Γιώργος Αρκουλής
Τελικά, για να σκύψει κάποιος μουσικός ραδιοφωνικός σταθμός στο ποιοτικό έργο ενός σπουδαίου δημιουργού, θα πρέπει να προκύπτει επέτειος γέννησης ή θανάτου. ‘Όπως χθες -23 του μήνα- με την συμπλήρωση 96 χρόνων από την γέννηση του μέγιστου Μάνου Χατζιδάκι του μελωδού, ο οποίος αναχώρησε για την χώρα των Μακάρων αθόρυβα και σεμνά, χωρίς «πολυκοσμία» και…διαθήκες.
Ο «Μελωδία», σταθμός συνεπής στο καλόελληνικό τραγουδιού, προσπαθεί να διατηρηθεί σε κάποια ποιότητα από το 2018, που πωλήθηκε από τον «Όμιλο Σκάϊ’ του συγκροτήματος των Αλαφούζων. Χθες, επέλεξε λοιπόν στην πρωϊνή του ζώνη τον Χατζιδάκι, βάζοντας όχι ‘εύπεπτα’ τραγουδάκια – σάχλες με την Βουγιουκλάκη, αλλά -μεταξύ άλλων- κομμάτια από τον «Μεγάλο Ερωτικό», άλμπουμ της «Λύρας», που βέβαια δεν γνώρισε σούπερ εμπορική επιτυχία, αλλά σημάδεψε για τα καλά όσους ευαίσθητους απολαμβάνουν το έργο τόσο του μέγιστου δημιουργού όσο και των συντελεστών. Το αναφέρω, έχοντας ως γεγονός ότι στα ‘Λιανοτράγουδα’ από τον ίδιο δίσκο, ακούσαμε -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!- την ξεχασμένη μαγική φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη, ντουέτο με τον Ψαριανό, να απογειώνουν την μελωδία του Μάνου.
Όπως και να το δούμε, ήταν κέρδος για την αισθητική και την μουσική μας αγωγή.
Κατά τα άλλα -για να μείνω λίγο ακόμη στα μουσικά μας πράγματα- είδα στα χθεσινά «ΝΕΑ-Σ/Κ» δισέλιδη παρουσίαση του Γιώργου Νταλάρα (με την υπογραφή του προϊσταμένου του πολιτιστικού ενθέτου!), με την οποία χαρακτηριζόταν (και όχι μόνο στον πλαγιότιτλο)ως «ΜΕΓΑΛΟΣ ερμηνευτής». Κι’ αυτό με αφορμή της πρώτης συναυλίας με το «Αξιον Εστί» που ετοιμάζει ο εν λόγω έμπειρος καλλιτέχνης. Εννοείται πως (ο Νταλάρας) απέναντι στα «θηρία» του μελωδικού μας Πολιτισμού, καταχωρείται απλά στον χώρο των ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ (και εμπορικών) ερμηνευτών. Μεγάλοι, υπήρξαν -πριν από αυτόν- ο Μπιθικώτσης, ο Ξυλούρης και η Μπέλλου. Αυτά. Και υπογραμμίζω ότι πρόκειται για προσωπική άποψη.
ΥΓ: Προς αποφυγήν γκρίνιας…
