Του Eρόλ Ουζέρ
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η πανδημία έχει καταστρατηγήσει σε μεγάλο βαθμό τις προηγούμενες μορφές κοινωνικών συμβάσεων μεταξύ των πολιτών και των αρχών εξουσίας σε ορισμένες χώρες. Επιπρόσθετα, η έλλειψη αυτή εμπιστοσύνης έχει εξαπλωθεί από το εθνικό επίπεδο στο παγκόσμιο επίπεδο σε ό,τι αφορά τη στάση των ανθρώπων έναντι των διεθνών οργανισμών και των δραστηριοτήτων τους.
Η συνεχιζόμενη πανδημία του covid-19, με την εμφάνιση νέων, πιο επικίνδυνων στελεχών του ιού, καθώς επίσης και οι διαμαρτυρίες ενάντια στα μέτρα περιορισμού μετακίνησης σε διάφορες χώρες επιβεβαιώνουν ότι ο νέος κορωνοϊός παραμένει ένα απρόβλεπτο πρόβλημα υψίστης σημασίας. Η ισορροπία μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας εν μέσω πανδημίας έχει μετατοπιστεί απότομα υπέρ της ασφάλειας στη συντριπτική πλειονότητα των χωρών παγκοσμίως. Αντικειμενικά, αυτό είναι λογικό και πιθανώς δικαιολογημένο. Ως αποτέλεσμα, στο πλαίσιο των νέων αξιών της εποχής του κορωνοϊού, ένα οξύμωρο σχήμα –«οι αξίες της αρνητικής ελευθερίας»– έχει λάβει ιδιαίτερες διαστάσεις. Είναι επίσης φυσικό ότι η έμφαση που δίνεται στον περιορισμό της ελευθερίας έχει αρχίσει να προκαλεί ολοένα και μεγαλύτερο αναβρασμό, αφού σημαντικά τμήματα της κοινωνίας δεν αποδέχονται μια τέτοια εξέλιξη. Φοβούνται ότι αυτή η υφιστάμενη ανισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία και την ασφάλεια μπορεί να καθιερωθεί από τους κυβερνώντες, ακόμη και μετά το τέλος της πανδημίας.
Αναπόσπαστο στοιχείο αυτής της φοβίας αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης με θέμα τη «δύναμη των ιατρών» έναντι της κοινωνίας (πιο συγκεκριμένα, όχι ιατρών, αλλά αξιωματούχων της δημόσιας υγείας – υγειονομικοί γραφειοκράτες). Φυσικά, κανείς δεν αμφισβητεί τον ηρωισμό και την ανιδιοτελή εργασία των ιατρών στην καταπολέμηση της πανδημίας. Ωστόσο, η δυσαρέσκεια με τις αξίες της μη-ελευθερίας, οι οποίες τώρα εφαρμόζονται ακριβώς μέσω ιατρικών συνταγών, έχει οδηγήσει σε όλο και πιο διατυπωμένους φόβους ότι «οι ιατροί έχουν αποκτήσει πολύ μεγάλη δύναμη» (και πάλι, όχι οι ιατροί, αλλά οι αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας) και ότι αυτή η υπερβολική «ιατρική δύναμη» ενδέχεται να καθιερωθεί και στο μέλλον. Επομένως, οι θεωρητικές κατασκευές του Μισέλ Φουκώ για τη «βιοεξουσία», μπορούν να καταστούν πραγματικότητα μέσω της «ιατρικής δικτατορίας».
Ως εκ τούτου, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί την αύξηση της δυσαρέσκειας του κοινού κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μια σημαντική κοινωνικο-ψυχολογική συνέπεια της πανδημίας ήταν η αύξηση της δυσπιστίας μεταξύ της κοινωνίας και των αρχών σε ορισμένες χώρες. Εκδηλώθηκε σε ανοιχτές διαμαρτυρίες και σε αποτελέσματα δημοσκοπήσεων και επίσημων στατιστικών. Ως ένα βαθμό, αυτή η δυσπιστία επικεντρώνεται κυρίως γύρω από την αποτελεσματικότητα των υγειονομικών, απαγορευτικών και οικονομικών μέτρων που λαμβάνονται από τις αρχές, ενώ αλλού περνά γρήγορα από την πανδημία σε άλλα πολιτικά θέματα. Είναι προφανές ότι αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης μπορεί να αποκτήσει έναν σταθερό, αυτοσυντηρούμενο χαρακτήρα, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα. Προφανώς, θα παραμείνει, ακόμη και αν η πανδημία εξαλειφθεί με γρήγορους ρυθμούς χάρη στον εμβολιασμό. Αυτός ο παράγοντας εδραιωμένης δυσπιστίας πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά την πρόβλεψη και την αξιολόγηση μελλοντικών εναλλακτικών για την πρόοδο της κατάστασης.
Η αυξανόμενη δυσπιστία οδηγεί σε μια άλλη τάση, η οποία εκδηλώθηκε αρκετά κατά τη διάρκεια της πανδημίας σε ορισμένες χώρες – την ενίσχυση των διαδικασιών αυτο-οργάνωσης της κοινωνίας ενόψει της υποτιθέμενης αναποτελεσματικότητας της εξουσίας. Αυτό εκδηλώθηκε τόσο σε εθελοντικές δραστηριότητες μεγάλης κλίμακας όσο και στο σχηματισμό εναλλακτικών διαύλων ενημέρωσης των πολιτών από τις αρχές σχετικά με την εξέλιξη της επιδημίας και τη υλικοτεχνική ανταπόκριση σε αυτήν. Φυσικά, όσον αφορά την κοινωνική θεωρία, αυτή η αυτο-οργάνωση ήταν αναρχική και αυθόρμητη, αλλά παρόλα αυτά, έγινε γεγονός της πανδημικής εποχής.
«Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτή η αναρχική αυτο-οργάνωση τείνει να εξελιχθεί σε πραγματική αυτοδιοίκηση σε επίπεδο βάσης, ενεργώντας εκ νέου ανεξάρτητα από την κυβέρνηση».
Άρα, άρχισε να αναπτύσσεται μια τάση προς την παράλληλη λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών και των αρχών, η οποία μπορεί να επιμείνει ακόμη και μετά την πανδημία. Και έτσι, οι κοινωνικοπολιτικές σχέσεις σε όλο τον κόσμο μπορούν να λάβουν έναν άλλο παράγοντα διάσπασης.
Σε κάθε περίπτωση, δεν χωρά αμφιβολία ότι η πανδημία έχει καταστρατηγήσει σε μεγάλο βαθμό τις προηγούμενες μορφές κοινωνικών συμβάσεων μεταξύ των πολιτών και των αρχών εξουσίας σε ορισμένες χώρες. Επιπρόσθετα, η έλλειψη αυτή εμπιστοσύνης έχει εξαπλωθεί από το εθνικό επίπεδο στο παγκόσμιο επίπεδο σε ό,τι αφορά τη στάση των ανθρώπων έναντι των διεθνών οργανισμών και των δραστηριοτήτων τους. Είναι δύσκολο να επικαλεστούμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο σε παγκόσμιο επίπεδο. Τόσο η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών όσο και οι δομές της παγκόσμιας διακυβέρνησης, προφανώς, δεν έχουν ακόμη εδραιωθεί και διαστρωματοποιηθεί. Εν πάση περιπτώσει, η αντίληψη των πολιτών για την αποτελεσματικότητα της παγκόσμιας διακυβέρνησης κατά τη διάρκεια της πανδημίας έχει κλονιστεί σε μεγάλο βαθμό, και αυτός είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας για το μέλλον.
Εάν το παλιό κοινωνικό συμβόλαιο παύσει να ισχύει, η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και εξουσίας θα υφίσταται και θα αναπτυχθούν στην κοινωνία διαδικασίες εναλλακτικής αυτο-οργάνωσης, αναρχικού χαρακτήρα. Τότε αυτό, σύμφωνα με τη λογική των πολιτικών θεωριών, μπορεί να θέσει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της σύναψης μιας νέας κοινωνικής σύμβασης. Παραμένει ανοιχτό το ερώτημα ποια μορφή θα μπορούσε να λάβει. Βέβαια, δεν μπορεί να δοθεί άμεση απάντηση σε αυτό. Σε κάθε περίπτωση, η αναρχική αριστερο-προοδευτική τάση που αναπτύσσεται στην προαναφερθείσα αυτο-οργάνωση της κοινωνίας μπορεί να έχει πολιτικές προεκτάσεις. Νωρίτερα, σε προηγούμενες περιόδους αστικής δυσαρέσκειας για τις επικρατούσες μορφές κοινωνικής συμβάσης, είχαν παρατηρηθεί ανάλογα φαινόμενα: στην Ιταλία ήταν η ιδεολογική τάση που οδήγησε στην εκλογική επιτυχία του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, και στην Ισπανία – στην εκλογική υποστήριξη του κινήματος των Podemos. Εάν ακολουθήσουμε αυτήν τη λογική, τότε είναι δυνατή η πολιτική θεσμοθέτηση νέων «μετα-Covid» πολιτικών κινημάτων και η ανάδυση νέων πολιτικών παραγόντων στον εκλογικό τομέα σε ορισμένες χώρες.
Ένα άλλο πιθανό αποτέλεσμα είναι ότι τα ήδη υπάρχοντα, «παλιά» αριστερά προοδευτικά κινήματα που προέκυψαν από το προηγούμενο στάδιο των πολιτικών διαδηλώσεων κατά τη δεκαετία 2000-2010, θα αναλάβουν την πολιτική εκπροσώπηση βάσει των νέων αυτών κοινωνικών αισθημάτων. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, σε ορισμένες χώρες η κατάσταση είναι τέτοια ώστε αυτά τα «παλιά» κινήματα διαμαρτυρίας στην τρέχουσα περίοδο του κορωνοϊού να έχουν ήδη θεσμοποιηθεί: έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των κυβερνώντων συνασπισμών – και πάλι, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Επομένως, η σημερινή δυσπιστία της κοινωνίας στην εξουσία, την οποία αναφέραμε παραπάνω, επεκτείνεται σε αυτές. Σημαίνει άραγε, αυτό το περίπλοκο και αμφιλεγόμενο ερώτημα, ότι η πολιτική θεσμοθέτηση των αριστερών προοδευτικών διαδηλωτών μπορεί να λαμβάνει μορφές μόνο κατά περίσταση, και πρέπει να αναδιαρθρώνεται κάθε φορά που το «παλιό» κίνημα διαμαρτυρίας αποκτά εξουσία και να ξαναγεννιέται γρήγορα χάρη στους πειρασμούς της εξουσίας; Και η απάντηση σε αυτό θα δοθεί από την εκλογική διαδικασία των επόμενων ετών.
Παράλληλα με το αριστερό προοδευτικό κίνημα, ας μην ξεχνάμε τους μη συστηματικούς δεξιούς διαδηλωτές. Είναι ξεκάθαρο ότι η ήττα του Τραμπ και τα γεγονότα στο Καπιτώλιο στις αρχές Ιανουαρίου 2021 επέφεραν ένα σοβαρό πλήγμα σε αυτούς, καθώς και στα μέσα ενημέρωσης που δυσφημίζουν αυτήν την τάση και τώρα έχουν στιγματιστεί ανεπανόρθωτα στα μάτια της κοινής γνώμης. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτές οι απόψεις είναι αρκετά διαδεδομένες στις κοινωνίες διαφόρων χωρών. Στο πλαίσιο της τρέχουσας πανδημίας, το μη συστημικό δεξιό αίσθημα μεταφράζεται ως ακραία «άρνηση του ιού», η οποία, θα συμφωνήσουμε, ενδέχεται επίσης να εισχωρήσει περαιτέρω σε πιο ευρεία τμήματα της κοινωνίας. Η δεξιά αποτέλεσε την θρυαλλίδα των βίαιων διαδηλώσεων στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων κατά των μέτρων της καραντίνας. Επομένως, η τάση μετά το Καπιτώλιο να θεωρεί το μη συστημικό δικαίωμα εντελώς εκτός οποιασδήποτε κοινωνικής σύμβασης, παλιά ή νέα, θα μπορούσε να έχει εκρηκτικές διαστάσεις.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η αυξανόμενη δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς μπορεί να οδηγήσει στο επιτακτικό αίτημα για αποτελεσματικό πολιτικό έλεγχο στις δραστηριότητες των διακυβερνητικών οργανισμών. Το ζήτημα του δημοκρατικού ελλείμματος των διεθνών θεσμών συζητείται εδώ και πολύ καιρό και έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό από πολλούς ως ένα συνηθισμένο γεγονός. Αλλά τώρα, εν μέσω της συνεχιζόμενης πανδημίας, αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα έχει αποκτήσει μια ποιοτικά νέα διάσταση. Νομίζω ότι προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να κινηθεί η πραγματική αυτο-οργάνωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών, καθώς και η καθαυτό μεταμόρφωση αυτού του τύπου της κοινωνίας από εννοιολογικό σε πραγματικό μοντέλο.
Ως αποτέλεσμα, οι αξίες της «αρνητικής ελευθερίας», οι οποίες είναι πιθανώς απαραίτητες στο τεταμένο στάδιο της καταπολέμησης της πανδημίας, αρχίζουν να απορρίπτονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό στις κοινωνίες των πολιτών διαφορετικών χωρών. Η κοινή γνώμη αρχίζει να υποψιάζεται ότι οι αρχές ενδέχεται να μπουν στον πειρασμό να ενισχύσουν αυτές τις αξίες της αρνητικής ελευθερίας, να διατηρήσουν την ανισορροπία μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, ακόμη και μετά τη λήξη της πανδημίας. Είναι σαφές ότι ο όρος «κοινωνική σύμβαση» είναι μια πολύ αφηρημένη θεωρητική δομή στο μυαλό πολλών, και οι πραγματικές κοινωνικοπολιτικές σχέσεις σχεδόν ποτέ δεν αντιστοιχούν σε αυτό το θεωρητικό ιδανικό.
Ταυτόχρονα, όμως, συμφωνούμε ότι το δυναμικό μετασχηματισμού της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών έχει γίνει ισχυρότερο και πιο ορατό στην εποχή της πανδημίας, και το ζήτημα της πολιτικής της θεσμοποίησης μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την παγκόσμια πολιτική σκηνή.
*Ο Ερόλ Ουζέρ είναι γνωστός επιχειρηματίας και χρηματιστής στην Τουρκία
