Πληροφορίες
Τίτλος: Mafia: Definitive Edition
Διαθέσιμο σε: PlayStation 4, PC, Xbox One
Δοκιμάστηκε σε: Xbox One X
Εταιρεία Ανάπτυξης: Illusion Softworks (original) / Hangar 13 (remake)
Εκδότρια Εταιρεία: 2K Games
Είδος: Action / Adventure
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 25 Σεπτεμβρίου 2020
Η σειρά Mafia απέκτησε πρόσφατα τη δική της Definitive έκδοση, σε μια τριλογία που αντιμετωπίζει τον κάθε ένα από τους τίτλους της διαφορετικά. Νωρίτερα εντός του έτους, είδαμε τα Mafia 2 και 3 να κυκλοφορούν πρώτα, προβληματίζοντάς μας και αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε για τον πραγματικό λόγο ύπαρξης ενός Mafia 2 Remaster, που περιορίζεται σε μικροπινελιές των textures, αλλά και ενός Mafia 3 που απλώς περιλαμβάνει τα DLC ενός –σχετικά- πρόσφατου τίτλου.
Ευτυχώς, η ετεροχρονισμένη κυκλοφορία του πρώτου Mafia, που μετατέθηκε για τις 25 του Σεπτέμβρη, έκρυβε την ευχάριστη έκπληξη ενός ολοκληρωμένου remake, που υλοποιείται υποδειγματικά και βελτιώνει ουσιαστικά ένα ιστορικό action-adventure game εποχής PlayStation 2.
Ομολογουμένως, το Mafia: Definitive Edition είναι ο «μπαμπάς» των Remake ή, ακόμα καλύτερα, ο «Νονός» τους. Η Hangar 13 καταφέρνει, όχι απλά να σεβαστεί τον original τίτλο, αλλά να τον μεταμορφώσει, κιόλας, σε ένα παιχνίδι που θα στεκόταν άνετα δίπλα σε σύγχρονους τίτλους, με μοναδικό μειονέκτημα κάποιες δομικές επιλογές που κουβαλάει από αλλοτινές εποχές.
Στο Mafia έχουμε τον ρόλο του Tommy Angelo, ενός Ιταλού μετανάστη στην Αμερική του 1930. Η οικονομία έχει πέσει στα τάρταρα, ο Β’ Παγκόσμιος είναι στα σκαριά και τα ποτά είναι «μπόμπα» γιατί η κατανάλωση έχει απαγορευτεί. Δύσκολες καταστάσεις για τον καθένα, πόσο μάλλον αν προσπαθείς να επιβιώσεις ως ταξιτζής, σε μια πόλη που δεν συγχωρεί.
Ο Tommy παίρνει, τυχαία, μια γεύση από έναν άλλον υπόγειο κόσμο και γλυκαίνεται από την προοπτική του «εύκολου χρήματος». Μοιάζει διατεθειμένος να αφήσει την τίμια μεν, αβέβαιη δε, δουλειά του για να υπηρετήσει τα συμφέροντα της «φαμίλιας» του Δον Σαλιέρι. Σταδιακά, βλέπουμε τη μεταμόρφωση ενός μικροεγκληματία λακέ, σε σημαντικό στέλεχος της ιταλικής μαφίας. Δεν έχουμε να κάνουμε, ακριβώς, με success story, αλλά με μια πολύ ανθρώπινη, ρεαλιστική ιστορία ενός ανθρώπου που βουτάει… στα σκατά για να επιβιώσει χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Κάποια στοιχεία ίσως σας φανούν κλισέ, όμως, μη γελιόμαστε, από το Godfather του 1972 και το Godfellas του 1990, ως το Irishman του 2019, το μοτίβο των μαφιόζικων ιστοριών παραμένει το ίδιο.
Θα αφήσω τις λεπτομέρειες του σεναρίου σε εσάς για να τις ανακαλύψετε, αν φυσικά δεν επιστρέφετε στον τίτλο, σχεδόν 20 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία. Αν ανήκετε στους τελευταίους, θα χαρείτε να μάθετε πως έχουμε κάποιες φρέσκες πινελιές στην ιστορία, αλλά κυρίως στη σκηνοθεσία και το κείμενο, που ανεβάζουν πολλά σκαλιά την εξιστόρηση και δίνουν μια επιπλέον αξία στο παιχνίδι, το οποίο αξίζει να βιωθεί τόσο από νέους όσο και από παλιότερους παίκτες.
Οι νεότεροι, θα πρέπει να ετοιμαστείτε για μια πολύ ενδιαφέρουσα γνωριμία με το ασυνήθιστο –πλέον- design, ενός action-adventure που υπακούει στους περιορισμούς της εποχής του. Συγκεκριμένα, ενώ θα συναντήσετε έναν ανοιχτό κόσμο μεγάλης λεπτομέρειας και εξαιρετικής ομορφιάς, θα πρέπει να συμβιβαστείτε με ένα εντελώς γραμμικό παιχνίδι που δεν θυμίζει σε τίποτα τα sandbox που παίζουμε όλοι τελευταία. Δεν υπάρχουν δευτερεύουσες αποστολές, δεν υπάρχουν ασχολίες για εσάς στον χάρτη, παρά μόνο μια σειρά από chapters, με ένα συγκεκριμένο objective που οφείλετε να εκτελέσετε κάθε φορά.
Σε ξεχωριστό Mode, μπορείτε να περιηγηθείτε ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς, στον κόσμο του Mafia, οδηγώντας αυτοκίνητα και σουλατσάροντας στην πόλη του Lost Heaven. Μην περιμένετε πάντως έξτρα δραστηριότητες ή λειτουργίες, καθώς μιλάμε πιθανώς για τον ορισμό του… γραμμικού story driven παιχνιδιού, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το Story Mode σας βάζει να κάνετε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, όμως οι ισορροπίες τηρούνται τέλεια. Ο ρυθμός του gameplay αυξομειώνεται συνεχώς, κρατώντας το ενδιαφέρον σας στο ακέραιο. Εναλλάσσεστε μεταξύ αποστολών που απαιτούν οδήγηση, cover-based shooting και stealth προσέγγιση, ενώ συναναστρέφεστε με ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και μπλέκετε σε παράξενες καταστάσεις. Κανένας από τους μηχανισμούς δεν διαπρέπει σε οποιοδήποτε τομέα, όμως υπάρχει θεαματική βελτίωση σε σχέση με την, εντελώς προβληματική, αρχική κυκλοφορία, όπου η οδήγηση ήταν εφιαλτική και το shooting κάτω του μετρίου.
Στην Definitive Edition, η οδήγηση είναι απολαυστικότατη, με διαβαθμίσεις στη δυσκολία χειρισμού για κάθε γούστο, ενώ το shooting, αν και τυπικό, δεν θα σας εμποδίσει να ευχαριστηθείτε τις ενέδρες θανάτου που στήνονται μπροστά σας. Κάπως πιο μέτριους βρήκαμε τους μηχανισμούς αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον, όπως το σκαρφάλωμα, τα άλματα και το τρέξιμο με τα πόδια που, σε συνδυασμό με το βασικό animation set που υπάρχει, δημιουργεί άβολες καταστάσεις όπου ο χειρισμός δεν ικανοποιεί.
Ο χάρτης έχει εμπλουτιστεί με νέες τοποθεσίες, προσθέτοντας παράλληλα λεπτομέρειες σε γνώριμα σημεία που οι παλιότεροι θα θυμούνται ακόμα. Γενικά, έχουμε να κάνουμε με έναν κόσμο λίγο μεγαλύτερο από αυτόν του Mafia 2, όχι όμως μεγαλύτερο και από αυτόν του τρίτου παιχνιδιού, που έχει τα πρωτεία. Για μια γραμμική ιστορία που διαρκεί περίπου 10 ώρες, το Lost Haven φτάνει και (ίσως) περισσεύει, μιας και δεν μπορώ να πω πως χόρτασα από εξερεύνηση. Ο μοναδικός λόγος να ψάξεις λίγο παραπάνω στις κρυφές πτυχές του είναι η συλλογή των Collectibles, που αφορούν, όπως πάντα, κάρτες, περιοδικά, εφημερίδες και άλλα memorabilia της εποχής.
Το δυνατό σημείο του remake, πάντως, είναι σίγουρα ο οπτικοακουστικός του τομέας και όχι μόνο εν συγκρίσει με το original Mafia. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται κολακεύουν το παιχνίδι, ντροπιάζοντας άλλα σύγχρονα παιχνίδια που δεν καταφέρνουν να αποτυπώσουν με τέτοια ομορφιά τους δικούς τους κόσμους.
Η προσέγγιση της Hanger 13 ήταν να προσπαθήσει να εφαρμόσει τεχνικές επόμενης γενιάς, χρησιμοποιώντας software λύσεις που παραπέμπουν σε hardware accelerated πατέντες. Έτσι, εκτός από εξελιγμένο physically-based rendering, συναντούμε μια καινοτόμα τεχνολογία φωτισμού και αντανακλάσεων, που μιμείται το οπτικό αποτέλεσμα του ray-tracing. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε, πρακτικά, με μια εξελιγμένη μορφή των παραδοσιακών screen space reflections, που, με τη χρήση cube-maps και εξεζητημένου global illumination, καταφέρνει να πετύχει πρωτόγνωρα επίπεδα ποιότητας, στον φωτισμό και τις αντανακλάσεις.
Ομοίως, πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο motion capture των ηθοποιών, το lip-sync και την απόδοση των σκηνών, που μεταμορφώνει το Mafia και το εκσυγχρονίζει τεχνικά. Υπάρχουν συγκεκριμένες σκηνές που θα σας ρίξουν τα σαγόνια στο πάτωμα. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως οι περισσότερες τέτοιες σκηνές είναι in-game, καθώς οδηγάτε βράδυ στη βροχερή πόλη ή καθώς εισέρχεστε σε τρομερά λεπτομερείς εσωτερικές τοποθεσίες· όχι σε cut-scenes και pre-rendered βιντεάκια.
Το ακουστικό κομμάτι λειτουργεί επικουρικά στη φοβερή αισθητική που έχουν όλοι οι τίτλοι Mafia. Το Definitive Edition πάει ένα βήμα παρακάτω, κάνοντας νέες ηχογραφήσεις, με τους ρόλους να ερμηνεύονται καταπληκτικά από όλους τους ηθοποιούς και το soundtrack να ενορχηστρώνεται τέλεια, ντύνοντας υπέροχα το παιχνίδι. Μικρές λεπτομέρειες προσδίδουν έντονα στο ύφος και το κλίμα εποχής που προσπαθεί να συλλάβει ο τίτλος επιτυχημένα. Κομμάτια του Cab Calloway στο ραδιόφωνο διακόπτονται για να ακούσουμε έκτακτα δελτία με πραγματικές ειδήσεις της εποχής, καλτ διαφημίσεις κλπ. Όπλα και ambient sounds μοιράζονται την ίδια χαρακτηριστική ποιότητα και δημιουργούν συνολικά μια μοναδική εμπειρία.
Τεχνικά, το παιχνίδι είναι άρτιο. Δεν έλειψαν κάποια μικρά bugs, που μας έκαναν να χάσουμε απροσδόκητα, πριν επανέλθουμε σε αρκετά κοντινό σημείο, μιας και το checkpoint σύστημα συγχωρεί τα λάθη. Στις βασικές κονσόλες η ανάλυση μένει στις βασικές τιμές (PS4 @1080p / Xbox @ 900p) με το frame rate κλειδωμένο στα 30. Στο PS4 Pro και το One X, η ανάλυση ανεβαίνει στα 1440p @ 30FPS, με την κονσόλα των «πράσινων» να αποδίδει καλύτερα στο κομμάτι των εφέ. Στο απλό PS4 υπάρχουν αναφορές για screen tearing στις σκηνές που ο ρυθμός των καρέ γίνεται ασταθής, χωρίς όμως το φαινόμενο να γίνεται ανυπόφορο.
Συμπέρασμα
Το Mafia: Definitive Edition είναι ο ορισμός του σωστού remake. Σεβόμενο κάθε πτυχή του αρχικού παιχνιδιού, βελτιώνει ουσιαστικά το gameplay και παρουσιάζει έναν -σχεδόν- next gen αισθητικό τομέα που εντυπωσιάζει. Δομικά, μένει δέσμιο των περιορισμών της εποχής του, μην μπορώντας να εμπλουτίσει σημαντικά το περιεχόμενο, όμως εξακολουθεί να είναι απολαυστικό και ισορροπημένο.
Βαθμολογία: 
8/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
