Όταν ο Πανηγυρισμός γίνεται συνώνυμος με την Κατάντια

Καθημερινή αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

 

*** Η αναμέτρηση Ο.Φ.Η.-Παναθηναϊκός

έχει φτάσει στο 4ο και τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων,

το σκορ είναι στο 2-1 υπέρ των γηπεδούχων

και ο Διούδης επιχειρεί το ύστατο γέμισμα απελπισίας προς την περιοχή των αντιπάλων.

 

Η μπάλα κάνει διαδοχικά «γκελ» σε τέσσερα κεφάλια και καταλήγει γκολ·

είναι η ισοφάριση.

…

 

Επέλεξα επίτηδες τη σαρκαστική διατύπωση

«Η μπάλα κάνει διαδοχικά “γκελ” σε τέσσερα κεφάλια…»,

ώστε να καταδείξω την τυχαιότητα τού πράγματος·

αρχικώς, δύο παίκτες τού Παναθηναϊκού παίρνουν κεφαλιά,

στη συνέχεια

ένας τού Ο.Φ.Η. προσπαθεί με τον ίδιον τρόπο -αλλά αποτυχημένα- να απομακρύνει

και τέλος βρίσκεται στη φάση ο Μακέντα

για να κηρύξει παύση τής εναέριας κυκλοφορίας

στέλνοντας το χιλιοβασανισμένο τόπι στα δίχτυα.

 

Οι στιγμές που ακολουθούν την επίτευξη τού 2-2

είναι άκρως εξευτελιστικές για την Ιστορία τού Παναθηναϊκού.

Αντί η ιταλικής καταγωγής βεντέτα να σπεύσει να πάει στο κέντρο

επιχειρώντας να αξιοποιήσει τα ελάχιστα εναπομείναντα δευτερόλεπτα,

αναλώνεται σε έξαλλο και απολύτως εγωκεντρικό πανηγυρισμό

στρεφόμενος προς την εξέδρα και βρίζοντας ασύστολα·

μάλιστα, έχει βγάλει και τη φανέλα,

λες και έχει σκοράρει σε ματς που δίνει τίτλο.

 

*** Όταν ο Πανηγυρισμός γίνεται συνώνυμος με την Κατάντια.

Ο Παναθηναϊκός τού Αλαφούζου, των μισθοφόρων, των άμπαλων,

πανηγυρίζει -μέσω τού Μακέντα- μία ισοφάριση, μία ισοπαλία·

και μάλιστα, αυτό συμβαίνει σε αγώνα όπου υπήρχαν όλα τα εχέγγυα,

προκειμένου να επιτυγχανόταν η πρώτη νίκη στο πρωτάθλημα.

 

Θα πει κάποιος..:

«Εντάξει, ήταν ένα -τηρουμένων των αναλογιών- δικαιολογημένο ξέσπασμα,

που δεν θα πρέπει να το ερμηνεύσουμε με τόσο αυστηρό και σκληρό τρόπο.».

Ναι, πράγματι, θα μπορούσε να ήταν έτσι,

θα μπορούσε η κριτική να ήταν πολύ πιο ελαστική

(ή και να μην γινόταν καν κριτική),

αν δεν υπήρχαν τα τεκμήρια που οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα

ότι η αντίδραση τού Μακέντα είχε σαφέστατο υπόβαθρο εγωκεντρισμού.

…

 

Εν αρχή ήταν το 54ο λεπτό,

όταν ο περί ου ο λόγος

ανέλαβε να εκτελέσει ένα αμφισβητούμενο πέναλτι που εκέρδισε ο ίδιος·

το χλιαρό πλασεδάκι του αποκρούστηκε εύκολα.

 

Βεβαίως,

είναι λάθος να κακίσουμε τον οποιονδήποτε παίκτη επειδή έχασε ένα πέναλτι·

ακόμη και οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές

έχουν στο παθητικό τους αντίστοιχες αποτυχίες.

Όμως, το αξιόμεμπτο στοιχείο είναι ότι ο Μακέντα

-όπως και οι περισσότεροι που βρίσκονται εδώ και χρόνια στο ρόστερ τού Π.Α.Ο.-

παίζουν για την πάρτη τους και κάνουν κακό στην ομάδα.

 

Θέλετε απόδειξη;

Ιδού το έγκλημα που διέπραξε δώδεκα λεπτά μετά το χαμένο πέναλτί του…

Έχει πάρει την μπάλα λίγα δευτερόλεπτα πριν·

δεξιά του (κυρίως) και αριστερά του (δευτερευόντως)

έχει τρεις συμπαίκτες του και εν δυνάμει σκόρερς αν κάνει πάσα.

Προχωράει, φτάνει στο σημείο που βλέπετε,

και ουδέποτε έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο να μοιράσει παιχνίδι,

καθώς το μόνο που τον κόφτει είναι να σκοράρει ο ίδιος και να πουλήσει μούρη.

Αποτέλεσμα, ένα ακόμη κακό σουτ που περνάει άουτ.

 

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, λοιπόν,

να επισημάνω ότι η συγκεκριμένη φάση δεν εμπίπτει καν στην κυνική ρήση

«Όλα κρίνονται εκ τού Αποτελέσματος.».

Όντως, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις,

όπου όταν είσαι άξιος κι όταν έχεις καταβάλει κάθε σου ικμάδα,

θέλεις να έχεις και την αντίστοιχη επιβράβευση.

Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά…

 

Εδώ η προαναφερθείσα ρήση αποκτά την τυχοδιωκτική διασκευή

«Όλα κρίνονται εκ τού Στιγμιαίου Αποτελέσματος.».

Άντε και έβαζε γκολ ο Μακέντα· τι θα γινόταν;

Τίποτα ουσιώδες, τίποτα θετικό.

Τουναντίον,

αν μετά από έναν τέτοιο αισχρό ατομισμό η μπάλα είχε καταλήξει στα δίχτυα,

θα είχαμε τη «δικαίωση» τής στρεβλής νοοτροπίας

που διακρίνει τούς περισσότερους ποδοσφαιριστές τού Παναθηναϊκού.

 

Βεντέτες τής συμφοράς, φαντασμένοι, ατάλαντοι και βολεμένοι καθώς είναι,

αδυνατούν να εφαρμόσουν τη σοφή νουθεσία «Παίξε σωστά και χάσε.»·

αυτά τα παικτάκια

που πλέον φορούν την ένδοξη φανέλα με το «τριφύλλι» στο στήθος,

ΚΑΙ παίζουν λανθασμένα, ΚΑΙ χάνουν.

 

*** Θέλετε ένα ακόμη τρανταχτό παράδειγμα;

Τάσος Χατζηγιοβάνης.

 

Ένας φέρελπις και ταλαντούχος νεαρός,

που όσο πάει και εξελίσσεται σε πληγή για τον εαυτό του και -κυρίως- για την ομάδα.

Πάμε να απαθανατίσουμε και τα δικά του χθεσινά «κατορθώματα»,

ώστε να πιστοποιήσουμε τού λόγου τού αληθές…

 

(3ο λεπτό: Μετά από λάθος τής άμυνας τού Ο.Φ.Η.,

η μπάλα έρχεται στην κατοχή του.

Χωρίς να δώσει την παραμικρή σημασία στο γεγονός

ότι τρεις συμπαίκτες του βόσκουν ανενόχλητοι στην αντίπαλη άμυνα

και πως με μία ή δύο απλές πάσες το γκολ θα είναι πιθανότατο,

«οπλίζει» έξω από την περιοχή και σουτάρει·

ο τερματοφύλακας αποκρούει,

η διαγραφόμενη τεράστια ευκαιρία πετιέται στα σκουπίδια…)

 

(24ο λεπτό: Το μόνο που πρέπει να κάνει ο Χατζηγιοβάνης

είναι η σωστή μπαλιά-ξυράφι στον συμπαίκτη που εφορμά από τα πλάγια,

ώστε εκείνος να μπει στην περιοχή και,

είτε να πλασάρει,

είτε να δώσει πάσα σε κενή εστία

στον συμπαίκτη που φεύγει μόνος του στο κέντρο τής άμυνας·

αντ’ αυτού,

δίνει μία άψυχη μπαλιά και η φάση καταστρέφεται χωρίς καν τη δημιουργία ευκαιρίας.)

 

(37ο λεπτό: Δεν τού αρκεί η ζημιά που προκαλεί επιθετικά στην ομάδα του,

αλλά θέλει να τονίσει διακαώς την παρουσία του

προσφέροντας από το πουθενά ένα γκολ στον Ο.Φ.Η.·

με διαδοχικά λανθασμένα κοντρόλ, με απανωτές κόντρες

και με εμμονική άρνηση να απομακρύνει την μπάλα,

καταφέρνει -περιφέροντας το σαρκίο του στον αγωνιστικό χώρο-

να βγει ηττημένος από τρεις αντίπαλους ποδοσφαιριστές

μέσα σε μόλις 6 δευτερόλεπτα…)

 

Όμως,

η «Τούρτα τής Ποδοσφαιρικής Ανεπάρκειας»

δεν γινόταν να μην είχε και το «κερασάκι» της·

για την ακρίβεια,

ο φέρελπις (ο ποιος;) Χατζηγιοβάνης έβαλε δύο «κερασάκια»,

με τα ισάριθμα χαμένα τετ-α-τετ που είχε με τον τερματοφύλακα τού Ο.Φ.Η.

(μάλιστα,

και τα δύο σουτ -στο 47ο και στο 65ο λεπτό-

κατέληξαν πανηγυρικώς πάνω στον αντίπαλο πορτιέρε,

ενώ θυμηδία προκαλεί το γεγονός

ότι -και τις δύο φορές- τη στιγμή που πλασάρει, πέφτει μόνος του·

προφανώς θα είναι κάποιο νέο είδος «πλασέ» αυτό).

 

*** Λοιπόν, για να τελειώνουμε…

 

Ο Μακέντα είναι ένας ψωνισμένος παίκτης,

με περιορισμένες δυνατότητες και αδιαμφισβήτητα χαμηλό πήχυ·

η ανανέωση τού συμβολαίου του,

ήταν μεγάλη επιτυχία για τον Αλαφούζο και μεγάλη αποτυχία για τον σύλλογο.

 

Ο Χατζηγιοβάνης είναι ένας ψωνισμένος παικτάκος

που πρέπει να πάει για κάμποσο καιρό στην εξέδρα μπας και βάλει μυαλό

(προσωπικώς, με βάση τα δείγματα που βλέπω, δεν είμαι αισιόδοξος).

 

Ο Μακέντα και ο Χατζηγιοβάνης

-δύο υποτιθέμενοι στυλοβάτες τού ρόστερ-

είναι οι ιδανικοί εκφραστές τής σαθρής, εγωπαθούς και ηττοπαθούς νοοτροπίας

που έχει κυριαρχήσει εδώ και χρόνια στον Παναθηναϊκό

και τον οδηγεί από τη μία «μαύρη σελίδα» στην άλλη.

…

 

Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα που σχεδόν άπαντες κάνουν ό,τι τούς καυλώσει,

που σχεδόν άπαντες διάγουν βίους παράλληλους εντός αγωνιστικού χώρου.

 

Έτσι,

ουδεμία έκπληξη μάς προκαλεί

ότι βλέπουμε διαρκώς τις ίδιες ιστορίες να επαναλαμβάνονται·

δεν ήταν μόνο οι ευκαιρίες που με φωτοτυπικό τρόπο έχασε ο Χατζηγιοβάνης,

αλλά και η εντυπωσιακή ομοιότητα που έχει το δεύτερο γκολ τού Ο.Φ.Η.

με εκείνο που επέτυχε η Λάρισα στο πρόσφατο 1-1.

 

Τεράστιο κενό στην άμυνα, παίκτης αφύλακτος στο πίσω δοκάρι, κεφαλιά στη δεξιά γωνία,

ο Διούδης δέχεται όρθιος τις παραβιάσεις τής εστίας του

(τι να πρωτοκαλύψει από τα κενά που αφήνουν οι συμπαίκτες του).

Δείτε…

 

*** Συνελόντι ειπείν, οι αλληλοκαλύψεις πηγαίνουν περίπατο,

η (αυτο)συγκέντρωση επίσης,

ενώ είναι πασίδηλο ότι υπάρχει πολύς κόσμος στην 11άδα

που κρύβεται πίσω από τον Διούδη και τον αφήνει παντί τρόπω εκτεθειμένο·

το αμυντικό transition είναι θλιβερό,

η επιστροφή τής μπάλας στον τερματοφύλακα γίνεται η βολική λύση.

 

Σάς θυμίζω ότι χθες,

το δεύτερο γκολ τού Ο.Φ.Η. ξεκινάει από μία εύκολη φάση,

όπου ο Βέλεθ

-αντί να κατευθυνθεί προς το κέντρο

ή να δώσει πάσα σε κάποιον από τούς αμαρκάριστους συμπαίκτες του-

επιχειρεί με κάκιστο τρόπο να γυρίσει την μπάλα στον Διούδη

και εν τέλει τη στέλνει κόρνερ

(αυτό το κόρνερ αποφέρει το 2-1 για την κρητική ομάδα).

 

Ο Βέλεθ έκανε κάτι που ακόμη και στα «τσικό» απαγορεύεται·

δεν υψώνεις την μπάλα  -ιδίως ευρισκόμενος σε κοντινή απόσταση-

όταν τη γυρίζεις στον τερματοφύλακα.

 

Κατόπιν τούτων,

γίνεται άκοπα αντιληπτό ότι έχουμε να κάνουμε με μία άμυνα

που βαφτίζει ως «10άρι» τον Διούδη

και τον αναγκάζει συχνά να… φτιάχνει παιχνίδι (με ελεύθερα βολέ)·

μιλάμε για κάκιστη κυκλοφορία,

μιλάμε για υποτυπώδη ανάπτυξη που αδυνατεί να δημιουργήσει υπεραριθμίες.

 

Δημοσιοϋπαλληλίκι, ατομισμός, μετριότητα σε όλες τις γραμμές·  

αδυνατώ -επί παραδείγματι- να καταλάβω

πώς έχει φτάσει ο Κουρμπέλης να θεωρείται αναντικατάστατος για τον Παναθηναϊκό
(εντάξει, δεν τον απαξιώνω εντελώς·

δεν είναι και σαν τον Μπουζούκη

που από τα 23 του χρόνια παραπέμπει ήδη

σε συνταξιούχο τού «Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου», 

ο οποίος πλέον είπε να ξεκουραστεί μετά από τόσα ναυάγια που έζησε).  

 

*** Κλείνοντας,

θέλω να ονοματίσω ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις τού φετινού Παναθηναϊκού·

ναι, υπάρχουν και τέτοιες…

 

Εν αρχή είναι ο Διούδης·

ένα παιδί με ταλέντο και μεγάλες δυνατότητες,

ένα παιδί με ήθος,

που δίνει πάντα τον καλύτερο εαυτό του

και συνάμα τρώει τη λέζα από τούς άμπαλους και τούς «μυρωδιάδες»

(όποιος θεωρεί τον Σωκράτη Διούδη ως κακό ή μέτριο τερματοφύλακα,

καλύτερα να ασχοληθεί με το υποβρύχιο μπάντμιντον).

 

Και παρ’ ότι μία εκπληκτική απόκρουση δεν αποτελεί τεκμήριο συνολικής αξίας,

ας απολαύσουμε τη χάρμα ιδέσθαι χθεσινή εκτίναξή του

που θέτει από τώρα σοβαρή υποψηφιότητα για τον τίτλο «Η Απόκρουση τής Χρονιάς»!

 

Από κοντά στον Διούδη κι ο Σένκεφελντ·

ένας σοβαρός, μεστός, μετρημένος, έξυπνος κεντρικός αμυντικός,

που ναι μεν δεν είναι παγκόσμιας κλάσης,

αλλά υπό προϋποθέσεις δύναται να σταθεί αξιοπρεπέστατα

σε ομάδα που (θέλει να) κάνει πρωταθλητισμό.

…

 

Άφησα για το τέλος τον Καρλίτος.

 

Ο Ισπανός επιθετικός έδειξε χθες με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο

τη διαφορά νοοτροπίας που τον χωρίζει από βεντέτες τύπου «Μακέντα».

 

Θυμάστε τι λέγαμε στην αρχή τού παρόντος πονήματος

για τον -εγωκεντρικό, φλύαρο και προσβλητικό για την Ιστορία τού συλλόγου-

πανηγυρισμό τού Μακέντα.

Ε, λοιπόν, ως αντιπαραβολή,

σάς καταθέτω πώς αντέδρασε ο Καρλίτος όταν ισοφάρισε σε 1-1, στο 49ο λεπτό·

παρ’ ότι απέμενε ένα ολόκληρο ημίχρονο,

έσπευσε να πάρει την μπάλα από τον αντίπαλο τερματοφύλακα,

ώστε να πάει να τη στήσει στη σέντρα

και να μη χανόταν έστω -κατ’ ελάχιστον- ο χρόνος.

Προσέξτε·

η Ένταση, η Θέληση, η Αποφασιστικότητα, το Πάθος,

είναι έκδηλα στο πρόσωπό του.

 

Αν τώρα, βάσει των αντιδράσεών τους όταν επέτυχαν τα γκολ,

συγκρίνουμε τον Μακέντα και τον Καρλίτος,

το συμπέρασμα εξάγεται αβίαστα..:

Στο πρόσωπο τού Καρλίτος αποτυπώνεται ο Παναθηναϊκός,

στο πρόσωπο τού Μακέντα αποτυπώνεται ο… Μακέντα.

 

Διαλέγουμε και παίρνουμε…

 

Ο Αθλητάμπουρας

 

 

(Ο «Αθλητάμπουρας» έχει πλέον τον δικό του λογαριασμό στο Twitter.
Ακολουθήστε τον, με δική σας ευθύνη,
στη διεύθυνση https://twitter.com/Athlitampouras)