Όσα θέλετε να ξέρετε για τη Χουλιγκανική Σκέψη!

Έχει αρχίσει να σουρουπώνει…
Περπατώ μπροστά από έναν σύνδεσμο ομάδας,
χωρίς να γνωρίζω την ύπαρξή του·
όμως, τη γνωρίζουν κάποιοι άλλοι.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ξάφνου το ήσυχο τοπίο αλλάζει.
Από παντού ξεπροβάλλουν άτομα με κράνη
ή φορώντας κουκούλες με φούτερ
(όχι, δεν έγραψα από παραδρομή το «κουκούλες με φούτερ»·
υπάρχουν άτομα που πηγαίνουν σε κατάστημα με ρούχα
και αντί για «φούτερ με κουκούλα» ζητούν «κουκούλα με φούτερ»·
ο καθένας έχει τις δικές του προτεραιότητες στη ζωή).

Εν’ ριπή οφθαλμού,
πέτρες, μολότοφ και ξύλα βρίσκουν τη δική τους θέση
στο «Πάνθεον των Ιπτάμενων Αντικειμένων»,
σε μία προσπάθεια να καταστραφεί το κτήριο
που στεγάζει τούς αντιπάλους οπαδούς·
οι αντίπαλοι λείπουν, ο σύνδεσμος είναι κλειστός,
αλλά αυτές είναι ανθυπολεπτομερειούλες χωρίς την παραμικρή σημασία.

Πάνω που οι «Δον Κιχώτες τού Χουλιγκανισμού» ετοιμάζονται να αποχωρήσουν 
χωρίς να έχουν προσθέσει κάποια ουσιαστική επιτυχία στο βιογραφικό τους,
συλλαμβάνω τη φαεινή ιδέα να μετατραπώ σε… ανεμόμυλο·
για την ακρίβεια, σε σάκο τού μποξ τους.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Θεωρώντας ότι ο εγκέφαλός τους
θα δύναται να ανταποκριθεί και σε πολιτισμένα κελεύσματα,
τούς απευθύνω τον λόγο με άκρως ευγενικό τρόπο..:
«Παιδιά, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε; Είμαι δημοσιογρ….».

Η πρότασή μου μένει ημιτελής.
Το «…άφος» κάνει ομοιοκαταληξία με το «τάφος»
και αυτά εδώ τα «παιδιά» μού δείχνουν ακαριαία
ότι θέλουν να με στείλουν στο μνήμα
μερικές δεκαετίες νωρίτερα από την κανονική μου ώρα.

Το πρώτο «μπουκέτο» αποτελεί τον πρόδρομο των επόμενων (λογικό).
Κλοτσίδια, μπουνίδια, βρισίδια·
μέσα στη θολούρα μου, όλα μοιάζουν ίδια…
(πσσς, ποίησις)!

Κάποια στιγμή τα «παιδιά» συνειδητοποιούν
ότι εκτός από τη δημοσιογραφική φύση διαθέτω και την ποιητική
(προφανώς τη διακρίνουν στο… πρησμένο βλέμμα μου)
και με αφήνουν να απολαύσω τη στιγμή.

Όμως,
το δημοσιογραφικό λειτούργημα είναι αποφασισμένο να μην παραδοθεί.
Μαζεύω όσο πικρό χιούμορ και όση στωϊκότητα διαθέτω,
και τούς απευθύνω ξανά τον λόγο..:
«Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι μού τις βρέξατε,
ενώ ο ουρανός δεν έχει έστω ένα σύννεφο.
Θα ήθελε κάποιος από εσάς να μού μιλήσει για την ιδεολογία σας
και για τούς λόγους που σάς οδηγούν να επιδίδεστε σε τέτοιες ενέργειες;».

Αρχίζουν να ακούγονται ατάκες αγανάκτησης από το μέρος τους,
όπως ένα δυσοίωνο «Ααα…, αυτός θέλει και δεύτερο γύρο…»,
αλλά ευτυχώς -για κάποιον ανεξήγητο λόγο-
έχω αγγίξει μία ευαίσθητη νότα τού αρχηγού τους.
«Θα σού μιλήσω εγώ…», μού λέει.

Δεν τού προτείνω να πάμε σε κάποιο κοντινό καφέ·
εκτός από το γεγονός ότι μού έχουν αρπάξει τα λεφτά μου
και δεν θα έχω να τον φιλέψω κάτι τον άνθρωπο,
το μαυρισμένο μου μάτι, το ματωμένο μου χείλος και τα σκισμένα μου ρούχα
δεν είναι και η καλύτερη εικόνα για να την περιφέρω στην πολλή συνάφεια τού κόσμου.
Έτσι,
καθόμαστε σε ένα πλατύσκαλο και ξεκινάει η σουρεαλιστική συνέντευξη…

Γιατί συμμετέχεις σε επεισόδια;
Και ο Γιάγκος Δράκος συμμετείχε σε χιλιάδες επεισόδια τής «Λάμψης»,
αλλά δεν σάς είδα εσάς τούς δημοσιογράφους
να δείχνετε τέτοιαν ευαισθησία.

Το ίδιο ήταν τα επεισόδια τής «Λάμψης» με τα δικά σας;
Τα επεισόδια τής «Λάμψης» ήταν πολύ χειρότερα.
Θυμάσαι τη Βίρνα Δράκου να ταΐζει τα περιστέρια στο Σύνταγμα;
Το θυμάσαι αυτό το πλάνο;
Να πώς γεννιέται η Βία.

Με τούς αντίπαλους οπαδούς γιατί πλακώνεστε στο ξύλο;
Διότι είναι κάτι φυσιολογικό.
Το αφύσικο θα ήταν να πλακωνόμασταν με τούς οπαδούς τής ομάδας μας.

Ναι, αλλά πού και πού, συμβαίνει κι αυτό…
Ε, αν δεν υπάρχει αντίπαλος, αναγκαζόμαστε.
Είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένα τόσα όμορφα κλοτσομπουνίδια·
αν δεν τα ρίξουμε σε κάποιον, θα πάθουμε καμιά αναρρόφηση.

Πετάς φωτοβολίδες ευθείας βολής;
Φυσικά. Είναι οι αγαπημένες μου.

Ποιος είναι ο λόγος που πετάς φωτοβολίδες ευθείας βολής;
Επειδή είμαι ντόμπρος άνθρωπος
και δεν μού αρέσουν τα «σούξου-μούξου-μανταλάκια».
Οι άλλες φωτοβολίδες είναι σαν τον «Γύλο»·
αλλού τις πετάς, αλλού πάνε, αλλού πέφτουν·
καμία εμπιστοσύνη.
Ενώ η φωτοβολίδα ευθείας βολής είναι έντιμη·
σού λέει «Σού ’ρχομαι.».
Τώρα,
αν εσύ θέλεις να κουτουλήσεις με τη φωτοβολίδα και δεν σκύψεις,
είναι δικό σου πρόβλημα.
Να είμαστε λίγο σοβαροί.

Μα μπορεί κάποιος να είναι αφηρημένος, ρε φίλε.
Αν είναι αφηρημένος να κάτσει σπίτι του.
Τι μού ’ρχεται στο γήπεδο
αφού δεν τον ενδιαφέρει να ζήσει την εμπειρία τού ματς..;
Εγώ σού πετάω φωτοβολίδα ευθείας βολής,
κάνω μία πρώτη κίνηση για να γίνουμε φίλοι
και να δημιουργήσουμε μια σχέση βασισμένη στην ευθύτητα,
και εσύ με προσβάλλεις κοιτώντας αλλού
ή μασουλώντας αμέριμνος τον πασατέμπο σου..;
Ε, φά’ την στο «δόξα πατρί» και παράτα μας ανήσυχους.
Να είμαστε λίγο σοβαροί.

Γιατί όταν κάνετε επεισόδια φοράτε κράνη και κουκούλες;
Φοράμε κράνη ώστε να προάγουμε την Οδηγική Παιδεία στην Ελλάδα
και να τονίσουμε πόσο απαραίτητο είναι το κράνος,
ώστε να πάψουμε επιτέλους ως χώρα να θρηνούμε θύματα από τροχαία.
Είναι πολύ καλύτερο να θρηνούμε θύματα από συρράξεις οπαδών.
Έχει άλλη αξία να σκοτώνεσαι
για τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την Α.Ε.Κ., τον Π.Α.Ο.Κ.,
και άλλη να σκοτώνεσαι για τη Συγγρού, την Ποσειδώνος, τη Βουλιαγμένης.
Να είμαστε λίγο σοβαροί.

Αυτό ομολογουμένως δεν το είχα σκεφτεί…
Τα βλέπεις λοιπόν..;
Επίσης, το κράνος το φοράμε,
διότι μπορεί πάνω στην αναμπουμπούλα να κλέψουμε κάνα μηχανάκι,
οπότε, όπως είναι γνωστό σε όλους,
όταν οδηγείς μηχανή πρέπει να φοράς κράνος.

Ναι, αλλά μιλάμε για κλεμμένο μηχανάκι…
Καλά, είσαι στόκος;
Έχεις δει σε διαφήμιση τού Υπουργείου Συγκοινωνιών
να λέει «Φοράτε κράνος μόνο αν το μηχανάκι είναι δικό σας.»;
Τι ρατσισμός είν’ αυτός;
Δηλαδή, αν με καταδιώξουν οι μπάτσοι και στουκάρω,
θα πρέπει το κεφάλι μου να ανοίξει σαν καρπούζι;
Να είμαστε λίγο σοβαροί.

Τις κουκούλες γιατί τις φοράτε;
Για να μη νοιώθει μοναξιά το φούτερ. 1-0.

Έλα, όπως λες κι εσύ, να είμαστε λίγο σοβαροί.
Από μόνες τους οι κουκούλες,
παραπέμπουν σε κακοποιά στοιχεία και σε δωσίλογους.

Τα κακοποιά στοιχεία και οι δωσίλογοι είναι παρεξηγημένοι άνθρωποι.
Δεν μπορείς κάποιον να τον περιθωριοποιείς ως κοινωνία,
επειδή είναι κρυουλιάρης και θέλει να κρατάει ζεστό το κεφάλι του
κόντρα στις αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Μα φοράτε κουκούλα και το καλοκαίρι…
Έξις, δευτέρα φύσις.
«Τα συνήθεια τού χειμώνα, πομπές τού καλοκαιριού…»,
έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά τουρέ μου.

Έχεις συμμετάσχει σε «ραντεβού θανάτου» με αντίπαλους χούλιγκανς;
Μα ερώτηση είν’ αυτή που μού κάνεις;
Εννοείται ότι έχω συμμετάσχει.
Δεν χάνονται τέτοια πάρτι!

Πώς κλείνονται αυτές οι συναντήσεις;
Τώρα πια, μέσω Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat.
Στέλνουμε «d.m.» στους αντιπάλους, με «dick pics»,
και τούς προκαλούμε να βρεθούμε από κοντά να μετρηθούμε
και να τούς πηδήξουμε στο ξύλο.

Μήπως αυτό υποκρύπτει μία λανθάνουσα ομοφυλοφιλία;
Πώς τολμάς να αμφισβητείς τον ανδρισμό μου;
Μήπως θέλεις να πηδήξω κι εσένα;

Όχι, ευχαριστώ.
Με συγκινεί η προσφορά σου,
αλλά στον συγκεκριμένο τομέα με έχει καλύψει η Δημοσιογραφία.
Πες μου ποια είναι συνολικά η άποψή σου για τη Βία…

Κατ’ αρχάς, με τη Βία ξεχνιέσαι.

Μα αυτό το λέγαν’ παλιά για τα «Άρλεκιν».
Φιλαράκο, άκου να μαθαίνεις…
Η Βία είναι το «Άρλεκιν» τής εποχής μας.
Με τη Βία ξεχνιέσαι και ταυτοχρόνως μένεις αξέχαστος.

Πολύ ψαγμένη η τοποθέτησή σου.
Και κάτι τελευταίο..:
Καλά, πώς εσύ, τόσο έξυπνος άνθρωπος, ξέπεσες στον Χουλιγκανισμό..;

Καλά, πώς εσύ, τόσο έξυπνος άνθρωπος, ξέπεσες στη Δημοσιογραφία..;

ΕΠΑΙΞΑΝ
Χουλιγκάνος: Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος: Γιώργος Μιχάλακας

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης