Είμαστε κλεισμένοι μέσα στις μικρές μας φυσαλίδες “κολυμπάμε” αδιάκοπα σαν απελπισμένα ψάρακια
χωρίς να ακούγεται η φωνή μας έξω από αυτό το αόρατο κουκούλι που μας έχουν εγκλωβίσει
με ελάχιστο χώρο για κίνηση ή για δημιουργία, με μια τόση δα μικρή ποσότητα αέρα για να ανασάνεις
έτσι που νοιώθεις έντονα αυτό το λίγο που σου απομένει -αέρας ελπιδα ζωή- και απελπίζεσαι…
Νοιώθεις τον περιορισμένο χρόνο που σου υπολείπεται και ασφυκτιάς
βλέπεις και τους “ΑΛΛΟΥΣ” απ´ έξω απο το κουκούλι να σε παρατηρούν
ψυχρά
κυνικά
αδιάφορα
γιατι είσαι ένα “φαινόμενο” για παρατήρηση και ένα “είδος” για εξέταση
που τους κάνει να αναρωτιούνται :
“άραγε…”
πόσο θα αντέξει;
πότε θα φωνάξει;
πότε θα διαμαρτυρηθεί;
πότε θα ψυχοραγήσει;
πότε θα “σπάσει” το κουκούλι του;
πότε θα ενώσει την φωνή του με τους υπόλοιπους τους ομοίους του…
τους ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΥΣ;
πότε θα μοιραστεί την απόγνωση του με τους υπόλοιπους ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥΣ;
πότε θα πάρει είδηση ότι αυτο που του κάνουνε ΔΕΝ ειναι ένα “απλό” πείραμα …
ότι αυτοί που διευθύνουν το πείραμα ειναι ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΙ “ΜΑΓΟΙ”…
ότι προσπαθούν να εκτελέσουν συνταγές
διαβάζοντας απλώς ένα
ΤΡΟΪΚΑΝΟ “ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕ” γραμμένο σε μια γλώσσα που τους ειναι άγνωστη …
ποτε θα αφυπνισθεί…;
ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ακόμα απορούν…
χωρίς προηγούμενη εμπειρία απο μέρους τους
– γι΄αυτο και είμαστε πείραμα –
χωρίς γνώση των υλικών που με ένταση ανακατεύουν αδιάκοπα…
χωρίς να βλέπουν ότι τα υλικά της υπό δοκιμή συνταγής είναι:
ανθρώπινες ψυχές
χαρές
λύπες
όνειρα
έρωτες
ΜΕΛΛΟΝ
ΕΛΠΙΔΑ
η ΖΩΗ μας
