Γράφει ο Γιάννης θ. Αγγελόγλου
Περί της π α ρ α γ ρ α φ ή ς των αδικημάτων (της επικαιρότητας), ενεργητικής, παθητικής δωροδοκίας και δωροληψίας πολιτικών κομμάτων και αξιωματούχων, χορηγιών εταιρειών, Siemens και λοιπών.
Αγαπητέ συμπολίτη,
Έχει μια λογική, αυτή η διευθέτηση. Είναι μια κάποια λ ύ σ ι ς. Θα συμφωνείς κι εσύ, φαντάζομαι, ότι είναι αδύνατον μια οποιαδήποτε χώρα, εν προκειμένω η Ελλάδα, ν’ αποκτήσει τόσες φυλακές, όσες αντιστοιχούν στη διαφθορά της.
Ποιος προϋπολογισμός, στ’ αλήθεια, σεβόμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα αξιοπρεπούς διαβίωσης, θα άντεχε να θρέψει τόσο κόσμο εγκλείστων; Και σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, μάλιστα, ώστε να διαφυλαχθεί η ζωή και η σωματική ακεραιότητα του τύπου αυτού των φυλακισμένων για κακουργήματα, από την εκδικητικότητα των συγκρατουμένων τους για πταίσματα και πλημμελήματα, -κάτω από αυτές τις ιδιάζουσες συνθήκες ισονομίας.
Όλοι αυτοί, οι αδιαφιλονίκητοι παραγεγραμμένοι πρωταθλητές της διασπάθισης δημοσίου χρήματος, μαραθωνοδρόμοι των δικαστικών αγώνων μεγάλων αποστάσεων, έχουν ήδη προνοήσει για τα προς το ζην, μέχρι τέταρτης γενιάς…
Μπορούν ν’ αντέξουν μια χαρά, την παγκόσμια οικονομική κρίση που βιώνουμε, εμείς οι άλλοι. Μπορούν επιπροσθέτως να συντηρούν και την συμπαθή και υπεράριθμο συντεχνία των δικηγόρων συνηγόρων τους. Την αφρόκρεμα της δικανικής σκέψης και της ποινικής δικονομίας, -πώς θα ζούσαν άραγε τόσοι άνθρωποι- και τι θα έκανε για να κερδίσει το ψωμί του ο κάθε πρωθιερέας και διάκονος του ηθικού σχήματος, Άτις Τίσις, Ύβρις, Νέμεσις;
Χωρίς την Έριδα δεν θα έπλητταν άραγε και δεν θα προήγαγαν περαιτέρω τη διαφορά;
Δεν θα ήταν κι οι λειτουργοί αυτοί, έστω μεταφυσικά, ένα ακόμη δυσεπίλυτο κοινωνικό πρόβλημα.
Γι’ αυτό, άσε να μπαίνουν οι φτωχοί άνθρωποι, οι άστεγοι, οι άνεργοι κι οι αναξιοπαθείς κλεφτοκοτάδες μικροπαραβάτες, στα δικαστικά καταστήματα…
Να βρίσκουν στέγη κι ένα πιάτο ζεστό φαΐ! Να πορεύονται… Προτού μάλιστα εξειδικευτούν και περάσουν στη ζώνη του λυκόφωτος της βαριάς εγκληματικότητας όπου δεν θα μπορεί ούτε να την ορίσει ούτε να περιορίσει πια κανείς!
Εδώ που τα λέμε, και οι μικροαστοί μεσοαστοί απανταχού της χώρας, ολημερίς στους καναπέδες και στους καφενέδες διαβιούν κι αυτοί. Χωρίς καν να προαυλίζονται και να γυμνάζονται• κάτι που αποβαίνει όλο και πιο επικίνδυνο για την υγεία τους.
Κατά μια έννοια, οιονεί φυλακισμένοι είμαστε όλοι! Ασυνείδητα, δεν μας χωρίζει κανείς τρόπος από την εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης και της τεχνοκρατικής αντίληψης της ζωής. Δεν ζούμε όλοι, μια ξένη ζωή; Δεν είναι γενικά παραδεκτό ότι δεν γνωρίζουμε ενίοτε, ούτε πώς να διαχειριστούμε τα πολλαπλά άγχη μας;
Κατά κάποιον τρόπο ο καθένας μας, βιώνει μεσοπαθητικά τη δική του φυλακή, η οποία μπορεί να μην συνεπάγεται αναγκαστικά με εγκλεισμό, αλλά φευ, η ασυλοποίηση είναι δεδομένη, καθώς η μεταφυσική ευθύνη, στηρίζεται στην αναγνώριση του εαυτού μας μέσα στον άλλο υπαγορεύοντας ν΄ αντιταχθούμε στην υποβάθμιση του ανθρώπου, στην αντικειμενοποίησή του, στην στατιστική υποστασιοποίησή του και στην απώλεια της ηθικής του κρίσης.
Αγαπητέ συμπατριώτη.
Βλέπεις πολλούς συμπολίτες και συντοπίτες σου, ελεύθερους; Όχι βέβαια!
Οι αγροτικές φυλακές και ο εμπλουτισμός των συμβατικών με εργαστήρια, τεχνήματα, βιβλιοθήκες, διαδίκτυο και εργασία με αμοιβή της, τη μείωση του χρόνου της ποινής, θα μπορούσε να πλησιάσει το όραμα που τόσο κατηγορήθηκε για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του 2ου Παγκοσμίου πόλεμοι.
Όραμα που τουλάχιστον στις Ηνωμένες Πολιτείες, της πλέον προηγμένης και ισχυρής Δημοκρατικής χώρας στον πλανήτη, έγινε τόσο παγκοσμίως κυρίαρχο όσο και ένα ακόμη είδος ψυχαναγκαστικής μανίας. Που έστω και κατ’ ευφημισμόν, εκτιμάται απεριόριστα και με θρησκευτική ευλάβεια στους τόπους που πλήττονται από την ανεργία.
Δεν είναι άλλο από το μισητό αλλά μάλλον λυσιτελές, κατά περίπτωση, στις μέρες της οικονομικής ενεργειακής και κρίσης αξιών, απόφθεγμα, “Η εργασία ελευθερώνει”. (Αρμπάιτ Μαχτ Φράι). Με τα σημεία των καιρών, να το υπογραμμίζουν.
Γι’ αυτό σου λέω, αγαπητέ συμπατριώτη, εκτίμησε τις παραγραφές, συναίνεσε στην ολιγωρία και τον βραδυψυχισμό της Δικαιοσύνης, δείξε κατανόηση για τους παραγεγραμμένους και τους υπό επιείκεια διατελούντες. Και γι’ αυτούς ακόμη τους απαλλαγέντες λόγω αμφιβολιών, είναι κι αυτό το συναίσθημα, ένα είδος μεγαθυμίας. Γιατί… ποιος εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, αισθάνεται αθώος και άμοιρος της ατομικής ηθικής ευθύνης; Και της μεταφυσικής ακόμη για την κατάντια του κόσμου;
Γιατί θα έπρεπε η νομική ευθύνη να είναι η μόνη απαρέγκλιτα εφαρμοστή ευθύνη, στην παραπαίουσα αντικειμενικότητα των πραγμάτων;
Και η χριστιανική αρετή της συγχώρεσης; Δεν θα πρέπει κι αυτή να ληφθεί επιτέλους υπόψη, μήπως αμβλύνει κάπως τη σκληρότητα κι εκδικητικότητα του κόσμου στον απόηχο της συλλογικής ενοχής του “άρον άρον σταύρωσον αυτόν”;
Δεν θα τα πάρουν, άλλωστε, μαζί τους, τα κλοπιμαία. Οι κανακάρηδες απόγονοί τους, είναι κατά τεκμήριο απλοχέρηδες και γαλαντόμοι. Σίγουρα γλεντζέδες. Με γούστα.
Θα κινούν το χρήμα κι είναι οι μόνοι που μπορούν -μαζί με τις περιθωριακές κοινωνικές ομάδες που… αδιαφορούν για την αντισύλληψη- να προσφέρουν μια ελπίδα, στο δημογραφικό πρόβλημα που μαστίζει τη χώρα μας. Βλέπεις, οι νέοι, όλο και πιο πολύ δυσκολεύονται ν’ αποφασίσουν να κάνουν οικογένεια. Βιώνουν μια πρωτοφανή άρνηση μαζί με μια πεσιμιστική αναβλητικότητα, άνευ προηγουμένου. Κι οι γυναίκες! Δεν έγιναν κι αυτές ανταγωνιστικές όσο ποτέ;
Ύστερα, η ζωή είναι τόσο μικρή και τόσο εφήμερη… Δεν βλέπεις τι γίνεται τελευταία με τις, επί δικαίων και αδίκων, θεομηνίες;
Ζήσε λοιπόν όσο καλύτερα μπορείς τη ζωή σου και μη χολοσκάς…Η στεναχώρια είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Ας τρώνε με χρυσά κουτάλια, όλοι αυτοί. Την ίδια δουλειά κάνουν όλα τα σερβίτσια, και τα σάβανα, δεν έχουν τσέπες.
Στο τέλος της παρτίδας, αγαπητέ συμπατριώτη, πιόνια, βασιλιάς βασίλισσα, αξιωματικοί, άλογα και πύργοι, στο ίδιο κουτί καταλήγουμε.
Γι’ αυτό άφες αυτοίς… Έστω κι αν πολύ καλώς, οίδασι από τότε, τί ποιούσαν.
Και ότι … τους μύδρους, – υπομονή να ‘χουν – θα τους υπερβούν κι αυτούς στο τέλος.
Με τιμή
και με τους πιο εγκάρδιους χαιρετισμούς μου
Γιάννης Αγγελόγλου sinidisis1995@gmail.com
