σκληροπυρηνική στρατηγική.
Διόλου τυχαία,
υποδύεται μετ’ επιτάσεως το θύμα
και έχει φτάσει να αμφισβητεί ευθέως ότι η καταψήφισή της έχει αγωνιστικά κίνητρα·
ισχυρίζεται, μάλιστα, απολύτως προβοκατόρικα και κόντρα σε κάθε λογική,
ότι βγαίνει συνεχώς προτεινόμενη για αποχώρηση
επειδή η ομάδα ψηφίζει βάσει στρατηγικής και κοινής γραμμής.
Ε, εδώ πλέον γελάνε και οι σαύρες των νησιών Γκαλαμπάγκος.
Όπως διδάσκει έως και σήμερα η Παγκόσμια Ιστορία,
οι κανιβαλικές «στρατηγικές» και «γραμμές» χαράσσονται από ένα σύνολο ατόμων
προκειμένου να εξοβελίσουν κάποιον άνθρωπο
που είναι εξαιρετικά ικανός, ταλαντούχος και επικίνδυνος για την υφιστάμενη ιεραρχία,
και όχι για να πολεμήσουν ενορχηστρωμένα τον πιο αδύναμο κρίκο τής αλυσίδας.
Τέτοιου είδους μεθόδευση είχε αντιμετωπίσει -επί παραδείγματι- ο «Ντάνος»,
ο οποίος αποτελεί σημείο αναφοράς για τα αγωνιστικά «realities».
Όσον αφορά στην (κάθε) Σαλαγκούδη,
δεν συντρέχει η παραμικρή χρεία ενορχηστρωμένης επίθεσης·
απλά, μιλάμε για αναπόφευκτη επιλογή.
Ως εκ τούτου,
συμπεραίνουμε ότι -μεταξύ άλλων- η Σαλαγκούδη είναι ΚΑΙ φαντασμένη,
ενώ με τον τρόπο που αντιμετωπίζει την απόρριψη που υφίσταται,
παραπέμπει και σε συμπτώματα που συναντώνται στη «μανία καταδίωξης».
…
Οδεύοντας προς το τέλος τού παρόντος πονήματος,
πάμε να αποσαφηνίσουμε ένα εξόχως σημαντικό ζήτημα που προέκυψε προσφάτως…
Στοχεύοντας η Ανθή Σαλαγκούδη στο Συλλογικό Θυμικό,
έχει αναπτύξει -με την αρωγή δύο φίλα προσκείμενων συμπαικτριών της-
το ψευδεπίγραφο και χυδαία λαϊκίστικο επιχείρημα
ότι στο πρόσωπό της δέχεται επίθεση το Γυναικείο Φύλο.
Αυτή κι αν είναι αισχρή χειριστικότητα, αυτός κι αν είναι κίβδηλος φεμινισμός
(σύμφωνα με ετούτην την ψυχαναγκαστική και υποκριτική λογική,
θα έπρεπε να θεωρείται ως εκπομπή που προάγει τον Μισογυνισμό
μέχρι κι η σειρά ντοκιμαντέρ «Deadly Women» που προβάλλει ο «Σκάϊ»).
Να επισημάνω, να τονίσω και να διατυμπανίσω, λοιπόν,
ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων,
η δριμεία κριτική που εκφράζεται -είτε δημοσιογραφικώς, είτε στα «social media»-
αφορά σε συμπεριφορές και σε χαρακτηριστικά που έχει ο άνθρωπος-Σαλαγκούδη
και όχι η γυναίκα-Σαλαγκούδη
(ειρήσθω εν παρόδω,
η πανάξια Καρολίνα Καλύβα που δικαίως αποθεώνεται, δεν είναι γυναίκα;).
Συνελόντι ειπείν,
η διασταλτικότητα τής Πολιτικής Ορθότητας είναι σχεδόν τόσο επικίνδυνη,
όσο επικίνδυνη είναι και η παράκαμψη τής Πολιτικής Ορθότητας.
…
Εκτός από το πολωτικό -αλλά εύκολα καταρρίψιμο- αφήγημα περί Μισογυνισμού,
έχει αναπτυχθεί από τις δύο συμμετέχουσες που είναι φίλα προσκείμενες στη Σαλαγκούδη,
άλλο ένα -αντίστοιχου περιεχομένου- αφήγημα
που προέκυψε μετά το χθεσινό συμβούλιο τού «Survivor»:
«Ψηφιστήκαμε επειδή υποστηρίξαμε την Ανθή.».
Λοιπόν…
Η Υποστήριξη τού Αδύναμου,
η Υποστήριξη τού Περιθωριοποιημένου,
η Υποστήριξη τού Γκετοποιημένου,
η Υποστήριξη τού Άξιου,
η Υποστήριξη τού Ταλαντούχου,
είναι Ιερό Καθήκον τής Κοινωνίας.
Απ’ την άλλη,
η Υποστήριξη τού Ανάξιου,
η Υποστήριξη τού Ατάλαντου,
η Υποστήριξη τού Παρασιτικού,
είναι στοιχεία μίας αλλοτριωμένης, ξευτιλισμένης, παρηκμασμένης κοινωνίας,
και ουδόλως αποτελούν Επανάσταση και Αντικομφορμισμό.
Επιμύθιο:
Το παρόν πόνημα αποτελεί την ελάχιστη επιτέλεση τού ιερού καθήκοντος
που έχω ως άνθρωπος, ως πολίτης και ως δημοσιογράφος
προς όλα αυτά τα άξια και ταλαντούχα παιδιά εκεί έξω,
που βλέποντας την κάθε «Σαλαγκούδη» -και εν γένει τον κάθε ατάλαντο-
να καταλαμβάνει θέσεις που ουδόλως αξίζει,
αισθάνονται βαθιά απαισιοδοξία (έως και απόγνωση).
Όφειλα αυτές τις γραμμές που αναγνώσατε,
σε όλα τα παιδιά που ταλανίζονται από τα πάσης φύσεως ρουσφέτια
και θλίβονται διαπιστώνοντας
ότι το μέλλον τους εξαρτάται από μία όζουσα καθεστωτική επετηρίδα.
Επίσης, όφειλα αυτές τις γραμμές που αναγνώσατε,
ΚΑΙ στους γονείς των ταλανιζόμενων παιδιών,
οι οποίοι έχουν το σθένος να παραδίδουν στην Κοινωνία
ανθρώπους που διεκδικούν μόνο ό,τι τούς ανήκει.
…
Όσο για την Ανθή Σαλαγκούδη, είναι μία 36χρονη γερασμένη γυναίκα,
η οποία δεν αντιλαμβάνεται ότι το μεγαλύτερο θύμα τής Αναξιοκρατίας
είναι η Ψυχή τού Ευνοημένου.
Δυστυχώς ή ευτυχώς,
όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πόσο κακό τού προκαλεί η Εύνοια,
είναι πολύ αργά.
Τραγωδία μεν, Νέμεσις δε.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
