Πώτς γκένεν αυτό;
Ευκαιρία:
Σύνθετη λέξη, που παράγεται από το επίρρημα «ευ» και το ουσιαστικό «καιρός»,
προκειμένου να δηλωθεί μία θετική περίσταση που εμφανίζεται ενώπιόν μας.
Βεβαίως, οι ευκαιρίες δεν είναι προορισμένες αποκλειστικώς για να αξιοποιούνται,
αλλά υπάρχουν και εκείνες που χάνονται·
είτε είναι μικρές, είτε είναι μεγάλες, είτε είναι τεράστιες, είτε είναι ανεπανάληπτες,
οι ευκαιρίες -ακολουθώντας την ακαταπολέμητη Στατιστική- ενίοτε χάνονται
(και συνεπαγωγικώς γίνονται πρώτης τάξεως διδάγματα,
που μάς βοηθούν να συνειδητοποιούμε τα λάθη μας, τις ανεπάρκειές μας,
καθώς και τη Σχετικότητα τής Ζωής).
…
Το 2010,
στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση Κατάρ-Ουζμπεκιστάν
που διεξαγόταν στο πλαίσιο των Πανασιατικών Αγώνων για νέους κάτω των 20 ετών,
ο Φαχάντ Καλφάν έχανε μία από τις πλέον χαρακτηριστικές «ανεπανάληπτες ευκαιρίες»
στην ιστορία τού αθλήματος.
Το βλέπεις και δεν το πιστεύεις·
όπως, βεβαίως,
κι ο «δράστης» και συνάμα «παθών» δεν πιστεύει αυτό που έκανε,
δεν πιστεύει ότι απώλεσε αυτήν την κολοσσιαίων διαστάσεων ευκαιρία.
Όντως,
είναι απολύτως οδυνηρό
όταν υποχρεούσαι -εκ των πραγμάτων- να δεχθείς ότι έχασες το «Άχαστο».
…
Η ίδια Κατάρ(α), η «Κατάρα τής Χαμένης Ανεπανάληπτης Ευκαιρίας»,
εχτύπησε στο χθεσινό επεισόδιο τού τηλεπαιχνιδιού «Ο Τροχός τής Τύχης».
Όλα μοιάζαν’ καλοκαίρι (όπως θα έλεγαν οι «Μέλισσες»),
όλα μοιάζαν’ τόσο εύκολα,
όταν -μετά την επιλογή των γραμμάτων από την παίκτρια-
ο ηλεκτρονικός πίνακας απέκτησε αυτήν την κραυγαλέα εικόνα.
Πάμε να δούμε και ν’ ακούσουμε τι ακριβώς συνέβη στη συνέχεια…
Επιμύθιο:
Το Πρόσωπο είναι η Αφορμή, το Φαινόμενο είναι η Αιτία.
Καταγράφοντας, λοιπόν, το Φαινόμενο,
θα πω ότι το απόσπασμα που μόλις παρακολουθήσαμε, έχει δύο προσεγγίσεις.
Η μία είναι η αυταπόδεικτη, η επιφανειακή, η «εμπορική»·
όλοι μας θα θελήσουμε να μάθουμε τι παίχτηκε,
όλοι μας θα θελήσουμε να μάθουμε πώς εχάθη το «Άχαστο».
Υπάρχει, όμως, κι η έτερη προσέγγιση, η οποία είναι σαφώς πιο σημαντική,
διότι υπερβαίνει τα τηλεοπτικά ένστικτα και μπαίνει στην Ουσία.
Ναι, όλοι μας θα αναφωνήσουμε «Τι έχασε;»,
αλλά αμέσως μετά -βάσει τού χαρακτήρα μας και τής νοοτροπίας μας-
θα κληθούμε να επιλέξουμε κατεύθυνση στο σταυροδρόμι που εμφανίζεται μπροστά μας·
οι πιο ελαστικοί εξ ημών θα πούμε με επιείκεια «Εντάξει, συμβαίνουν αυτά…»,
οι πιο αυστηροί, οι πιο απαιτητικοί (αλλά και οι πιο νευρικοί και σκληροπυρηνικοί),
θα εξοργιστούμε, θα βρίσουμε, θα απορρίψουμε.
Πού βρίσκεται η Αλήθεια;
Είναι απλώς ένα παιχνίδι, είναι απλώς μία χαμένη «ανεπανάληπτη ευκαιρία»,
ή πρόκειται για κάτι παραπάνω;
…
Σαφώς και πρόκειται για κάτι παραπάνω.
Η εν λόγω συμμετέχουσα
-η οποία, σημειωτέον, υπολειπόταν καθ’ όλην τη διάρκεια τού παιχνιδιού
και κατέκτησε την πρωτιά από ευνοϊκές συγκυρίες στον τελευταίο γύρο-
αποτελεί με το πάθημά της μία χαρακτηριστική εκπρόσωπο τής αντίληψης
«Κολλάω σε μία συγκεκριμένη πεποίθηση και αρνούμαι να ξεκολλήσω.».
Έτσι, η «Άρνηση τού Αυταπόδεικτου» θολώνει τη σκέψη και οδηγεί στην Αποτυχία.
Η «Κένυα» έγινε «Κίνα»·
αυτό απεφάσισε ο εγκέφαλος τής παίκτριας και εκεί «εκλείδωσε»
(το επεσήμανε, άλλωστε, πολύ εύστοχα, κι ο Πέτρος Πολυχρονίδης).
Η «Κένυα» έγινε «Κίνα»·
τι κι αν έχουν διαφορετικό αριθμό γραμμάτων,
τι κι αν η παίκτρια είχε ήδη επιλέξει το «ιώτα» και το έβλεπε εις τριπλούν στην «Αιθιοπία».
Κίνα που την κίναγε…
Ως εκ τούτων,
προοκύπτει ψυχογραφηματικής και κοινωνιολογικής υπόστασης συμπέρασμα:
Όταν ο εγκέφαλος κλειδώνει, ο άνθρωπος χάνει την επαφή με την Πραγματικότητα.
…
Κάποιοι θα πουν ότι φταίει το Άγχος.
Όντως, ενίοτε φταίει ΚΑΙ το Άγχος,
αλλά αυτή η εξήγηση ΔΕΝ ισχύει πάντα
και ΔΕΝ είναι επαρκής για να δικαιολογεί τα πάντα.
Όπερ μεθερμηνευόμενον,
αν ακόμη και στις πιο απλές καταστάσεις
το Άγχος και η Πίεση σε οδηγούν σε πνευματική και ψυχολογική κατάρρευση,
φτάνεις να αισθάνεσαι ότι το Αυτονόητο και το Αυταπόδεικτο είναι εχθροί σου
και καταλήγεις εν τέλει να μην ευχαριστιέσαι το Παιχνίδι.
Εν κατακλείδι,
ο «Τροχός τής Τύχης» διδάσκει ότι,
στη ζωή έχει σημασία να είσαι «Τυχερός» και όχι «Τυχαίος».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
μ.Γ.
