Του Francesco De Palo από τη Ρώμη
Twitter@FDePalo

Οι Ιταλοί αποφάσισαν: Αλλαγή με τη Giorgia Meloni γιατί η Αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος απέτυχε. Δύο σημαντικά στοιχεία προκύπτουν από τις Ιταλικές εκλογές.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Το πρώτο: Η 45χρονη Meloni μπόρεσε να μιλήσει σε όλους: επιχειρηματίες, οικογένειες, συνταξιούχους και νέους που αναζητούν τον δρόμο τους. Δεν έδωσε υποσχέσεις, για παράδειγμα,  όπως ο Τσίπρας το 2015, αλλά είπε ξεκάθαρα ότι η Ιταλία αναμένεται να έχει έναν δύσκολο χειμώνα, με λίγους πόρους, χωρίς τη δυνατότητα να δημιουργήσει  περισσότερα χρέη, αλλά με μπαλαντέρ: να χρησιμοποιήσει την ανάκαμψη για να γίνουν πραγματικά οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται και να μην δοθεί «εισόδημα υπηκοότητας», που είναι ένα μπόνους για να μείνεις στο σπίτι στον καναπέ.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα θα της αναθέσει το έργο του σχηματισμού κυβέρνησης. Αν η Μελόνι δεν κάνει τα ίδια λάθη που έκανε στο παρελθόν ο Ρέντσι, ο Κόντε και ο Σαλβίνι θα έχει την ελπίδα να σχηματίσει μια διαρκή κυβέρνηση χάρηρ στο εκλογικό αποτέλεσμα. Το Fratelli d’Italia έχει σταθερή πλειοψηφία στη Γερουσία και στην Βουλή γιατί κέρδισε σχεδόν σε όλες τις περιοχές, ακόμη και στα ιστορικά  μέρη της Αριστεράς στην Τοσκάνη και την Emilia Romagna.

Επιπλέον, είναι λάθος να μιλάμε απλώς για νίκη της ακροδεξιάς, γιατί η Μελόνι έχει φέρει το κόμμα της στην οικογένεια των Ευρωπαίων συντηρητικών, της οποίας προεδρεύει το ευρωπαϊκό κόμμα. Είναι επίσης κοντά στους Αμερικανούς Ρεπουμπλικάνους και είπε ότι οι Ιταλοί συντηρητικοί εμπνέονται από τον Ρόναλντ Ρίγκαν.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Η Μελόνι είναι επίσης η μόνη Ιταλίδα αρχηγός κόμματος. Η Αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος δεν είχε ποτέ προτείνει γυναίκα.

Το δεύτερο στοιχείο είναι το εξής: το Δημοκρατικό Κόμμα πρόδωσε το ιστορικό του εκλογικό σώμα, δηλαδή εργαζόμενους και φοιτητές, αλλά και τον ρεφορμισμό που χρειάζεται όλος ο κόσμος για να μην βουλιάξει.

Οι τελευταίοι, οι φτωχοί και οι συνταξιούχοι έχουν επιλέξει τον Κόντε και τη Μελόνι. Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει χάσει την εμπιστοσύνη των λεγόμενων τελευταίων (που επιλέγουν τους Μ5), του κέντρου (που υποστήριξε τον Μπερλουσκόνι και τον Καλέντα-Ρέντσι) και του απλού ανθρώπου που απείχε ή ψήφισε την Μελόνι.

Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε τους τελευταίους δύο ή τρεις γραμματείς, τον Zingaretti και τον Letta, επίσης επειδή η συλλογιστική πρέπει να περιλαμβάνει στόχους και αξίες που ίσως έχουν κολλήσει στην προ-Ρέντσι περίοδο. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το Δημοκρατικό Κόμμα έφτασε στο σημείο ένα συνέδριο να είναι αναπόφευκτο, ίσως ο Μάρτιος να είναι πολύ αργά, αλλά αυτή η περίοδος στην αντιπολίτευση μπορεί να είναι μια ευκαιρία για να ξαναβρεί κανείς τη δική του ταυτότητα.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης