Αγαπητές Αμαζόνες, θαύμασα την επίθεση στα ανδρικά λιγούρια, στους παιδόφιλους, στους βιαστές και σε όλα τα ανδροειδή που περιτριγυρίζουν τη χαμένη αθωότητα της Κοκκινοσκουφίτσας, προσβάλλοντας την έννοια της τσίπας και της ντροπής, η οποία είναι η μόνη ιδιότητα που μας ξεχωρίζει από τους τετράποδους προγόνους. Ο άνθρωπος δεν έγινε ανθρώπινος εξαιτίας του λόγου, της λογικής και των αριθμών, αλλά για αυτήν τη χρωματική αλλαγή της επιδερμίδας μπροστά στον φόβο και την ενοχή… Αυτό το κοκκίνισμα ή το άσπρισμα του προσώπου.
Αυτόν, όμως, τον θυμό και την ντροπή που νιώσατε για τους βιασμούς των ψυχών και των σωμάτων των δικών σας και του φύλου σας εν γένει δεν τον είδα να γίνεται παντιέρα για την ομαδική ξεφτίλα της γυναίκας που σέρνεται για ένα φιλί γονυπετής σε έναν άρρενα που παίζει τον ρόλο του πασά στα γνωστά realities. Τουλάχιστον στα παλαιά χαρέμια οι όμορφες δούλες είχαν μια αξιοπρέπεια, αλλά και μια αμοιβή όχι ευκαταφρόνητη για τις υπηρεσίες τους.
Οι σημερινές δούλες, εθελοντικά αλυσοδεμένες και λοιδορούμενες από το κοινό της τηλεθέασης, δεν έχουν καμιά αξιοπρέπεια οι ίδιες, αλλά τη λάσπη στον ανεμιστήρα την πετάνε και σε όλο το γυναικείο φύλο – άρα και στον Δον Κιχώτη τους, το κίνημα «me too», και το προβάλλουν με το θράσος της άνοιας, της άγνοιας και της πείνας στο μάτι για έναν γαμπρό εντός της σκηνής (αλλά και εκτός αν κάποιο άλλο άρρεν με θολωμένο το μυαλό μπορεί να τις διαλέξει).
Η βία που παράγεται εναντίον των γυναικών με αυτά τα θεάματα είναι πολύ πιο ύπουλη και εξευτελιστική συγκριτικά με τον ατομικό βιασμό, γιατί το θύμα στην πράξη του βιασμού αντιστέκεται ψυχολογικά και σωματικά, όταν μπορεί βέβαια. Αντίθετα, σε αυτόν τον ομαδικό βιασμό της εικόνας και της αξιοπρέπειας της γυναίκας-λιγούρας για ένα φιλί, υποβιβάζεται όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός και όχι μόνο η γυναίκα.
Αυτή η ομαδική υστερία «να δείξω δούλα για να γίνω αρεστή και το αφεντικό άρρεν να με επιλέξει» θυμίζει τις βιτρίνες με τις θεραπαινίδες του έρωτα στα στενά του Άμστερνταμ αλλά και τις εθελούσιες ερωτικές υποχωρήσεις των έγγαμων γυναικών που το κάνουν σαν συζυγικό καθήκον.
Τους μαύρους στην Αμερική τούς πήγαν αλυσοδεμένους – οι δικές μας «μαύρες» πάνε με χαρά, διαγωνιζόμενες για το ποια θα είναι πιο σκλάβα από τις σκλάβες. Ο Bourdieu λέει στην «Ανδρική Κυριαρχία» πως η αποδεκτή από τις γυναίκες βία της ανδρικής εξουσίας είναι υπόγεια και αόρατη, μέσα από τους κανόνες αποδοχής της σαν φυσικής βίας, ενώ είναι κοινωνικά ιεραρχημένη και αφύσικη, γι’ αυτό και χειρότερη.
Είναι αυτή η συμβολική βία που, σαν μια ειδική μορφή εξαναγκασμού, υπάρχει μόνο με την ενεργό συμμετοχή αυτού που τον υφίσταται, είτε αυτός είναι δούλος στις γαλέρες είτε δούλα και κυρά στον οίκο του αφέντη πατρός είτε δούλα του ωραίου γαμπρού που διεκδικείται από τα θήλεα με συμπεριφορά προβάτων στο μαντρί της ασφάλειας – ασφάλειας που αιώνες τώρα καλλιεργούν στο γυναικείο φύλο (με εξαιρέσεις) πως απέξω καραδοκεί ο λύκος και η αδαφνοστεφάνωτη ιέρεια, που την ονομάζουν και κοινή ευγενικά…
Τα στερεότυπα που καλλιεργήθηκαν εδώ και χιλιετίες για τη γυναίκα-μητέρα και σκλάβα του ανδρικού πόθου στην τηλεόραση πολλαπλασιάζονται με το επιχείρημα πως αυτά θέλει το μηχανάκι της τηλεθέασης, αυτός ο Μεγάλος Αδελφός. Θα περίμενα, όμως, ένα ελάχιστο ψήγμα θυμού από τα κινήματα της γυναικείας απελευθέρωσης, έστω ένα μικρό «όχι» – και όχι τη σιωπή που γίνεται τρομερή βουή μόνο όταν παρασύρεται από το ποτάμι που λιντσάρει ένα και μοναδικό θύμα το οποίο κατηγορήθηκε για βιασμό, ιδιαίτερα αν οι κάμερες φωτίζουν τους θύτες και τα θύματα στα παράθυρα της δημοσιότητας και της ματαιοδοξίας… Εκεί που κρεμάνε στα μανταλάκια τα βρώμικα εσώρουχα, τα οποία, βεβαίως, πουλάνε σαν μεταξωτά βρακιά, ενώ η μπόχα είναι ασφαλώς μεγαλύτερη από τον απλό λεκέ που μπορεί να βρέξει ακόμα και ένα καθαρό, άσπρο εσώρουχο…
Αγαπητές Αμαζόνες, η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει και να φαίνεται τίμια και στην περίπτωση των κλουβιών που σας ξεφτιλίζουν ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Και αυτό έχει συνέπειες κοινωνικές, ιδεολογικές και ψυχολογικές, γιατί, αν το ηλίθιο άρρεν αντιγράφει αυτό που βλέπει στο Κολοσσαίο που σας ξεφτιλίζει, πολύ εύκολα θα σκεφτεί πως έτοιμα τα θηλυκά από καιρό να βιαστούν από άρρενα βαρβάτα, απλώς δεν το ομολογούν, όπως λένε, και τα «αρσενικά παλιάς κοπής».
Η θεά του φεμινισμού είπε κάποτε: «Η γυναίκα είναι μια κοινωνική κατασκευή και δεν είναι η μήτρα και η μητέρα, όπως και το άρρεν αντίστοιχα από γυνή γεννιέται και αν θα έχει την τύχη να γίνει άνδρας και όχι ένας φαλλός ακρωτηριασμένος, από τη γυναίκα εξαρτάται».
Το αριστοτελικό «άνθρωπος άνθρωπο γεννά» μην ξεχνάτε πως το έγραψε ένας μέγας πρόγονος, σοφός μεν, αλλά σεξιστής του κερατά, που πίστευε πως οι γυναίκες είναι μόνο για δούλες και γαλακτοφόρες αγελάδες. Ναι, Αμαζόνες, λίγη τσίπα και σε σας δεν βλάπτει, για να σας σεβαστούν τα άρρενα που φοράνε ακόμα παντελόνια και ντρέπονται για την κατάντια των «Bachelor» και λοιπών…
Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
