Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: Someday You’ll Return
Διαθέσιμο σε: PC, PlayStation 4, Xbox One
Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: CBE Software
Εκδότρια Εταιρεία: CBE Software
Είδος: Psychological Horror
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 5 Μαΐου 2020 (PC)
Το Someday You’ll Return, πριν το παίξεις, δίνει λανθασμένη εντύπωση για το τι είναι. Λίγο η οπτική πρώτου προσώπου, κάτι ο ατυχής τίτλος, το στοιχείο τρόμου και η αφοσίωση στην αφήγηση, όλα έδειχναν πως πρόκειται για σύντομη εμπειρία τύπου walking simulator. Μετά από περίπου 20 ώρες, και αφού έχω δει το τέλος, μπορώ να σας πω ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό.
Δεν χρειάστηκαν καν 20 ώρες για να το καταλάβω, καθώς το Someday You’ll Return δείχνει από νωρίς τις διαθέσεις του. Μετά από μια σύντομη και πετυχημένη εισαγωγή που στήνει το εφιαλτικό υπόβαθρο του τίτλου, η δομή αλλάζει χίλια πρόσωπα.
Αρχικά, παίζουμε γραμμικό, σκοτεινό παιχνίδι τρόμου. Μετά, θυμόμαστε το Firewatch, με ψάξιμο σε ημι-ανοιχτά δάση, χωρίς βοήθειες και markers, αλλά με μόνο οδηγό σημάδια πάνω στα δέντρα και χάρτες που βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία. Ύστερα, εισάγονται γρίφοι που φέρνουν στον νου τα παλιά point and click adventures. Στο Someday You’ll Return θα σκαρφαλώσουμε σε βράχια, θα κρυφτούμε από τρομακτικά πλάσματα, θα βοηθήσουμε ένα κοριτσάκι να βρει την κούκλα του σε ένα παλιό κάστρο, θα παίξουμε το κυνήγι των θησαυρών με οδηγό τις σημειώσεις κατασκηνωτών, θα βράσουμε μαγικά φίλτρα, και πολλά, πολλά άλλα.
Όλα αυτά για να βρούμε την κόρη του Ντάνιελ, του πρωταγωνιστή, που έφυγε από το σπίτι της και πήγε στο δάσος που αποτελεί setting του παιχνιδιού. Ο Ντάνιελ γνωρίζει τα μέρη αυτά, καθώς είχε ζήσει εκεί παλιότερα, όμως μετά από ένα τραγικό γεγονός αποφάσισε να μην επιστρέψει ξανά, μέχρι που αναγκάστηκε. Η βασική πλοκή είναι ενδιαφέρουσα και καλοστημένη, ενώ διανθίζεται με παράξενους χαρακτήρες εδώ κι εκεί και γενικά δεν απογοητεύει.
Δυστυχώς, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα: ο πρωταγωνιστής είναι απίστευτα αντιπαθής. Σεναριακά, αυτό έχει πράγματι βάση και λόγο ύπαρξης. Ωστόσο, ο τύπος είναι τόσο απεχθής που σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού θα εύχεστε να μην βρει την κόρη του, καθώς μοιάζει σίγουρο πως αυτός ευθύνεται που το ‘σκασε. Καθόλου δεν βοηθάει η ενοχλητική ερμηνεία του ηθοποιού που, παρ ‘ολο που κατά μια έννοια παίζει σωστά τον ρόλο του, το αποτέλεσμα σχεδόν δεν αντέχεται. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν ενοχλούν, ούτε και μένουν στη μνήμη, όμως σίγουρα χαράσσονται στο μυαλό τα εντελώς ξύλινα και παράταιρα animations, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα ιδιαίτερα όμορφα τοπία.
Έχουμε από τη μία ένα μαγευτικό δάσος που θυμίζει εκείνο του Blair Witch, γεμάτο χαρακτήρα, λαογραφικά στοιχεία από την Τσεχία και εξαιρετικά σχεδιασμένες τοποθεσίες, παρά τα ενίοτε υποδεέστερα textures, και από την άλλη μοντέλα χαρακτήρων που ανήκουν σε παλιότερη εποχή, ιδίως όταν κινούνται. Η συνολική εικόνα είναι πετυχημένη πάντως, αφού την περισσότερη ώρα είμαστε μόνοι στο δάσος -και πρόκειται για indie παραγωγή.
Δυστυχώς, εκτός από τον ελλιπή σχεδιασμό των χαρακτήρων, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και μερικά τεχνικά προβλήματα. Σε κάποια σημεία, για παράδειγμα, μπορεί να πρέπει να αλληλεπιδράσουμε με ένα συγκεκριμένο στοιχείο του χώρου για να ενεργοποιηθεί η επόμενη σκηνή, όμως το στοιχείο να μην μας δίνει αυτή τη δυνατότητα, και να πρέπει να κάνουμε πάλι load. Από μόνο του, αυτό δεν είναι τραγικό πρόβλημα. Όμως, σε συνδυασμό με το μεγάλο και μπερδεμένο δάσος, καταλήγει να πλήττει πολύ τον ρυθμό, γιατί μπορεί να κολλήσετε σε ένα σημείο για πολλή ώρα, μην ξέροντας πως τελικά το παιχνίδι είναι αυτό που έχει «κολλήσει».
Και, θα κολλήσετε πολλές φορές, όπως και να ‘χει, γιατί οι γρίφοι του Someday You’ll Return είναι σκληροπυρηνικοί. Ξεχάστε τις βοήθειες κάθε είδους. Εδώ, θα πρέπει να σκεφτείτε, να παρατηρήσετε, να αναλύσετε στοιχεία, ακόμα και να σημειώσετε σε χαρτιά, αλλά και να… ψάξετε στο Ίντερνετ. Για να καταλάβετε, σε ένα σημείο, κατέληξα να αναζητώ στο Διαδίκτυο το Γλαγολιτικό αλφάβητο για να αποκωδικοποιήσω έναν γρίφο. Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν υπήρχε άλλος, πιο εύκολος και λογικός τρόπος, αν το παιχνίδι μού έδινε στοιχεία και δεν τα πρόσεξα, όμως με αφορμή αυτό πρέπει να αναφέρω ένα άλλο πρόβλημα: τα στοιχεία που δίνονται είναι αφομοιωμένα στο περιβάλλον σε τέτοιο βαθμό που, αν και δίνεται ρεαλιστική αίσθηση, δημιουργούνται συνεχώς αδιέξοδα και χρειάζεται επίσης πολύ pixel hunting.
Οι μηχανισμοί του gameplay είναι πολύ παράξενοι και άνισα δομημένοι. Αν εξαιρέσουμε μερικούς, όπως το σκαρφάλωμα σε βράχια, που εμφανίζονται αρκετές φορές, οι περισσότεροι έρχονται και φεύγουν με πολύ «παιχνιδίστικο» τρόπο. Εννοώ πως, για παράδειγμα, σε κάποια στιγμή εισάγεται ο μηχανισμός δημιουργίας φίλτρων, που είναι απροσδόκητα βαθύς και πετυχημένος. Ωστόσο, τα φίλτρα που φτιάχνουμε χρειάζονται σε πολύ συγκεκριμένα σημεία. Το ίδιο ισχύει και για άλλα συστήματα, όπως η συναρμολόγηση αντικειμένων με τη βοήθεια των εργαλείων του ήρωα.
Σε συνδυασμό με τη συνεχή εμφάνιση νέων μηχανισμών, τελικά έχουμε ένα σύνολο που δεν μπορεί να αφοσιωθεί κάπου, και δίνει στον παίκτη πολλά συστήματα χωρίς λόγο. Είναι κρίμα, γιατί τα περισσότερα τμήματα του gameplay είναι πράγματι ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά. Το χειρότερο, που μάλιστα πλήττει έντονα το σύνολο, είναι το stealth. Γενικότερα, ο τρόμος του Someday You’ll Return υποβόσκει, κρύβεται και ταράσσει με κύριο εργαλείο του την ατμόσφαιρα.
Πού και πού όμως, υπάρχουν κομμάτια όπου συναντάμε εφιαλτικά πλάσματα και πρέπει να κρυφτούμε ή να τρέξουμε. Κάθε, μα κάθε τέτοιο τμήμα είναι μία εντελώς λανθασμένη επιλογή, καθώς όλα σπάνε τον ρυθμό εντελώς, ενώ ποτέ δεν τρομάζουν, απλώς εκνευρίζουν. Από την άλλη, υπάρχουν και κάποιες ιδέες βγαλμένες από μυαλό α λα Κλάιβ Μπάρκερ, όπως εκείνη η στιγμή που μας βάζει να κάψουμε ιστούς αράχνης ενώ αποφεύγουμε κουφάρια ζώων που πέφτουν από ψηλά και σκάνε, γεμίζοντάς μας με το εσωτερικό τους.
Είναι μια χαμένη ευκαιρία, γιατί το Someday You’ll Return στο πρώτο του μισό είναι εξαιρετικό. Χτίζει την ατμόσφαιρά του με μαεστρία, παρουσιάζει ενδιαφέροντα συστήματα και έχει ένα κεντρικό μυστήριο που δεν αφήνει τον παίκτη σε ησυχία. Από τη μέση όμως περίπου και μετά, τα ενδιαφέροντα συστήματα παραγκωνίζονται και τη θέση τους παίρνουν αρκετά stealth τμήματα, ενώ και το μαγευτικό τσέχικο δάσος με τα μοναστήρια και τα μυστικά μονοπάτια δίνει τη θέση του σε πιο συμβατικά σκοτεινά και «θριλερικά» τοπία.
Έτσι, χάνει κάπως την ιδιαιτερότητά του, αλλά, ευτυχώς, το σενάριο παρά τα σκαμπανεβάσματά του, διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Επίσης, το πρώτο μισό είναι πραγματικά πολύ δυνατό, αν σας αρέσουν τέτοιου είδους αργές εμπειρίες με δύσκολους γρίφους που θέλουν μολύβι και χαρτί, τόσο δυνατό που μπορεί για πολλούς να αρκεί για να δικαιολογήσει ακόμα και την αγορά.
Συμπέρασμα
Τελικά, το Someday You’ll Return έχει αρκετά ελκυστικά στοιχεία, αλλά δυστυχώς κρατάει πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να στηρίξει και καταλήγει να ζημιώνεται. Αν, όμως, θέλετε να δείτε ένα ιδιαίτερο εγχείρημα που μοιάζει σαν συνδυασμός παιχνιδιών τρόμου τύπου Silent Hill με Walking Simulator πρώτου προσώπου και Point and Click adventure, δοκιμάστε το, κι ας είναι απλώς για εγκυκλοπαιδικούς σκοπούς. Τελικά, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ, πιο φιλόδοξο από ό,τι αντέχει δυστυχώς και η ασυνέπεια μεταξύ του πρώτου και δεύτερου μισού θα απομακρύνει πολλούς παίκτες, όσοι όμως μείνουν μέχρι τέλους, θα δουν αρκετές πετυχημένες ιδέες και αξιομνημόνευτες στιγμές.
Βαθμολογία: 
6/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
