Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα ρεκόρ της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού(αντίστοιχα γίνονται και στο μπάσκετ αλλά θα ασχοληθούμε άλλη μέρα) και ιδιαίτερα αυτό του αήττητου που ισοφάρισε ο τωρινός Ολυμπιακός μ εκείνον του Γουλανδρή.
Για να γίνει η όποια σύγκριση κατ αρχήν κάποιος πρέπει να είναι τουλάχιστον 50 ετών, ώστε να θυμάται εκείνα τα χρόνια και να μπορέσει να βγάλει συμπεράσματα για το σήμερα.
Σαφώς και οι αριθμοί και η στατιστική παίζουν σπουδαίο ρόλο, όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο αντικειμενικό από την ίδια άποψη που σχηματίζει ο καθένας.
Άλλες εποχές τότε, πιο ρομαντικές, το ποδόσφαιρο πιο τεχνικό, πιο θεαματικό με παίκτες φαντεζί και άλλο το σημερινό με τα εργομετρικά, τις προετοιμασίες με υπερσύγχρονα μηχανήματα και φυσικά τον επαγγελματισμό και τη διαφήμιση. Την προβολή.
Νίκος Γουλανδρής
Ο Γουλανδρής ξεκίνησε την εμπλοκή του με τον Ολυμπιακό το 1970, και έναν χρόνο αργότερα έγινε γενικός διευθυντής του. Η πολύ καλή δουλειά του, αλλά και η αγάπη του για τον Ολυμπιακό, τον ώθησαν να γίνει πρόεδρος της ομάδας, το 1972.
Η εκπληκτική ομάδα που δημιούργησε την περίοδο 1973-1974 πραγματοποίησε ένα απίστευτο ρεκόρ για την εποχή, με δυνατές όλες τις ομάδες, όπως τον λεγόμενο «φονέα των γιγάντων», Φωστήρα. Συγκεκριμένα, μετά το τέλος του Πρωταθλήματος, η ομάδα είχε συνολικό απολογισμό 102 τέρματα υπέρ και μόνο 14 κατά. Το επόμενο έτος, η ομάδα βελτίωσε το αμυντικό της ρεκόρ, έχοντας μονάχα 13 γκολ παθητικό.
Ο Νικόλαος Γουλανδρής θεωρείται ένας από τους καλύτερους Προέδρους της ιστορίας του Ολυμπιακού. Δυστυχώς όμως, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας, αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την οποιαδήποτε ενασχόληση που είχε με το ποδόσφαιρο.
Τελικώς, πέθανε το 1983 σε ηλικία 70 ετών. Ο μύθος λέει ότι τα τελευταία του λόγια ήταν τα παρακάτω: “Δεν είμαι στεναχωρημένος εξαιτίας του επερχόμενου θανάτου μου. Αυτό που πραγματικά με θλίβει, είναι το γεγονός ότι δεν θα μπορώ ξανά να παρακολουθήσω με τα μάτια μου, την αγαπημένη μου ομάδα, τον Ολυμπιακό.”
Βαγγέλης Μαρινάκης
Στα μέσα του 2010 ο Μαρινάκης εξαγόρασε την ΠΑΕ Ολυμπιακός, την πιο επιτυχημένη ομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, στην οποία διατελεί και Πρόεδρος. Υπήρξε επίσης πρόεδρος της Superleague και αντιπρόεδρος της Ε.Π.Ο, από τον Αύγουστο του 2010 έως τον Σεπτέμβριο του 2011. Κατά την διάρκεια της προεδρίας του, ο Ολυμπιακός κέρδισε τα Πρωταθλήματα της περιόδου 2010/2011, 2011/2012 και 2012/2013, ενώ κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδας, φτάνοντας έτσι στο νταμπλ για τις σεζόν 2011/12 και 2012/2013.
Ο Μαρινάκης έχει υποστηρίξει διαχρονικά πολλές ελληνικές και διεθνείς φιλανθρωπικές οργανώσεις. Από το 2013 “χρηματοδοτεί το Ενοριακό Φιλόπτωχο Ταμείο του Ιερού Ναού Γεννεσίου Θεοτόκου Νίκαιας για την καθημερινή σίτιση χιλίων ατόμων εβδομαδιαία”,ενώ τον Οκτώβριο του 2013 ανακοινώθηκε η συνεργασία της ΠΑΕ Ολυμπιακός με την UNICEF για τη χρηματοδότηση του προγράμματος εμβολιασμού 50.000 παιδιών, που βρίσκονται σε κίνδυνο, σε ολόκληρο τον κόσμο. Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής ο Ολυμπιακός έχει αναλάβει να συγκεντρώσει 2 εκατομμύρια Ευρώ ενώ η φανέλα του φέρει το λογότυπο της UNICEF.Τον Ιούνιο του 2012, μέσω της ΜΚΟ ‘Greece Debt Free’ ο Μαρινάκης εξαγόρασε €1.364.000 του ελληνικού χρέους,προσφέροντας το συμβολικό ποσό των €168,590, εκ μέρους των 55 παικτών και υπαλλήλων του ΟΣΦΠ, καθώς την περίοδο της δωρεάς αντιστοιχούσαν €24.800 του ελληνικού εθνικού χρέους σε κάθε έλληνα εργαζόμενο.
Εφοπλιστές και οι δύο. Με λεφτά και δηλωμένη την αγάπη τους για την ομάδα.
Όποιος προσπαθήσει να κάνει σύγκριση ανάμεσα στους δύο αυτούς προέδρους ή και άλλους του Ολυμπιακού, θα οδηγηθεί σε λανθασμένα συμπεράσματα!
Ο Ολυμπιακός, όπως και η κάθε ΠΑΕ που διοικείται από ανθρώπους Έλληνες οπαδούς της ομάδας, δεν έχει σχέση με ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, όπου οι άραβες αγοράζουν στους γιους τους για παιχνίδι μια ομάδα!
Όπως σε πολλά πράγματα διαφέρουμε από την υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην μπάλα, τη θεωρούμε μέρος της ζωής μας, οικογένειά μας, θρησκεία.
Οι δύο προαναφερθέντες πρόεδροι, έχουν αποδείξει με τις πράξεις τους ότι τιμούν και ακολουθούν πιστά αυτό το δόγμα. Όπως άλλωστε έκαναν παλιότερα κι ο Νταιφάς με τον Κόκκαλη.
Και εν κατακλείδι, οι ομάδες χρειάζονται ανθρώπους στο τιμόνι τους που να προέρχονται από τα «σπλάχνα τους». Να έχουν «ψηθεί» στα τσιμεντένια καθίσματα του γηπέδου.
Κι όταν αποφασίσουν να ασχοληθούν ενεργά να αποδεικνύουν με τις μεταγραφές τους ότι θέλουν, αυτό που όλοι οι φίλαθλοι επιθυμούν: Να διασκεδάζουν με όμορφο ποδόσφαιρο!
