Όταν το «Αντίο» και το Αστείο ενώνονται εις σάρκαν μίαν.
Ευτυχία.
Τι εστί «Ευτυχία»;
Αντιφατική έννοια η Ευτυχία,
καθώς είναι ΚΑΙ απολύτως προσωπική υπόθεση,
αλλά ταυτοχρόνως ΚΑΙ μία ντετερμινιστική κατάσταση
που εξαρτάται από αναρίθμητους εξωγενείς παράγοντες.
Ευτυχία.
Τι εστί «Ευτυχία»;
Όσο κι αν ο καθένας μας έχει να δώσει τη δική του απάντηση
βασισμένος στη φύση του, στη ζωή του, στις προσλαμβάνουσές του, στις εμπειρίες του,
όσο κι αν ο καθένας μας μπορεί να πει κάτι εντελώς διαφορετικό από τον διπλανό του
(και -οποία φαινομενική αντίφαση- να έχουν και οι δύο δίκιο),
υπάρχουν προσεγγίσεις τής συγκεκριμένης ευκταίας ακρότητας
που είναι διαχρονικές και περικλείουν υπέροχα το Απερίκλειστο!
Ο Σόλων ο Αθηναίος, ένας εκ των Επτά Σοφών τής Αρχαιότητας,
και εκ των θεμελιωτών τής Παγκόσμιας Διανόησης,
είχε εκφράσει -εκεί, μεταξύ τού 7ου και 6ου π.Χ. αιώνα- την αποφθεγματική αντίληψη
«Ευτυχία είναι ένας καλός θάνατος.».
Ναι, όντως αυτή είναι ιδιαιτέρως ουσιώδης προσέγγιση,
καθώς έχει βάθος και διαθέτει πυρηνική δυναμική·
η Ζωή είναι η Μετάβαση στον Θάνατο,
η Ζωή είναι ένα ταξίδι με Νομοτελειακή Κατάληξη,
όπου εν τέλει όλα παίζουν τον ρόλο τους εκείνην τη μεταφυσική στιγμή
κατά την οποία αφήνουμε ως κληροδότημα στο Σύμπαν τα 21 γραμμάριά μας.
Τι είναι λοιπόν ο «Καλός Θάνατος»;
Τι προϋποθέτει;
Κατά την προσωπική μου θεώρηση
-και με δεδομένο ότι η Πληρότητα είναι το κορυφαίο επίτευγμα τής Θνητότητας-
καλός θάνατος είναι να φεύγεις πλήρης ημερών.
Αυτό ακριβώς κατέφερε ο Κώστας Γκουσγκούνης.
…
Ο Κώστας Γκουσγκούνης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών.
Πλήρης ημερών.
Πλήρης ηδονών.
Ο πάλαι ποτέ «Σεΐζης» στη συνταρακτική τηλεοπτική μεταφορά
τής πανανθρώπινης κοινωνικής ηθογραφίας τού Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»,
ο εμβληματικός πρωταγωνιστής στις πρώϊμες ελληνικές «τσόντες»,
ο «“Κότζακ” τής Τσόντας»,
αυτός ο τύπος με το μονίμως ξυρισμένο κεφάλι και με τα πεταχτά αφτιά
που απείχε παρασάγγας από τον προσδιορισμό «Άδωνις»,
έγινε «λαϊκός ήρωας» διότι ενεσάρκωσε με το φυζίκ του
και με τις ανυπέρβλητα σουρεαλιστικές ατάκες του
μία ολόκληρη εποχή όπου το Συλλογικό Ορμέμφυτο έκανε την επανάστασή του.
Η Ελληνική Κοινωνία, φύσει και θέσει καταπιεσμένη σεξουαλικώς,
βρήκε στο πρόσωπο τού Γκουσγκούνη την ιδανική αθώωσή της
για τις αμαρτίες που ομοβροντηδόν φορτωνόταν -και ακόμη φορτώνεται-
από την πεπαλαιωμένη Επίσημη Θρησκεία της.
Όχι, το Σεξ δεν είναι Αμαρτία, δεν είναι Ανηθικότητα, δεν είναι Χυδαιότητα
(αναφέρομαι αποκλειστικώς σε συνευρέσεις μεταξύ συναινούντων ενηλίκων).
Το Σεξ είναι Απόλαυση, το Σεξ είναι Απελευθέρωση,
το Σεξ είναι Ένταση, το Σεξ είναι Χαλάρωση,
το Σεξ είναι Λύτρωση, το Σεξ είναι Θέωση,
το Σεξ είναι Επικοινωνία, το Σεξ είναι (Θεία) Κοινωνία.
Και βεβαίως, το Σεξ είναι Απενοχοποίηση, το Σεξ είναι Χιούμορ·
εξ ου και έχει μείνει ανεξίτηλα τυπωμένη στη μνήμη μου
η διαδικτυακή ατάκα μίας Ισπανίδας θεάς,
που έγραψε πριν από χρόνια στο «Twitter» τη μυθική φράση
«Έλα να κάνουμε Σεξ μέχρι να φτάσουμε σε… Σαρκασμό.»!
Ο Γκουσγκούνης έγινε «λαϊκός ήρωας» και αποθεωνόταν, επειδή εξεχείλιζε αυτο-σαρκασμό,
επειδή απήλλασσε από τις ενοχές τον Μέσο Άνθρωπο
και τού έδινε πρόσβαση στο Σεξ χωρίς να τού πυροδοτούσε αισθήματα μειονεξίας.
Ο Γκουσγκούνης αποθεωνόταν, ακριβώς επειδή δεν άξιζε την Αποθέωση.
Ο Γκουσγκούνης υπήρξε «Εκπρόσωπος τού Πρωτογονισμού»
και μετέτρεπε το Σεξ σε ένα «happening» όπου η Καύλα παραγόταν από το Ντεκαυλέ.
Εκεί που -ελέω θρησκευτικών και κοινωνικών στερεοτύπων-
το Σεξ αντιμετωπίζεται με βασανιστική βαρύτητα
(βαρύτητα που βεβαίως και συνδέεται με την ντιενεϊκή αντίληψη
ότι η Γενετήσια Πράξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Αναπαραγωγή τού Είδους),
ο Γκουσγκούνης τής χαμηλής σεξουαλικής αισθητικής
ερχόταν να δηλώσει με τον ακομπλεξάριστον τρόπο του
πως όλο αυτό το πλαίσιο που συχνά έχουμε απολύτως μεγεθυμένο στο μυαλό μας
αξίζει να μπαίνει στις σωστές βάσεις του
και να τοποθετείται στη Φυσικότητα χωρίς φιοριτούρες,
χωρίς μεγαλοϊδεατικά και δελαπατριδικά σχήματα,
χωρίς σοβαροφάνεια, χωρίς εικονολατρία,
χωρίς προβληματισμούς και άγχη, χωρίς αναστολές και απαγορεύσεις.
Ως γνωστόν, το Γέλιο είναι Υγεία,
οπότε οι «τσόντες» τού Γκουσγκούνη συνηργούσαν στη Δημόσια Σεξουαλική Υγεία
διότι προκαλούσαν γέλιο·
ο θεατής απεκόμιζε ευχάριστη διάθεση
και συνεπαγωγικώς υποδαυλιζόταν μία αρχέγονη έξαψη.
Ο «Πατέρας τής Pop-Art» Άντι Γουόρχολ
είπε κάποτε την εκκωφαντικά αιρετική φράση
«Το Σεξ είναι το μεγαλύτερο “Τίποτα” όλων των εποχών.»
και ο Γκουσγκούνης -ωσάν εκπρόσωπος τής… «Γλομπ-Αρτ»-
είχε βαλθεί να αποτελέσει την κωμική επιβεβαίωση τής ανατρεπτικής ρήσης.
«ΣΕΞ; Ε, δεν έγινε και κάτι.».
…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά..;
Αξίζει τόση φιλοσόφηση και κοινωνιολογική ανάλυση ο Γκουσγκούνης;
Βεβαίως και αξίζει.
Το αξίζει και με το παραπάνω,
καθώς η ανακοίνωση τού θανάτου του δεν συνοδεύθηκε από την παραμικρή θλίψη,
παρά μόνον από Χαρά·
η Χαρά,
η κορωνίδα τής έννοιας «Ευφημισμός» που είχαν συλλάβει οι αρχαίοι πρόγονοί μας
προκειμένου να ξορκίζανε τούς φόβους τους,
η Χαρά που απετελούσε το εφεύρημα για να αποδομούταν ο Χάρος,
ήταν εδώ παρούσα και εφώναζε «ΘΑΝΑΤΟΣ; Ε, δεν έγινε και κάτι.».
Το Διαδίκτυο εγέμισε από χιουμοριστικά σχόλια σεξουαλικής φύσεως,
που -όχι από ασέβεια προς τον εκλιπόντα, αλλά ακριβώς από σεβασμό-
απέδιδαν τα τού Γκουσγκούνη τω Γκουσγκούνη.
Βεβαίως, υπήρξαν και (λίγες) φωνές αντίδρασης,
τις οποίες προσμετρώ, υπολογίζω και σέβομαι απεριόριστα (σ)την αφετηρία τους,
αλλά έρχομαι να διαφωνήσω κάθετα στη συγκεκριμένη εμφάνισή τους.
Η λέξη-κλειδί που οφείλουμε να αναλύσουμε είναι ο «Σεξισμός».
Ο Σεξισμός -όπως έχω γράψει επανειλημμένως- είναι αμφίσημη έννοια,
που εμφύτως ρέπει στο θετικό πρόσημο και επικτήτως ρέπει στο αρνητικό πρόσημο.
Από τη μία,
Σεξισμός είναι η Φύση (μας), Σεξισμός είναι το Φύλο (μας), Σεξισμός είναι η Ζωή,
Σεξισμός είναι το Φλερτ, Σεξισμός είναι ο Έρωτας, Σεξισμός είναι το Σεξ.
Από την άλλη,
Σεξισμός είναι (και) η κάθε μορφής κακοποίηση ανθρώπων
που έχει έμφυλη αφετηρία και υποκινείται από αντίστοιχα κίνητρα.
Προσωπικώς,
τάσσομαι ενστικτωδώς και αναφανδόν υπέρ τής Πολιτικής-Κοινωνικής Ορθότητας,
αρκεί να μην είναι στείρα, υποχόνδρια, εμμονική, υστερική,
ώστε να μη φέρνει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα·
επί παραδείγματι, διόλου τυχαίως αλλά απολύτως συνειδητά και ιδεολογικά,
δεν χρησιμοποιώ την άκρως γκετοποιητική φράση «Αυτό το ξέρει κι η κουτσή Μαρία.»
διότι τη θεωρώ μία κατάπτυστη μεσαιωνική διατύπωση
που εμπεριέχει σαφή γκετοποιητικά μηνύματα εις βάρος των γυναικών και των αναπήρων,
αλλά εξοργίζομαι με κάτι πανηλίθια εφευρήματα τού τύπου
«Οι μαύροι θα πρέπει να αποκαλούνται “έγχρωμοι”.»
που στην πραγματικότητα προάγουν έτι περαιτέρω τον υφιστάμενο ρατσισμό
(είναι απαράδεκτο και υπέρτατα προσβλητικό να βαφτίζεται «έγχρωμος»
ο άνθρωπος που έχει μαύρο χρώμα δέρματος,
διότι έτσι υποκύπτουμε στη μισάνθρωπη προπαγάνδα των ρατσιστών).
Συνελόντι ειπείν,
επειδή οι ανθρώπινες πράξεις αποκτούν το πρόσημό τους
βάσει τής κομβικής παραμέτρου που λέγεται «Προαίρεση»,
αξιολογώ ότι ο Κώστας Γκουσγκούνης
-παρ’ ότι μεσουράνησε σε εποχές και σε αντικείμενο
όπου το «target group» του ήταν (σχεδόν) αποκλειστικώς ανδρικό-
μετήλθε μεν φαινομενικώς τη Φαλλοκρατία,
αλλά στην πραγματικότητα έτρωσε εκ των έσω την Αρρενωπότητα
και επρέσβευσε την υποδόρια αυτο-αποδόμησή της.
Επιμύθιο:
Ο Κώστας Γκουσγκούνης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών.
Πλήρης ημερών.
Πλήρης ηδονών.
Ένας άνθρωπος με δημοκρατικές, αντισυμβατικές, αντισυστημικές ιδέες,
είχε τη μετά θάνατον γενναιοδωρία να παραγάγει χαρά με την είδηση τής αποδήμησής του
και να πυροδοτήσει τη νοσταλγία στους νυν μεσήλικες ή ηλικιωμένους
που κάποτε τον έζησαν ως παιδιά-έφηβοι-νέοι
σε σκοτεινές αίθουσες που ξάφνου φωτίζονταν από έξαλλους πανηγυρισμούς
και ο αέρας σκιζόταν από την ιαχή «Άξιος! Άξιος!».
Ναι,
ο Κώστας Γκουσγκούνης έγινε η αιτία
που αυτές τις μέρες η σεξουαλικότητα μίας ολόκληρης γενιάς ανέσυρε μνήμες
από την εποχή που ο Νόστος καθίστατο συνώνυμος με τούς τσοντο-σινεμάδες,
διότι εκεί βρισκόταν η Απαγορευμένη Ελευθερία τού Σεξ.
Και τώρα,
πάνω στην ερμητικά κλειστή πύλη τού Παραδείσου, διεξάγεται μία μεγάλη μάχη…
Ένας αμαρτωλός που δεν ήταν αμαρτωλός απαιτεί την είσοδό του,
ο εντεταλμένος κλειδοκράτορας-πορτιέρης τού την αρνείται
και η τραχιά φωνή τού εφορμούντος προειδοποιεί για την ειλημμένη απόφασή του
να βρει τη δική του θέση στον «Κήπο τής Εδέμ»
και να καταποντίσει το Μονοπώλιο τού Πουριτανισμού:
«Άγιε Πέτρο, βάστα τοίχο. Θα σμπρώξω…»!
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
