Εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθώ τον τρόπο που οι δημοσιογράφοι χειρίζονται τα τεκταινόμενα και μετά λύπης μου βλέπω ότι πίσω από κάποια θέματα, όπως Πάτρα, Ουκρανία, και θα το αναλύσω αυτό παρακάτω, κρύβουν άλλα θέματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Πάτρα: Η υπόθεση του θανάτου των τριών αγγελουδιών βρίσκεται υπό έρευνα και η μητέρα των παιδιών έχοντας το τεκμήριο της αθωότητας βρίσκεται στη φυλακή έως ότου βρεθούν τα επαρκή στοιχεία για να κριθεί από τους δικαστές αν είναι ένοχη ή όχι.
Οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια έχοντας ως πρώτο θέμα τι συγκεκριμένο, επηρεάζουν το κοινό και βλέπουμε πλήθος ανθρώπων έξω από το σπίτι της τραγωδίας να φωνάζουν «ψόφα σκύλα». Εικόνες του Μεσαίωνα πριν αποδειχθεί έμπρακτα ότι είναι όντως ένοχη. Αν δεν είναι ένοχη να ετοιμάζονται κάποιοι να πουλήσουν τα σπίτια τους. Αν είναι ένοχη θα είναι μία περίπτωση σταθμός για την επιστήμη της ψυχιατρικής. Και μιας και αναφέρω την επιστήμη αυτή, παρακολουθώ έναν κύριο, που εγώ σαν ψυχολόγος βλέπω να απολαμβάνει τα τηλεοπτικά πάνελ, έναν κύριο με γυαλιά, ο οποίος τη λέξη χαμόγελο την έχει σβήσει από το πρόσωπο και από τη ζωή του. Μαινόμενος και εκνευρισμένος κατηγορεί τους γονείς της τραγωδίας αυτής και μάλιστα σε ρόλο ντετέκτιβ πήγε λέει έξω από το σπίτι της οικογένειας, έξω από την πόρτα του σπιτιού για να ακούσει τους θορύβους της γειτονιάς. Βέβαια μέσα δεν μπήκε. Αλλά μας είπε ότι κατάλαβε πολλά. Εύχομαι κι αυτός να μη σκίσει το πτυχίο του.
Όσο για την Ουκρανία, αρκετοί από εσάς τους δημοσιογράφους, το 2014, είχατε σαν πρώτο θέμα τα βασανιστήρια από τους Ναζί της Ουκρανίας στους Ρωσόφωνους και σε κάποιους Έλληνες. Σήμερα, βλέπω ότι αυτά δεν τα θυμάστε. Πώς να πιστέψω ότι σαν δημοσιογράφοι δεν είστε καθοδηγούμενοι και ότι κάνετε σωστά το λειτούργημά σας; Ενώ το πρώτο που πρέπει να κάνετε είναι να ερευνάτε και να ακούτε όλες τις απόψεις εσείς αποφεύγετε σκοπίμως την αντίθετη άποψη άλλων επιστημόνων, διακεκριμένων και είχατε όλοι μια κοινή γραμμή.
Για τους απολυμένους υγειονομικούς που τους χειροκροτήσαμε σαν ήρωες και τώρα ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και κάνοντας απεργία πείνας δεν ασχολείστε, δεν τους δικαιολογείτε, δεν τους συμπαραστέκεστε. Λυπάμαι πολύ για εσάς.
