….τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι….
Ή
ζώντας τη ζωή χωρίς όνειρο…
Στους καιρούς που ζούμε βλέπουμε πολλές εικόνες -της ζωής και της οθόνης- και ανάμεσά τους πολλές θλιβερές εικόνες…
ας προσπαθήσουμε μαζί να ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από αυτές:
βλέπουμε παιδιά που ήταν «βετεράνοι» των παιδικών σταθμών
τα συναντάμε αργότερα…
νέους, σπουδαγμένους και τις περισσότερες φορές… άνεργους
τους ξαναβρίσκουμε στο ξεκίνημα τους
να προσπαθούν να «φτιάξουν» τη ζωή τους
τους κοιτάμε να στέκονται αμήχανοι μπροστά στις σχεδόν ανύπαρκτες προοπτικές
τους αντικρίζουμε σε μεγαλύτερες ηλικίες
ανθρώπους ανασφαλείς, που φοβισμένοι -από την οικονομική πορεία της χώρας- προτιμούν να πέσουν στα νύχια της απραξίας και της άκαιρης περιθωριοποίησης όσο το δυνατόν πιο σύντομα…
ΠΟΥ;
στην ΣΥΝΤΑΞΗ
«τρέχουν» όσο το δυνατόν γρηγορότερα να προλάβουν…
«Επιστήμη» ολόκληρη έγινε η ερμηνεία των κανόνων συνταξιοδότησης…
ακούμε τους τελάληδες…
ΕΔΩ οι αναγνωρίσεις συντάξιμου χρόνου – Αέρα
ΕΔΩ οι προσμετρήσεις Χρόνου – Ανύπαρκτου εργασιακά.
Έτσι, αφού αποδεχθήκαμε με πόνο -μετά από 30 χρόνια- ότι είχαμε υπερΒΟΛΙΚΑ μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, τώρα θα περιμένουμε ίσως άλλα 30 για να αντιληφθούμε -αργά ως συνήθως- ότι θα έχουμε υπερβολικά μεγάλο αριθμό συνταξιούχων.
Και αυτό γιατί μη θέλοντας να δυσαρεστήσουμε κανέναν από την παληά και δοκιμασμένη στον χρόνο δεξαμενή ψηφοφόρων «λύσαμε» το οικονομικό πρόβλημα της μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων δημιουργώντας ένα άλλο οικονομικό πρόβλημα: αυτό της καταβολής των συντάξεων του δημοσίου.
Έτσι οι άνθρωποι έφθασαν να θεωρούν αυτήν την επιλογή προτιμότερη από το να συνεχίσουν να παλεύουν δημιουργικά σε έναν στίβο ζωής από τον οποίο -ΟΜΩΣ- σπανίζουν οι λογικοί και σταθεροί κανόνες που διέπουν και τις εργασιακές και τις ανθρώπινες σχέσεις
και που -πιο σπάνια ακόμη- οι κανόνες αυτοί, όπως είναι φτιαγμένοι,δεν έχουν μακρόχρονη διάρκεια.
Συνήθως μάλιστα συνοδεύονται από αψυχολόγητα βιαστικές σπασμωδικές και πρόχειρες αλλαγές με μικρό βάθος χρονικού πεδίου εφαρμογής και πρόχειρου προγραμματισμού.
Οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον «ανθρώπινου» (;) ανταγωνισμού, πιο πολύ με χαρακτήρα εξατομικευμένης και αυστηρά προσωπικής προσπάθειας, παρά με δράση, υπό την ουμανιστική έννοια.
Ζούμε λοιπόν τα τελευταία χρόνια σε μια κοινωνία όπου τα λάθη των οικονομολόγων έχουν ξεπεράσει κατά πολύ σε αριθμο και ανακρίβεια αυτά των γιατρών -όταν συμβαίνουν- και χωρίς να το ομολογούν…
ΠΟΙΟ δηλαδή;
ότι «θάβοντας» έτσι ζωντανούς όσους έχουν οδηγήσει στην απελπισία, την έλλειψη προοπτικής και το αδιέξοδο οδηγούν τους περισσότερους στην απραξία και τον παρασιτισμό…
έχουν ξεπεράσει σε αναλγησία ακόμη και την συμπεριφορά των «ανώνυμων τοκογλύφων, δημιουργώντας έτσι αθλιότητα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη αυτοπεποίθησης, με επακόλουθα την ψυχική, πνευματική, οικονομική & κοινωνική καταρράκωση πάρα πολλών ανθρώπων, δημιουργώντας έτσι πλήθος από άδεια ανθρώπινα βλέμματα, επιδημία καταστημάτων με κατεβασμένα ρολά, πανδημία ανέργων με πεσμένο ηθικό, κυρίως από τον ΙΔΙΩΤΙΚΟ τομέα που αναζητεί ανύπαρκτες ευκαιρίες εργασίας και προπαντός κακοπληρωμένες.
Αντιμετωπίζουν τον κόσμο με
πέτρινα αισθήματα
πέτρινες κουβέντες
πέτρινα κηρύγματα
και το εκπληκτικό είναι πως διαγκωνίζονται διαγωνιζόμενοι για το ποιος θα είναι ο Αρχηγός του Θρήνου…
ΕΝΩ είναι οι πρίγκηπες του τίποτα…
κυνικές οντότητες που προσπαθούν να «κυβερνήσουν» χωρίς εθνικό σχέδιο, συρόμενοι σπασμωδικά πίσω από τις υποδείξεις των ξένων, «υπακούοντας» στο
«….τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι….»
όμως με πρόθεση και αποτέλεσμα αντίθετο από αυτό των Λακεδαιμονίων…
δημιουργώντας έτσι στρατιές ανέργων,
πλήθος από βουβές υπάρξεις,
στοχεύοντας πάνω απ´ όλα στην κάμψη του φρονήματος του κόσμου.
Οι άνθρωποι μπορεί να μην αντιδρούν ακόμη, γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει
μπροστά στα μάτια τους,
μπροστά στη ζωή τους…
Δίνουν την εντύπωση ότι έχουν παγώσει οι αισθήσεις τους, επιβραδύνοντας έτσι τα αντανακλαστικά τους και τις αναμενόμενες αντιδράσεις για την επιβίωση τους.
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε -οι πιο πολλοί- στην λάθος πλευρά του ουράνιου τόξου…
όχι από την πλευρά του θησαυρού
ΜΑ
από την πλευρά της βασανιστικής αρχής για την αναζήτηση του ευτυχούς τέλους του ή και ό,τι άλλο αυτό κρύβει…
Γίναμε οι Σίσυφοι των καιρών μας…
απασχολημένοι μόνον με την επιβίωση μας, αφήνουμε έτσι στους «ειδικούς» την καθοδήγησή μας,
χωρίς να μας απασχολούν
– όπως θα έπρεπε –
οι προηγούμενες αναπολογητες αποτυχίες τους,
δίνοντάς τους έτσι μια ιδιόμορφη «ασυλία»
και τη δυνατότητα να παρουσιάζονται ως
«ειδικοί λύτες» μιας αδιέξοδης κατάστασης που αυτοί δημιούργησαν και άφησαν από χρόνια να γιγαντώσει ανεξέλεγκτη.
Να καταλάβουμε λοιπόν ότι θα πρέπει να σταματήσει το παράδοξο φαινόμενο:
οι Μέτριοι να οδηγούν
τους Απρόθυμους.
Υ. Γ. 1
Η ανεργία είναι «δουλειά» πλήρους απασχόλησης…
Έτσι και κολλήσεις ανεργία ειναι σαν να έχεις κολλήσει ανεξίτηλο λεκέ…
δεν βγαίνει ούτε από το μυαλό σου
ούτε απο το σώμα σου
με κανένα τροπο …
δεν καθαρίζει, ακόμη κι αν χρησιμοποιήσεις το ισχυρό απορρυπαντικό «ΟΑΕΔ»…
(διαβάστε προσεκτικά τις οδηγίες χρήσης: 6 μεζούρες τον μήνα).
Τώρα, σαν επακόλουθο της παρατεταμένης ανεργίας έρχεται η φτώχεια…
ΚΑΙ η φτώχεια είναι «δουλειά» πλήρους απασχόλησης…
δεν μπορείς να πάρεις τίποτα
δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα
δεν μπορείς να κάνεις τίποτα
Υ.Γ. 2
Η εξουσία είναι μια… παγοκολώνα
σε κοιτάει με εκείνο το αγέρωχο παγωμένο βλέμμα της…
Μα σε περίοδο εκλογών ή σε περίπτωση ΜΗ επανεκλογής
λιώνει κ κυλάει σαν νερό που χάνεται…
Ο Δημήτρης Π. Τροχόπουλος είναι αρχιτέκτονας
