Τι άλλο θ’ ακούσουμε και πόσα ακόμη ν’ αντέξουμε…
Αγαπητές Αναγνώστριες και Αγαπητοί Αναγνώστες,
ξέρετε τι έχω συνειδητοποιήσει παρακολουθώντας το «Ρουκ-Ζουκ»;
Ρητορική η ερώτηση, βεβαίως, διότι πώς θα μπορούσατε να το ξέρετε·
όμως -όπως αντιλαμβάνεστε- θα σάς το πω ευθύς αμέσως…
Συνειδητοποιώ, λοιπόν,
ότι η Φιλοσοφία δεν γεννήθηκε αποκλειστικώς από την ανθρώπινη ανάγκη
να εντοπιστούν, να προσεγγιστούν και να εμπεδωθούν
οι πάσης φύσεως έννοιες και ουσίες που διέπουν τη Ζωή,
αλλά πρόκειται και για μία αντανακλαστική αντίδραση προς την Ανοησία.
Έτσι, όσο μεγαλύτερη η ανοησία που μάς (περι)βάλλει,
τόσο μεγαλύτερη και η ανάγκη μας να καταφύγουμε στη Φιλοσοφία,
ώστε να προστατεύσουμε την -απειλούμενη με καθίζηση-
πνευματική ισορροπία τού είδους μας
(διόλου τυχαίο το γεγονός ότι,
οι εξυπνότερες απαντήσεις δίνονται στις ηλιθιωδέστερες ερωτήσεις).
…
Βλέπετε; Ήδη αισθάνεστε ότι διαβάζετε τον πρόλογο ενός φιλοσοφικού δοκιμίου.
Κι όμως,
σε τούτο το σημείο εποικοδομητικής απόγνωσης
με οδήγησε ένα -φαινομενικώς ακίνδυνο- στιγμιότυπο από το «Ρουκ-Ζουκ».
…
Όπως τα αυτοκίνητα έχουν ανάμεσα στις ταχύτητές τους (και) την Όπισθεν,
έτσι και ο εγκέφαλός μας έχει «ταχύτητα Όπισθεν» που λέγεται «Μνήμη».
Ε, λοιπόν,
υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμη και μία απλή πορεία προς τα πίσω,
μία απλή οπισθοπορεία τής Σκέψης,
δύναται να παραγάγει τραγικά αποτελέσματα.
Επειδή εγώ δεν είμαι άθρωπας που καταστρέφει το στοιχείο τής Έκπληξης,
πάμε να δούμε και -κυρίως- ν’ ακούσουμε την (αδι)ανόητη απάντηση
που έλαβε χώρα στο δημοφιλές τηλεπαιχνίδι,
και επανερχόμαστε για τα περαιτέρω…
– Πριν τον Μάρτιο..;
– Απρίλιος… Μάϊος… Μάρτιος… Δεν θυμ… (δεν θυμάμαι)
– Πες τούς μήνες στην αρχή…
– Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος, Απρίλιος…
– Ο δεύτερος..;
– Απρίλιος.
Όχι, δεν είναι κωμικοτραγικό όλο αυτό· είναι απλώς ΤΡΑ-ΓΙ-ΚΟ.
Όχι, επί τής ουσίας δεν μπορείς να γελάσεις με κάτι τέτοιο·
ακόμη κι αν στην αρχή μειδιάσεις,
αμέσως μετά θυμώνεις, εξοργίζεσαι και καταλήγεις να θλίβεσαι.
Τα Στερεότυπα. Τα Στερεότυπα που κυριαρχούν στη σκέψη μας.
Η Σειρά που έχουμε μάθει, που έχουμε συνηθίσει, που μάς έχει βολέψει,
που δεν κουνάμε ρούπι απ’ αυτήν.
Μετά τον Φεβρουάριο, θα απαντήσουμε ακαριαία ότι ακολουθεί ο Μάρτιος.
Πριν τον Μάρτιο, χρειαζόμαστε να μετέλθουμε κβαντικές εξισώσεις,
προκειμένου να απαντήσουμε ότι είναι ο Φεβρουάριος.
Καταιγισμός από μπούρδες, επειδή δεν έχουμε μάθει να σιωπούμε.
Καταιγισμός από μπούρδες, επειδή δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε.
Καταιγισμός από μπούρδες, επειδή δεν έχουμε μάθει να μιλάμε αφ’ ότου σκεφτούμε.
Καταιγισμός από μπούρδες, επειδή έχουμε μάθει -σώνει και ντε- να λέμε τα δικά μας…
Και μετά, γέλια. Χασκόγελα.
Η εμπεδωμένη και κυρίαρχη αντίληψη ότι η Ανοησία είναι χαριτωμένη.
Και βεβαίως,
δεν γίνεται να λείπει από αυτό το πανηγυράκι τής Αυτο-Αθώωσης
η θλιβερή δικαιολογία «Αγχώθηκα…».
ΟΧΙ. Με τίποτα. Με την καμία. Δεν το αγοράζω όλο αυτό.
Αρνούμαι να αγοράσω αυτό το «Κρίμα» (διότι περί κρίματος πρόκειται).
Παιδιά ανοχύρωτα,
παιδιά που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται,
παιδιά που δεν έχουν μάθει ν’ ακούνε
και -κατ’ επέκτασιν- παιδιά που δεν ξέρουν τι ξεστομίζουν.
Παιδιά που δεν ευθύνονται·
δεν ευθύνονται διότι ουδείς τα εδίδαξε την Ευθύνη,
δεν ευθύνονται,
διότι είναι οι νομοτελειακές φωτοτυπίες των γονιών, των δασκάλων,
και συνολικώς μιας απύθμενα συμπλεγματικής κοινωνίας που αποθεώνει την Ανοησία
για να έχει το δικαίωμα να αισθάνεται ανώτερη από τα ίδια της τα τέκνα
(και σιγά το κατόρθωμα να είσαι Ανώτερος από τον Ανόητο·
η μαγκιά είναι, να είσαι Ανώτερος από τον Έξυπνο).
ΟΧΙ, δεν το αγοράζω όλο αυτό.
Δεν το αγοράζω, διότι με αγχώνουν οι άνθρωποι που αγχώνονται για να αγχώνονται.
Δεν το αγοράζω, διότι δέχομαι μεν τη σοβαρότητα τής κατάστασης που λέγεται «Άγχος»,
αλλά αρνούμαι να δεχθώ το Άγχος ως το μόνιμο άλλοθι που δικαιολογεί τα πάντα.
ΓΚΩΣΑΜΕ.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
