Της Κορίνας Ντούβλη
«Μια φορά ιερόδουλη, για πάντα ιερόδουλη». Η ιερόδουλη είναι μια γυναίκα που συναινεί καθημερινά να βιάζεται. «Γιατί όχι ακόμη μια φορά; Τι σημασία έχει η άρνησή της όταν αυτή είναι η ταυτότητά της;».
Κι εδώ ερχόμαστε να επισημάνουμε πράγματα αυτονόητα για αυτή την ταυτότητα: Πρόκειται, λοιπόν, αποκλειστικά για την επαγγελματική της ταυτότητα. Κάθε άνθρωπος έχει όρια και αξιοπρέπεια, όπως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα για άρνηση/απόρριψη/ μη συναιτιότητα/επιλογή. Μια ιερόδουλη γυναίκα δεν αποτελεί σεξουαλική εργαλειοθήκη, δεν είναι πάντα διαθέσιμη και δικαιούται να μην είναι διαθέσιμη. Όταν μια ιερόδουλη γυναίκα δεν είναι διαθέσιμη να προβεί σε σεξουαλική πράξη και παρ’ όλα αυτά καταλήγει να έχει προβεί σε σεξουαλική πράξη χωρίς συναίνεση, σημαίνει ότι έχει αποφασίσει να μη βιαστεί ούτε σωματικά ούτε ψυχικά, μα βιάστηκε. Σημαίνει ότι δεν σε έχει επιλέξει και ότι εσύ αυτό πρέπει όχι απλώς να το κατανοείς, αλλά να το θεωρείς αυτονόητο. Σημαίνει πως εσύ πλέον θεωρείσαι εγκληματίας, και εκείνη -ναι, η ιερόδουλη- είναι αποδέκτρια του εγκλήματός σου. Ότι η γυναίκα αυτή δεν ήταν απλώς μια νόμιμη ευκαιρία να παρεκτραπείς και να επιβεβαιώσεις την ποσότητα και την ποιότητα της τεστοστερόνης σου, αλλά μια αφορμή να την εκθέσεις ανεπανόρθωτα. Είναι κακοποίηση, συνειδητή, χωρίς ελαφρυντικά παρεξήγησης ή παρερμηνείας. Ακόμη και αν το «όχι» δεν είναι ξεκάθαρο -από μόνο του πρέπει να σου είναι ξεκάθαρο ό,τι δεν είναι ξεκάθαρο-, σημαίνει όχι.
Ο βιασμός μια ιερόδουλης υπάρχει. Μια ιερόδουλη μπορεί να βιαστεί κι ας μην το πιστεύει το ακριβοδίκαιο σύστημα ιδεών σου που ηθικολογεί και κρίνει/πράττει αναλόγως. Μια ιερόδουλη δικαιούται να μην εμπορεύεται το σώμα της. Η «ατιμία» μιας ιερόδουλης που της προσδίδει η κοινωνία και την καθιστά ηθικά κατακριτέα δεν σε δικαιώνει. Μια ιερόδουλη έχει ανθρώπινη ιδιότητα και όχι την αιώνια ιδιότητα της ερωμένης σου. Ούτε είναι προϊόν διαρκούς πολυτελείας σου. Ούτε ένας ερωτικός αυτοματοποιημένος μηχανισμός που λειτουργεί με κέρματα. Ο αγοραίος έρωτας δεν αποτελεί υπερασπιστική γραμμή μιας μη συναινετικής πράξης με μια ιερόδουλη και ο οίκος ανοχής δεν είναι ο τόπος νομιμοποίησης των παραβατικών σου διαθέσεων. Κι αυτό συμβαίνει επειδή εσύ έχεις προσδώσει την αξιοπρέπεια της γυναίκας σε λάθος σημείο της ύπαρξής της.
Η ίδια αντιμετώπιση θα έπρεπε να έχει κάθε γυναίκα ανεξαρτήτως επαγγελματικής ιδιότητας, ηλικίας, σεξουαλικού ιστορικού («πήγαινε με όποιον έβρισκε»), οικογενειακής και οικονομικής κατάστασης ή ήθους («ανήθικη») και όποιου άλλου κριτηρίου που πολλοί εφευρίσκουν, υποθέτουν, ξεθάβουν, ονειρεύονται προκειμένου να εθελοτυφλήσουν και να κρυφτούν κάτω από μια διαφανή συνείδηση που τους βολεύει. Ας μην παραμυθιάζουμε τους εαυτούς μας με ρόδινες ιστορίες και κατευναστικά επιχειρήματα πως μια γυναίκα που
βιάστηκε είχε μερίδιο ευθύνης, ότι η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί δικαίως, πως… πως… πως… πως ίσως μωρέ στο κάτω-κάτω να μη βιάστηκε κιόλας (το πιο αποτελεσματικό νανούρισμα της συνείδησης).
