Λευτέρης Ξυκομηνός
Όλοι έχουμε ζήσει την εμπειρία μιας μπαταρίας στο κινητό, λαπτοπ, ή tablet που όσο περνάει ο χρόνος μειώνεται η διάρκεια φόρτισής της. Μια ιδιαίτερα ενοχλητική κατάσταση, καθώς μειώνεται δραστικά ο ωφέλιμος χρόνος χρήσης της συσκευής…και δυστυχώς δεν μπορεί ο χρήστης να κάτι τίποτε ώστε να την βελτιώσει. Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, ο εν λόγω τύπος μπαταρίας από κατασκευής του έχει συγκεκριμένο χρόνο ζωής, ήτοι «κύκλοι φόρτισης»: όσο περισσότερο χρησιμοποιείται (και αντίστοιχα φορτίζεται) μια μπαταρία λιθίου, τόσο μειώνεται ο συνολικός χρόνος παροχής ενέργειας. Η τεχνολογία ως γνωστό βασίζεται στην έρευνα των επιστημόνων. Καμιά φορά όμως, οι τελευταίοι ενδέχεται να ανακαλύψουν κάτι πρωτοποριακό, εντελώς τυχαία!
Εδώ και αρκετά χρόνια, οι επιστήμονες προσπαθούν να ενσωματώσουν τη χρήση νανο-καλωδίων στις μπαταρίες λιθίου. Χιλιάδες φορές μικρότερα από την ανθρώπινη τρίχα, τα καλώδια αυτά είναι εξαιρετικά αγώγιμα και έχουν μεγάλη «επιφάνεια» για αποθήκευση και μεταφορά ηλεκτρονίων (η λεγόμενη φόρτιση/διάρκεια ζωής μπαταρίας). Εντούτοις, τα νανο-καλώδια είναι τρομερά ευαίσθητα και δεν αντέχουν τις συνεχείς αποφορτίσεις/φορτίσεις μιας μπαταρίας λιθίου, με αποτέλεσμα να διαστέλλονται και να γίνονται πολύ εύθραυστα.
Η επιστήμων Μια Λε Ται του Πανεπιστημίου Ιρβάιν, εξερευνώντας (ουσιαστικά παιχνιδίζοντας στα τυφλά, ως είθισται σε ένα ερευνητικό περιβάλλον) τις πιθανές υλοποιήσεις των λιλιπούτειων καλωδίων, ανακάλυψε μια επαναστατική μέθοδο που μελλοντικά θα προσφέρει μπαταρίες λιθίου με απίστευτο χρόνο ζωής. Χρησιμοποιώντας χρυσαφένια νανο-καλώδια σε κέλυφος από διοξείδιο μαγγανίου, κάλυψε την ιδιόμορφη κατασκευή από πλεξιγκλας-τζελ. Το αποτέλεσμα ήταν η μπαταρία να μπορεί να φορτιστεί/αποφορτιστεί (κύκλος φόρτισης) περί τις 200.000 φορές, σε ένα συνεχόμενο τεστ επί τρεις μήνες! Αναλογιζόμενοι, ότι μια μπαταρία λιθίου αντέχει 5.000 με 7.000 κύκλους φορτίσεων, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε το μέγεθος και τα οφέλη της νέας μεθόδου από την Μια Λε Ται. Οι συνεργάτες επιστήμονες πιστεύουν ότι το τζελ, κατά κάποιο τρόπο πλαστικοποιεί τα νανο-καλώδια, κι έτσι, τα προστατεύει από φθορές, διαστολή και την εν τέλη καταστροφή τους, κάνοντάς τα άκρως ανθεκτικά.
Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε, η τυχαία ανακάλυψη υπόσχεται πολλά για το μέλλον των φορητών συσκευών. Από εκεί και πέρα βέβαια, το αν θα ή δεν θα εκμεταλλευτούν οι εταιρείες τεχνολογίας την νέα μορφή μπαταρίας, είναι παντελώς άγνωστο προς το παρόν. Σίγουρα, οι καταναλωτές θα επωφεληθούν από μια μπαταρία που δεν θα χάνει καθόλου διάρκεια ζωής για αρκετά χρόνια, όμως από πλευράς οικονομικού συμφέροντος για μια εταιρεία αυτό δεν είναι και ότι καλύτερο, αρκεί να αναλογιστούμε πόσες φορές έχουμε αναγκαστεί να αλλάξουμε την μπαταρία σε ένα λαπτοπ/κινητό τηλέφωνο γιατί έχει «κουραστεί» από τη συνεχή χρήση…
Περισσότερες πληροφορίες:
