Και καμιά φορά κάνω το λάθος και λέω δυνατά αυτή μου τη σκέψη. Και η απάντηση που παίρνω ακόμα και από συγγενείς “έλα μωρέ δες το και λίγο θετικά, και μη γκρινιάζεις”.
Και σκέφτομαι
Άραγε γκρινιάζω:
-που κάθε καλοκαίρι καιγόμαστε ζωντανοί;
-που σε κάθε καταιγίδα πνιγόμαστε ζωντανοί;
-που θεωρείται φυσιολογικό το φακελάκι για να θεραπευτείς σε δημόσιο νοσοκομείο;
– που υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα;
– που η πλειοψηφία των ηλικιωμένων ζει μες στη μιζέρια και δεν χαμογελά;
– που σα μαθητές για 18 χρόνια καταπιεζόμαστε σε ένα σύστημα διχαστικό και ανταγωνιστικό που δεν μας προετοιμάζει ουσιαστικά για το μέλλον;
– που η πλειοψηφία των νέων εργάζονται για λιγότερα από 800 ευρώ σε τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα;
– που πληρώνουμε τόσους φόρους και οι δρόμοι μας είναι δολοφονικοί;
– που τα πεζοδρόμια μας να είναι μια κόλαση για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα;
Και αφού μέσα μου ξέρω πως δεν είμαι γκρινιάρης, συνεχίζω να αναρωτιέμαι “Γιατί ρε γαμώτο να έχουμε φτάσει σε αυτή την κατάσταση σα χώρα;”
Και μόλις ανοίξω την τηλεόραση ή κάποιο άλλο μέσο ενημέρωσης βρίσκω αμέσως την απάντηση.
Γιατί είναι όλα εκείνα στα οποία αφιερώνουμε την προσοχή μας, που τελικά μας διαμορφώνουν.
Βλέπεις πρόσφατα είδαμε τον τελικό του Bachelor, το ριάλιτι που υποτιμά πλήρως τη γυναικεία (και ανδρική) αξιοπρέπεια.
Έπαιξε παντού η κόντρα Κανάκη και Άδωνη θυμίζοντας την παροιμία “είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα”.
Διαβάσαμε για τη Σάσα Σταμάτη που ανέβηκε σαν τραμπούκος στη σκηνή θεατρικής παράστασης.
Είδαμε τη Μαρίνα Πατούλη που το παιζε πονεμένη μάνα μετά το χωρισμό να τραγουδά σχεδόν γυμνή στο J2US.
Είδαμε ξανά στην τηλεόραση τον ξεχασμένο, πρώην νομάρχη Θεσσαλονίκης. Τον άνθρωπο που κατηγορήθηκε για εργα μαϊμού που χρεώθηκαν 800.000 ευρώ δίχως να πραγματοποιήθούν ποτέ. Τον άνθρωπο που πριν 17 χρόνια έδινε ρεσιτάλ ρατσισμού απέναντι στον αριστούχο αλβανό μαθητή Οδυσσέα Τσενάι γιατί το σχολείο του τον τίμησε ως συμμαιοφόρο. Αξίζει να δούμε πως 17 χρόνια μετά ο Οδυσσέας είναι επίκουρος καθηγητής Παθολογίας στο New York University Langone Health ενώ ο ο πρώην Νομάρχης βρίσκεται αγκαλιά με το αχυρένιο ομοίωμα του αγοραίου πατριωτισμού του, να συμμετέχει στη Φάρμα στα 60 του.
Kαι ενώ είδαμε, ακούσαμε, διαβάσαμε και εστιάσαμε σε όλα αυτά τα σκουπίδια, ελάχιστη προσοχή δώσαμε στα μικρά διαμαντάκια της Ελλάδας. Εκείνες τις ομάδες που κλείνουν τα αυτιά του στις σειρήνες της σαπίλας. Που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και κοπιάζουν για να βρει η επόμενη γενιά μια καλύτερη Ελλάδα.
Μια τέτοια ομάδα είναι η ομάδα «Minders». Μια πραγματικά… εργατική και έξυπνη ομάδα μαθητών. Μια ομάδα που καινοτομεί, δημιουργεί και κάνει περήφανους τους Έλληνες.
Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε η φετινή Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής. Στη φετινή Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής που είχε θέμα Powerbots – το μέλλον της ενέργειας συμμετείχαν 200 ομάδες από 65 χώρες.
Οι «Minders» οραματίστηκαν και υλοποίησαν προτότυπες ιδέες για το σημαντικό προβλήμα του πλανήτη μας, την παραγωγή “πράσινης ενέργειας”.
Παρουσίασαν ένα καινοτόμο τρόπο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, μέσω μιας «ιπτάμενης» ανεμογεννήτριας. Στη συνέχεια πρότειναν έναν νέο τρόπο κατανάλωσης αυτής της ενέργειας με ένα πλήρως αυτοματοποιημένο και ρομποτικό θερμοκήπιο.
Οι φιλόδοξοι μαθητές, κατέκτησαν την 5η θέση! Την 5η θέση ανάμεσα σε 200 ομάδες από 65 χώρες. Άραγε δεν τους αξίζει λιγάκι περισσότερη από την προσοχή μας;
Άραγε δεν θα ζούσαμε σήμερα σε μια καλύτερη Ελλάδα αν οι γενιές των γονιών και των παππούδων μας αντί να ενδιαφέρονται για τη φούστα της αεροσοδυνοδού που παντρέφτηκε ο Παπανδρέου στα 60 του ή το βασιλικό γάμου του Τσοχατζόπουλου στο Παρίσι, δίνανε την προσοχή τους σε ομάδες σαν αυτή; Πόσο διαφορετική θα ήταν σήμερα η κοινωνία μας; Γιατί λοιπόν να μη γίνουμε εμείς η αλλαγή;
Ας εστιάσουμε στα πραγματικά διαμαντάκια. Και όχι στους τενεκέδες που κάνουν θόρυβο..Με την ελπίδα να χαρίσουμε στις επόμενες γενιές μια καλύτερη Ελλάδα…
Γιατί τελικά αυτό σημαίνει να “βλέπεις θετικά”.
