Γιώργος Αρκουλής
‘Όλα έδειχναν ότι η ομάδα της Αγγλίας θα έφτανε –μετά από 55 χρόνια- στο δεύτερο τρόπαιο της Ιστορίας της, ιδού όμως που δεν διέθετε τα φόντα ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΕΡΕΝ για να το κατακτήσει. Η στήλη είχε επισημάνει εγκαίρως ότι οι γηπεδούχοι (και στα έξι ματς που έδωσαν…) υστερούν σε προσωπικότητες εξαιρώντας τους Κέϊν, Μαγκουάϊρ και Στέρλινγκ. Όμως, όταν οι δύο από τους τρεις, δηλαδή οι κυνηγοί δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεφύγουν από το μπλόκο των ‘θηρίων’ του ιταλικού κέντρου άμυνας, ήταν φανερό πως η αναμέτρηση θα εξελισσόταν σε εφιάλτη για τα… λιοντάρια. Το ότι ο αγώνας έφτασε στα πέναλτι, οφείλονταν στο γεγονός ότι οι Ιταλοί (που είχαν κατοχή σε κάποια στιγμή 72-28) αγωνίζονταν εντελώς φλύαρα, καθιέρωσαν παιγνίδι κατοχής, αλλά είναι αλήθεια πως με εξαίρεση τον παθιασμένο Κιέζα, οι λοιποί κυνηγοί που χρησιμοποίησε ο Μαντσίνι (Μπελότι και Ιμόμπιλε) ήταν εκτός φόρμας και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Γενικά ήταν ένας τελικός ελάχιστα ποιοτικός, αλλά με δίκαιο φινάλε.
Η Ιταλία, λοιπόν, φώναξε και πάλι «παρούσα» σε διοργάνωση επιπέδου, αφού -μην ξεχνάμε- στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο είχε αποτύχει να προκριθεί.
‘Ετσι όπως ήλθαν τα πράγματα, κορυφαίος του αγώνα, αναδείχτηκε ο τερματοφύλακας Ντοναρούμα, ενώ και η απόδοση του Ολλανδού διαιτητή Κάϊπερς ήταν εξαιρετική. Έχει τη σημασία της η μνεία στον διαιτητή, αφού στον ημιτελικό της Αγγλίας, ένας άλλος Ολλανδός «έσπρωξε» τους γηπεδούχους με πέναλτι – δώρο.
