Λίγες σκέψεις για την αυξημένη αίσθηση απελπισίας της κοινωνίας που ζούμε μαζί με λίγες διαπιστώσεις για όλους αυτούς τους «ανώνυμους» που συγγράφουν αυτές τις οικονομικές οδηγίες που κατόπιν ασμένως νομοθετεί η Βουλή και οριοθετούν την ποιότητα της ζωής μας.

Προφανώς ΑΥΤΟΙ δεν διατρέχουν τον κίνδυνο να μείνουν άνεργοι και αυτό ΟΧΙ μόνον λόγω των ικανοτήτων τους, αλλά γιατί με τον έναν ή άλλο τρόπο αποτελούν ένα μέρος του ευνομούμενου ΣΤΕΝΟΥ και ΒΑΘΕΟΣ κράτους -διαφόρων χρωμάτων- που κυβερνά τη χώρα απέχοντας από τα προβλήματά της κυβερνώντας όμως…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

ΜΕ ΑΠΟΤΥΧΙΑ φροντίζοντας -ΕΑΥΤΟΥΣ και ΟΧΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ-… όλοι αυτοί προέρχονται ως επί το πλείστον και από τα δύο μεγάλα (;) κόμματα εξουσίας των τελευταίων χρόνων… στη σειρά όμως φαίνεται να περιμένουν και οι άλλοι… έτσι όμως ΑΥΤΟΙ… κινδυνεύουν να χάσουν τη χαρά, έτσι ώστε να μπορέσουν να δούνε την πραγματική καθημερινή ζωή… κινδυνεύουν να χάσουν την αίσθηση του: τι έχει στ’ αλήθεια σημασία για τον άνθρωπο… κινδυνεύουν να χάσουν την αντίληψη για το: ποια θέματα ή ζητήματα δίνουν πραγματικό νόημα στη ΖΩΗ γιατί κοιτάζοντας ΜΟΝΟ τους ΑΡΙΘΜΟΥΣ έχουν χάσει την επαφή τους με την ανθρώπινη υπόσταση ξεχνώντας μάλλον ότι οι αριθμοί αφορούν στους ανθρώπους…
 
ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ καταντάνε να κυβερνάνε με αριθμούς έχοντας τη σιγουριά ότι διαφεντεύουν άφωνες ξύλινες μαριονέτες, που όμως δεν ανταποκρίνονται πάντοτε επακριβώς στις σχοινοτενείς κινήσεις που τους επιβάλλουν χωρίς αυτοί οι «κουκλοπαίχτες» να βλέπουν τα δικά τους «σχοινιά» με τα οποία τους έχουν δεμένους… οι μαριονέτες -μερικές φορές- κατευθύνονται αντίθετα από τις επιδιώξεις τους και τα σχέδιά τους στο τέλος συμπεριφέρονται «ανυπάκουα» στις αδιάκοπες ασκήσεις «επί χάρτου» και τις «χορογραφίες» που τους υποχρεώνουν να εκτελέσουν… και όλα αυτά συμβαίνουν για έναν απλό λόγο που τον αγνοούν.

Συμβαίνουν επειδή οι μαριονέτες αυτές έχουν ψυχή, υπόσταση, συναισθήματα και ζωή και για αυτό «ΟΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ- ΑΝΘΡΩΠΟΙ» αισθάνονται αμήχανες και αποπροσανατολισμένες, θλίβονται, υποφέρουν, νιώθουν μόνες, βλέπουν μόνον αδιέξοδα.

Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ μόνοι αβοήθητοι χωρίς στήριξη συντρίβονται απελπίζονται και «ενίοτε» ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ… Θα αναρωτιέται κάποιος… όχι όλοι: καλά να πάθουν; Να πρόσεχαν; ΑΥΤΟΙ νομίζουν πως ο θάνατος είναι το ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ… Αμ δε… μακάρι να ήταν έτσι απλά και καθησυχαστικά για τη συνείδησή τους και τις ηθικές ευθύνες που τους αναλογούν… ο θάνατος αυτών των ανθρώπων είναι η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ για τους οικείους τους που απομένουν στη ζωή… κοιτάζοντας ένα κενό δυσαναπλήρωτο, δυσεξήγητο και δυσεπίλυτο, εάν τους δούμε μόνο σαν αριθμούς, ίσως… να υπάρχουν λιγότερα έξοδα για τα ασφαλιστικά τους ταμεία… ίσως να γλυτώσουν μερικές συντάξεις, εάν όμως τους δούμε όπως ακριβώς είναι: ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ τότε είναι: κρίμα για την απώλεια ζωής τους, κρίμα για το κενό που αφήνουν πίσω τους στους δικούς τους, στη δουλειά τους, στον περίγυρο της ζωής τους, στον μικρόκοσμό τους, στον χρόνο που θα έρθει χωρίς αυτούς, κρίμα που αναγκάστηκαν να νιώσουν πρόωρα και μοναχικά το κενό στην ίδια τους τη ζωή, τη θλίψη και μόνον τη θλίψη… Κρίμα που δεν θα μπορέσουν ποτέ να δούνε τις τέσσερις εποχές της ζωής τους σταματώντας βίαια σε ένα καλοκαίρι τους…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ή σε ένα φθινόπωρο αβάσταχτο…ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ, χωρίς να ζήσουν ίσως τον «άσπρο» χειμώνα της ζωής τους. Ποιος από αυτούς θα ήθελε να αφήσει πίσω του μια τελευταία εικόνα μοναξιάς, απελπισίας, ανημποριάς, αδυναμίας, αυτοεξευτελισμού; Ποιος; Μπορεί όμως κάποιος κάποτε να εξηγήσει σε αυτούς τους «κυρίους» ότι έχουν τουλάχιστον συμμετοχή στην ΗΘΙΚΗ ΑΥΤΟΥΡΓΙΑ και ΕΥΘΥΝΗ έναντι αυτών των απωλειών;

Μπορεί κάποιος να τους πει πως αυτός ο οικονομικός πειθαναγκασμός ΕΙΝΑΙ ΑΣΚΗΣΗ ΒΙΑΣ από μέρους τους; Ότι οι οικονομικοί «φετφάδες» τους είναι συμπεριφορά ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ απέναντι στην ελευθερία του ανθρώπου και στην ποιότητα διαβίωσής του; Και με ποιο δικαίωμα; Με ποιες «συστάσεις» προηγούμενων επιτυχημένων διακυβερνήσεων;

Έτσι ΕΜΕΙΣ παραπονιόμαστε διαρκώς για το πώς είναι τα πράγματα και τις περισσότερες φορές η διάθεση παρέμβασής μας στη διαμόρφωση των συνθηκών της ζωής μας εξαντλείται σε αυτά τα λίγα και ανεπαρκή, δηλαδή σε μια ατέλειωτη «παραπονολογία», μια αδιέξοδη γκρίνια χωρίς τέλος, που εκτονώνει την αγανάκτησή μας, ΕΝΩ η πραγματικότητα μερικές φορές είναι χειρότερη απ’ ό,τι αντέχουμε να παραδεχθούμε. Υπάρχει ουσιαστική διέξοδος για την οργή που νιώθουμε, την αίσθηση ελλιπούς δικαίου που βιώνουμε, τη μοιρολατρική αποδοχή της ευθύνης για το Ο,ΤΙ ΣΤΡΑΒΟ συμβαίνει σ’ αυτόν τον τόπο η ευθύνη και το φταίξιμο να είναι μόνον από εμάς…;

Για την αμήχανη και μοιρολατρική στάση απέναντι σ’ ΑΥΤΟΥΣ που «κόβουν και ράβουν» τη ζωή ΜΑΣ στα μέτρα ΤΟΥΣ; Για την «ατυχία» μας που δεν έχουμε στη διάθεσή μας μια διέξοδη πολιτική λύση;
Οδηγούμαστε έτσι από την ψήφο αποδοκιμασίας στην ψήφο διαμαρτυρίας, χάνοντας έτσι τη δυνατότητα έκφρασής μας με ψήφο που «κατόπιν ωρίμου κρίσεως» και μέσα από μια βεντάλια ωρίμων και ρεαλιστικών πολιτικών προτάσεων έντιμης, λογικής και ηθικής εφαρμογής θα μπορέσουμε να δούμε ΟΧΙ φως στην άκρη του τούνελ αλλά ΦΩΣ στη ζωή μας, χωρίς σύννεφα, χωρίς φούμαρα, χωρίς φανφάρες κακόηχες, χωρίς φρούδες ελπίδες, χωρίς ψέματα. ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΠΙΑ; ΕΜΕΙΣ αηδιάσαμε…

ΑΥΤΟΙ δεν «χορτάσανε» πια να επαναλαμβάνονται; Να «αγωνίζονται»; Να «θυσιάζονται»; Να «αγωνιούν»; ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ; Εγώ λέω ΦΘΑΝΕΙ. Πότε θα πούμε ΕΜΕΙΣ: ΦΘΑΝΕΙ;

Υ.Γ.1

Ο πατέρας μου χρησιμοποιούσε μια δικιά του έκφραση, όταν «κάτι» ανάλογο τον στενοχωρούσε πάρα πολύ, έλεγε: «Θλίβομαι μέχρι θανάτου». Προσπαθώντας λοιπόν να δώσω με αυτές τις λέξεις μια φωνή για αυτές τις φωνές που βουβαίνονται αμετάκλητα… και προσπαθώντας -χωρίς επιτυχία- να ακολουθήσω τα χνάρια του πατέρα μου, ΘΑ ΠΩ το ίδιο για αυτές τις απελπισμένες ζωές που χάνονται, περνούν στην αφάνεια και τα ψιλά γράμματα ρημάζοντας ανεπανόρθωτα οριστικά και αμετάκλητα…
«ΘΛΙΒΟΜΑΙ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ».

Υ.Γ.2

«Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»;

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης