Επιτέλους δυνατό φιλμ χωρίς βία και σφαίρες…

Γιώργος Αρκουλής

Επιτέλους, νάτη η τηλεοπτική ανάσα -χθες βράδυ από το Open του Σαββίδη- αν και αμέσως μετά την εξαιρετική ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος» ακολούθησε νέα αμερικανιά με βία, πιστολίδι και τις γνωστές γκόμενες που προσπαθούν να σώσουν την παραγωγή, δηλαδή το ανύπαρκτο σενάριο, την φλύαρη  σκηνοθεσία κλπ.

Το φιλμ του Τορνατόρε, ίσως το κορυφαίο της καριέρας του Ιταλού δημιουργού, το είχα απολαύσει στην πρώτη του προβολή στις αθηναϊκές αίθουσες και με είχε εντυπωσιάσει από κάθε άποψη: υπόθεση, σκηνοθεσία, αριστουργηματική φωτογραφία, μοντάζ, παίξιμο υψηλού επιπέδου από τον Φιλίπ Νουαρέ, τον Ζαν Περέν και τους δύο πιτσιρικάδες που έπαιζαν τον Τοτό σε νεανική ηλικία. Και φυσικά με τη  μουσική από τον μαέστρο Μορικόνε, που ταίριαζε γάντι με το στόρι.

Δικαίως αυτή η ταινία σάρωσε τα βραβεία στις πέντε ηπείρους όταν βγήκε στις αίθουσες.

Αναρωτιέμαι, όμως, σήμερα, αν αυτή η πολύ σημαντική ιταλική ταινία με την απλή ανθρώπινη ιστορία που εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της Σικελίας τις δεκαετίες 1940-50, μπορεί να συγκινήσει το σύγχρονο κοινό. Φοβάμαι πως ίσως δεν έχει να του πει και πολλά πράγματα, γιατί -μη γελιόμαστε- άλλο να έχει ζήσει κάποιος τα δύσκολα χρόνια μετά τον Β’ παγκόσμιο στον φτωχό ευρωπαϊκό Νότο και εντελώς διαφορετική υπόθεση τα χρόνια που ακολούθησαν με την ανάπτυξη, την οικονομική άνεση κλπ.

Όσο για τον Τζουζέπε Τορνατόρε, πιστεύω ότι έχει μια θέση στους μεγάλους Ιταλούς δημιουργούς, πλάϊ στον Φελλίνι, τον Βισκόντι, τον Μπερτολούτσι, τον Ντε Σίκα,  τον Μονιτσέλι. Αποδείχτηκε μοναδικός στο να φτιάχνει ανθρώπινες ιστορίες με θέματα απλά αλλά γεμάτα νοσταλγία και αίσθημα. Να επισημάνω ένα ακόμη σπουδαίο φιλμ του Τορνατόρε, αυτή τη φορά με λαμπερό καστ. Το «Ηταν όλοι τους καλά», όπου ο συνηθισμένος από τις αμερικάνικες δουλειές του σκληρός χαρακτήρας Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ξεδιπλώνει έναν ρόλο, που δυστυχώς δεν έτυχε την υποδοχή κριτικών και κοινού όπως του έπρεπε.