Του Βασίλη Τατσιόπουλου

Πληροφορίες‌

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Τίτλος:‌ The Dark Pictures Anthology: Little Hope
Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PC, PlayStation 4, Xbox One
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ Xbox One
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Supermassive Games
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Bandai Namco Entertainment
Είδος:‌ Interactive drama, survival horror
Ηλικίες:‌ ‌‌18+‌ ‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 30 Οκτωβρίου 2020 

 

 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Πολλές φορές παρατηρείται μία τάση του κοινού στο είδος του τρόμου να απαξιώνει τα jump scares και τις πιο ανάλαφρες προσεγγίσεις και να αποδέχεται μόνον τις πιο «σοβαρές», με ψυχολογικό τρόμο και βάθος. Ωστόσο, αυτή η κριτική ματιά δεν είναι πάντοτε θεμιτή, καθώς ο τρόμος δεν αποσκοπεί πάντοτε στο να έχει τέτοια «έξυπνα» χαρακτηριστικά. Μάλιστα, ο τρόμος δεν αποσκοπεί καν στο να τρομάξει, μερικές φορές. Υπάρχουν έργα κάθε είδους, ταινίες, βιβλία, παιχνίδια, που επιχειρούν να διασκεδάσουν τον αποδέκτη τους, ακόμα και να τον κάνουν να γελάσει ενίοτε, στημένα όμως σε υπόβαθρο που συνηθίζεται στο είδος του τρόμου.
 

Η Supermassive Games, από το Until Dawn, έδειξε σημάδια πως επιθυμεί να αναπτύξει τίτλους που θα προσφέρονται για διασκέδαση, για φωνές στην οθόνη, για συζήτηση και χαβαλέ, και όχι τόσο για να τρομάξουμε και να αισθανθούμε δυσφορία. Το Man of Medan [διαβάστε εδώ το review] δεν κατάφερε να αποκτήσει την ξεκάθαρη ταυτότητα του χαλαρού αυτού τρόμου και έτσι έμοιαζε με ιστορία μυστηρίου που προσπαθεί να δείξει λίγο πιο σοβαρό τρόμο σε σημεία. Ωστόσο, το επόμενο παιχνίδι της ανθολογίας The Dark Pictures, το Little Hope, πάει ακριβώς εκεί που πρέπει: στον ποπ κορν τρόμο, που ενδείκνυται για άραγμα με την παρέα με μπίρες το βράδυ.
 

Η ιστορία ξεκινά με κλασικό τρόπο για το είδος, με έναν νεαρό στο σπίτι του και ένα τραγικό γεγονός με ιδιαίτερα βίαιους θανάτους. Αμέσως, μας πάει σε άλλη εποχή, με ένα τροχαίο ατύχημα λεωφορείου και βλέπουμε νέους χαρακτήρες. Στην πορεία, μας πάει και αλλού, και προκύπτει ένα μπέρδεμα, καθώς θα συναντήσουμε σωσίες των πρωταγωνιστών, μία ομίχλη που αλλάζει τις φυσικές ιδιότητες του χώρου, μερικά τέρατα και μάγισσες, μεταξύ άλλων. Για ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας δεν θα μπορείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει, όμως αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, καθώς είναι ηθελημένο. Θα μπερδευτείτε και θα θέλετε να ψάξετε για θεωρίες στο Ίντερνετ, αλλά και να συζητήσετε τις δικές σας με τους φίλους σας, για να βγάλετε κάποια άκρη. Σημειώνεται πως δεν υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ Little Hope και Man of Medan, εκτός του απολαυστικού αφηγητή.
 

Η πλοκή είναι καλογραμμένη, αισθητά βελτιωμένη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα σε σχέση με του Man of Medan, ενώ καταφέρνει να βρει την ισορροπία και να πάρει τον εαυτό της όσο στα σοβαρά πρέπει. Είναι ό,τι πρέπει για τον σκοπό που επιχειρεί να επιτελέσει, και θυμίζει ξεκάθαρα τις ταινίες του είδους, αλλά και σειρές του στιλ «Η Ζώνη του Λυκόφωτος». Οι διάλογοι, επίσης, είναι πολύ πιο ρεαλιστικά δοσμένοι και πείθουν, αλλά και διασκεδάζουν σε ικανοποιητικό βαθμό. Ο τρόμος βασίζεται κυρίως στα jump scares και τη βία, όμως ταιριάζει απόλυτα στην προσέγγιση και το αποτέλεσμα αυτήν τη φορά είναι σωστό και ισορροπημένο. Η σκηνοθεσία είναι καλοστημένη συνολικά, δυνατή και έντονη όπου πρέπει, αλλά και αγωνιώδης στις σωστές στιγμές. 
 

Οι χαρακτήρες βασίζονται εντελώς σε κλισέ και αρχέτυπα του είδους, ωστόσο αυτό δεν είναι αρνητικό, αφού χρησιμοποιείται έξυπνα ώστε να εκμεταλλευτεί η εταιρεία όσο μπορεί τη σύντομη διάρκεια του Little Hope, που φτάνει περίπου τις 4 ώρες για ένα playthrough. Έτσι, είναι πιο εύκολη η ανάπτυξη των χαρακτήρων σε ένα πιεσμένο χρονικό πλαίσιο, αλλά και γίνεται πιο άνετα η «ταύτιση» του παίκτη μαζί τους, αφού μπορεί να καταλάβει την προσωπικότητά τους γρήγορα. Μάλιστα, όπως το συνηθίζει, η Supermassive εναλλάσσει συνεχώς τον έλεγχο των χαρακτήρων, ώστε να μην υπάρχει σαφής πρωταγωνιστής και να δίνεται η αίσθηση του θρίλερ σε ύφος σλάσερ, όπως για παράδειγμα τα «Παρασκευή και 13».
 

Φυσικά, επιστρέφουν οι επιλογές που επηρεάζουν την προσωπικότητα των χαρακτήρων, τις μεταξύ τους σχέσεις και την έκβαση του σεναρίου, και η εταιρεία ανάπτυξης έχει κάνει καλή δουλειά, ως συνήθως. Οι διάφορες επιλογές είναι επαρκώς ξεκάθαρες και δίνουν την εντύπωση ότι επηρεάζουν πολλά, αν και στην ουσία πρόκειται ως επί το πλείστον για ψευδαίσθηση. Μάλιστα, η Supermassive πήρε κάποιες αποφάσεις που δεν θα αποκαλύψω για να μην κάνω σπόιλερ, οι οποίες δυσχεραίνουν το έργο της, ιδίως όσον αφορά την ανάγκη/επιθυμία για πολλαπλά playthroughs εκ μέρους του παίκτη. Το Little Hope, αντίθετα με τον προκάτοχό του, είναι πιο αποτελεσματικό ως μία αυτοτελής ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος, και αυτό κάπως πλήττει το κομμάτι των επιλογών. Πάντως, η παρουσίαση είναι εξαιρετική σε αυτό το κομμάτι, με καλοστημένα, πεντακάθαρα μενού, εύχρηστο σύστημα επιλογών και αρκετές –φαινομενικά έστω- διακλαδώσεις.
 

Το Man of Medan έδινε περισσότερους λόγους στον παίκτη να επαναλάβει την περιπέτεια, όμως το Little Hope είναι βελτιωμένο σχεδόν στα πάντα και έτσι μένει στην προσωπική σας προτίμηση το πόση σημασία έχει το replayability και πόση η δυνατότητα για ολοκληρωμένη διασκέδαση την πρώτη φορά. Το Little Hope, σε σχέση με τον προηγούμενο τίτλο της ανθολογίας, έχει βελτιώσει τα γραφικά αισθητά, με καλύτερης ποιότητας μοντέλα χαρακτήρων, περισσότερη ποικιλία και λεπτομέρεια στους χώρους, καλύτερο φωτισμό, ενώ δεν υπάρχουν τα τεχνικά προβλήματα που είχε το Man of Medan. Έτσι, μαζί με τα αναβαθμισμένα γραφικά και τα πιο έντονα εφέ αντανακλάσεων και φωτισμών, ενισχύεται και η ατμόσφαιρα, που είναι εξαιρετική. Η ομίχλη γεμίζει την οθόνη χορταστικά, οι χαρακτήρες μιλούν και κινούνται με ικανοποιητικά animations σχεδόν πάντα, τα τέρατα δείχνουν υπέροχα και, γενικά, η εικόνα κερδίζει τις εντυπώσεις. Πού και πού, εμφανίζονται απότομα «κοψίματα» σε σκηνές και το μοντάζ δεν ικανοποιεί πάντα, όμως εν μέσω σκηνών δεν παρουσιάζεται κανένα σοβαρό θέμα.
 

Ο ήχος, επίσης, κινείται σε υψηλά επίπεδα, με έντονες μελωδίες που ανεβάζουν την αδρεναλίνη, αλλά και με ηπιότερων τόνων μουσική όπου πρέπει, που ταιριάζει στην ατμόσφαιρα. Οι ηθοποιοί κάνουν αξιόλογη δουλειά και οι ερμηνείες δίνουν καλύτερη εντύπωση σε σχέση με τις αντίστοιχες του Man of Medan.
 

Το gameplay, τώρα, ακολουθεί τα γνωστά μονοπάτια της εταιρείας, με επιλογές και Quick Time Events (αυτά τα σκηνικά που σε βάζουν να πατήσεις γρήγορα ένα κουμπί σε cutscenes) στον πυρήνα, και την εξερεύνηση ως δευτερεύουσα δραστηριότητα. Για ένα μέρος του, το Little Hope έχει ελάχιστες ασχολίες στο gameplay και μας βάζει απλώς να προχωρούμε ευθεία, να βλέπουμε ένα βιντεάκι, και να συνεχίζουμε πάλι. Αργότερα, πάντως, παρουσιάζονται περισσότερα γεγονότα και έτσι θα μπούμε σε πιο έντονες καταστάσεις, αλλά και πολύ πιο συχνά, οπότε η κατάσταση εξομαλύνεται αισθητά.
 

Η Supermassive έχει προνοήσει αρκετά για να μπορέσει να απολαύσει το παιχνίδι ένα μεγάλο μέρος του ενδιαφερόμενου κοινού, και έτσι έχει εισάγει αρκετές επιλογές παραμετροποίησης, ώστε να φέρουμε στα μέτρα μας τον χειρισμό και την προσβασιμότητα γενικότερα. Μία ενδιαφέρουσα ιδέα εμφανίζεται στα Quick Time Events, όταν, λίγο πριν δούμε το πλήκτρο που πρέπει να πατήσουμε για να κάνουμε μια ενέργεια, βλέπουμε στην οθόνη ένα εικονίδιο που μας προετοιμάζει για την επικείμενη δράση.
 

Επίσης, η τοποθέτηση των ενδείξεων για τα πλήκτρα στην οθόνη γίνεται με τρόπο που φανερώνει στο περίπου για τι κίνηση πρόκειται. Για παράδειγμα, αν ο χαρακτήρας σκαρφαλώνει, θα πρέπει να περιμένουμε πως θα πατήσουμε ένα από τα πλήκτρα που βρίσκονται στο πάνω μέρος του χειριστηρίου, ενώ αν κάνει μία κίνηση προς τα δεξιά, ένα που βρίσκεται στο δεξί. Γενικά, ο χειρισμός στις στιγμές δράσεις είναι καλοστημένος, άμεσος και διασκεδαστικός, ενώ η τοποθέτηση των πλήκτρων μάς επιτρέπει να βλέπουμε τι συμβαίνει στην οθόνη τόσο ώστε να καταλαβαίνουμε τι γίνεται, αλλά όχι αρκετά ώστε να είναι όλα ξεκάθαρα στο μάτι. Έτσι, ο παίκτης μένει συνεχώς σε εγρήγορση και κυριαρχούν μόνιμα η ένταση και η πίεση σε σκηνές δράσης.
 

Δυστυχώς, ο χειρισμός δεν είναι εξίσου πετυχημένος όταν απλώς κινούμαστε στον χώρο, αφού είναι κάπως «βαρύς» και οι συχνές εναλλαγές οπτικής γωνίας δημιουργούν σύγχυση, με αποτέλεσμα να αλλάζουμε απότομα κατευθύνσεις χωρίς να το θέλουμε. Παρόλα αυτά, η επιλογή της Supermassive να «ελευθερώσει» την κίνηση της κάμερας έχει θετικά αποτελέσματα και συμβάλλει στο άνετο gameplay.
 

Η δράση δεν περιλαμβάνει, φυσικά, πάντα μάχες, αφού πολλές φορές θα πρέπει να κρυφτούμε και να ελέγχουμε τους χτύπους της καρδιάς του χαρακτήρα μας, ή να τρέξουμε μακριά από τον κίνδυνο. Θα μπορούσαν να εισαχθούν νέες ιδέες, αφού κατά κύριο λόγο βλέπουμε γνώριμα μοτίβα από τα προηγούμενα παιχνίδια της εταιρείας, όμως η δουλειά που έχει γίνει είναι αξιόλογη και βελτιωμένη από όσα μας έδωσε ο προηγούμενος τίτλος.
 

Οι κίνδυνοι μπορεί να είναι πολλών ειδών, αλλά ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στα τέρατα, τα οποία είναι πραγματικά έξοχα, καλοσχεδιασμένα, εμπνευσμένα και ταιριαστά με την πλοκή, ενώ είναι όσο τρομακτικά πρέπει με δεδομένη την προσέγγιση του τρόμου, και όσο διασκεδαστικά φυσικά.
 

Όπως και στο Man of Medan, έτσι και στο Little Hope μπορούμε να παίξουμε είτε μόνοι είτε με παρέα. Ο multiplayer τρόπος παιχνιδιού είναι και πάλι ένα από τα δυνατά στοιχεία του τίτλου και από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες και προσεγγίσεις που μας έχει δώσει η εταιρεία. Όταν παίζουμε σε single-player, υπάρχουν αρκετές σκηνές που συμβαίνουν «εκτός οθόνης», και δεν βλέπουμε ποτέ. Ωστόσο, στο multiplayer, επεκτείνεται η πλοκή ώστε να δούμε ακριβώς τι έχει συμβεί σε όλους τους χαρακτήρες, κάθε στιγμή. Ο ένας από τους δύο τρόπους για να παίξουμε με παρέα λαμβάνει χώρα στον καναπέ μας, βάζοντας τον κάθε παίκτη να διαλέξει έναν (αν έχουμε 5 παίκτες) ή περισσότερους (αν έχουμε λιγότερους των 5) χαρακτήρες και, όποτε ο εν λόγω πρωταγωνιστής έχει τον έλεγχο, δίνουμε το χειριστήριο στον παίκτη που τον έχει αναλάβει. Είναι ένα απλό και διασκεδαστικό σύστημα που ενισχύει την προσέγγιση «βραδιά ταινίας» στην οποία στοχεύει η Supermassive.
 

Το ζουμί, όμως, βρίσκεται στο online multiplayer. Εδώ, μπορούμε να παίξουμε με ένα ακόμα άτομο και το παιχνίδι έχει στηθεί έτσι ώστε να μας επιτρέπει να παίρνουμε τον έλεγχο δύο διαφορετικών χαρακτήρων, έναν ο κάθε παίκτης, ταυτόχρονα. Έτσι, ανοίγονται πολλές δυνατότητες, ειδικά αν οι δύο παίκτες επικοινωνούν ενώ παίζουν, αφού το παιχνίδι προσφέρεται για γέλιο και συζητήσεις κυρίως, και στο online πραγματικά φαίνεται τι μπορεί να κάνει. Για άλλη μία φορά, η Supermassive πέτυχε διάνα στο multiplayer.

Συμπέρασμα

Τελικά, η ανθολογία τρόμου της Supermassive Games κρίνεται ήδη ως επιτυχία, αφού το Man of Medan, παρά τα προβλήματά του, ήταν μία διασκεδαστική εμπειρία που έφερε μάλιστα την επαναστατική ιδέα της ένταξης συνεργατικού multiplayer σε παιχνίδι τρόμου/περιπέτειας. Με τον δεύτερο τίτλο της ανθολογίας, το Little Hope, η εταιρεία συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, με εξίσου πετυχημένα συστήματα στο gameplay του single και του multiplayer, αλλά αισθητά βελτιωμένο writing, καλύτερους χαρακτήρες και διαλόγους, πιο αξιοπρόσεκτες ερμηνείες και ανανεωμένα γραφικά. Το Little Hope είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του σε όλα σχεδόν και δείχνει πως η Supermassive Games έμαθε από όσα λάθη έκανε στο παρελθόν, ενώ μας κάνει να ελπίζουμε σε κάτι ακόμα καλύτερο για το μέλλον, αφού φαίνεται πως δεν έχει χάσει καθόλου τη μαεστρία της.
 

Βαθμολογία:   8/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης