Ζήσης Ψάλλας
Τα άτομα με πολλαπλές νοσηρότητες πρέπει να παίρνουν ένα ή περισσότερα φάρμακα για κάθε ασθένεια. Αλλά το αν τα φάρμακα που αναπτύχθηκαν για μεμονωμένες ασθένειες είναι αποτελεσματικά σε ασθενείς με πολλαπλή νοσηρότητα είναι θέμα προς συζήτηση.
Μια νέα κατηγορία φαρμάκων, τα λεγόμενα αντιρευματικά φάρμακα που τροποποιούν τη νόσο, χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Αυτά τα φάρμακα αντιμετωπίζουν την υποκείμενη ασθένεια και όχι απλά τα συμπτώματα. Πρόκειται για σημαντική πρόοδο αλλά το 40% των ατόμων που τα παίρνουν δεν θα δουν βελτίωση των συμπτωμάτων τους. Αυτό πιθανότατα οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι ασθενείς έχουν και μια άλλη ασθένεια, η οποία μπορεί να σταματήσει τη σωστή λειτουργία του φαρμάκου.
Η ρίζα του προβλήματος στην ανάπτυξη των νέων φαρμάκων έγκειται στην τάση για θεραπεία των μεμονωμένων ασθενειών. Ένας αυξανόμενος αριθμός ιατρικών ερευνητών πιστεύει ότι πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τους συνδυασμούς των ασθενειών.
Οι πολλαπλές νοσηρότητες δεν λαμβάνονται υπόψη όταν δοκιμάζονται νέα φάρμακα σε ασθενείς. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ασθενείς που έχουν τους σοβαρότερους συνδυασμούς ασθενειών -αυτοί είναι οι πιο προβληματικοί για τη θεραπεία- αποκλείονται συνήθως από τις κλινικές δοκιμές. Στη στεφανιαία νόσο, για παράδειγμα, κατά μέσο όρο, το 69% των ασθενών με πολλαπλές νοσηρότητες αποκλείονται επειδή οι κλινικοί γιατροί φοβούνται την επιδείνωση της ασθένειάς τους. Ωστόσο, αυτοί είναι που χρειάζονται περισσότερο τη θεραπεία. Επιπλέον, το πώς λειτουργεί ένα φάρμακο μπορεί να διαφέρει σε ασθενείς που έχουν μόνο μία ασθένεια και σε ασθενείς με έχουν πολλές ασθένειες.
Η κατάσταση είναι χειρότερη για τους ασθενείς με άνοια, όπου το 95% έχει και άλλες παθήσεις. Αλλά στο 86% των κλινικών δοκιμών αποκλείονται οι ασθενείς με άλλες παθήσεις. Αντί αυτού, επιλέγονται εκείνοι που είναι λιγότερο επηρεασμένοι από την άνοια καθώς έχουν τις λιγότερες πολλαπλές νοσηρότητες, που σημαίνει ότι ανήκουν σε μια νεότερη ηλικιακή ομάδα η οποία μπορεί να ανταποκρίνεται διαφορετικά στο φάρμακο.
Όμως, οι ασθενείς με μια συγκεκριμένη νόσο θα πρέπει να υποχαρακτηρίζονται και να μελετώνται κυρίως με βάση τις άλλες ασθένειες που έχουν, ενώ η θεραπεία να ελέγχεται και να προσαρμόζεται στις ανάγκες τους. Επίσης, τα όργανα χρηματοδότησης της επιστήμης και η φαρμακοβιομηχανία θα πρέπει να προωθήσουν την ανάπτυξη νέων μοντέλων ζώων και ιστοκαλλιέργειας καθώς και να δοκιμάζονται τα νέα φάρμακα σε ασθενείς με πολλές παθήσεις.
