Εξαρτήματα και καινοτομίες που εξελίχθηκαν μέσα στο κορυφαίο πρωτάθλημα μοτοσυκλετών και στη συνέχεια πέρασαν στις μοτοσυκλέτες παραγωγής.
Ένας από τους κύριους λόγους που ωθούν τα εργοστάσια να συμμετέχουν στους αγώνες είναι η εξέλιξη της τεχνογνωσίας τους. Έτσι και στο MotoGP τα τεράστια χρηματικά ποσά που δαπανούνται, γυρίζουν πίσω στις εταιρίες, εκτός από κύρος κι αναγνωρισιμότητα, πολύτιμα δεδομένα και γνώσεις, αρκετές από τις οποίες στη συνέχεια θα βρουν εφαρμογή σε μοτοσυκλέτες παραγωγής. Αυτές είναι οι πιο χαρακτηριστικές κι εμφανείς περιπτώσεις τεχνολογιών που εξελίχθηκαν στις πίστες του MotoGP και στη συνέχεια έγιναν διαθέσιμες στο κοινό: Ride by wire.
Στις “κλασικές” μοτοσυκλέτες το γκάζι έδινε στον αναβάτη τη δυνατότητα (ή την ευθύνη) να χειριστεί κάποιο εξάρτημα στην τροφοδοσία του κινητήρα. Συνήθως ήλεγχε την παροχή αέρα και κατ’ επέκταση την απόδοση του κινητήρα. Ωστόσο για πρώτη φορά το 2002 εμφανίστηκε στο MotoGP ο όρος ride by wire, με την ομάδα της Aprilia να χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη (προερχόμενη από τους τέσσερις τροχούς και την αεροναυπηγική) τεχνολογία, στην πρώτη χρονιά των σύγχρονων τετράχρονων μοτοσυκλετών στο πρωτάθλημα . Πλέον ο μηχανισμός του γκαζιού δεν ήταν παρά μια μονάδα εισόδου που έστελνε στην κεντρική μονάδα του κινητήρα, συνεχή σήματα με τις “διαθέσεις” του αναβάτη. Συνυπολογίζοντας πολλές ακόμα παραμέτρους, η κεντρική μονάδα, μέσω των ρυθμίσεων που είχει δεχθεί, αποφάσιζε πώς θα παρέμβει στον κινητήρα με κάθε άνοιγμα ή κλείσιμο του γκαζιού από τον αναβάτη. Τις επόμενες χρονιές η τεχνολογία υιοθετήθηκε και από τις υπόλοιπες ομάδες στο MotoGP ενώ το 2006 την είδαμε να περνάει για πρώτη φορά στην παραγωγή με το Yamaha YZF-R6 και στη συνέχεια να καθιερώνεται η χρήση τους σε όλες τις σπορ μοτοσυκλέτες δρόμου.
Διαβάστε τη συνέχεια στο coremag.gr!
