Γιώργος Αρκουλής
Ψάχνοντας χθες βράδυ τα κανάλια, στάθηκα στη ζωντανή μετάδοση του ντέρμπι κορυφής μπάσκετ από το ΟΑΚΑ. Μόλις είχε λήξει το πρώτο μέρος και η ΑΕΚ ήταν μπροστά 41-36, σκορ όχι αναπαυτικό για τα σχέδια της δημοφιλούς ομάδας της Αθήνας, αφού ο αντίπαλος, με εξαιρετική συνοχή, θάρρος και ένας προπονητή που έχτισε σιγά σιγά ένα εξαιρετικό σύνολο, αρκετές φορές είχε επιτύχει σημαντικές νίκες, μπόλικες μάλιστα εκτός έδρας. Σκέφτηκα λοιπόν ότι το Λαύριο δεν θα κατέθετε εύκολα τον οπλισμό του και δικαιώθηκα. Ο αγώνας κύλησε έτσι όπως θα ήθελε κάθε αντικειμενικός θεατής να κυλήσει. Το Λαύριο ομάδα καλύτερη χθες, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια, έδειξε χαρακτήρα στηριζόμενο σε παίκτες χωρίς «φανταχτερά» ονόματα αλλά με μαχητικότητα που θα ζήλευαν κάμποσα αστέρια του πρωταθλήματος. Νίκησε στην παράταση. Και δεν θα έφτανε εκεί, αν στο τελευταίο τετράλεπτο της κανονικής διάρκειας δεν έπεφτε σε έξι συνεχόμενα λάθη κάτω από το καλάθι της ΑΕΚ (τα οποία αν είχε αποφύγει, πιθανώς θα σημείωνε σκορ Μιλγουόκι Μπακς…). Νομίζω ότι η ομάδα του Λαυρίου μπορεί να φτάσει στο Ελντοράντο της, ως την λήξη του τουρνουά, αν και ο Παναθηναϊκός ήταν και παραμένει το φαβορί.
Κατά τα άλλα, θα καταθέσω μια παρατήρηση για τον περιγράφοντα το παιχνίδι από την ΕΡΤ3. Δυστυχώς δεν κατάφερε σε κανένα σημείο να μοιράσει δίκαια και με αντικειμενικότητα το χρώμα και την ένταση της φωνής του. Οι κορώνες και τα εύσημα χαρίζονταν με άνεση στις θετικές προσπάθειες των γηπεδούχων, ενώ όταν οι μαχητές του Λαυρίου έδιναν εκπληκτικές εικόνες, τότε «έχουμε σήμερα ένα μεγάλο παιχνίδι», με φωνή χαμηλή, σχεδόν απολογητική… Εκείνες τις στιγμές, η περιγραφή έμοιαζε να βγάζει μια ανεξήγητη λύπη…
Με την ήττα της η ΑΕΚ, παραχώρησε την κορυφή της βαθμολογίας στον αντίπαλό της, αλλά -να επαναλάβω- αφεντικό δείχνει ο τρίτος στην βαθμολογία (με λιγότερα ματς) Παναθηναϊκός. Μόλις ξεμπερδέψει με το φετινό του ναυάγιο στην Ευρωλίγκα, έχει την ικανότητα να τα καταφέρει, μολονότι στο Λαύριο είχε γνωρίσει την ήττα από μια ανώτερη, θαρραλέα και φιλόδοξη ομάδα.
