Γιώργος Αρκουλής

Η σκηνή χθες προς το μεσημέρι σε μεγάλο σούπερ μάρκετ, κάπου στην Αθήνα (και αν θέλετε το πιστεύετε!).

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ο υπάλληλος κάλυψης ραφιών, ανοίγει τεράστια κουτιά με βαριά πλαστικά δοχεία απορρυπαντικών και «ντανιάζει» στα ράφια. Φαίνεται κουρασμένος –και πώς να μην ήταν;- καθώς η εκλεκτή πελατεία περιμένει στον διάδρομο με τα εκκαθαριστικά, γενικώς, για προμήθειες. Προφανώς η επιστροφή από τας εξοχάς, επιβάλει πάσης φύσεως εκκαθαριστικό ώστε να αναχαιτιστούν τυχόν κατσαρίδες, μερμήγκια, αράχνες` δεν αναφέρω την λέξη «ποντίκια», διότι –όπως λέγανε οι παλαιοί- δεν πρέπει να λες το όνομά του διότι το ακούει και βγαίνει από το βάθος του νεροχύτη, ειδικά στα παλιά σπίτια. Αρκεί να ονομάζεις τον ποντικό «το κουφό» και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Του λόγου μου αναζητούσα ένα – δυο γκαζάκια για το καμινέτο στο οποίο φτιάχνω τον καθημερινό ΤΟΥΡΚΙΚΟ καφέ μου (τον οποίο οι γελοίοι ντόπιοι σωβινιστές του καφέ έχουν βαφτίσει ΕΛΛΗΝΙΚΟ), δεν τα βλέπω, οπότε ρωτάω τον «είλωτα» – υπάλληλο.

«Κάτω κάτω, ένα διάδρομο αριστερά σας θα το βρείτε».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

«Θέλω το Θεόφιλος».

«Θα βρείτε το «ελ γκρέκο» διότι ο «θεόφιλος» έχει καταργηθεί, όμως και αυτό που συνιστώ κάνει την ίδια δουλειά»

«Για καφεδάκι, δηλαδή», επανέρχομαι.

Οπότε ο υπάλληλος, που φαίνεται δεν είχε χάσει το κέφι του –και με δεδομένο το χιούμορ του- ολοκλήρωσε την συνομιλία:

«Κάνει και για τρομοκρατική ενέργεια, ειδικά αν να το ρίξεις στο «Μαξίμου»…

«Με γαλάζιους ενοίκους ή κόκκινους προς το ροζ;»

«Αγαπητέ, δεν μπορώ να πάρω θέση, διότι υποφέρω από αχρωματοψία…»

ΥΓ: Είπαμε, αν θέλετε το πιστεύετε.

ΥΓ2: Και καλό μήνα
 

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης