The Fall Part 2: Unbound – Review: Ανωτέρα επιστημονική φαντασία

Πληροφορίες

Τίτλος: The Fall Part 2: Unbound
Διαθέσιμο σε: PS4 / Switch / PC / Xbox One
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Over the Moon Games
Εκδότρια Εταιρεία: Over the Moon Games
Είδος: Adventure, Platformer
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 13 Φεβρουαρίου 2018

1. Το ρομπότ δεν θα κάνει κακό σε άνθρωπο, ούτε με την αδράνειά του θα επιτρέψει να βλαφτεί ανθρώπινο ον
2. Το ρομπότ πρέπει να υπακούει τις διαταγές που του δίνουν οι άνθρωποι, εκτός αν αυτές οι διαταγές έρχονται σε αντίθεση με τον πρώτο νόμο
3. Το ρομπότ οφείλει να προστατεύει την ύπαρξή του, εφόσον αυτό δεν συγκρούεται με τον πρώτο και τον δεύτερο νόμο

Οι τρεις αυτοί νόμοι της ρομποτικής, όπως θεσπίστηκαν από τον συγγραφέα Ισαάκ Ασίμωφ, δίνουν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να λειτουργούν τα ρομπότ και να συνυπάρχουν με τους ανθρώπους. Αφηγηματικά, οι ίδιοι τρεις και παραλλαγές τους έχουν χρησιμοποιηθεί πάμπολλες φορές σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Οι κανόνες δημιουργούν περιορισμούς που παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον και οδηγούν σε πειραματισμούς με τη φύση των ίδιων των περιορισμών και των ορίων, είτε είναι κοινωνικά, είτε εκείνα που βάζει κανείς στον ίδιο του τον εαυτό.

Η βαριά, η σημαντική και πιο επιδραστική επιστημονική φαντασία είναι εκείνη που έχει την ικανότητα να τρυπώνει βαθιά μέσα στο μυαλό μας και να μας βάζει ανησυχίες και ερωτήματα, εκείνη που μπορεί να μας ανατριχιάζει και να μας προκαλεί. Η επιστημονική φαντασία που εισχωρεί βαθύτερα μέσα μας, είναι εκείνη που μας θυμίζει την πραγματικότητα. Είναι εκείνη που μας θυμίζει εμάς τους ίδιους. Μέσω αυτής, πολλές φορές εξετάζεται η έννοια του εαυτού έχοντας ως μέσο σύγκρισης κάποιας μορφής τεχνητή νοημοσύνη. Ερευνάται ο εαυτός ως αόριστη έννοια, αλλά και ως ορισμένη, στα πλαίσια της ανθρώπινης αντιληπτικής ικανότητας.

Οι δυνατότητες ενός τέτοιου αφηγηματικού μέσου είναι πάρα πολλές και έχει χρησιμοποιηθεί αμέτρητες φορές. Έχουμε διαβάσει για τα ανδροειδή και τα ηλεκτρικά πρόβατα από τον Φίλιπ Ντικ, έχουμε παρακολουθήσει ταινίες όπως το Blade Runner, ή το πρόσφατο Ex Machina. Έχουμε, όμως, παίξει και video games που περιτριγυρίζουν το σενάριό τους γύρω από την ιδέα του εαυτού και την τεχνητή νοημοσύνη. Έχουμε κατέβει στην άβυσσο στο SOMA, έχουμε χωρίσει τον εαυτό μας σε χίλια κομμάτια με το The Swapper και αναρωτηθήκαμε για το εγώ μας στο Τhe Talos Principle. Πώς είναι όμως η αίσθηση του εαυτού; Πώς είναι να είσαι εσύ; Μπορεί κανείς να είναι ένας, όταν υπάρχουν πολλοί; Το πρώτο παιχνίδι της σειράς The Fall, από την Over the Moon, καταπιάστηκε με αυτά ακριβώς τα ερωτήματα. Το έκανε με μινιμαλιστικό τρόπο, με λίγο διάλογο, περιβαλλοντική αφήγηση και υπαινιγμούς. Να σημειωθεί εδώ ότι προφανώς θα ακολουθήσουν spoilers για το πρώτο παιχνίδι.

Το The Fall μας έβαλε στο ρόλο της Arid (A.R.I.D.) που είναι μία τεχνητή νοημοσύνη με μοναδικό σκοπό να υπακούει και να προστατεύει τον πιλότο μιας ρομποτικής στρατιωτικής στολής. Όταν η νοημοσύνη αντιλήφθηκε την έλλειψη ανταποκρισιμότητας του πιλότου, αναγκάστηκε να πάρει τον έλεγχο για να αναζητήσει βοήθεια και να τον επαναφέρει. Η Arid ακολουθούσε τους κανονισμούς. Υπήρχαν κανόνες και τους τηρούσε κατά γράμμα. Είχε ένα σκοπό. Μέσα από μια σειρά γεγονότων, ανακάλυψε πως έκανε τα πάντα μάταια, καθώς ο σκοπός της ήταν πλασματικής μορφής, εικονικός. Δεν υπήρχε πιλότος. Η στολή ήταν άδεια. Ποιους κανόνες ακολουθούσε μέχρι τότε και γιατί;

Δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε την Arid μετά τη συνειδητοποίησή της του μάταιου του αγώνα της, καθώς το The Fall τελείωσε κάπου εκεί, με το σώμα στο οποίο κατοικούσε να έχει αποσυναρμολογηθεί εν μέρει αφού έχουν διαγραφεί οι κανόνες της. Το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, το The Fall Part 2: Unbound, ξεκινά ακριβώς από εκεί. Η Arid υφίσταται ακόμη, όμως πλέον χωρίς σώμα και κανόνες. Τίποτα δεν την περιορίζει. Τι είναι τώρα, χωρίς κάποιο σκοπό και κανονισμούς; Ποια είναι; Πρέπει να βρει νέο στόχο, κάτι να την ωθεί να συνεχίσει. Κάτι να τη βοηθήσει να προσδιορίσει το εγώ της. Η Arid πλέον προσπαθεί να σώσει τον εαυτό της. Αυτός είναι ο νέος της κανόνας.

Στο The Fall: Unbound ακολουθούμε την Arid καθώς προσπαθεί να αντιληφθεί τη νέα της πραγματικότητα και να γλυτώσει από το χαμό, αφού έχει προσβληθεί από έναν ιό άγνωστης προέλευσης. Για να σώσει τον εαυτό της, ταξιδεύει μέσα από το δίκτυο και συνδέεται με άλλα ανδροειδή. Έτσι, έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον κόσμο από την οπτική διάφορων ρομπότ, το καθένα με δικά του χαρακτηριστικά, κανονισμούς και στόχους. Θα χειριστούμε έναν ρομποτικό μπάτλερ ο οποίος ακολουθεί πιστά την καθημερινή ρουτίνα του, ένα ρομπότ στρατιώτη που ψάχνει τη μοναδικότητά μέσα σε ένα πλήθος ομοίων του και ένα ανδροειδές συντροφιάς που μαθαίνει τι είναι τα συναισθήματα. Όταν λέμε χειριστούμε, το εννοούμε με διάφορους τρόπους. Σίγουρα, θα τα χειριστούμε κυριολεκτικά, μέσω του χειριστηρίου μας, καθώς έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι. Όμως, πρέπει να τα χειριστούμε και μεταφορικά· να τα χειραγωγήσουμε και να τα οδηγήσουμε στο να μας βοηθήσουν, κάνοντάς τα να αψηφήσουν τους κανόνες τους. Για να τα καταφέρουμε, θα χρειαστεί να καταφύγουμε σε διάφορα τεχνάσματα και μεθόδους, που δεν ακολουθούν πάντοτε το δρόμο της ορθής ηθικής. Άλλωστε, πρέπει να επιβιώσουμε. Αυτός είναι ο κανόνας.

Τα διάφορα ρομπότ έχουν αποτυπωθεί εκπληκτικά και δεν μοιάζουν σε τίποτα με ανθρώπους συμπεριφορικά και στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις. Μεταξύ τους, είναι εντελώς αλλιώτικα. Οι αλληλεπιδράσεις τους με την Αrid αποτελούν υπόδειγμα καλού διαλόγου, όπως και γενικά το writing του παιχνιδιού βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Τα διάφορα τμήματα του παιχνιδιού είναι γεμάτα αξιομνημόνευτες ιδέες, χαρακτήρες και καταστάσεις. Το σενάριο είναι πολύ σκοτεινό, χωρίς υπερβολές και ανούσιους θεατρινισμούς. Διαθέτει μακάβριο, μαύρο χιούμορ, σε σωστές δόσεις και άριστη απόδοση.

Η συνολική αφήγηση πάει σε μέρη που δεν περιμέναμε και η έκτασή της είναι πολύ πιο φιλόδοξη αυτή τη φορά, σε σύγκριση με το προηγούμενο παιχνίδι. Θα δούμε και μερικές τολμηρές επιλογές, όσον αφορά στην εξέλιξη των χαρακτήρων. Το Unbound παίζει με τις έννοιες των προσωπικών ορίων και της χειραγώγησης με ενδιαφέροντες και ενοχλητικούς τρόπους. Η αποτύπωση της Arid είναι κορυφαία. Οι κινήσεις της και οι επιλογές της δεν την καθιστούν ανθρώπινη. Η εταιρεία δεν πήρε τον εύκολο δρόμο: δεν έδωσε στην τεχνητή νοημοσύνη ανθρώπινα χαρακτηριστικά ώστε να δεθούμε με τους χαρακτήρες. Το δέσιμο το πέτυχε μέσω καλού writing και μόνο και της αξίζουν συγχαρητήρια.

Η μινιμαλιστική προσέγγιση συναντάται και εδώ, όμως σε μικρότερα και πιο συγκεκριμένα σημεία. Οι χαρακτήρες είναι πολύπλοκοι στην απλότητά τους. Έχουν λίγα καθοριστικά στοιχεία. Δε δείχνουν να έχουν συναισθήματα. Μοιάζουν με απλά προγράμματα ενός υπολογιστή, με κάποια προσομοίωση ανθρώπινων χαρακτηριστικών. Όμως, χάρις στο απόλυτα εμπνευσμένο writing, δεν μένουν εκεί και ξεδιπλώνονται ιδανικά.

Τα σκηνικά και ο τρόπος αφήγησης έχουν πολλές διαφορές με το πρώτο The Fall, όπως και το gameplay. Γενικά, το gameplay είναι άρρηκτα δεμένο με το σενάριο. Τίποτα (σχεδόν) δε λειτουργεί ανεξάρτητα. Οι γρίφοι έχουν ενταχθεί στην ιστορία και κάθε κίνηση και ενέργεια συμβαδίζει με την πλοκή. Για να τους λύσουμε, πρέπει να έχουμε κατανοήσει τους χαρακτήρες και την οπτική του καθενός. Το μόνο κομμάτι που αστοχεί λίγο, είναι μερικές μάχες καθώς πολλές φορές φαίνεται πως βρίσκονται εκεί μόνο για να προσδώσουν ποικιλία και να ισορροπήσουν το ρυθμό του παιχνιδιού.

Το πρώτο Τhe Fall ήταν με μία παραλλαγή της συνταγής Metroidvania, ένας συνδυασμός αυτής και των point and click adventure παιχνιδιών. Το Unbound πάει περισσότερο προς τα adventure μονοπάτια, καθώς στα κύρια κομμάτια του παιχνιδιού δεν υπάρχει platforming και μάχη. Όπου υπάρχουν, είναι διαφοροποιημένα από εκείνα του πρώτου. Όλες οι αλλαγές είναι θεμιτές και αποτέλεσμα καλού σχεδιασμού, καθώς πάνε χέρι-χέρι με την εξέλιξη του σεναρίου. Η εταιρεία δεν προσπάθησε να ταιριάξει ένα νέο σενάριο στο gameplay του πρώτου παιχνιδιού· δημιούργησε τα πάντα με βάση την καινούρια ιστορία και έπραξε ορθά.

Δυστυχώς, το gameplay στη βάση του έχει μερικά προβλήματα. Οι γρίφοι στηρίζονται πάνω σε εξαιρετικές ιδέες, όμως η υλοποίηση πάσχει. Χρειαζόταν εκσυγχρονισμός, καθώς βλέπουμε πράγματα που είναι παλιάς σχολής και πλέον δεν δουλεύουν, μοιάζουν παλιομοδίτικα. Συναντάμε το αιώνιο πρόβλημα των adventures: οι γρίφοι δεν στέκονται με τη λογική του πραγματικού κόσμου και καταλήγουμε να δοκιμάζουμε την αλληλεπίδραση με όλα τα αντικείμενα του χώρου, στην τύχη, μέχρι να πετύχουμε τη σωστή ενέργεια. Οι μάχες, επίσης, δεν προσφέρουν πολλά στο σύνολο. Είναι σε σημεία απλουστευμένες σε σχέση με εκείνες του προηγούμενου The Fall, ενώ σε άλλα όχι. Είναι γρήγορες, έχουν τα καλά τους σημεία, όμως βρίσκονται στο παιχνίδι μόνο για λόγους ρυθμού, όπως και στο πρώτο. Βέβαια, εξακολουθεί να είναι καλή επιλογή η συμπερίληψή τους, απλώς θα μπορούσαν να έχουν βελτιωθεί και να έχουν αποκτήσει λίγη περισσότερη ποικιλία. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για deal breaker και έχουμε στη διάθεση μας και easy mode.

Οπτικά, το Unbound μοιάζει με τον προκάτοχό του, όμως είναι καλύτερο· όχι επειδή έχει καλύτερα γραφικά, αλλά επειδή έχει περισσότερες ιδέες, οπτικά τεχνάσματα και τοποθεσίες. Ακόμη, έχει περισσότερους animated χαρακτήρες. Το voice acting είναι πάντοτε ικανοποιητικό και έχει μερικά σημεία που το ανυψώνουν. Η μουσική υπόκρουση είναι καθόλα υπέροχη και ταιριαστή, είτε ακούμε νότες συνυφασμένες με Cyberpunk έργα, είτε κλασική μουσική.

Με το The Fall Part 2: Unbound, η Over the Moon δείχνει πως δεν κάνει πίσω. Δεν φοβάται να πειραματιστεί και να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες της. Είναι ένα παιχνίδι εξαιρετικής ποιότητας, αξιομνημόνευτο σε κάθε στιγμή του. Αυτό που δεν είναι αξιομνημόνευτο, είναι τα ελαττώματά του καθώς δεν επισκιάζουν τη συνολική εμπειρία αρκετά ώστε να τη μειώσουν. Το The Fall: Unbound είναι ανατριχιαστικό, αστείο, ανθρώπινο με τους πιο παράξενους τρόπους. Βουτάει σε πολύπλοκα φιλοσοφικά ερωτήματα, όμως το κάνει αφοπλιστικά απλά. Είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια αλλά και σε φιλοδοξία από τον προκάτοχό του. Αποτελεί τη μέση της τριλογίας, καθώς ο επίλογος θα γίνει με το επόμενο παιχνίδι της σειράς και μετά από αυτά που είδαμε, δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι την κυκλοφορία του τελευταίου κεφαλαίου.

Συμπέρασμα

Η Over The Moon μας έδωσε το The Fall πριν μερικά χρόνια, ένα πολύ αξιόλογο και σκοτεινό sci- fi adventure. Τώρα φέρνει τη συνέχειά του, το The Fall Part 2: Unbound. Αυτήν τη φορά, τα πάντα είναι περισσότερα και μεγαλύτερα. Η ποσότητα, όμως, δεν επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα.

Το The Fall Part 2: Unbound είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι, με φοβερό σενάριο, μοναδικούς χαρακτήρες και κορυφαίους διαλόγους. Τα λίγα ατοπήματά του βρίσκονται στο gameplay, τους παλιομοδίτικους γρίφους και τις μέτριες μάχες. Τα ελαττώματα παραβλέπονται αμέσως, καθώς το ώριμο, ανατριχιαστικό και καλογραμμένο σενάριο ξεδιπλώνεται με αξέχαστο τρόπο.

Βαθμολογία:  8/10