Του Κώστα Μπετινάκη Ο Στόλτεμπεργκ απάντησε πως όπως νομίζει «από τα μαθήματα που έχουμε πάρει μετά το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη, είναι ότι οι στρατιωτικές επεμβάσεις δεν λύνουν πάντοτε όλα τα προβλήματα».
Δεν έχει άδικο, αν και δεν το παραδέχθηκε, αφού είναι σε όλους γνωστό πως οι στρατιωτικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Λιβύη, υπήρξαν καταστροφικές.
Ειδικότερα για τη Λιβύη, η επέμβαση του ΝΑΤΟ όχι μόνο διέλυσε τις κρατικές δομές της χώρας, παρέτεινε τον εμφύλιο πολεμο, προκάλεσε το ατέλειωτο κύμα των απελπισμένων προσφύγων προς τις άλλες Μεσογειακές χώρες, αλλά την παρέδωσε και στα χέρια λαθρεμπόρων και κυρίως ευνόησε την εξάπλωση του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Χαλιφάτου.
Στα τέλη του εφτάμηνου ΝΑΤΟϊκού πολέμου εναντίον της Λιβύης, συμμορίες υποστηριζόμενες από τους συμμάχους δολοφόνησαν με απερίγραπτο τρόπο τον δεσποτικό ηγέτη της χώρας Μουαμάρ Καντάφι.
Για να ξεστοσμίσει χαμογελώντας την χυδαία φράση η τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον, παρακολουθώντας την τηλεοτπική αναμετάδοση: «Ήρθαμε, είδαμε κι εκείνος πέθανε».(“We came; we saw; he died”).
O Καντάφι ήταν αυταρχικός ηγέτης, όπως όμως και οι άλλοι υποστηριζόμενοι από την Δύση ηγέτες στη Μέση Ανατολή – ο Μουμπάρακ στην Αίγυπτο για παράδειγμα.
Το BBC πάντως, μετά την δολοφονία του στις 20 Οκτωβρίου 2011 δημοσίευε: «Πρέπει να παραδεχθούμε πως με τον ιδιότυπο σοσιαλισμό που εφάρμοζε στη Λιβύη, ο Καντάφι παρείχε δωρεάν εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη και επιχορηγούμενες κατοικίες και μεταφορές».
Στο World Factbook της CIA, επισημαινόταν πως το 2010 στη Λιβύη του Καντάφι, οι εγγράμματοι έφταναν το 82,6% (ποσοστό πολύ καλύτερο από της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και της Ινδίας) και το προσδόκιμο ζωής έφτανε στα 77,47 χρόνια, υψηλότερο παρά 160 από τις 215 χώρες.
Η Δύση όμως ενδιαφερόταν να ξεφορτωθεί τον Καντάφι για να βάλλουν στο χέρι τις λιβυκές πλουτοπαραγωγικές πηγές που είχε εθνικοποιήσει.
Έτσι κατόρθωσαν οι χώρες του ΝΑΤΟ (πλην Γερμανίας) να επιτύχουν απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας και να ξεκινήσουν πόλεμο με τρομακτικούς βομβαρδισμούς εναντίον λιβυκών στόχων.
Τα ΝΑΤΟϊκά βομβαρδιστικά είχαν πλήξει με 9.600 εξόδους ανάμεσα στ΄άλλα και το πολύπλοκο σύστημα υδροδότησης με τους σωλήνες που διέσχιζαν την λιβυκή έρημο.
Η θεωρούμενη «προοδευτική» βρετανική εφημερίδα «Guardian», δημοσιεύοντας τον τερματισμό των επιχειρήσεων στη Λιβύη, επικαλούμενη δήλωση του τότε γγ του ΝΑΤΟ Anders Fogh Rasmussen, έγραφε: «Επρόκειτο για μοναδικό συνδυασμό στρατιωτικής ισχύος που θα διαμόρφωνε την μελλοντική μορφή πολέμου. Επρόκειτο για άκρως επιτυχές κεφάλαιο στην ιστορία του ΝΑΤΟ».
Σημειώνοντας η εφημερίδα ότι ο τότε γγ «απέκλειε το ενδεχόμενο επέμβασης στην Συρία»…
Φυσικά πόσο «περιορισμένη» μπορεί να χαρακτηρισθεί επέμβαση με 9.600 αεροπορικές επιδρομές, δεν είναι το ζήτημα, όσο το πολιτικό επακόλουθο και το χάος που δημιουργήθηκιε κατόπιν. Όταν ο Ράσμουσεν είχε επισκεφθεί την Τρίπολη της Λιβύης στις 31 Οκτωβρίου, είχε ανακοινώσει σε συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει εκεί:
«Είναι σπουδαίο να βρισκόμαστε στην ελεύθερη Λιβύη. Δράσαμε για να σας προστατεύσουμε και το επιτύχαμε. Η Λιβύη είναι πλέον ελεύθερη, από τη Βεγγάζη στη Μπρέγκα, από τη Μισράταα στα Δυτικά Όρη και την Τρίπολη». Δήλωσε ακόμη «υπερήφανος που το ΝΑΤΟ με τα αεροπλάνα του και τα πολεμικά του πλοία έπαιξε ρόλο ώστε μετά από εφτά μήνες να αναταπεί ο Καντάφι».
Χάρη στον τότε πρόεδρο Ομπάμα των ΗΠΑ, τον τότε πρόεδρο Σαρκοζί της Γαλλίας αλλά και τον γγ του ΝΑΤΟ Rasmussen, και τον αποκαλούμενο «Ζορμπά» (λόγω της ελληνικής καταγωγής του) αρχηγό των στρατιωτικών δυνάμεων της Συμμαχιας Stavridis, είχε ανακοινωθεί πως με την επέμβαση «είχαν λυθεί όλα τα ζητήματα».
Ο σημερινός γγ όμως γνωρίζει πολύ καλά το μάθημα της Λιβύης και γι’ αυτό προσπαθεί να το ξεχάσει. Έτσι δικαιολογείται πως παραδέχτηκε ότι με τη στρατιωτική ισχύ «δεν λύνονται πάντοτε αυτά που θεωρούνται από τη Συμμαχία «προβλήματα»…
.
