Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Η νέα, computer-animated τηλεοπτική σειρά Resident Evil: Infinite Darkness, που κυκλοφόρησε στις 8 Ιουλίου στο Netflix, είναι το πιο αποδοτικό επιχείρημα υπέρ της ύπαρξης του Village και της προσέγγισης που διάλεξε σε αυτό η Capcom.
Στο Village, το όγδοο παιχνίδι της βασικής σειράς Resident Evil, η εικονοπλασία ξέφυγε πλέον εντελώς από τα ζόμπι και τα bioweapons, και μας έδωσε τέρατα πιο ευρείας γκάμας, από λυκάνθρωπους μέχρι μεταλλικούς εφιάλτες τύπου Tetsuo, σε μεγαλύτερη ποικιλία τοποθεσιών, σε σπίτια, κάστρα, χωριά, βάλτους -και όχι σε μία κατεστραμμένη πόλη ή έναν τυχαίο «εξωτικό» προορισμό.
Το Resident Evil: Infinite Darkness είναι το καλύτερο επιχείρημα υπέρ του Village, επειδή βλέπουμε ότι πλέον, μετά από τόσα χρόνια και πολυάριθμες εκδοχές, τα ζόμπι είναι απλώς βαρετά. Κανένα πετυχημένο έργο τρόμου, σήμερα, δεν στηρίζεται αποκλειστικά στα ζόμπι για να προκαλέσει φόβο και να συναρπάσει τους αποδέκτες του -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Το The Last of Us και το The Walking Dead, για παράδειγμα, έβαλαν στο προσκήνιο τις σχέσεις των χαρακτήρων, ενώ έχουμε δει άλλες περιπτώσεις που πήγαν πιο βαθιά και προσπάθησαν να καινοτομήσουν και να σπάσουν τις ρουτίνες του zombie horror, με ζόμπι που μιλούν ή που θεραπεύονται και γίνονται -έστω και προσωρινά ή εν μέρει- άνθρωποι, όπως ήταν πριν μολυνθούν.
Ακόμα και στο κομμάτι των ίδιων των ζόμπι χρειάζονται ιδέες για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον: κάποτε, ήταν γνωστό ότι οι απέθαντοι δεν τρέχουν, όμως σιγά-σιγά αυτό άλλαξε, ενώ έχουμε δει και διαφορετικά μοτίβα που μεταβάλλουν ακόμα και τον τρόπο μόλυνσης, όπως για παράδειγμα στο The Walking Dead που όλοι ήταν μολυσμένοι και έπρεπε απλώς να πεθάνουν για να αλλάξουν.
Μία απλή ιστορία με στρατιώτες, ζόμπι και κυβερνητικές πλεκτάνες, απλώς δεν «τραβάει» πλέον, έχει ξεπεραστεί αυτό το μοτίβο. Επίσης, το Resident Evil είναι γνωστό για την υπερβολή, την “B movie” προσέγγιση και την ακροβασία μεταξύ τρόμου και χιούμορ· πώς θα μπορούσαν διαφορετικά να χωρέσουν τα τεράστια βαμπίρ, οι τύποι με καπέλο και καπαρντίνα, αλλά και τα “Jill Sandwich”; Το Village αγκάλιασε πλήρως αυτήν την πλευρά του franchise και την ανέβασε επίπεδο, ενώ το Infinite Darkness κάνει πίσω και δίνει μία συμβατική πλοκή, χάνοντας εντελώς από το οπτικό του πεδίο ό,τι κάνει το Resident Evil να είναι αυτό που είναι. Η Capcom έδειξε και ξαναέδειξε ότι έχει καταλάβει ακριβώς ποια είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν τη σειρά ευχάριστη, μοναδική και διασκεδαστική. Οι δημιουργοί του Infinite Darkness, δυστυχώς, δεν φαίνεται να τα έχουν βρει.
Για να υπερτονίσει άθελά της πόσο βαρετά είναι πλέον τα ζόμπι, η σειρά του Netflix μάς πάει από την αρχή: αποκαλεί τα πλάσματα «ζόμπι» και βάζει τον έναν πρωταγωνιστή, τον Leon, να εξηγεί, μιλώντας δυνατά σε κάποιον χαρακτήρα, ότι πρέπει να τα πυροβολήσεις στο κεφάλι για να πεθάνουν. Πρόκειται για μία σκηνή που έχουμε δει δεκάδες φορές και πλέον είναι εντελώς βαρετή και ανούσια. Όλοι το ξέρουμε, όλοι το περιμένουμε, αναρωτιόμαστε μάλιστα γιατί, αφού ξέρουν τη λέξη «ζόμπι», δεν το γνωρίζουν και οι χαρακτήρες…
Η τηλεοπτική σειρά αυτή προσπαθεί να αποφύγει κάπως την ανάγκη για συνεχή δράση και δίνει μεγαλύτερο χώρο στο σενάριο και περισσότερο χρόνο στους διαλόγους. Δεν είναι μία ντε φάκτο κακή επιλογή, αλλά γρήγορα αποδεικνύεται λανθασμένη, αφού το σενάριο, οι χαρακτήρες και οι διάλογοι δεν είναι το δυνατό σημείο του Infinite Darkness.
Οι χαρακτήρες χωρίζονται σε δύο μέρη: στους πρωταγωνιστές παιχνιδιών και τους κομπάρσους. Στην πρώτη κατηγορία έχουμε την Claire και τον Leon, που όμως το μόνο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό τους είναι το ότι… είναι η Claire και ο Leon. Τους ξέρουμε ήδη, και το Infinite Darkness δεν κάνει καμία προσπάθεια να τους «χτίσει», να τους δώσει ενδιαφέροντα στοιχεία, να τους παρουσιάσει κάπως με δική του ματιά. Το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο που έχουν, τελικά, είναι το υπόβαθρό τους, ό,τι έχουν κάνει εκτός της τηλεοπτικής σειράς, γιατί στο πλαίσιο αυτής είναι εντελώς αδιάφοροι -ειδικά η Claire, που είναι απορίας άξιο γιατί μπήκε στο σενάριο και γιατί μάλιστα η πλοκή χωρίστηκε σε δύο μέρη, ένα δικό της και ένα του Leon.
Η ιστορία τοποθετείται χρονικά μετά το Resident Evil 4 και πριν από το 5, φέροντας στο μυαλό μας μία άλλη, παλιότερη εποχή του franchise, που όμως έχει κάνει ήδη την επιστροφή της με τα remakes και επίσης αναμένεται να επανέλθει άλλη μία φορά με την ταινία-reboot που πρόκειται να κυκλοφορήσει και υπόσχεται να σταθεί περισσότερο στον τρόμο που έκανε γνωστή τη σειρά Resident Evil. Πάντως, δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς την πλοκή του franchise για να παρακολουθήσει το Infinite Darkness.
Το σενάριο είναι εντελώς απλοϊκό, με αναφορές σε ό,τι χρειάζεται ώστε να είναι προφανές πως έχουμε να κάνουμε με Resident Evil, αλλά καμία εμβάθυνση σε τίποτα. Έχουμε προέδρους των ΗΠΑ, υπόγειες βάσεις, επική μουσική, “infiltrate the bioweapon facility”, Κινέζους χάκερ, και άνευρες μάχες με ζόμπι, ατάκες τύπου “REST IN PEACE, ASSHOLE” να σκάνε από το πουθενά μόνο και μόνο για να μας πείσουν πως πράγματι πρόκειται για B movie προσέγγιση -κι ας μην ισχύει αυτό, αφού σε σημεία το Infinite Darkness προσπαθεί να είναι… πολιτικό θρίλερ.
Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ξεχνιούνται στο πεντάλεπτο και βρίσκονται εκεί μόνον για να λένε φράσεις τύπου “TERROR STARTS WITH FEAR” και να κάνουν quote τους αρχαίους Έλληνες. Οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν ενοχλούν αλλά δεν είναι ιδιαίτερα άξιες αναφοράς -είναι πάντως ταιριαστές. Η δράση, τελικά, είναι πιο διασκεδαστική από το σενάριο, αλλά και πάλι, δεν είναι από τα καλά δείγματα του είδους ή του franchise -υπάρχουν μερικές σκηνές δράσεις που είναι διασκεδαστικές, αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες, όπως το ηλεκτροσόκ σε μία «αγέλη» μολυσμένων ποντικών στο ατμοσφαιρικό εσωτερικό ενός υποβρυχίου, ή το κυνηγητό με ζόμπι στον Λευκό Οίκο. Η σκηνοθεσία είναι απλώς επαρκής, δεν κλέβει ποτέ την παράσταση αλλά δεν επιχειρεί τίποτα ιδιαίτερο άρα δεν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και δεν ενοχλεί. Τουλάχιστον, αν αυτό επιθυμείτε, θα δείτε αρκετό gore με animation που είναι ικανοποιητικό -σε γενικές γραμμές, καθώς εδώ κι εκεί έχουμε άνισα αποτελέσματα, ειδικά μεταξύ των μοντέλων κομπάρσων και πρωταγωνιστών.
Οι δημιουργοί διατήρησαν τα βασικά στοιχεία του franchise για να κάνουν αναγνωρίσιμη την εντελώς generic τηλεοπτική σειρά αυτή, βάζοντας μέχρι και αναφορές σε γεγονότα των παιχνιδιών, αλλά με πολύ επιφανειακό τρόπο που τελικά χάνει το νόημα και δεν προσφέρει τίποτα ούτε στο ήδη καθιερωμένο σκέλος του franchise, ούτε στη νέα αυτή προσθήκη του.
Τελικά, δεν είναι ξεκάθαρο σε ποιον απευθύνεται αυτή η τηλεοπτική σειρά. Είτε στοχεύει σε fans των παλιών Resident Evil είτε των πιο πρόσφατων, αλλά είτε και σε fans του zombie horror γενικότερα, δεν έχει να δώσει κάτι νέο, κάτι που δεν έχουμε δει δεκάδες φορές, ούτε καταφέρνει να διασκεδάσει ιδιαίτερα. Η διάρκειά της είναι περίπου όση μιας τυπικής ταινίας, καθώς χωρίζεται σε τέσσερα 25λεπτα επεισόδια, και έτσι δεν θα χάσετε πολύ χρόνο για να τη δείτε. Είναι καλύτερες οι ταινίες Resident Evil με τη Milla Jovovich; Μάλλον όχι, αλλά σίγουρα είναι πιο άξιες αναφοράς (αν και όχι αποκλειστικά με θετικό πρόσημο). Αν όσοι υποστηρίζουν ότι τα πρόσφατα παιχνίδια της Capcom δεν είναι άξια να φέρουν την ονομασία Resident Evil εννοούν ότι το Resident Evil πρέπει να είναι σαν το Infinite Darkness, όλο δικό τους. Εμείς, θα πάμε στο Village.
