Γιώργος Αρκουλής
Παρακολούθησα χθες βράδυ τον αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Κοπεγχάγης και της Σεβίλλης, θεωρώντας ότι θα ήταν αμφίρροπος και με ενδιαφέρον. Αν σας πω ότι νύσταξα όσο ποτέ βλέποντας μπάλα θα με πιστέψετε; Από τη μια, η δανέζικη ομάδα, μέτρια εντελώς και από την άλλη, η έμπειρη στα ευρωπαϊκά πράγματα (με τέσσερα Κύπελλα ΟΥΕΦΑ παρακαλώ) Σεβίλλη, που δεν θύμισε ποτέ την ομάδα που γνωρίζουμε, μολονότι εμφανίστηκε ενισχυμένη με τον Ράκιτιτς, τον Ισκο και έναν καλό τερματοφύλακα. Το θέαμα ήταν τόσο φτωχό, από αυτά που διώχνουν τους ποδοσφαιρόφιλους από τις εξέδρες, αν δεν βλαστημάνε μάλιστα τα λεφτά που ξόδεψαν για την είσοδο. Κι’ όμως, αυτά τα μετριότατα κλαμπ, βρήκαν μια θέση στους ομίλους, σε αντίθεση με τον ημέτερο Ολυμπιακό Πειραιά, που είχε στο ξεκίνημα των ευρωπαϊκών του υποχρεώσεων αρκετές ευκαιρίες, αλλά και αναπάντεχες αποτυχίες και -δυστυχώς- ως σήμερα μηδέν νίκες, την ώρα που οι τρεις λοιπές ελληνικές δυνάμεις, επίσης απογοήτευαν, μένοντας από το ξεκίνημα «εκτός επισκευής», το γνωστό ‘μπι ελ άϊ’ («μπιέλα» κατά την ελληνική λαϊκή ελεύθερη μετάφραση!)
Εν πάση περιπτώσει, απόψε, με τον αγώνα Ολυμπιακού – Φράϊμπουργκ, είναι μια καλή ευκαιρία ανάκαμψης για τον «Θρύλο» του Πειραιά, που -μην ξεχνάμε- προσπαθεί να διορθώσει τις λάθος κινήσεις της ηγεσίας του, με νέες πλούσιες σε εντυπώσεις μεταγραφές, όπως του βετεράνου Βραζιλιάνου αριστεροπόδαρου Μαρσέλο και -επί του πιεστηρίου- του αρχηγού της εθνικής Κολομβίας Χάμες Ροντρίγκες, ποδοσφαιριστή που δεν πολυγουστάρει να μαρκάρει αντίπαλο, αλλά με τη μπάλα στα πόδια, μπορεί να παίξει με ουσία και μπρίο. Οπότε, απόψε τα μάτια μας στο «Καραϊσκάκη».
ΥΓ: και στον Κορμπεράν βεβαίως…
