Marvel’s Iron Man VR – Review: Σκίστε τους ουρανούς φορώντας τη στολή του Iron Man

Του Βασίλη Τατσιόπουλου

Πληροφορίες‌

‌Τίτλος:‌ Marvel’s Iron Man VR
Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PlayStation 4 (απαιτούνται PlayStation VR και PS Move)
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PlayStation 4 ‌
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Camouflaj
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Sony Interactive Entertainment
Είδος:‌ Shooter
Ηλικίες:‌ ‌‌12+‌ ‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 3 Ιουλίου 2020
 

Μετά τα Batman: Arkham και το Marvel’s Spiderman, έχει ανέβει ο πήχης και έχουμε περισσότερες απαιτήσεις από τα παιχνίδια με υπερήρωες. Τα στάνταρ είναι υψηλότερα και όσον αφορά το gameplay, αλλά και το σενάριο και την παραγωγή γενικότερα. Τώρα, άλλη μία φορά αποκλειστικά για PlayStation, η Marvel επιστρέφει με τη νέα περιπέτεια του Iron Man, το Marvel’s Iron Man VR. Και, φυσικά, όπως μαρτυρά ο τίτλος, πρόκειται για παιχνίδι που παίζει μόνο σε PS VR.
 

Βεβαίως, είναι μια ταιριαστή επιλογή, καθώς ο συγκεκριμένος υπερήρωας ταιριάζει πάρα πολύ σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας. Από τις πρώτες φορές που ακούσαμε για την ανάπτυξη του παιχνιδιού, ήταν σαφές πως θα εστιάζει στους μηχανισμούς πτήσης με τη στολή του Iron Man και θα προσπαθήσει να εξομοιώσει την εμπειρία. Πράγματι, ένα από τα βασικά σημεία του gameplay είναι η πτήση.
 

Ο Iron Man απογειώνεται χρησιμοποιώντας τους προωθητήρες που βρίσκονται στις παλάμες του. Αν οι παλάμες, και συνεπώς οι φλόγες, κοιτούν προς τα κάτω, ο Iron Man ανεβαίνει προς τα πάνω. Έτσι, για να κινηθούμε σε ευθεία γραμμή πρέπει να τοποθετήσουμε τα χέρια μας, κρατώντας τα PS Move χειριστήρια, ώστε να βλέπουν προς τα πίσω. Στην αρχή είναι δύσκολο να πετάξουμε όπως ακριβώς θέλουμε, ειδικά αν πρέπει να περάσουμε μέσα από στενούς διαδρόμους ή να φτάσουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Ωστόσο, μόλις αρχίσουμε να συνηθίζουμε τον χειρισμό, βλέπουμε πως πρόκειται για ένα εξαίσιο, ευέλικτο και πολύ εύστοχο σύστημα, με αρκετό βάθος.
 

Όταν συνειδητοποιήσουμε πώς ακριβώς λειτουργεί, ανοίγονται οι προοπτικές που μας δίνει. Για παράδειγμα, αν πρέπει να αποφύγουμε μία επίθεση, μπορούμε απλώς να τοποθετήσουμε τα χέρια μας προς τα δεξιά, να ενεργοποιήσουμε τους προωθητήρες και να εκτοξευτούμε προς τα αριστερά απότομα, χωρίς να χρειάζεται να κοιτάξουμε αλλού ή να περιστρέψουμε την κάμερα.
 

Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιούμε τον προωθητήρα ενός χεριού ταυτόχρονα με τα οπλικά συστήματά του. Δηλαδή, αν θέλουμε να πυροβολήσουμε έναν εχθρό με το δεξί χέρι, πρέπει να σταματήσουμε τον προωθητήρα του. Με αυτόν τον απλό τρόπο, οι μάχες ανεβαίνουν πολλά σκαλιά ποιοτικά και βοηθούν πολύ το immersion. Μετά από μερικές πίστες, θα χρησιμοποιείτε το ένα χέρι να για να ελέγχετε την πτήση σας, θα περνάτε δίπλα από εχθρούς σαν γεράκι ενώ με το άλλο χέρι εκτοξεύετε λέιζερ και πυραύλους και μόλις χρειάζεται να επαναφορτίσουν, θα αλλάζετε χέρια στη στιγμή. Δεν θα μπορούσε να μεταφραστεί καλύτερα σε χειρισμό παιχνιδιού η εμπειρία του να είσαι ο Iron Man.
 

Τα όπλα που είναι διαθέσιμα είναι αρκετά και ξεκλειδώνονται όσο κερδίζουμε πόντους ολοκληρώνοντας πίστες και συγκεκριμένες προκλήσεις μέσα σε αυτές. Κάθε χέρι μπορεί να φορέσει δύο όπλα, που εναλλάσονται μεταξύ τους ανάλογα με τη στάση του καρπού: ανοιχτή παλάμη σημαίνει λέιζερ, κλειστή σε γροθιά ρουκέτες και βόμβες. Επίσης, μπορούμε να χτυπήσουμε τους εχθρούς με την ατσάλινη μπουνιά μας, κάτι που είναι ιδιαιτέρως ευχάριστο κάθε φορά.
 

Εκτός από όπλα, ξεκλειδώνονται και άλλα upgrades για τη στολή (και μερικά διαφορετικά χρώματα). Βέβαια, το ότι τα όπλα και τα εξαρτήματα είναι φανερά πριν τα ξεκλειδώσουμε, και δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα, σημαίνει ότι έχουμε ένα σύστημα επιλογής εναλλακτικών ιδιοτήτων και όχι μηχανισμούς με αναβαθμίσεις. Από την αρχή, ή έστω σε λίγη ώρα, είναι προφανές στον παίκτη πως θα συνεχίσει να παίζει με αυτά που διάλεξε, και έτσι το να ξεκλειδώσει τα υπόλοιπα κυρίως ικανοποιεί την ολοκλήρωση.
 

Δυστυχώς, παρά τον εξαίρετο σχεδιασμό του Iron Man, της πτήσης, των όπλων και του χειρισμού, υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις. Υπάρχει πρόβλημα με τους τύπους των εχθρών, που είναι λίγοι και όχι επαρκώς διαφοροποιημένοι μεταξύ τους, ούτε σχεδιαστικά αλλά ούτε στο gameplay -ιδίως στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας.
 

Σε όλη τη διάρκεια του Iron Man VR, που φτάνει τις 8-10 ώρες, αντιμετωπίζουμε drones. Όσο διασκεδαστικές κι αν είναι οι εναέριες μονομαχίες, κάποια στιγμή η επανάληψη αυτή καταντά κουραστική. Επίσης, σαφέστατα θα θέλαμε πιο εξεζητημένους αντίπαλους, με περισσότερες κινήσεις και πιο ανεπτυγμένη νοημοσύνη, αφού τα drones είναι εντελώς απλοϊκά και δίνουν την εντύπωση πως παίζουμε arcade παιχνίδι και όχι έναν σύγχρονο, story-driven τίτλο με εξελιγμένους μηχανισμούς.  
 

Εκτός από τους εχθρούς, πάσχει και ο σχεδιασμός των αποστολών, που είναι μάλιστα το μεγαλύτερο πρόβλημα του Iron Man VR. Οι δραστηριότητες που καλούμαστε να αναλάβουμε είναι απίστευτα επαναλαμβανόμενες και συνήθως αποτελούνται από απλές, συνεχόμενες μάχες. Όταν εισάγεται κάποια διαφοροποίηση, γίνεται με πολύ ενοχλητικό τρόπο: σε ένα σημείο, για παράδειγμα, πρέπει να καταστρέψουμε κάποιες μπάλες ενέργειας, που σπάνε μόνο με τη special ιδιότητα του Iron Man, που γεμίζει σιγά-σιγά, όσο αντιμετωπίζουμε εχθρούς.
 

Αφού γεμίσει μία φορά και σπάσουμε την μπάλα, εμφανίζονται δύο μπάλες που πρέπει να σπάσουμε και μετά τρεις, ενώ το special αργεί να γεμίσει και έτσι η διαδικασία είναι χρονοβόρρα ούτως ή άλλως, και δεν θα έπρεπε να επαναλαμβάνεται, και μάλιστα τρεις φορές. Και, δεν είναι η μόνη. Άλλη στιγμή πρέπει να ανεφοδιάσουμε με μπαταρίες κάποια πολυβόλα, μία, δύο τρεις φορές, και πάλι, και ξανά… Γενικά, το παιχνίδι αντιλαμβάνεται πως η απλή, σκέτη μάχη δεν αρκεί, και προσπαθεί να εισάγει επιπλέον προκλήσεις, όμως ο σχεδιασμός είναι πολύ απλοϊκός και αρκετές φορές εκνευρίζει.
 

Το level design, συνήθως, δεν βοηθά, καθώς οι πίστες είναι πολύ μικρές, εντελώς ανοιχτές, και άδειες. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, με διαδρόμους και φαράγγια για παράδειγμα, όμως και εκεί η απόλυτη γραμμικότητα πλήττει τον σχεδιασμό και μας κάνει να νιώθουμε πως παίζουμε on-rails shooter, με απόλυτα προκαθορισμένες διαδρομές και μερικές μάχες ενδιάμεσα.
 

Λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός ότι ο Iron Man μπορεί μόνον να πετά και αν αγγίξει το έδαφος δεν περπατάει, τελικά το immersion μειώνεται και φαίνεται σαν να χειριζόμαστε ένα αεροπλάνο ή κάποιο άλλο όχημα και να καταρρίπτουμε drones σε arcade mode. Ακόμα ένα ατόπημα είναι το γέμισμα του χρόνου με αποστολές που παρουσιάζονται ως κεντρικές, και όχι προαιρετικές, ενώ είναι ανούσια challenges που δεν έχουν καμία σχέση με το σενάριο. Κοντεύεις να βρεις το λημέρι του βασικού κακού; Δεν πειράζει, ώρα για… time trial πτήσεις για high score!
 

Οπτικά, οι πίστες κάποτε δείχνουν όμορφες, και κάποτε όχι τόσο. Βασικά, ο διαχωρισμός γίνεται ως εξής: όταν κινούμαστε σε χώρο το οποίου τα στοιχεία είναι κοντά μας, όπως για παράδειγμα στο κέντρο μιας πόλης, με κτήρια και ουρανοξύστες ακριβώς δίπλα μας, το αποτέλεσμα δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Τα textures είναι απλοϊκά και θολά, οι χώροι εντελώς άδειοι, ενώ δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο καλλιτεχνικό στιλ και όλα μοιάζουν ελαφρώς generic.
 

Αντίθετα, σε πολύ ανοιχτές περιοχές, όπως ψηλά στα σύννεφα, το background είναι όμορφο και δίνει βάθος στην εικόνα. Τα μοντέλα των χαρακτήρων, πάντως, είναι επαρκώς δουλεμένα, και μάλιστα βλέπουμε και κάποια ψήγματα αξιόλογου animation στα πρόσωπα εδώ κι εκεί. Πιο εντυπωσιακά είναι τα αεροσκάφη και η στολή του Iron Man, αν και τη βλέπουμε συνήθως μόνο σε πρώτο πρόσωπο και περιοριζόμαστε στο να κοιτάμε τα χέρια του.

Οι επιδόσεις είναι ικανοποιητικές ευτυχώς, γιατί σε τέτοιο παιχνίδι που βασίζεται στην ταχύτητα και σε ελιγμούς, τα τεχνικά προβλήματα θα ήταν μεγάλο θέμα. Οι ζαλάδες και η αίσθηση «λούνα-παρκ» είναι πιο περιορισμένες από το αναμενόμενο για τέτοιου είδους εμπειρία και γενικά έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, αν και η παραμετροποίηση του VR χειρισμού και περιβάλλοντος δεν είναι αρκετά εκτενής. Τέλος, οι χρόνοι φόρτωσης είναι μεγάλοι και τα checkpoints όχι πάντα συχνά, όμως δεν πρόκειται για ιδιαίτερα δύσκολο παιχνίδι στο normal επίπεδο και έτσι δεν θα χάσετε πολλές φορές.
 

Όσον αφορά τη διάδραση με το περιβάλλον και τα στοιχεία του, όσο φοράμε τη στολή του Iron Man δεν μπορούμε να επηρεάσουμε καθόλου τον περίγυρό μας. Ενδιάμεσα, υπάρχουν πίστες όπου χειριζόμαστε τον Tony Stark χωρίς τη στολή και εκεί βλέπουμε κάποια interactive τμήματα με mini-games κλπ που, αν και διασκεδαστικά, δεν φτάνουν τις δυνατότητες άλλων τίτλων όπως για παράδειγμα το Blood and Truth.
 

Το σενάριο είναι εντελώς βασικό, μία προβλέψιμη ιστορία δράσης με υπερήρωες που δεν έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο η να προσφέρει κάτι νέο. Οι ερμηνείες των ηθοποιών, όπως η πλοκή και οι ίδιοι οι χαρακτήρες, είναι απλώς επαρκείς. Δεν είναι απαραίτητο ένας τέτοιος τίτλος να δίνει βάση στο σενάριο, όμως σίγουρα μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο, αφού προς το τέλος υπάρχουν σημάδια βελτίωσης του μέχρι τότε ανιαρού writing.
 

Σε γενικές γραμμές, αν κάποιος γνωρίζει ήδη τον Iron Man και είναι fan, ενδέχεται να απολαύσει περισσότερο την ιστορία, όμως και πάλι δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μετριότητα και τη σκιά άλλων ιστοριών, όπως του Batman ή του Spiderman. Ακόμα, υπάρχουν σημεία όπου επιλέγουμε την απάντηση του πρωταγωνιστή στον διάλογο, και είναι εντελώς ανούσια και χάσιμο χρόνου.
 

Όταν πλησιάζουμε στον επίλογο, προκύπτει μία πίστα που δείχνει πώς θα μπορούσε το παιχνίδι να λάμψει, και δυστυχώς οι developers δεν διάλεξαν αυτή την οδό. Μετά από πολλές πίστες στις οποίες πετάμε στους ουρανούς και αντιμετωπίζουμε βαρετά drones, παίζουμε ένα επίπεδο που είναι πιο περιορισμένο και εμπλουτισμένο σεναριακά. Όσα κάνουμε σε αυτήν την πίστα, έχουν σχέση με την πλοκή και δεν είναι απλώς μάχες για διασκέδαση.
 

Επίσης, η ατμόσφαιρα είναι καλοστημένη και διαφορετική, το writing βελτιωμένο και, γενικά, είναι κρίμα που δεν υπάρχουν περισσότερα τμήματα σε αυτό το στιλ, αν και πάλι εμφανίζεται επανάληψη και μερικές άστοχες σχεδιαστικές επιλογές. Τέλος, υπάρχουν μερικά boss fights που, αν και αξιόλογα συνολικά, παρουσιάζουν έντονες ομοιότητες μεταξύ τους και, σε κάποιες περιπτώσεις, ουσιαστικά παίζουμε την ίδια μάχη για δεύτερη φορά.
 

Συμπέρασμα
 

Εν κατακλείδι, αυτό που χρειαζόταν το Iron Man VR ήταν περισσότερα set pieces, πιο πολλά ξεκάθαρα ορισμένα τμήματα και λιγότερες ανούσιες μάχες που απλώς γεμίζουν τον χρόνο και κουράζουν. Ως έχει, όμως, αξίζει για τις λίγες καλές σεναριακές στιγμές του, για τις διασκεδαστικές μάχες και τους υπέροχους μηχανισμούς πτήσης. Ένα αξιόλογο παιχνίδι που τιμά τον αγαπημένο υπερήρωα, όμως θα μπορούσε να ήταν σαφώς καλύτερο με κάποιες αλλαγές και λίγο ρίσκο στον σχεδιασμό. Προτείνεται, πάντως, ανεπιφύλακτα στους fans του Iron Man, των υπερηρώων, και των παιχνιδιών με εναέριες μονομαχίες.
 

Βαθμολογία:    7/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.