Terminator: Resistance – Review: Όχι αρκετά κακό για να γίνει ενδιαφέρον

Του Βασίλη Τατσιόπουλου

Πληροφορίες

Τίτλος: Terminator: Resistance
Διαθέσιμο σε: PlayStation 4 / Xbox One / PC
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Teyon
Εκδότρια Εταιρεία: Reef Entertainment
Είδος: First-Person Shooter
Ηλικίες: 16+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 15 Νοεμβρίου 2019
 

Νομίζω πως πλέον είναι κοινώς αποδεκτό ότι η σειρά Terminator είναι καταραμένη. Η πρώτη ταινία ήταν ένα φοβερό μίγμα επιστημονικής φαντασίας με δράση και τρόμο, η δεύτερη ανέβασε την ταχύτητα, μείωσε την αγωνία, αλλά διατήρησε το πολύ υψηλό επίπεδο και το απροσδόκητα καλογραμμένο σενάριο. Και μετά… τίποτα. Μετά τη δεύτερη ταινία Terminator, η σειρά δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στο ύψος από όπου ξεκίνησε. Θυμάμαι, μικρός, να παίζω ένα παιχνίδι Terminator στο Mega Drive, σε δύο διαστάσεις και με αργό gameplay. Τότε, μου άρεσε πολύ και, παρά την αυξημένη του δυσκολία, το έπαιξα τόσο που κατάφερα να το τερματίσω. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν πραγματικά αξιόλογο παιχνίδι ή αν το βλέπω μέσα από τα κιάλια της νοσταλγίας και της παιδικής κρίσης, αλλά δεν σκοπεύω να μάθω κιόλας, για να μην μου χαλάσει τη φαντασίωση πως όντως υπήρξε ένα παιχνίδι Terminator που δεν ήταν βαρετό και κακοστημένο.
 

Δυστυχώς, το νέο δημιούργημα της Teyon δεν σπάει την κατάρα. Όποιος γνωρίζει την εταιρεία, σίγουρα δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο. Το προηγούμενο παιχνίδι που μας έδωσε ήταν το φανταστικά απαίσιο Rambo, το οποίο ήταν τόσο άθλιο σε κάθε του πτυχή που εγώ προσωπικά το απόλαυσα, με τον ίδιο τρόπο που διασκεδάζω με τις ταινίες μεγαθηρίων όπως Tommy Wiseau ή Uwe Ball: με σηκωμένη τρίχα σε όλη τη ραχοκοκαλιά, έκφραση αηδίας και πόνου, αλλά ένα περίεργο χαμόγελο ενθουσιασμού στα χείλη. Αν ζητήσεις από έναν δημιουργό να φτιάξει το χειρότερο παιχνίδι που του επιτρέπουν οι γνώσεις του, μάλλον θα σου δώσει κάτι σαν το Rambo. Αλήθεια σας λέω, να το παίξετε, αν εκτιμάτε το καλτ και αν σας αρέσει η διασκέδασή σας να είναι ενοχλητική, κακοσχεδιασμένη και ιδιαιτέρως άσχημη.
 

Έτσι, μόλις έβαλα το Terminator: Resistance στην κονσόλα μου, το πρόσωπό μου πήρε εκείνη την έκφραση, την αηδιασμένα χαρούμενη. Περίμενα να δω κάτι αισχρό, κάτι ανίερο και βλοσυρό, μία βλασφημία φτιαγμένη με πίξελ, ένα μανιφέστο που να εξηγεί γιατί τα video games ΔΕΝ είναι τέχνη και γιατί δεν πρέπει να τα παίζει κανένας άνθρωπος. Δυστυχώς, απογοητεύτηκα. Ναι, απογοητεύτηκα επειδή το Terminator: Resistance δεν είναι τόσο κακό. Απογοητεύτηκα επειδή ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και, για λίγη ώρα τουλάχιστον… παίζεται.
 

Πρόκειται για ένα shooter πρώτου προσώπου, με στοιχεία από RPG. Αρχικά, αυτό που παρατήρησα, είναι ότι τα γραφικά δεν είναι καθόλου εντυπωσιακά, για να το θέσω επιεικώς. Τα περιβάλλοντα είναι χοντροκομμένα, τα textures παλιομοδίτικα, τα εφέ εντελώς «ξεκούρδιστα», αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στα μοντέλα των -ανθρώπινων- χαρακτήρων. Τα πρόσωπά τους είναι κακοσχεδιασμένα και ανέκφραστα, τα δόντια τους μοιάζουν με τεράστιες τσίχλες, οι ερμηνείες δεν βοηθούν καθόλου και η συνολική εικόνα με έκανε να ελπίζω σε μία μεγάλη, συγκεκριμένη ανατροπή: πως δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι και όλοι είναι ρομπότ.

Ήθελα τα τελευταία μέλη της αντίστασης εναντίον της ρομποτικής απειλής του Skynet να είναι επίσης ρομπότ. Θέλεις ότι κόλλησαν ιό και δεν ξέρουν τι κάνουν; Θέλεις ότι απλώς έχουν άλλες διεκδικήσεις και χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα, ξεκινώντας έτσι έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ μηχανών; Ό,τι κι αν ίσχυε, θα ήταν σίγουρα πιο ενδιαφέρον από τη φιέστα βαρεμάρας που είναι το σενάριο του Terminator: Resistance· όλα τα κλισέ των τελευταίων δύο ή και τριών δεκαετιών ενώθηκαν και δημιούργησαν μία άνευρη, άψυχη και ανούσια πλοκή, που στηρίζεται σε χαρακτήρες-καρικατούρες. Οι διάλογοι είναι κακογραμμένοι και αποδίδονται μέσω voice acting που δεν πείθει, ενώ για κάποιον λόγο μάς δίνεται η δυνατότητα επιλογής απαντήσεων, χωρίς αυτή να προσφέρει απολύτως τίποτα πουθενά.

Το gameplay ακολουθεί τον ίδιο δρόμο: κάνει ό,τι έκαναν άλλα, καλύτερα παιχνίδια, όμως δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά.Ο χαρακτήρας μας κινείται σαν να αιωρείται πάνω από το έδαφος, τα όπλα δεν «κλωτσάνε» ικανοποιητικά, αλλά το χειρότερο πρόβλημα είναι οι εχθροί. Αντί η Teyon να εκμεταλλευθεί το franchise που επέλεξε και να βάλει για παράδειγμα έναν παγερό, πανίσχυρο και άτρωτο Σβαρτζενέγκερ να μας κυνηγά, α λα Alien Isolation, αποφάσισε να στείλει βαρετά drones, μικρές ρομποτικές αράχνες και άλλους παρόμοιους αντιπάλους, που δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον στη συμπεριφορά τους και τους τρόπους αντιμετώπισης. Γενικά, είτε μαχόμαστε με τους προαναφερθέντες, είτε με ανθρωποειδή, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να στεκόμαστε σε ένα σημείο και να πυροβολούμε τους εχθρούς που δεν αντιδρούν σχεδόν καθόλου, μέχρι να διαλυθούν· δεν υπάρχει καμία πρόκληση, δεν απαιτείται σκέψη, τακτική, αλλά ούτε και ταχύτητα. Το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή.
 

Υπάρχει και η δυνατότητα για stealth, αλλά αν θέλετε να διατηρήσετε για λίγο την εικόνα πως το παιχνίδι δεν είναι απαίσιο και δεν χαραμίσατε τα χρήματά σας, μην δοκιμάσετε, καθώς η νοημοσύνη των ρομπότ είναι ενδεχομένως η τραγικότερη που έχετε δει ποτέ σας. Πώς κατάφεραν να επαναστατήσουν απέναντι στους ανθρώπους όταν ξεχνούν την ύπαρξή μου αφού έχω κρυφτεί ακριβώς δίπλα τους για ένα δευτερόλεπτο, δεν μπορώ να καταλάβω.
 

Μετά τις αρνητικές κριτικές για την τραγελαφική γραμμικότητα του Rambo, η Teyon είπε να επανορθώσει και πλέον μας δίνει διάφορους χώρους να εξερευνήσουμε κατά βούληση. Μπορώ να αναγνωρίσω την προσπάθεια εδώ, αν μη τι άλλο. Υπάρχουν μυστικά δωμάτια, κρυμμένα λάφυρα (loot) για να συλλέξουμε, κεντρικές και δευτερεύουσες αποστολές και ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι… εντάξει. Βέβαια, και εδώ έχουμε πρόβλημα, εξαιτίας της υπερπροσπάθειας μάλλον. Η εισαγωγή μηχανισμών RPG είναι μία εντελώς άκυρη επιλογή, ιδίως όταν κανένας από αυτούς δεν είναι ανεπτυγμένος και υπάρχουν απλώς για… δεν ξέρω γιατί, για να είμαι ειλικρινής. Όσο κι αν σκέφτηκα, δεν κατάφερα να εντοπίσω ούτε ένα σημείο το οποίο εξυπηρετούν οι εν λόγω μηχανισμοί. Τα levels και τα λεφτά αυξάνονται πολύ γρήγορα και άκοπα, και έτσι σχεδόν αμέσως αποκτούμε πρόσβαση σε ό,τι θέλουμε, χωρίς να μοχθήσουμε καθόλου. Φυσικά, μην περιμένετε πολύπλοκα συστήματα· έχουμε να κάνουμε με μία πολύ απλοϊκή εφαρμογή βασικών RPG ιδεών: βάλε έναν πόντο στο lockpick, μπορείς να ανοίξεις (παίζοντας ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο mini game με του Skyrim) την κλειδωμένη πόρτα, βάλε έναν στα όπλα, βουαλά, κάνεις περισσότερη ζημιά. Επίσης, φυσικά, οι αποστολές είναι βαρετές και εντελώς βασικού τύπου.
 

Το μόνο ελαφρώς πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό του Terminator: Resistance είναι η ατμόσφαιρα. Ο σχεδιασμός των χώρων και των ρομπότ είναι πολύ πιστός στις ρίζες του, όπως και η -ομολογουμένως πετυχημένη- μουσική επένδυση. Όμως, παρόλο που σχεδόν τα πάντα είναι κακοφτιαγμένα, τίποτα δεν είναι απερίγραπτο, τίποτα δεν φτάνει το Rambo. Όλα κινούνται κάτω του μετρίου, αλλά όχι πάρα πολύ.

Συμπέρασμα
 

Δεν μπορώ να βρω κανέναν λόγο για να προτείνω το παιχνίδι αυτό, ούτε καν στον πιο σκληροπυρηνικό λάτρη του Terminator. Αν ήταν πραγματικά απαίσιο, θα το πρότεινα ως παρωδία. Αν είχε ένα δυνατό στοιχείο στον βασικό του κορμό, θα το πρότεινα σε φαν της σειράς. Ως έχει, απλώς δεν μπορώ. Μείνετε μακριά, εκτός αν έχετε πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο και θέλετε να παίξετε όλα τα παιχνίδια που υπάρχουν.

Βαθμολογία:  4/10

To παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.