Πώς να πας για «Πούλιτζερ» με τη φράση «Λόλα, να ένα μήλο.»;
Η Επιστροφή.
Δύσκολη κατάσταση η Επιστροφή.
Πάντοτε δύσκολη,
είτε γυρίζεις κάπου που αγαπάς,
είτε κάπου που είσαι υποχρεωμένος να δηλώσεις ξανά την παρουσία σου.
Όπως και να ’χει,
η Επιστροφή έχει ως διαχρονική σύμμαχό της
-ενίοτε δε, ως καταστροφική σύμμαχό της- την Οικειότητα.
Το λέει, άλλωστε, και η θυμόσοφη ρήση..:
«Προτιμώ τα βάσανα που ξέρω, από αυτά που δεν ξέρω.».
Η Οικειότητα είναι η Δίδυμη Αδελφή τής Επιστροφής.
Μία άρρηκτη συγγενική σχέση,
άλλοτε λυτρωτική,
και άλλοτε εμπίπτουσα στην αποκληρωτική αίσθηση
ότι δεν διαλέγουμε εμείς τούς συγγενείς μας.
…
Επιστρέφω στην αγαπημένη μου «Ζούγκλα».
Μετά από τρεις εβδομάδες καλοκαιρινής αδείας, γυρίζω σε εδάφη γνώριμα·
γυρίζω σε εδάφη που πλέον, μετά από τέσσερα χρόνια οικειότητας,
αποτελούν ιερό τόπο τής προσωπικής μου γεωγραφίας
και εξόχως σημαντικό στίγμα στην υδρόγειο τής δημοσιογραφικής ιδιότητάς μου.
Δύσκολη κατάσταση η Επιστροφή.
Ακόμη κι όταν γυρίζεις κάπου που αγαπάς, δύσκολη κατάσταση.
Φεύγεις για διακοπές προκειμένου να γεμίσεις τις μπαταρίες σου
και έρχεσαι πίσω με άδειες μπαταρίες.
Πώτς γκένεν αυτό;
Αλλόκοτη η ύπαρξή μας, αλλόκοτες οι βουλές μας και η ψυχή μας.
Βιώνεις υπέροχες διακοπές;
Δεν θέλεις να επιστρέψεις, διότι δεν θέλεις να τελειώσει αυτό που ζεις.
Βιώνεις χάλια διακοπές;
Δεν θέλεις να επιστρέψεις, διότι είναι οδυνηρό ότι δεν έζησες αυτά που προσδοκούσες.
Κι είναι κι άλλα που παίζουν ρόλο…
Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος σε μία δυστυχισμένη χώρα;
Γίνεται;
Υπό συνθήκες ανθρωπιάς, δεν γίνεται.
Λέμε «Ναι» στο «Y.O.L.O.», λέμε όχι στην Αναισθησία και στην Απανθρωπιά.
Χωρίς να απεμπολούμε τις ελπίδες που επιδαψιλεύουμε στη Μεταφυσική,
λέμε «Ναι» στη γήϊνη συνειδητοποίηση ότι ζούμε μόνο μια φορά
(«Y.O.L.O.» = «You Only Live Once» = «Ζεις μόνο μια φορά»),
όμως αποποιούμαστε κατηγορηματικά τον Φιλοτομαρισμό,
την Αποστασιοποίηση, την Απάθεια και εν τέλει την Παραίτηση.
Ως εκ τούτων, έχει εξαιρετική σημασία και ο χρόνος τής επιστροφής σου.
Αυτό το διάστημα που απείχα τής Αρθρογραφίας, τι συνέβη;
Γυναικοκτονίες. Ξανά και ξανά.
Πυρκαγιές. Φονικές πυρκαγιές.
Είναι μεν παρήγορο ότι δεν πεθάναν’ άνθρωποι,
αλλά έχασαν τη ζωή τους με μαρτυρικό τρόπο χιλιάδες ζωάκια.
Κατόπιν, έπονται και οι υλικές ζημιές που έχουν ψυχ(ολογ)ική αξία.
Κατεστραμμένα σπίτια. Συχνά, κόποι μιας ολόκληρης ζωής.
Κατεστραμμένες οικίες. Κατεστραμμένες οικειότητες.
Οικογένειες που βλέπουν τις οικίες τους και τις οικειότητές τους
να μετατρέπονται σε αχνίζοντα ντουβάρια και σε μαυρισμένα κουφάρια.
Και μέσα σ’ αυτήν τη θλίψη,
έρχονται ως αχτίδες αισιοδοξίας αυτά τα υπέροχα και συγκλονιστικά Παιδιά τής Ελλάδας,
που αγωνιζόμενα στους Ολυμπιακούς Αγώνες μάς προσφέρουν με τις διακρίσεις τους
-και ιδίως με τις αυταπαρνητικές συμμετοχές τους-
το Δικαίωμα στην Υπερηφάνεια, στην Ελπίδα, στο Όνειρο.
Όμως, ακόμη και σε ετούτες τις περιπτώσεις,
το χαμόγελο σύντομα παγώνει στα χείλη μας και η ψυχή μας γεμίζει από οργή,
όταν διαπιστώνουμε πόσο υποκριτική, φανφαρόνικη, κυνική είναι η Πολιτεία·
μία αισχρή και χυδαία Πολιτεία,
που διαχρονικώς σού δίνει σημασία
μόνο όταν με τον προσωπικό σου μόχθο τής εξασφαλίζεις την πολυπόθητη πρόσβαση
στα φωτογραφικά φλας και στις τηλεοπτικές κάμερες.
Παρακμή. Αλλοτρίωση. Ζόφος.
…
Δύσκολη κατάσταση η Επιστροφή.
Ιδίως μετά από διακοπές, όλα σού μοιάζουν βουνό.
Εργασία και Διακοπές.
Βίοι παράλληλοι και στιγμιαίως τεμνόμενοι.
Το καταφέρνει κι αυτό η Επιστροφή· γίνεται το σημείο τομής των παράλληλων βίων.
Όσο κι αν έχεις προετοιμαστεί μέσα σου,
είναι βίαιη η μετάβαση από το ένα πλαίσιο στο άλλο.
Μέχρι χθες είχα την πολυτέλεια να τ(ρ)ελώ εν αδεία
και τώρα οφείλω να επανέλθω στην πρότερη καθημερινότητά μου,
όπου -εν μέσω, μάλιστα, παρατεταμένου καύσωνος-
η Δημοσιογραφία με περιμένει με ανοιχτές αγκάλες
για να τής αφιερωθώ και να τής αφοσιωθώ μέχρι τις επόμενες «διακοπές».
Αυτό το δυσβάσταχτο αίσθημα ότι θέλεις να φύγεις τρέχοντας,
αυτή η λανθάνουσα επιθυμία ότι δεν θέλεις να επιστρέψεις,
δεν είναι ριψασπιδισμός·
αίσθημα ευθύνης είναι.
Ακόμη κι αν είσαι καλός στο αντικείμενό σου,
ακόμη κι αν είσαι πολύ καλός,
πάντα σε ταλανίζει η ανάγκη να βελτιώνεσαι, να γίνεσαι ακόμη καλύτερος,
να ανεβάζεις διαρκώς τον πήχυ σου.
Εκεί έρχονται και οι άνθρωποι που σε εκτιμούν,
να βάλουν τη δική τους σπίθα στο φλεγόμενο βάσανό σου..:
«Μάς έλειψες…», «Σε περιμέναμε…»,
«Αδημονούμε να απολαύσουμε ξανά την “πένα” σου…».
Την ώρα που εσύ βρίσκεσαι σε τέτοιον βαθμό τρυφηλότητας και πνευματικής οκνηρίας,
ώστε η πιο δομημένη σκέψη σου να είναι επιπέδου «Λόλα, να ένα μήλο.»,
υπάρχουν πολίτες -και δη, ευρισκόμενοι ως επί το πλείστον σε νεαρή ηλικία-
που σε περιμένουν με αγάπη, με σεβασμό, με εκτίμηση.
Ε, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα παιδιά,
αποτελούν την κινητήριο δύναμη ώστε να αισθάνομαι ήδη
-κατά τη διάρκεια τής συγγραφής τού παρόντος πονήματος-
ότι δεν υπάρχουν πιο απολαυστικές και ουσιώδεις «διακοπές» από την Εργασία.
Επί τού Πιεστηρίου:
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα εργασίας μου εντός τού Αυγούστου.
Έχω, λοιπόν, τη συναισθηματική οφειλή προς τον ίδιο μου τον εαυτό,
να μάς καλωσορίσω και να προλογίσω την επερχόμενη σεζόν
με το μνημειώδες άσμα «Αύγουστος»
που μάς έχει αφήσει ως ψυχικό κληροδότημα ο Μέγας Νίκος Παπάζογλου.
Διότι, όπως λέει εδώ και χρόνια η σουρεαλιστική αυτοκαταστροφικότητά μου..:
«Θα πάω κι ας μού βγει και σε Καλό…»!
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
