Σαν απανωτές εκρήξεις ηφαιστείου μοιάζουν τα κύματα αποκαλύψεων περί σεξουαλικών παρενοχλήσεων και κακοποιήσεων σε διάφορους εργασιακούς χώρους. Μέχρι στιγμής ωστόσο οι αποκαλύψεις αφορούν κυρίως τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο αλλά και τον αθλητισμό.
Μία καταγγελία άγγιξε τη δημοσιογραφική οικογένεια χωρίς να λάβει ιδιαίτερες διαστάσεις. Κάποιες φωνές ακούστηκαν χωρίς να υπάρξει συνέχεια για τον χώρο της τηλεόρασης. Τίποτε δεν είχε ακουστεί μέχρι
πρότινος για τους βασικούς χώρους εργασίας στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Εκεί όπου εργάζεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Εκεί όπου απασχολούνται οι γυναίκες αυτού του τόπου. Οι ανώνυμες. Οι απροστάτευτες από τον ευρέως αποδεκτό βαλκανικό ματσισμό που μαστίζει τη νεοελληνική κοινωνία μας.
Μία γυναίκα που παρακολουθεί επί σειρά ετών το πώς έχουν διαμορφωθεί στον εργασιακό χώρο οι σχέσεις κυριαρχίας του αρσενικού αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τις απόψεις της με μία επιστολή στον πρωθυπουργό. Πρόκειται για μία επί της ουσίας ανοιχτή επιστολή, στην οποία περιγράφονται οι αρσενικές συμπεριφορές στους εργασιακούς χώρους του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Όμως περιγράφονται και οι συμπεριφορές γυναικών που ενέδωσαν στο σύστημα ακολουθώντας τις «προδιαγραφές» που οι άνδρες προϊστάμενοι ή απλώς «συνάδελφοι» έθεσαν προκειμένου να εδραιώσουν την κυριαρχία τους, αλλά και να ικανοποιήσουν τα αβυσσαλέα ένστικτά τους.
Η επιστολή είναι κόλαφος. Είναι ταυτόχρονα και κραυγή. Επιτέλους κάτι ουσιαστικό συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο. Διαβάστε την επιστολή με αποδέκτη τον πρωθυπουργό και αποστολέα ένα στέλεχος της δημόσιας διοίκησης, η οποία ομιλεί στο όνομα κάθε γυναίκας εργαζόμενης σε αυτή τη χώρα. Είναι πια καιρός να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους.
Η επιστολή
Οι αναγνώστες παρακολουθούμε με συναίσθημα συμπαράστασης προς τα θύματα τις πρωτόγνωρες για τα συνήθη αποτολμούμενα αποκαλύψεις, οι οποίες ουσιαστικά αφορούν το απαράδεκτα διαιωνισμένο πρόβλημα της ανεξέλεγκτης σεξουαλικής παρενόχλησης σε χώρους εργασίας.
Ακούγονται επιτέλους φωνές διαμαρτυρίας και αφύπνισης, αν και δυστυχώς αυτές γίνονται μόνον από θύματα που υποχρεώνονται να ξετυλίξουν δημόσια τη δική τους τραυματισμένη ψυχή, που είχαν την τύχη μέσα στην ατυχία τους να βρουν μάρτυρες και τα οποία και πάλι θα ταλαιπωρηθούν με δικαστήρια. Οι φωνές τους ωστόσο εκφράζουν και δικά μας τραύματα και αφυπνίζουν.
Αξιοπρόσεκτο δε είναι ότι, ενώ δυστυχώς υπήρχαν δεκαετίες προηγούμενης σιωπής, μόνο στην εποχή του άνευ χειραγώγησης διαδικτύου τέτοια προβλήματα βρίσκουν επιτέλους τη δέουσα κοινωνική επιρροή.
ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΠΡΟΣ ΘΥΜΑΤΑ
Καιρός όμως είναι να ανοίξουν στόματα και για τις παρενοχλήσεις σε άλλους χώρους εργασίας. Υπάρχει πρόβλημα και στον χώρο της εργασίας στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Θα μας απογοητεύσει ο πρωθυπουργός αν δεν επιδείξει έμπρακτο ενδιαφέρον με αποτελεσματικές ρυθμίσεις.
ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
Δέχθηκα πολλές φορές η ίδια, είτε υπέπεσαν στην αντίληψή μου παρενοχλήσεις διάφορων μορφών στο εργασιακό περιβάλλον στον δημόσιο τομέα, με θύτες πολιτικούς και υπηρεσιακούς προϊστάμενους ή απίθανους παρατρεχάμενους.
Σε σχέση με τις καταγγελίες της επικαιρότητας, διέκρινα μια ποιοτική διαφορά την οποία αξίζει να σας θέσω προς συζήτηση. Σύμφωνα με τα προσωπικά δυσάρεστα βιώματα, δεν ήταν πάντοτε πρόδηλη η παρενόχληση, γι΄ αυτό δεν ήταν πάντοτε σοκαριστική, ήταν το ίδιο όμως προσβλητική και άφησε συνέπειες. Δηλαδή, δεν μου έτυχε προσωπικά να μπω σε δωμάτιο με γυμνό παρενοχλητή και στις προσκλήσεις κατάφερα να μην ενδώσω, αλλά στη συνέχεια υπέστην μπούλινγκ, ως αντίποινο, επί συνεχή έτη, καθοριστικό για τον εισπραττόμενο σεβασμό στον εργασιακό χώρο και την καριέρα μου.
Μπορεί να μην έχει αποδειξιμότητα η περίπτωσή μου και να μην είναι αποτελεσματική λύση το να δημοσιοποιήσω ονόματα για τη δική μου μαρτυρία, όμως θα συνεχίζεται τα επόμενα χρόνια, κάτι σαν μέρος της δουλειάς ας πούμε, και αυτό με ανησυχεί και προσπαθώ να με ακούσετε.
Σε καμία περίπτωση δεν επισκιάζονται οι καταγγελίες των θυμάτων ευθείας σεξουαλικής βίας, όπως ήταν αυτή της κυρίας Μπεκατώρου, με το να σπάμε τη σιωπή μας και όσοι, από τύχη βέβαια, δεν ενδώσαμε. Απεναντίας, πιστεύω ότι οφείλουμε να μιλήσουμε όλοι όσοι έχουμε τέτοιου είδους δυσάρεστα βιώματα, προκειμένου να αποκαλυφθεί και το εύρος του προβλήματος. Πιστεύω ότι η σεξουαλική κακοποίηση, οι καταχρηστικές συμπεριφορές θέσης/εξουσίας και οι συνεχείς χειριστικές συμπεριφορές μέσα στο εργασιακό πλαίσιο είναι εκδηλώσεις κακοποίησης που με κάποιους μεθοδικούς τρόπους θα πρέπει να ελέγχονται.
Το πρόβλημα συχνά είναι απλό να λυθεί. Απορώ γιατί δεν το λύνει ο νυν πρωθυπουργός. Για αυτό μάλλον έχει σημασία να ακουστούν και οι εμπειρίες της περίπτωσής μου.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ
Υπήρξα άλλοτε θύμα και άλλοτε θεατής σε πλήθος παρενοχλήσεις, άλλοτε από σε θέσεις προϊσταμένου θύτες, από διευθυντικά στελέχη, ακόμη και από παρατρεχάμενούς τους (με ρόλο ναρκαλιευτή και μαντατοφόρου των από πάνω τους), στον εργασιακό χώρο στον δημόσιο τομέα. Στις περισσότερες έχει συμβεί, νομίζω. Το εύκολο είναι να ξεκόψεις. Το δύσκολο είναι τα αντίποινα στα οποία υπόκεισαι στη συνέχεια. Στη συνέχεια με έκαναν να νιώθω χαζή που δεν ενέδωσα και που δεν άρπαξα δήθεν την ευκαιρία ή με φόβισαν με διάφορους τρόπους ώστε να μην πω τίποτα σε κανέναν για πολλά χρόνια. Αλίμονο σε όσες δεν είναι καν μόνιμες υπάλληλοι!
Διακρίνει κανείς μια διαφορά σε σχέση με τον τρόπο της παρενόχλησης στον χώρο της εργασίας στο δημόσιο και της πολιτικής σε σχέση με τους χώρους του θεάματος και του αθλητισμού. Στη δεύτερη περίπτωση, η κατάχρηση εξουσίας γινόταν με θρασύτητα, σύμφωνα με όσα καταγγέλλονται, μάλλον επειδή δεν είχε ξανασπάσει το αβγό. Στην πρώτη περίπτωση, ο συνήθης τρόπος είναι ότι «απλώς» πρέπει να ενδώσεις με στυλ, να αποδείξεις δηλαδή «εργασιακή ευφυΐα», με το να σε εμπιστευτεί για να σου «την πέσει» το αφεντικό και με το να βοηθάς να εξαφανίζει τα ίχνη του – μην τυχόν και εκτεθούν στη δημοσιότητα η υπόληψη και το κοινωνικό κύρος του. Μεγάλη υποκρισία κρύβεται κάποτε πίσω από το κοινωνικό κύρος.
Είχα γνωρίσει μια ήσυχη γραμματέα Κοινότητας στον Δήμο όπου αργότερα διορίστηκα να φωνάζει «βοήθεια» από τα παράθυρα επειδή την κυνηγούσε να της ριχτεί με πρόστυχο λεξιλόγιο ο αμόρφωτος πρόεδρος. Δεν υπήρχε θεσμικό όργανο να εποπτεύσει και ούτε τόλμησε η γυναίκα να κάνει μήνυση, θα έπρεπε να παρακαλέσει για μάρτυρες και να διασυρθεί περισσότερο στα δικαστήρια, ίσως και να έχανε από τα πολιτικά βύσματα, και για αυτό προτίμησε να βάλει μέσον να μεταταχθεί αλλού… Πέρασε ψυχοφθόρος καιρός μέχρι να τα καταφέρει.
Έχω προσωπικά γίνει αποδέκτης συκοφαντικών δυσφημήσεων και στοχευμένης οργής (μπούλινγκ) από καουμπόη δήμαρχο μεγάλης πόλης επειδή ξέκοψα και δεν ενθάρρυνα ανήθικες μεταχειρίσεις του περιβάλλοντός του (ίσως και του ίδιου, αν κατάλαβα καλά), τον οποίο δήμαρχο οι υπάλληλοι παρακολουθούσαμε να παίρνει σε επαγγελματικό ταξίδι εργαζόμενες, όπου, εκεί, τα βράδια, τις επισκεπτόταν στα δωμάτια και όταν επέστρεφαν τις ανέδειξε σε θέσεις προϊσταμένων (χωρίς φυσικά να υπερτερούν σε προσόντα σε σχέση με άλλους συναδέλφους), ο οποίος καουμπόης-δήμαρχος αισιοδοξεί σήμερα να εκλεγεί και βουλευτής στο πλευρό μεγάλου κόμματος και είναι θλιβερό ότι τα κόμματα κωφεύουν στα δημοσιεύματα που έχουν αποκαλύψει τα προηγούμενα ερωτικά σκάνδαλα του στελέχους τους, με έχει προσκαλέσει αιρετός «να καθίσω μετά τη δουλειά να τον βοηθήσω» με εμφανείς προθέσεις ερωτικής πρόσκλησης, όπως απέδειξε και το γεγονός ότι, όταν αρνήθηκα, στη συνέχεια θίχτηκε ο εγωισμός του και συμπεριφερόταν εκκεντρικά και οργισμένα για καιρό κακολογώντας με σε άλλους αιρετούς ότι δήθεν είναι «θυμωμένος επειδή δεν τα καταφέρνω γενικώς στη δουλειά» – η δυσφήμησή τους δυστυχώς πιάνει πάντοτε, επειδή δυστυχώς κανείς δεν κάνει τον κόπο να ρωτήσει και τη δική μας πλευρά για επιβεβαίωση.
Πιο μετά, μου έτυχε ακόμη μια πρόσκληση, πιο διακριτική αυτή τη φορά, από ακόμα πιο μεγάλο «αιρετό άρχοντα», την οποία διακριτικά ξέκοψα και μάλιστα με ώριμη, αξιοπρεπή και συμπαθή συνάμα στάση. Παρ’ όλα αυτά, στη συνέχεια ακολούθησε για χρόνια ο ανεξήγητος αποκλεισμός μου από θέσεις ευθύνης -τις οποίες βάσει υπεροχής προσόντων δικαιούμουν, αλλά τοποθετούσε σε αυτές κάποιες μικρές σε ηλικία και χωρίς σημαντικά τυπικά προσόντα-, καθώς και η απαξίωσή μου αφού ο ίδιος ήταν άνευ λόγου θυμωμένος (μάλλον θίχτηκε) και με έπαρση με υποτιμούσε σε όλους κ.ο.κ. Η πρόσκληση πάντως δεν ήταν πάντοτε ευθεία. Εκδηλώθηκε σαν μέρος της δουλειάς, κατά το οποίο κλήθηκα να επιδείξουμε οικειότητα και πόσο «ικανή ή χαζή» είμαι… Και εδώ ο ύπουλος και ο πονηρός τρόπος που γίνονται κάποιες κινήσεις είναι αυτός που σε μπλοκάρει.
Σαν να το συζητούν κουτσομπόλικα μεταξύ τους κάποιοι παλαιάς κοπής άντρες, για αυτό στη συνέχεια διόλου τυχαία κάτι περίεργο μαθαίνεται και δοκιμάζουν να μας την πέσουν με τη σειρά και κάποιοι παρατρεχάμενοι (ένας γενικός διευθυντής, ένας άσχετος πληροφοριοδότης κ.λπ.)… Οι οποίοι, όταν «φάνε πόρτα», ύστερα απλώνουν ένα απαξιωτικό κλίμα εις βάρος μας σε όλον τον φορέα. Τα θύματα δεχόμαστε δηλαδή σκόπιμη απόρριψη στην υπαλληλική εξέλιξη σε θέσεις ευθύνης και απαξίωση της προσωπικότητάς μας. Να σκεφτείτε επί 7 έτη μού κρατούσαν ΑΤΟΜΙΚΑ μισθό από επιδόματα (παρ΄ ότι είμαι μόνιμη και είναι δεδουλευμένα!)… και υποχρεώθηκα να τα διεκδικήσω ενδίκως… Όπου και πάλι δυσκολεύτηκα πολύ επειδή χρειάζονται υπηρεσιακές βεβαιώσεις τις οποίες ένας Θεός ξέρει με πόσες αγωνίες και συγκυρίες κατάφερνα να πάρω, καθώς και βρέθηκα ευθέως ατομικά «απέναντι», οπότε από μπούλινγκ και απειλές βασανίστηκα πολύ… Νομίζω πάντως ότι ο πιθανός λόγος για τον οποίο δεν συνηθίζεται η ευθεία επίθεση είναι κυρίως το γεγονός ότι έχουν αναδειχθεί και τα προηγούμενα χρόνια καταγγελίες, γι΄ αυτό οι παρενοχλήσεις και οι καταχρηστικές συμπεριφορές στις δημόσιες υπηρεσίες γίνονται πιο προσεκτικά και συχνά δεν είναι τόσο χονδροειδώς αποδείξιμες. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι δεν υφίσταται «ανάγκη» ευθείας επίθεσης εφόσον υπάρχει πάντοτε ένας αριθμός εθελοντριών, πρόθυμων να ανέλθουν εργασιακά διά του αριβισμού.
Φοβάμαι πως τις προηγούμενες δεκαετίες η παρενόχληση γινόταν σαν ξέφραγο αμπέλι στους χώρους εργασίας στον δημόσιο τομέα. Αν και δυστυχώς δεν έπαψε να υπάρχει, το αισιόδοξο είναι ότι τουλάχιστον έχει περιοριστεί. Περιορίζεται σημαντικά όσο οι πολιτικοί και οι εργοδότες δεν απολαμβάνουν την κρατική ανοχή που τους κάνει να έχουν αυτοκρατορική έπαρση και αλαζονεία.
Περιττεύουν οι ονομαστικές αναφορές. Όλοι κάπου θα έχετε αντιληφθεί τις γραμματείς-γκόμενες κάποιου νομάρχη, τον μπερμπάντη δήμαρχο, τους καουμπόηδες αιρετούς που παρενοχλούν τη μόνη υπάλληλο, τις γκόμενες των μεγαλοαιρετών που τοποθετούνται σε θέσεις αντιπεριφερειάρχη, την πρόεδρο νομικού προσώπου που παρά τις τιμές που δέχεται δεν πείθει ότι είναι αμέμπτου ηθικής, τις πρόωρα τοποθετημένες υπαλλήλους σε θέσεις διευθυντριών σε κόκκινες διευθύνσεις έργων και μεταφορών, έχουμε χρόνια δει πρόωρες τοποθετήσεις σε θέσεις διευθυντριών ή προϊσταμένων κάποιων γυναικών που δεν έχουν υψηλότερα προσόντα και… ούτε μοιάζουν με καθωσπρέπει διευθύντριες! Το βασικό επιχείρημα είναι ότι δήθεν είναι πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης των αιρετών-αρχόντων ! Οι θέσεις ευθύνης θεωρούνται «πολιτικές θέσεις» και τις καταλαμβάνουν αρκετές τέτοιες γυναίκες από κοπάδια αριβιστριών.
Θα έλεγα ότι, πίσω από κάθε τέτοια ανήθικη γυναίκα, υπάρχει ένας ανήθικος άνδρας και πολλές άλλες γυναίκες-θύματα, οι οποίες με κάποιους τρόπους τιμωρήθηκαν επειδή δεν ενέδωσαν. Η τιμωρία συνήθως είναι η μη τοποθέτηση σε θέσεις ευθύνης, παρά τα κραυγαλέα προσόντα μας, η χαμηλή βαθμολογία στις αξιολογήσεις και τις συνεντεύξεις. Σημειωτέον, ο λαός κραυγάζει ότι οι συνεντεύξεις για τις τοποθετήσεις σε θέσεις ευθύνης είναι υποκειμενικές, παρ’ όλα αυτά η Πολιτεία τις επιβάλλει και μάλιστα με ισχυρά ποσοστά. Είναι εμφανές ότι οι ίδιες οι κυβερνήσεις, τρέμοντας προφανώς μη χάσουν την κομματοκρατία, σκοπίμως επιτρέπουν τη διαιώνιση της παλιάς κακής αντίληψης στη δημόσια διοίκηση, σύμφωνα με την οποία «οι θέσεις ευθύνης είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ θέσεις και είναι για το θεαθήναι οι διατάξεις που δήθεν ορίζουν τυπικά και εργασιακά προσόντα». Την τελευταία αυτή φράση την άκουσα πολλές φορές από τους παρατρεχάμενους που μου έκαναν μπούλινγκ… Και μάλιστα άκουσα και χειρότερες απόψεις που δεν χρειάζεται να μακρύνω και με αυτές την παρούσα επιστολή.
Εστιάζοντας όμως στα δυσάρεστα βιώματα της περίπτωσής μου, τα προβλήματα εις βάρος μου άρχιζαν αφότου δεν ενέδιδα ή αφότου διαδιδόταν ότι είμαι ηθικός τύπος γυναίκας και τέτοιες εμπλοκές τις ξεκόβω. Σαν να πρόσβαλλα τον ανδρισμό των αφεντάδων. Άρχιζαν στη συνέχεια να με απαξιώνουν σε όλη την υπηρεσία και να δέχομαι μπούλινγκ.
Δηλαδή, μιλούσαν θυμωμένα, ενοχλούνταν με το παραμικρό μαζί μου, δεν με δέχονταν στα γραφεία τους, έριχναν γραμμή σε τρίτους να μη μου μιλούν για να μη μου δίνουν αξία, σαν δήθεν κάτι κακό να έκανα (ενώ δεν έκαναν κάτι κακό!) και δεν είναι ευχαριστημένα τα αφεντικά από εμένα, και τέτοιες χειριστικές συμπεριφορές. Φυσικά δεν επιλέχθηκα σε προϊστάμενες θέσεις παρ΄ ότι έχω κραυγαλέως σημαντικά τυπικά και ουσιαστικά προσόντα. Όποτε εγώ ή κάποια ομοιοπαθής απευθυνθήκαμε σε εποπτεύουσα υπηρεσία (π.χ. την Αποκεντρωμένη Διοίκηση), ήταν σαν να αυτοκτονούμε, όπως φαντάζομαι θα ήταν και το να ξεκινούσαμε ενδίκως διαμαρτυρία. Ο πρωθυπουργός ας σκεφτεί παρακαλώ το γιατί.
Αφήστε δε που, όποτε πήγαινα να παρακαλέσω για κατανόηση, ήταν η αρχή για να ξεκινήσουν ύστερα να δοκιμάζουν να βοσκήσουν οι λογής παρατρεχάμενοι (γενικοί διευθυντές, οδηγοί, αδέλφια των αντιπεριφερειαρχών, πρόσωπα εμπιστοσύνης) και άλλα πολιτικά βύσματα.
Δυστυχώς υπάρχουν και οι πρόθυμες να επιδείξουν «εργασιακή ευφυΐα». Είναι οι γυναίκες από το κοπάδι των πρόθυμων αριβιστριών, οι οποίες κέρδισαν την εμπιστοσύνη των αφεντικών. Η στάση τους είναι κομπλεξική. Δεν φτάνει που ανελίσσονται σε θέσεις ευθύνης (και κύρους) που δεν δικαιούνται, επιπροσθέτως στη συνέχεια εκφέρονται με αλαζονεία και εμμονή κατά των πτυχίων μας. Δήθεν όσες έχουμε πτυχία είναι άχρηστα, δεν κρίνεται δήθεν ο ικανός υπάλληλος από τα τυπικά προσόντα… ενώ αυτές με ελάχιστα πτυχία είναι «χαρισματικές, έχουν αέρα και ικανές» και στην πραγματικότητα έχουν κόμπλεξ και έπαρση μαζί με ανηθικότητα. Επωφελούνται ειδικά το timing υποβάθμισης των θυμάτων για να χωθούν και να ανελιχθούν. Σε τέτοια άθλια παραδείγματα ανθρώπων με παραπέμπει η εικόνα όσων σπεύδουν να υποστηρίξουν τους θύτες. Μέγιστοι υποκριτές. Με τον τρόπο αυτό διαφημίζουν ότι το άτομό τους αποτελεί έναν «ασφαλή» προορισμό για τους επίδοξους θύτες. Με τη γλώσσα του σώματος κραυγάζουν ότι «είμαι ανοιχτή σε προτάσεις, ελάτε και δεν κινδυνεύετε μαζί μου!».
Αυτό το μήνυμα φτάνει σε εμένα. Λέτε να κάνω λάθος; Τι μήνυμα φτάνει σε εσάς;
Αυτές είναι ό,τι χειρότερο σε ποιότητα γυναικών αλλά και χαλάνε το μέτωπο αντίστασης και τις εν συνεχεία ισορροπίες. Όταν ξεκόβεις όμως, και όταν είσαι μέσα στη δουλειά, με όλα αυτά σου χαλάνε και την ισορροπία σε επίπεδο συναδέλφων. Αναπτύσσεται ένας φαύλος κύκλος δηλαδή… ενός κακού μύρια έπονται: Όλο και κάποιοι κακοπροαίρετοι συνάδελφοι θα τύχουν, οι οποίοι μας θέτουν υπό μεταχείριση τύπου μόμπινγκ. Σε υποτιμούν με έπαρση σε κάθε ευκαιρία οι ευνοούμενοι, δηλαδή αυτές/αυτοί που επέδειξαν εργασιακή ευφυΐα και «άρπαξαν την ευκαιρία της μισάνοιχτης πόρτας». Υπάρχει και μια ακόμη μικρόψυχη κατηγορία ανθρώπων, αυτοί που «τρέχουν (γλείφοντας) πίσω από το κυρίαρχο ρεύμα». Αυτοί μας προκαλούν μεγάλες απογοητεύσεις, καθώς σε κάθε ευκαιρία επιδίδονται σε δημόσιες τοποθετήσεις (και συγκρίσεις) υπέρ των ευνοημένων, εμφανώς για να κερδίσουν την εύνοια όσων είναι πίσω από αυτές.
Μου έχουν συμβεί πολλά πάντως και ήταν ψυχοφθόρο. Πολλές στιγμές προβληματίστηκα αν πρέπει να προσαρμοστώ στην «ηθική της επιτυχίας» τους, άρα εξωθούν την κοινωνία σε ηθική βλάβη. Αλλά δεν μου έβγαινε από μέσα μου η προστυχιά, δεν ήθελα να βιάσω τον εαυτό μου… Και συχνά τότε προσευχήθηκα για να διατηρήσω την αυτοεκτίμησή μου.
Το κλίμα στον ιδιωτικό τομέα αυτονόητα θα παραμένει ακόμη σκληρότερο, επειδή δεν υπάρχει μονιμότητα και ως εκ τούτου υπάρχει μεγαλύτερη ανασφάλεια στα θύματα να ενδίδουν και να μην προβαίνουν σε καταγγελίες. Ένα καλό της μονιμότητας είναι αυτό, οφείλουμε να ομολογήσουμε.
ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΠΡΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
Ελπίζω ότι θα ενδιαφερθεί στα αλήθεια και άμεσα ο σημερινός πρωθυπουργός αν κρίνω από το γεγονός ότι η σύζυγός του εξωτερικεύει μια συμπαράσταση και ευαισθησία υπέρ των θυμάτων. Περιμένουμε να μην παραλείψει την προστασία προς τα θύματα και την εισαγωγή άμεσων θεσμικών μέτρων εργασιακής ασφάλειας.
Είναι αδιανόητο, πρωθυπουργέ μας, το ότι αφήνετε και εσείς τις δημόσιες υπηρεσίες χωρίς Κρίσεις, ακόμη και πάνω από 10 έτη! Δημιουργήθηκε ήδη ένα φυτώριο στο οποίο ρίζωσε και βιώθηκε η έπαρση και η ανεξέλεγκτη βοσκή. Είναι δυνατό να μη γνωρίζετε ότι ευνοείτε τη σεξουαλική παρενόχληση και τη δημιουργία κοπαδιών αριβιστριών εξαιτίας της απουσίας τακτικών Κρίσεων για την επιλογή Προϊσταμένων, της άνευ προκαθορισμένων κριτηρίων κινητικότητας και της ανύπαρκτης εποπτείας των ΟΤΑ σε θέματα υπαλληλικών ενστάσεων; Αποτελεί υποκρισία το γεγονός ότι αναπροσαρμόζετε τις διατάξεις για το Σύστημα Επιλογής Προϊσταμένων (του Υπαλληλικού Κώδικα κ.ο.κ.) και δήθεν μεριμνάτε έτσι για τη βελτίωση των διαδικασιών. Στην πράξη, δεν γίνονται Κρίσεις και δηλαδή οι δήθεν βελτιώσεις και αναπροσαρμογές των διατάξεων ανακοινώνονται για το θεαθήναι. Είναι ενδεικτικό, π.χ., ότι στην Περιφέρεια Θεσσαλίας δεν έγιναν καθόλου κρίσεις για θέσεις προϊσταμένων από την εφαρμογή του Καλλικρατικού νόμου, οι τελευταίες κρίσεις έγιναν πάνω από 13 έτη, και οι κρίσεις που δήθεν ξεκίνησαν αρχές του 2019 με αληθοφανείς δικαιολογίες πάγωσαν. Πώς το επιτρέπετε, πρωθυπουργέ μας; Σε περίπτωση που δεν εθελοτυφλείτε, τότε θα πρέπει να προβείτε σε αποζημιώσεις όσων μη αναστρέψιμα αδικήθηκαν!
Αποτελεί επίσης ειρωνεία το γεγονός ότι η προηγούμενη κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ) κατήργησε και εκείνον τον θεσμό των ΕΜΕΣ (εθνικού μητρώου επιτελικών στελεχών), στον οποίο είχε επενδύσει τις προσδοκίες (και ασφαλώς τις ψήφους) των άξιων υπαλλήλων, ενώ και η δική σας (ΝΔ) ακόμη δεν τον επανέφερε.
Έτσι, εν γνώσει σας αφήσατε το βόσκημα ανεξέλεγκτο. Έτσι ρίζωσαν και οι ανήθικοι και οι ανήθικες σε δυνατές θέσεις από τις οποίες ούτε με κρίσεις πλέον δεν θα είναι δυνατόν να καθαρίσει ο τόπος στο μέλλον, ένεκα της εργασιακής εμπειρίας και αναντικαταστασιμότητας που εκεί τόσα χρόνια αποκόμισαν. Οι ίδιες οι διατάξεις σας διασφάλισαν αυτή τη διαφθορά: «Η άσκηση καθηκόντων ευθύνης είναι αφενός προϋπόθεση επιλογής, αφετέρου μοριοδοτούμενο κριτήριο. Άρα, τι έντοκη ηθική αποζημίωση πρέπει να οφείλετε στους ικανούς και αποκλεισμένους και τι στους μη αντιστρέψιμα αδικημένους;
Δυστυχώς επιτρέπετε και θεωρείτε νόμιμο αυτή τη «σκοπιμότητα» τοποθέτησης αναπληρωτών σε θέσεις ευθύνης να την αποφασίζει ελέω Θεού ο ίδιος ο περιφερειάρχης είτε ο δήμαρχος. Γιατί το κάνετε αυτό; Δεν χωρά αμφιβολία ότι εθελοτυφλείτε και βοηθάτε τη νομιμοφανή ανηθικότητα. Για να μην αναφέρω την κόλαση των Κινητικοτήτων. Είμαστε έκπληκτοι από το μέγεθος της υποκρισίας αυτών των δήθεν διανοούμενων και υψηλά ιστάμενων προσώπων, αλλά και την πολιτική εθελοτυφλία σας. Η ίδια υποκρισία υπάρχει και πίσω από τις δήθεν διαφανείς αξιολογήσεις και τη διαιώνιση της παράκαμψης των προβλεπόμενων νόμιμων διαδικασιών κρίσεων για τις θέσεις προϊσταμένων οργανικών μονάδων. Είναι πολλά τα λεφτά (επιδόματα και εξουσία) αλλά και απίθανα τα παρασκήνια.
Το πρόβλημα επίσης υπάρχει επειδή δεν έχουμε ποτέ δυνατότητα να εισακουστεί κάποια ένσταση των υπαλλήλων. Μόνον στα μίας εβδομάδος διαστήματα της διαδικασίας νόμιμων κρίσεων, αλλά στην πράξη δεν δίνεται ποτέ τέτοια ευκαιρία υποβολής νόμιμης ένστασης, επειδή δεν υποχρεώνετε να γίνονται οι νόμιμες διαδικασίες κρίσεων μέσω Υπηρεσιακών Συμβουλίων, παρά επιτρέπετε επί σειράς ετών να γίνονται τοποθετήσεις υπαλλήλων από τον περιφερειάρχη ή τον δήμαρχο για λόγους «σκοπιμότητας». Το επιπρόσθετο κακό που οι υποκειμενικές (και σχεδόν πάντοτε άδικες) τοποθετήσεις αυτές συνεπάγονται είναι και ότι δεν είναι υποχρεωμένες οι εποπτεύουσες υπηρεσίες να εξετάζουν και να απαντούν τις ενστάσεις των υπαλλήλων που θίγονται και έχουν έννομα δικαιώματα. Αν πιστεύετε ότι η ηθική ενός ανθρώπου ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ συνοδεύει και το έργο του επαγγελματικά, τότε περιφρουρήστε αμέσως τις τακτικές νόμιμες διαδικασίες τοποθετήσεων σε θέσεις προϊσταμένων οργανικών μονάδων, συγκροτήστε υπηρεσία διαρκούς εξέτασης ενστάσεων υπαλλήλων για οτιδήποτε θέματα (παρενόχλησης, βίας, καταχρηστικής συμπεριφοράς, αδικίας ως προς την άδικη παραμέρισή τους από θέσεις ευθύνης κ.ο.κ), καθώς και αποζημιώστε ηθικά και υλικά τους αδικημένους και τους μη αντιστρέψιμα αδικημένους υπαλλήλους!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ
Η κα. Σοφία Μπεκατώρου είναι αληθινή Ολυμπιονίκης. Με την αξία και τη γενναιότητά της εισήγαγε μια κοινωνική επανάσταση. Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο, κανείς θύτης δεν θα κρύβεται πίσω από μια μουδιασμένη και άπειρη σε αντανακλαστικά κοινωνία. Για να μη σβήσει όμως αυτή η φλόγα της κοινωνικής προστασίας, πρέπει ο πρωθυπουργός να καθιερώσει ένα συμβολικό ή ουσιαστικό θεσμό με κατάλληλη επικεφαλής.
Ήθελα να τη συγχαρώ για το θάρρος και την ευγένεια της ψυχής της. Είναι και ευγένεια αυτό που έκανε και σεβασμός στον συνάνθρωπο. Για όλες μας το έκανε.
Ο πρωθυπουργός ως έμπρακτη υποστήριξη θα μπορούσε να τη θέσει σύμβολο ενός νέου ελεγκτικού θεσμού.
Όλες και όλους εσάς που σπάτε τον κύκλο της σιωπής, σας ευχαριστούμε.
Μην γογγύσετε που ενοχλούμε με επικοινωνίες. Το χειρότερο είναι οι αλλοτριωμένες γυναίκες που δεν μας υποστηρίζουν.
Ψευδώνυμο: metoo
