Ζήσης Ψάλλας
Σε άτομα με λιπώδη ηπατική νόσο, το λίπος ενός ατόμου πηγαίνει στο συκώτι του αντί να πάει στον λιπώδη ιστό του, είτε λόγω απουσίας αποθηκών λίπους, η οποία εμφανίζεται στη λιποδυστροφία (μια σπάνια γενετική νόσο), είτε επειδή οι αποθήκες λίπους είναι γεμάτες, κάτι που φαίνεται στα άτομα με παχυσαρκία.
Το ένα τρίτο αυτών των ανθρώπων θα συνεχίσει να αναπτύσσει μη αλκοολική στεατο-ηπατίτιδα (NASH), μια προχωρημένη μορφή λιπώδους ηπατικής νόσου που προκαλείται από προοδευτική φλεγμονή και ουλές στο συκώτι.
Το 2002, η ενδοκρινολόγος του University of Michigan, Elif Oral, δημοσίευσε την ανακάλυψή της ότι οι ασθενείς με σοβαρή λιποδυστροφία δεν διαθέτουν λεπτίνη, μια ορμόνη που βοηθά στη συγκράτηση της όρεξης και στον έλεγχο της αύξησης του βάρους. Όταν χορηγήθηκε λεπτίνη ως συμπλήρωμα, οι σοβαρές μεταβολικές ανωμαλίες σε ασθενείς με NASH βελτιώθηκαν σημαντικά.
Η Oral μελέτησε περαιτέρω το ρόλο της λεπτίνης, σε πιο κοινές μορφές NASH. Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, η ερευνητική της ομάδα διαπίστωσε πως είτε λόγω ανεπάρκειας λεπτίνης είτε λόγω μερικής λιποδυστροφίας, ασθενείς με NASH και με σχετικά χαμηλά επίπεδα λεπτίνης μπορούν να κινητοποιήσουν το λίπος έξω από το ήπαρ τους, και να να αντιστρέψουν την κατάστασή τους λαμβάνοντας θεραπεία με λεπτίνη.
Όπως περιγράφεται στο περιοδικό Med: Cell Press, η Oral και η ομάδα της διεξήγαγαν δύο δοκιμές μελετώντας εννέα άνδρες ασθενείς με NASH και χαμηλά επίπεδα λεπτίνης (λιγότερο από 9 ng / ml) και 23 ασθενείς με μερική λιποδυστροφία και NASH. Και οι δύο ομάδες έλαβαν θεραπεία με λεπτίνη για ένα έτος.
«Δεν είναι όλα τα NASH ίδια. Υπάρχει μια τεράστια κατανομή των επιπέδων λεπτίνης σε αυτόν τον πληθυσμό των ασθενών», δήλωσε η Oral. «Τα υψηλά επίπεδα λεπτίνης, που παρατηρούνται στην παχυσαρκία, μπορούν στην πραγματικότητα να είναι αιτιολογικά της NASH, οπότε ήταν σημαντικό να επιλέξουμε προσεκτικά τους συμμετέχοντες στη δοκιμή για χαμηλά επίπεδα».
Μετά από βιοψία ήπατος, και οι δύο ομάδες βρέθηκαν να έχουν μειωμένο λίπος στο ήπαρ και χαμηλότερες βαθμολογίες NASH, ύστερα από 12 μήνες θεραπείας με λεπτίνη. Οι ασθενείς είχαν επίσης βελτιωμένη ευαισθησία στην ινσουλίνη και σωματικό βάρος.
