Του Νίκου Τσαμάνδουρα
Ένα τριήμερο πέρασε σχετικά πρόσφατα, μια ευκαιρία δηλαδή για ένα ακόμα ταξίδι, που φυσικά δεν αφήσαμε ανεκμετάλλευτη παίρνοντας τα βουνά με τις μοτοσυκλέτες μας.
Όπως κάθε μοτο-ταξίδι που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να χαρακτηρίζεται από ιστορίες για αγρίους, έτσι και αυτό έπρεπε να είναι οργανωμένα «ανοργάνωτο». Τουτέστιν, ένα σακβουαγιάζ με τα απολύτως απαραίτητα, μπόλικα «tire-ups» και «χταπόδια» για το φόρτωμα. Προσθέστε στιγμιαίο καφέ και όρεξη για να γράψουμε χιλιόμετρα. Τα υπόλοιπα θα έρχονταν σε 2η μοίρα και σε 3ο χρόνο. Κλασικά, τόπος εκκίνησης θα ήταν το Ηράκλειο της Κρήτης, το οποίο είναι και η έδρα του γράφοντος και της παρέας του. Αρχικά το πλάνο περιελάμβανε παρέα μεγάλη, απαρτιζόμενη από 5-6 μοτοσυκλέτες. Τελικά μείναμε δυο. Μια μάλλον, μιας και τη 2η μοτοσυκλέτα θα την παίρναμε από την Αθήνα και συγκεκριμένα από τη Suzuki. Ένα καινούριο V-Strom 1000 XT θα ήταν «δικό μου» για τα επόμενα 800 χιλιόμετρα. Δεν ξεκινάμε και άσχημα, ε;
Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε
Βράδυ Παρασκευής πριν το τριήμερο της 25ης Μαρτίου. Εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής μένουν στην άκρη, έχουμε ένα πλοίο να προλάβουμε. Η γνωστή αίσθηση «κάτι έχω ξεχάσει» δίνει το παρών, αφήνει ωστόσο ασαφές αυτό το «κάτι». Μέσα σε ένα κατάμεστο πλοίο η σκέψη μας είναι μόνο στο που θα πάμε και τι θα κάνουμε. Ο νομός Ευρυτανίας έχει πολλές ομορφιές που δε χωράνε σε τρεις μέρες. Έπρεπε λοιπόν να δούμε πολλά, καθόσον μας χαρακτηρίζει η απληστία της εξερεύνησης, χρόνια τώρα. Τέτοιες εκδρομές δεν είναι υπόθεση ρουτίνας άλλωστε. Το επόμενο πρωί θα ερχόταν γρήγορα. Ακόμα πιο γρήγορα θα ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε με πρώτο προορισμό την Υπάτη.
Υπάτη η γραφική
Μας χώριζαν 240 χιλιόμετρα από την ξακουστή κωμόπολη της Φθιώτιδας. Η μόνη ουσιαστική στάση ήταν στη Λαμία, λίγο πριν φτάσουμε εκεί δηλαδή, ίσα ίσα για μια δόση καφεΐνης και διατάσεων. Από εκεί και πέρα τα πράγματα θα ήταν απλά, θα περνούσαμε τα γνωστά Λουτρά για να φτάσουμε στο ομώνυμο χωριό που θα μας επιφύλασσε όμορφες εικόνες και μικρά μαθήματα ιστορίας. Στην είσοδο του χωριού ο ταξιδιώτης συναντά δυο πράγματα, το πρώτο είναι ένα γερμανικό άρμα μάχης, «τρόπαιο» ενός πολέμου που αν και άνισος έδειξε την πάστα των αγωνιστών μας για την ελευθερία. Μπορεί οι ντόπιοι να είναι ελαφρώς διχασμένοι για την παρουσία του εκεί, η απέχθεια για το ναζισμό όμως τους ενώνει. Το δεύτερο είναι το χωμάτινο ανηφοράκι που τραβάει προς το παλιό κάστρο της Υπάτης, που δείχνει σαν κρυμμένο μέσα στο πράσινο και την πέτρα. Με την κατασκευή του να τοποθετείται στους ελληνιστικούς χρόνους, το κάστρο της Υπάτης δεν έχει περάσει και λίγα.
Το 1275 δέχτηκε την επίθεση του Ιωάννη Παλαιολόγου. Η επίθεση για την κατάληψή του ήταν ανεπιτυχής και έτσι παρέμεινε στην κυριαρχία των απογόνων του Ιωάννη του Νόθου (Δούκας της Υπάτης, η οποία αποτέλεσε έδρα του κρατιδίου της Μεγάλης Βλαχίας, που εκτεινόταν μέχρι τη δυτική Μακεδονία). Το 1318 πέρασε στα χέρια των Καταλανών, που σχημάτισαν το δουκάτο των Αθηνών και των Νέων Πατρών. Το 1393 καταλήφθηκε από τους Τούρκους και την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας ονομαζόταν Πατρατζίκι (μικρή Πάτρα), αποτελώντας έδρα «ιδιαίτερης» επαρχίας. Πλέον, μόνο κάποια ερείπια έχουν απομείνει να θυμίζουν το τόσο έντονο παρελθόν.
Ένα χωριό «πολλών αστέρων»
Φτάνοντας στην πλατεία του χωριού δε μπορείς να μην κάτσεις στο καφενείο του πλάτανου. Να΄ναι καλά η κυρία Μαρία εκεί, που σίγουρα μας απέδειξε τι εστί τσίπουρο Υπάτης (..ε, δεν θα οδηγούσαμε άλλο εκείνη τη μέρα..). Όσον αφορά στη διαμονή, καλό είναι να έχετε ψάξει κατάλυμα στο χωριό από νωρίς, ώστε να δείτε τι υπάρχει διαθέσιμο. Κάτι ακόμα που αξίζει να δείτε στην Υπάτη είναι το Αστεροσχολείο. Κοντά στην κεντρική πλατεία βρίσκεται ένα τηλεσκόπιο αξιοσέβαστων διαστάσεων, όπου όταν το επιτρέπει ο καιρός κάνει μικρούς και μεγάλους να μετράνε τα άστρα (κάτι σαν το Αστεροσκοπείο του Σκίνακα που είχαμε δει και εδώ). Περισσότερες πληροφορίες για το Αστεροσχολείο, αλλά και για την ιστορία της Υπάτης, μπορείτε να βρείτε πατώντας εδώ.
Στροφών ρεσιτάλ
Το επόμενο πρωί κάναμε μια βόλτα πάνω στο κάστρο, λασπώνοντας αρκετά το V-Strom και μετά από μια γερή δόση οξυγόνου χαράξαμε ρότα για Καρπενήσι. Αξίζει να πάρετε το «δύσκολο» δρόμο από Καπνοχώρι, του οποίου η ανάβαση μπορεί να γίνει τουλάχιστον διασκεδαστική και σβέλτη, καθώς θα συναντήσετε σχετικά καλή άσφαλτο και σημεία με καλή ορατότητα. Φεύγοντας μην παραλείψετε να κάνετε και μια στάση στη Μονή Αγάθωνος που επίσης είναι σε κατάφυτη περιοχή. Πηγαίνοντας προς Σπερχειάδα θα δείτε πολύ όμορφα τοπία, θα χαρείτε στροφιλίκι και φυσικά θα περάσετε και πάνω από το Σπερχειό ποταμό, κατά μήκος του οποίου θα οδηγήσετε ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής. Λίγο πριν το Καρπενήσι, στον Τυμφρηστό, θα χαρείτε επίσης τοπίο και στροφές (συμβουλή: μην την κάνετε τη διαδρομή αυτή χωρίς ελαστικά σε καλή κατάσταση, τα χιόνια που υπάρχουν για μεγάλο μέρος του χρόνου έχουν διαβρώσει τοπικά την άσφαλτο, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο δεδομένης της εθιστικά σβέλτης φύσης της διαδρομής.)
Η συνέχεια θα μας έβρισκε στο Καρπενήσι, ωστόσο για μια ακόμα φορά τα ερωτήματα ήταν πολλά. Τι δουλειά είχαν οι μοτοσυκλέτες μας στο χιονοδρομικό κέντρο; Πόσα μπαγκάζια μας είχαν φύγει στο δρόμο; Τι μέλλον είχε η δακρύζουσα ανάρτηση του TDM του Γιάννη; Μείνετε συντονισμένοι για το δεύτερο μέρος που θα δώσει απαντήσεις και όχι μόνο!..
Όπως όλα μας τα ταξιδιωτικά, έτσι και αυτό πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη εταιριών, εν προκειμένω της Suzuki, του MotoMarket.gr, της Blue Star Ferries και φυσικά των παιδιών του TwoWheelsOlnyMotoClub.
