Πληροφορίες
Τίτλος: Vane
Πλατφόρμες: PlayStation 4
Δοκιμάστηκε σε: PS4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Friend & Foe
Εκδότρια Εταιρεία: Friend & Foe
Είδος: Action RPG
Ηλικίες: 7+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 15 Ιανουαρίου 2019
Η επιρροή του Journey στη βιομηχανία των video games είναι τόσο μακροχρόνια και έντονη, που ακόμη και σήμερα βλέπουμε τίτλους που βαδίζουν στα χνάρια του. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε το Vane, το οποίο μοιάζει με συνδυασμό του Journey και ενός παιχνιδιού της Team Ico, του Ico μάλλον, με λίγο από Playdead. Το να δείχνει κανείς τις επιρροές του ξεκάθαρα, σίγουρα δεν είναι αρνητικό. Το ζητούμενο είναι να δημιουργήσει και τη δική του ταυτότητα.
Το Vane, από την πρώτη στιγμή μάς τράβηξε μέσα του. Η εισαγωγή του είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα όμορφη. Βρισκόμαστε εν μέσω μιας καταστροφής, μίας καταιγίδας στην έρημο. Χειριζόμαστε ένα παιδί και δεν ξέρουμε πώς λειτουργεί τίποτα ή τι πρέπει να κάνουμε. Η οπτική απεικόνιση είναι εξαιρετική και μυστηριώδης. Αμέσως μετά, μπαίνοντας στο κυρίως παιχνίδι (αφού περάσουμε το πρώτο loading screen και δούμε μετά λύπης πόσο μεγάλο είναι σε διάρκεια), βλέπουμε το σκηνικό αλλαγμένο. Η έρημος συνεχίζει να δεσπόζει ως setting, όμως αυτή τη φορά είναι γαλήνια. Επίσης, πλέον είμαστε ένα μαύρο πουλί.
Οι πτήσεις σε video games πάντα ήταν πολύ ικανοποιητικές και ελκυστικές ως ιδέα. Δυστυχώς, στο Vane μένουμε μόνο στην ιδέα, γιατί η υλοποίηση δεν αποδίδει. Αμέσως συνειδητοποιήσαμε πόσο δυσλειτουργικές είναι οι κινήσεις του πτηνού. Σε καμία περίπτωση δεν μεταδίδεται η αέρινη αίσθηση που αρμόζει σε ένα μοναχικό, μαύρο, μεγαλειώδες πουλί που ίπταται σε μία άδεια, λευκή έρημο. Οι στροφές είναι άκομψες, το πετάρισμα των φτερών για απόκτηση ύψους απότομο και γενικά όλη η εμπειρία είναι κακοστημένη. Το χειρότερο από όλα, είναι η κάμερα. Σε εσωτερικούς χώρους, συνεχώς κολλάει πίσω από τοίχους και μας αποτρέπει από το να δούμε οτιδήποτε συμβαίνει μπροστά μας. Όταν βρισκόμαστε σε υπαίθριες τοποθεσίες, οι περιστροφές της κάμερας είναι πιο ομαλές, όμως κάθε φορά που επιταχύνουμε, πραγματοποιείται ένα ζουμ, του οποίου τη λογική κατανοούμε, όμως ο τρόπος με τον οποίο γίνεται, σε συνδυασμό με τον ατσούμπαλο χειρισμό, δημιουργεί πολλά προβλήματα.
Όσο χειριζόμαστε το πουλί, ψάχνουμε τις διάφορες τοποθεσίες και αλληλεπιδρούμε με μερικά σημεία-κλειδιά. Το level design αποδεικνύεται χαοτικό από την πρώτη στιγμή, παρά την απλότητά του. Χρησιμοποιείται η τεχνική των landmarks ως βοήθεια προσανατολισμού, όμως δεν γίνεται με πολύ πετυχημένο τρόπο. Το χείριστο κομμάτι είναι η προσγείωση του πτηνού, η οποία με την κακή της απόκριση προκαλεί άμεσα πονοκέφαλο.
.jpg)
Πονοκέφαλο, προκαλεί το Vane σε διάφορες πτυχές του. Ακόμη και όταν σταματήσουμε να ελέγχουμε το πουλί και αποκτήσουμε τον χειρισμό του παιδιού ξανά, η ταλαιπωρία συνεχίζεται. Πρώτα από όλα, η εναλλαγή μεταξύ των δύο μορφών, γίνεται με ανορθόδοξο τρόπο. Για να γίνουμε πουλί, αρκεί να πέσουμε στο κενό. Κατά τη διάρκεια της πτώσης, το παιδί μεταμορφώνεται στο μαύρο πτηνό. Για να επανέλθουμε όμως στην ανθρώπινη μορφή, πρέπει να βρούμε συγκεκριμένες τοποθεσίες, που ευτυχώς λάμπουν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Το σύστημα αυτό, παρόλο που είναι ενδιαφέρον, πολλές φορές προκαλεί απελπισία. Κύριος υπαίτιος, ο κακός χειρισμός που δεν αποκλείεται να μας ρίξει στο κενό, χωρίς να φταίμε πραγματικά.
Το gameplay του Vane απαρτίζεται από εξερεύνηση και απλούς γρίφους, ως επί το πλείστον. Η εξερεύνηση δυστυχώς είναι προβληματική, συνήθως, εξαιτίας της κάμερας, του χειρισμού και του level design. Οι γρίφοι είναι σαφέστατα πιο ενδιαφέροντες.
Γενικά, το Vane φαίνεται να έχει στον πυρήνα του την έννοια της μεταμόρφωσης. Υπάρχει η κυριολεκτική μεταμόρφωση, που βρίσκεται στο επίκεντρο, αυτή του παιδιού σε πουλί. Μετά, έχουμε την έξυπνη μεταμόρφωση των χώρων: το ίδιο δωμάτιο, είναι εντελώς διαφορετικό, ανάλογα με το αν το επισκεπτόμαστε ως πουλί ή ως άνθρωπος. Φυσικά, δεν είναι πραγματικά διαφορετικό· η μεταμόρφωσή έγκειται στην αντίληψή μας. Έτσι, η ανάγνωση των χώρων και κατά συνέπεια η σκέψη συνολικά, αναφορικά με το παιχνίδι και την προσέγγισή του, συνεχώς μεταβάλλεται. Εύστοχα, σε αυτό το concept βαδίζουν και οι γρίφοι. Οι περισσότεροι, έχουν να κάνουν με την αντίληψη ή την υπόσταση του χώρου και την ξαφνική τους διαστρέβλωση. Ποτέ δεν γίνονται δύσκολοι, όμως μας κέντρισαν την προσοχή αρκετές φορές.
Κοντά στον επίλογο του Vane, βρίσκονται οι καλύτερες ιδέες του. Οπτικά, συναντάμε πολύ εντυπωσιακά εφέ. Συνολικά, το Vane είναι όμορφο. Η αισθητική του θυμίζει Journey και Ico (και ο χειρισμός επίσης, φέρνει στο νου τα απότομα συστήματα της Team Ico), είναι όμως πιο σκοτεινή (κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά). Τα εφέ, κυρίως εκείνα που σηματοδοτούν τις εναλλαγές στους χώρους, είναι εξαιρετικά στην απόδοσή τους. Δυστυχώς, το frame rate πέφτει αρκετά συχνά και σε αρκετά χαμηλά επίπεδα και έτσι χαλάει η εμπειρία, ιδίως ενόσω πετάμε. Οι ιδέες δεν μένουν στο οπτικό κομμάτι, όμως. Οι χώροι, αρχίζουν να αλλάζουν τόσο έντονα που αποκτούν ζωή και μοιάζουν μέχρι και να μας πάνε ενεργητικά κόντρα. Δεν υπάρχουν εχθροί ή bosses, όμως ένας συγκεκριμένος χώρος θα μπορούσε να ονομαστεί τελικό boss του Vane, με την έξυπνα στημένη αντιπαλότητά του απέναντί μας.
Πέραν της μεταμόρφωσης, η άλλη κεντρική έννοια του Vane, είναι η ομαδικότητα. Εκτός της διττής φύσης του πρωταγωνιστή και της συνεργασίας των δύο εκφάνσεών της, υπάρχουν και άλλοι χαρακτήρες –και των δύο ήδη καθιερωμένων μορφών- που μας βοηθούν στην επίτευξη του αόριστου στόχου μας. Στον κόσμο αυτόν, δεν είμαστε μόνοι και αυτό μάς υπενθυμίζεται διαρκώς. Ακόμα και μερικά άψυχα αντικείμενα, καταλήγουν να επιδιώκουν και να επιτυγχάνουν τη σύνδεση με τον χαρακτήρα μας και –κατ’ επέκταση- με εμάς.
Η διάρκεια του Vane είναι μικρή (περίπου 3 ώρες), ευτυχώς. Τη σύντομη διάρκεια, την εκλαμβάνουμε ως θετικό στοιχείο επειδή το Vane βαδίζει συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού: ποτέ δεν σταματούμε να σκεφτόμαστε πόσο κακό είναι, όπως και ποτέ δεν παύουμε να εκπλησσόμαστε ευχάριστα. Πιστεύουμε πως η διάρκειά του είναι ιδανική, ώστε οι εκνευρισμοί και η ταλαιπωρία που συνεπάγονται των κακών επιλογών και υλοποιήσεων σε διάφορες πτυχές του gameplay, να μην καταφέρουν να μας λυγίσουν. Ο τερματισμός αλλάζει με βάση κάποια επιλογή μας, όμως το δεύτερο playthrough δεν κρίνεται απαραίτητο.
Συμπέρασμα
Το Vane, δυστυχώς έχει πολλά συστήματα που είναι ενοχλητικά. Διαθέτει παράλληλα αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες, σχετικές με τον οπτικό τομέα αλλά και το gameplay του, μερικά αξιομνημόνευτα τμήματα και ένα εξαίσιο μουσικό υπόβαθρο. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα πολλά προβλήματα στον σχεδιασμό και την απόδοση του Vane, όμως, τελικά, σίγουρα το ευχαριστηθήκαμε και θα το προτείναμε, αυστηρά όμως σε όσους ξέρουν τι να περιμένουν.
Βαθμολογία: 
6/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του Review.
